Το 1988, ο καλλιτέχνης Ντέιβιντ Χόκνεϊ ζωγράφισε το κάτω μέρος στην άδεια πισίνα στο ξενοδοχείο Ρούσβελτ του Χόλιγουντ με βάση ένα μοτίβο από μακριές, μπλε καμπύλες, οι οποίες αναδεικνύουν κάτω από την επιφάνεια τις λαμπερές στρώσεις των κυματισμών του νερού.
Η εικαστική του αυτή παρέμβαση υπήρξε τόσο δημοφιλής ώστε ο νομοθέτης αποφάσισε για την συγκεκριμένη περίπτωση να γίνει εξαίρεση στον νόμο της πολιτείας που δεν επιτρέπει την διακόσμηση του πυθμένα των πισινών για λόγους ασφαλείας.
Σήμερα, είναι πιο συνηθισμένο να δεις ανθρώπους να κάθονται στις περιζήτητες ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα του Χόκνεϊ – και το μπαρ γύρω από αυτή – παρά να κολυμπούν μέσα της. Είναι ένα μέρος περισσότερο για να σε δουν παρά για να δεις. Ποια είναι όμως τελικά η ουσία της πισίνας; το κολύμπι, η τέχνη ή η το όραμα των προνομίων και της άνεσης που αντανακλά;
Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, το νερό της πισίνας ήταν το soundtrack του ονείρου της Καλιφόρνια. Το νερό αντανακλούσε την αστραφτερή ηλιοφάνεια, τους άφθονους πόρους και την εξημέρωση της φύσης στις ανθρώπινες ιδιοτροπίες.
Το εύκρατο κλίμα και η οικονομική άνθηση της Καλιφόρνια ώθησαν στην κατασκευή των πισινών της, οι οποίες έχουν μεταμορφωθεί σε σχήμα παράλληλα με τις τεχνολογικές προόδους και τις εξελισσόμενες χρήσεις τους.
Η πισίνα έχει διαμορφωθεί από την σύγχρονη κουλτούρα, ισχύει όμως και το αντίστροφο. Και σήμερα, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, δεν αποτελεί το status symbol που αποτελούσε παλιότερα. Η ιδιωτική πισίνα και η ασύδοτη χρήση του νερού έχουν γίνει κεντρικό σκέλος των μαχών για την συντήρηση των ολοένα και πιο περιορισμένων πόρων.
Το 1924, η Los Angeles Times έγραφε ότι τα αστέρια δεν ήταν ακριβώς όπως εμείς: «Κολυμπούν στις δικές τους αυλές», έλεγε ο τίτλος, σε πισίνες που δεν μπορούν να φτάσουν οι απλοί πολίτες.
Η αρχιτέκτονας Τζούλια Μόργκαν σχεδίασε μια πισίνα με πλακάκια για την παραθαλάσσια έπαυλη της ηθοποιού Μάριον Ντέιβις με μια βενετσιάνικη γέφυρα να τοξώνει πάνω της και ακόμη μεγαλύτερες πισίνες στο φημισμένο καταφύγιο Σαν Σιμεόν του εραστή του Ντέιβις, Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Οι φωτογραφίες και οι αναφορές των διασημοτήτων που λατρεύουν αυτές τις μπαρόκ δημιουργίες πρόσθεσαν τη φιλόδοξη αίγλη τους.
Η τιμή μιας πισίνας έπεσε κατά τη διάρκεια της οικονομικής άνθησης που ακολούθησε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθιστώντας την πιο προσιτή στα μεσαία στρώματα της Αμερικής. Σύντομα έγιναν μέρος του ιστού των προαστιακών δικτύων που διαμορφώθηκαν για να καλύψουν τη μεταπολεμική ζήτηση στέγασης.
Σύμφωνα με αναφορές σύγχρονων περιοδικών, οι περίπου 10.000 πισίνες στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1950 είχαν αυξηθεί σε 175.000 μέχρι το 1959. Οι μισές από όλες τις νέες πισίνες κατασκευάζονταν στην Καλιφόρνια.
Σε ένα διήγημα του 1972 του John Updike, τα παιδιά μιας παραθεριστικής οικογένειας ξεκινούν τη λίστα με τις απαιτήσεις τους για ένα μοτέλ με «μια πισίνα (απαραίτητη)». Το μοτέλ και η πισίνα του έγιναν μέρος της εικόνας του αμερικανικού οδικού ταξιδιού.
Σε αμέτρητες ταινίες, επίσης, το σεξ και η κοινωνική διαστρωμάτωση έχουν παιχτεί στην πισίνα, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης σκηνής πάρτι της δεκαετίας του 1970 στο Boogie Nights (1997). Εν μέσω της σεξουαλικής επανάστασης και της προόδου στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η πισίνα παρείχε έναν χώρο για εξερεύνηση και αποκάλυψη του σώματος.
Δεν είναι τόσο η ίδια η πισίνα όσο η οφθαλμαπάτη του νερού που διαμορφώνει το καλιφορνέζικο όνειρο. Παρόλο που η Καλιφόρνια διαθέτει τεράστια ακτογραμμή, ο ωκεανός είναι υπερβολικά συντριπτικός και απόμακρος εν τέλει – η πισίνα είναι εκείνη που εκπροσωπεί το νερό που διεκδικείται, καθαρίζεται και εξημερώνεται.
