Η Αφρική έχει συνολικό πληθυσμό 1.2 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Η Ασία περίπου 4.5 δισεκατομμύρια. Αν σε αυτές προστεθούν κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ωκεανίας, τότε γίνεται αντιληπτό πως μιλάμε για περίπου 6.5 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του αριθμού βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης ως προς τη διαθεσιμότητα νερού και στην COP26 αυτό το ζήτημα έχει πάρει ελάχιστο χώρο, σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian.

Το WaterAid, ο μεγαλύτερος οργανισμός που ασχολείται με το νερό, κάνει λόγο για μια παγκόσμια κρίση νερού, η οποία δεν αφορά μόνο στο πόσιμο νερό, αλλά και στο νερό που χρησιμοποιείται για άρδευση, άρα για την καλλιέργεια και την τροφική επάρκεια. Ο Tim Wainwright, επικεφαλής της WaterAid, αναφέρει ότι «το νερό δεν έχει καθόλου χώρο στην ατζέντα της COP26, χρειάζονται δραστικά μέτρα.

Ο τρόπος που η κλιματική αλλαγή επηρεάζει τους ανθρώπους, είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσω του νερού, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Γιατί λοιπόν δεν μιλάμε διαρκώς γι΄αυτό; Χρειαζόμαστε γύρω από το νερό να ληφθούν αποφάσεις αντίστοιχες με αυτές που λαμβάνονται για την ενεργειακή μετάβαση. Είναι νομίζω η πρώτη COP όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να σηκώνονται και να αντιλαμβάνονται πράγματα. Αλλά χρειάζεται κάτι περισσότερο. Χρειάζεται άμεση δράση και είναι επείγον».

Μια έρευνα του 2016 είχε αποκαλύψει ότι τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, περί τα 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, αντιμετώπιζαν έλλειψη νερού σε μεγάλη η μικρή κλίματα, και η πλειοψηφία αυτών ήταν εκτεθειμένοι στους κινδύνους μιας πλημμύρας ή μιας ξηρασίας, απότοκα της κλιματικής κρίσης.

https://www.intronews.gr/3364-2-oi-anthropoi-piezoun-ton-planiti

«Η κλιματική κρίση, είναι κρίση νερού στον πυρήνα της. Τα μοτίβα βροχοπτώσεων έχουν αλλάξει σε πολλά μέρη του κόσμου. Οι πλημμύρες είναι πιο έντονες και πιο συχνές και μολύνουν τα αποθέματα νερού, καταστρέφουν καλλιέργειες και σπίτια, ενώ οι διαρκείς και συχνότερες ξηρασίας, στερεύουν τις πηγές που θρέφουν τόσους ανθρώπους» εξηγεί ο Wainwright.

Η αυξανόμενη στάθμη των ωκεανών, που προκαλείται από την υπερθέρμανση και το λιώσιμο των πάγων, μεταφέρει αλμυρό νερό στις πηγές πόσιμου νερού, ενώ η ξηρασία ωθεί το νερό βαθύτερα στο έδαφος. Αυτό αναγκάζει τους ανθρώπους, ιδίως γυναίκες που είναι επιφορτισμένες με αυτή τη δουλειά, να περπατάνε περισσότερο και πιο μακριά από τον τόπο τους για αναζήτηση νερού. Κάποια στιγμή, αυτό το «μακριά» δε θα αφορά περπάτημα, αλλά μετανάστευση. Και να σκεφτεί κανείς, ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν το ελάχιστο δυνατό μερίδιο στη μείωση των αποθεμάτων νερού. Η ευμάρεια της δύσης, είναι ο δικός τους θάνατος.

Το νερό και η έλλειψη του σε πάρα πολλές περιοχές του αναπτυσσόμενου και υπανάπτυκτου κόσμου, έχει λάβει σύμφωνα με την WaterAid, λιγότερο από το 3% του προϋπολογισμού των κρατών για το κλίμα. Στην COP26 υπεγράφη μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, επιχειρήσεων, τραπεζών και ΜΚΟ, με την οποία θα οριστεί ένα μπάτζετ για την κρίση νερού, με στόχο να προσφέρει πόσιμο, καθαρό νερό σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αφρική και την Ασία ως το 2030. Τα 50 εκατομμύρια όμως, δεν είναι με τίποτα κοντά στα 4 δισεκατομμύρια.

COP26: Κραυγή αγωνίας από ωκεανογράφο για να απαγορευτεί η βιομηχανική αλιεία στις μεγάλες θάλασσες

Η Sylvia Earle είναι μια γυναίκα 86 ετών. Βρέθηκε στη Γλασκώβη για την COP26. Διόλου τυχαία. Αν υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει καλά τις θάλασσες, είναι αυτή. Οι θάλασσες αποτελούν τον μεγαλύτερο πάροχο οξυγόνου στον πλανήτη, αλλά και τον μεγαλύτερο απορροφητήρα διοξειδίου του άνθρακα. Η βιομηχανική αλιεία όμως τις καταστρέφει. Οι πληθυσμοί μειώνονται, βιότοποι εξαφανίζονται.

