Περιεχόμενα
Μια ταινία που υπόσχεται να μας κόψει την ανάσα από το πρώτο λεπτό ετοιμάζει η Tanweer Productions. Με φόντο την Αθήνα της Πρωτοχρονιάς του 2000 και μια υπόθεση που πάγωσε το πανελλήνιο, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Sherif Francis αναβιώνει τη νύχτα που ένας εγκληματίας κράτησε όμηρους ζωντανά μπροστά στα μάτια όλης της χώρας.
Ο Ορφέας Αυγουστίδης, η Μαρία Ναυπλιώτου και ένα καστ γεμάτο κορυφαίους ηθοποιούς πρωταγωνιστούν σε ένα αστυνομικό θρίλερ που ξετυλίγεται σε πραγματικό χρόνο, μεταφέροντάς μας στην καρδιά της αγωνίας, εκεί που κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει με χτύπο καρδιάς πριν από τη μεγάλη έκρηξη.
Η υπόθεση της ταινίας
Η νέα ταινία της Tanweer μάς μεταφέρει στην παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2000. Μια κλοπή όπλων από στρατόπεδο, ένας γνωστός εγκληματίας που κρατά όμηρο μια οικογένεια στο Παγκράτι, απειλώντας να την ανατινάξει αν δεν εμφανιστεί ζωντανά στην τηλεόραση.
Ένα τηλεοπτικό κανάλι βυθισμένο στον πανικό, η αστυνομία σε αναβρασμό και πίσω από όλα, ένα παρασκήνιο γεμάτο νήματα που υφαίνονται από αόρατα χέρια. Πρόκειται για μια ταινία μυθοπλασίας, εμπνευσμένη από διαφορετικά πραγματικά περιστατικά που συγκλόνισαν τη χώρα.
Η σκηνοθετική ματιά της ταινίας
«Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός να παρακολουθώ μαζί με όλη τη χώρα το πραγματικό γεγονός που με ενέπνευσε. Ζήσαμε συλλογικά μια ιστορία που εξελισσόταν σε πραγματικό χρόνο, με τραγικό τέλος, το οποίο μεταδόθηκε ζωντανά», σημειώνει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Sherif Francis.
Στόχος του είναι να μεταφέρει αυτήν ακριβώς την αίσθηση στο κοινό, προσθέτοντας νέα διάσταση μέσω της μυθοπλασίας: το «τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά».
Η ταινία ξεκινά με το τηλεφώνημα της ομηρίας, όπως ακριβώς το έζησε και το κοινό τότε. Τα «πώς» και τα «γιατί» αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η οποία εκτυλίσσεται κυρίως σε δύο βασικούς χώρους – τον τηλεοπτικό σταθμό και το διαμέρισμα. Οι ήρωες, παγιδευμένοι ο καθένας στον δικό του χώρο, βλέπουν τον χρόνο να λιγοστεύει, την ένταση να ανεβαίνει και περνούν υποσυνείδητα από τα πέντε στάδια του πένθους.
Ένα θρίλερ σε ρυθμό καρδιακού παλμού
Ο Francis περιγράφει την ταινία ως ένα αστυνομικό θρίλερ που εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο, με ταυτόχρονες ιστορίες ανθρώπων που δεν βρίσκονται ποτέ στο ίδιο δωμάτιο αλλά παλεύουν για έναν κοινό στόχο.
«Ο ρυθμός μοιάζει με τον παλμό της καρδιάς», τονίζει. Καθώς ο χρόνος τελειώνει, οι παλμοί επιταχύνονται μέχρι την έκρηξη της χειροβομβίδας – τότε σταματούν. «Θέλω το κοινό να μην πάρει ανάσα από την πρώτη σκηνή έως το τέλος», καταλήγει.
Το δυνατό καστ της ταινίας
Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Ορφέας Αυγουστίδης, Μαρία Ναυπλιώτου, Γιώργος Μπένος, Δημήτρης Λάλος, Ρένια Λουιζίδου, Νίκος Ψαρράς, Ερρίκος Λίτσης, Καλλιόπη Χάσκα, Γιάννης Καράμπαμπας, Βασίλης Ρίσβας, Πολύδωρος Βογιατζής, Θοδωρής Σκυφτούλης και Ράσμη Τσόπελα.
Credits
• Σκηνοθεσία: Sherif Francis
• Σενάριο: Sherif Francis & Κατερίνα Μπέη
• Παραγωγή: Tanweer Productions, σε συμπαραγωγή με ΕΡΤ, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Creative Greece, NOVA, Finos Film
• Διανομή: Tanweer Alliances
• Πρεμιέρα: 19 Μαρτίου στους κινηματογράφους
Με μια πλοκή που κρατά τον θεατή κολλημένο στην οθόνη και σκηνές γεμάτες αγωνία, αυτή η ταινία έρχεται να θυμίσει σε όλους μας ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά τη μυθοπλασία.
Η αληθινή ιστορία στα Κάτω Πατήσια
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1998 μία υπόθεση ομηρίας συγκλόνισε την Ελλάδα, με πρωταγωνιστή τον Σορίν Ματέι. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, η ομηρία εξελισσόταν live στην τηλεόραση.
Η υπόθεση εκτυλίχθηκε στα Κάτω Πατήσια, όταν ο δραπέτης Σορίν Ματέι εισέβαλε σε διαμέρισμα στην οδό Νιόβης, κρατώντας τέσσερις ανθρώπους ομήρους με την απειλή χειροβομβίδας. Ο ίδιος επικοινώνησε με τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και ζήτησε να μιλήσει απευθείας στον αέρα.
Για περίπου τέσσερις ώρες συνομιλούσε με τον παρουσιαστή Νίκο Ευαγγελάτο, ώσπου οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν, θεωρώντας λανθασμένα ότι η χειροβομβίδα ήταν ψεύτικη. Η έκρηξη που ακολούθησε στοίχισε τη ζωή της νεαρής Αμαλίας Γκινάκη.
Οι σκληρές εικόνες της τραγωδίας, που μεταδόθηκαν ζωντανά, προκαλούν μέχρι και σήμερα αποτροπιασμό. Η οδός Νιόβης χαρακτηρίστηκε τότε «ματωμένος δρόμος», καθώς αποδείχθηκε ότι οι Αρχές δεν διέθεταν σχέδιο δράσης για τόσο κρίσιμες καταστάσεις.
Η απουσία οργάνωσης, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη τηλεοπτική κάλυψη, άσκησαν επιπλέον πίεση στις δυνάμεις ασφαλείας και τους διαπραγματευτές, που δεν είχαν κατάλληλη εκπαίδευση για τέτοια περιστατικά.
Το τέλος της ομηρίας κυριολεκτικά ήταν δραματικό και ακόμη και σήμερα αιωρείται το ερώτημα «τι πήγε λάθος τελικά;» και υπήρξε αυτή η κατάληξη.
Credits φωτογραφιών: Δομινίκη Μητροπούλου