Η Τζόαν Ντίντιον έγραφε για την πισίνα ως «σύμβολο όχι της ευμάρειας αλλά της τάξης, της απόπειρας ελέγχου του ανεξέλεγκτου». Και ο έλεγχος του νερού είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα όχι μόνο στην πολιτεία της Καλιφόρνια αλλά παντού στον πλανήτη.
Η Καλιφόρνια δεν βρίσκεται επί του παρόντος σε συνθήκες ξηρασίας, χάρη στις πρόσφατες έντονες βροχοπτώσεις και τους περιορισμούς στο νερό, οι οποίοι περιλαμβάνουν τον περιορισμό του ποτίσματος του γκαζόν σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας.
Ωστόσο, το 30% των αποθεμάτων υπόγειων υδάτων βρίσκεται κάτω από τα κανονικά επίπεδα. Η Καλιφόρνια διαθέτει περισσότερες από 1,3 εκατ. οικιακές πισίνες, τις πιο πολλές στις ΗΠΑ μετά τη Φλόριντα. Και η μέση πισίνα χάνει περίπου πέντε χιλιοστά νερού κάθε μέρα, ή 600 γαλόνια την εβδομάδα.
Το 2015, μετά από επείγουσα κρατική εντολή να χρησιμοποιείται 25 τοις εκατό λιγότερο νερό, πολλές πόλεις απαγόρευσαν εντελώς το γέμισμα των πισινών. Αλλά οι πισίνες δεν εξαφανίστηκαν – αντίθετα, αποτελούν ένα μόνιμο πεδίο μάχης για την ορθή χρήση του νερού.
Εν μέσω ακραίας ξηρασίας το 2022, διασημότητες όπως η Κιμ και η Κόρτνεϊ Καρντάσιαν, ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο σταρ του NBA Ντουέιν Γουέιντ και ο κωμικός Κέβιν Χαρτ ήταν μεταξύ των περίπου 2.000 κατοίκων συγκεκριμένης περιοχής (Las Virgenes) κοντά στο Λος Άντζελες που βρέθηκαν να έχουν χρησιμοποιήσει περισσότερο από 150% του προϋπολογισμού τους σε νερό.
Ο Γουέιντ και η σύζυγός του Γκαμπριέλ Γιούνιον δήλωσαν ότι μια πισίνα που είχε διαρροή ήταν η αιτία της αστρονομικής τους κατανάλωσης, η οποία σε έναν μήνα ξεπέρασε τον προϋπολογισμό της κατά 489.000 γαλόνια.
Οι αρχές της περιοχής ύδρευσης εγκατέστησαν έναν περιοριστή ροής στην ιδιοκτησία του Χαρτ για δύο εβδομάδες –μια τυπική διαδικασία μετά από πέντε προειδοποιήσεις– όχι όμως και για τις Καρντάσιαν, οι οποίες δεσμεύτηκαν να μειώσουν δραστικά την κατανάλωσή τους.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δημοσίευσαν με ευχαρίστηση και με μια δόση χαιρεκακίας τις λεπτομέρειες των παραβάσεων της χρήσης του νερού στο γκαζόν και τις πισίνες των διασημοτήτων. Οι γλαφυρές περιγραφές των πολυτελών ιδιωτικών πισινών από τα περιοδικά ανήκουν στον περασμένο αιώνα.
Αυτό που κάποτε αποτελούσε σύμβολο κύρους συνυφασμένο με την επιτυχία στο Χόλιγουντ – βλέπε τη γνωστή φωτογραφία της Φέι Ντάναγουεϊ δίπλα στην πισίνα, το πρωί μετά την κατάκτηση του Όσκαρ το 1977 – τείνει πλέον να εξελιχθεί σε παγίδα. Η σύνδεση της πισίνας με την αφθονία στερεύει.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει το σύγχρονο landscaping να κινείται προς ένα είδος μινιμαλισμού σε ότι αφορά τη μορφολογία των πισινών, ειδικά στις λεγόμενες πισίνες «Infinity», καθώς και στην προσπάθεια ενσωμάτωσης στο φυσικό περιβάλλον.
«Το «βαθύ σημείο» (deep end) και ο βατήρας…έχουν ξεπεραστεί προ πολλού», λέει ο αρχιτέκτονας Τοντ Ράιλι της Landry Design Group με έδρα το Λος Άντζελες. Αντ’ αυτού, κάνει λόγο για «χαρακτηριστικά θέρετρου που έρχονται στην αγορά των οικιστικών πισινών…Οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιθυμούν μια όαση στην πίσω αυλή τους».
Η πισίνα τύπου Infinity, που παρουσιάστηκε τη δεκαετία του 1960, αποτελεί ένα όραμα απρόσκοπτης συνέχειας μεταξύ σχεδιασμού και φύσης. Έχει γίνει απαραίτητο στοιχείο των πολυτελών ξενοδοχείων και ιδανικό σκηνικό για φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συντηρώντας την ψευδαίσθηση του ατελείωτου νερού σε έναν κόσμο που συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τη σπανιότητά του.
Πηγή: Financial Times
Photo Credit: Shutterstock