Η Earle έχει περάσει 7.000 ώρες της ζωής της υποθαλάσσια, κατέχοντας και μερικά ρεκόρ ως δύτης, με πιο χαρακτηριστικό αυτό της βαθύτερης βουτιάς από γυναίκα δίχως εξοπλισμό, το μακρινό 1979.

Κατά την παρουσία της στην COP26, όπου συζήτησε με τους Al Gore, John Kerry και Zac Goldsmith, αλλά και νέους ακτιβιστές στο Ocean Action Hub, η Earle έθεσε ως αναγκαίο στόχο τον τερματισμό της βιομηχανικής αλιείας σε διεθνή ύδατα. «Είναι εξίσου σημαντικό με το να σταματήσουμε τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Είναι η νούμερο 1 προτεραιότητα, γιατί έχουμε την ευκαιρία, με μια κίνηση, να προστατεύσουμε τη μπλε καρδιά του πλανήτη. Από κει έρχεται το περισσότερο οξυγόνο, από κει απορροφάται το περισσότερο διοξείδιο».

https://www.intronews.gr/8113-2-cop26-afxisi-2-vathmoi-1-dis-anthropoi

Η βιομηχανική αλιεία έχει σημειώσει ραγδαία άνοδο τα τελευταία 30 χρόνια και οδηγεί σε θάνατο όχι μόνο τους θαλάσσιους πληθυσμούς, αλλά και τις ανθρώπινες κοινωνίες που ζουν από την αλιεία. Το 1/3 των θαλάσσιων πληθυσμών ψαρεύονται σε μη βιώσιμα επίπεδα, σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.

«Η ζωή που αφαιρείται από τον ωκεανό, δεν επηρεάζει μόνο τη βιοποικιλότητα, ούτε αρκείται στην εξαφάνιση ειδών σε μεγάλο βαθμό. Σπάει τον κύκλο του άνθρακα. Πρόκειται για την διατροφική αλυσίδα που συντηρεί τη ζωή στη Γη» περιγράφει η Earle.

Και δε γίνεται να αγνοήσει κανείς μια γυναίκα που έχει σπρώξει τα ανθρώπινα όρια εντός της θάλασσας τόσο πολύ. Το 1970 βρέθηκε στο υποθαλάσσιο εργαστήριο της NASA στις Παρθένες Νήσους για να μελετήσει την υδάτινη ζωή, αλλά και την ψυχολογία μικρών ομάδων σε ακραίες συνθήκες, σε ένα πρόγραμμα της NASA που αφορούσε την αποστολή ανθρώπων στη Σελήνη.

Τη δεκαετία του ’80, η Earle έγινε η πρώτη γυναίκα επικεφαλής του Εθνικού Ωκεανικού και Ατμοσφαιρικού Οργανισμού των ΗΠΑ. Το 1998 το περιοδικό ΤΙΜΕ την αναγόρευσε ως την πρώτη Ηρωίδα του Πλανήτη.

«Είναι ανησυχητικό να βλέπουμε τόσο καθαρά το μέλλον, έχοντας ξοδέψει χρόνια στη θάλασσα και χιλιάδες ώρες υποθαλάσσια, και να συνειδητοποιούμε πως τόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν όσα εμείς. Οι επιστήμονες για το κλίμα τονίζουν ότι “Έχουμε περίπου 10 χρόνια για να συνεχίσουμε ή να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας προς τη φύση”».

Η Earle εξήγησε στην ομιλία της στην COP26 ότι 5 έθνη εκμεταλλεύονται σε μεγάλο και άνισα κατανεμημένο βαθμό τη βιομηχανική αλιεία άγριων ζώων που ζουν στα διεθνή ύδατα. Η Κίνα και η Ταϊβάν ευθύνονται για το 60% της αλιείας στα διεθνή ύδετα, ενώ Ιαπωνία, Νότια Κορέα και Ισπανία καταπιάνουν το 10% της αγοράς, σύμφωνα με έρευνα του 2019 από το Stimson Center.

Σε παγκόσμια κλίμακα, 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι βασίζονται στις ψαριές και στη θαλάσσια καλλιέργεια για την πρόσληψη πρωτεΐνης, σύμφωνα με τη WWF. Η Earle, ως πρόεδρος του Mission Blue, προωθεί την ανάγκη να προστατευθεί τουλάχιστον το 30% της στεριάς και της θάλασσας για να υπάρξει μια ελπίδα, αλλά σημειώνει πως αυτό δε σημαίνει ότι το υπόλοιπο 70% θα γίνει σκουπιδαριό.

«Είμαστε εξοπλισμένοι με την υπερδύναμη της γνώσης. Είμαστε ένα είδος με τεράστιο impact, με τεράστια ευθύνη και, θα έλεγα, με τεράστια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις μας και να δράσουμε. Είμαι vegetarian και δεν έχω φάει ψάρι για 4 δεκαετίες. Ο ωκεανός είναι ένα ζωντανό σύστημα, ένα βιογεωχημικό θαύμα που μας κρατάει ασφαλείς σε ένα σύμπαν που δεν έχει πουθενά αλλού σύστημα για να υποστηρίξει τη ζωή. Το έχουμε κακοποιήσει, θεωρώντας πως είναι ατελείωτο και ότι μπορεί πάντοτε να επανέρχεται, ό,τι κι αν του ρίξουμε, ό,τι κι αν του αφαιρέσουμε».