Σε μια εποχή που το Yellowstone είναι το πιο dominant brand στη μυθοπλασία και έχει παράξει και δύο πολύ καλές spin-off σειρές, οποιοδήποτε άλλο γουέστερν, έχει να αντιμετωπίσει αυτό το μέτρο σύγκρισης. Το Ransom Canyon που ανέβηκε στο Netflix πριν μερικές ημέρες και βρίσκεται διαρκώς εντός top-5, σήμερα στο Νο3, θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αντέξει αυτή τη σύγκριση, αρκεί να είχε κάτι σε επίπεδο πλοκής και να την απλώνει σωστά, χωρίς ακραία time-jumps. Δεν έχει όμως απολύτως τίποτα. Είναι ό,τι πιο flat έχω δει, όχι μόνο στο Netflix, δεν αντέχει σε σύγκριση με κανένα έστω οκ γουέστερν, είτε μιλάμε για ταινία είτε για σειρά. Βασικά, δεν αξίζει ίσως και να γραφτεί κάτι γι’ αυτό.
Η βαθμολογία που έχει μέσα σε μια βδομάδα σχεδόν, το 6.8 στο IMDB και το 54% στο Rotten Tomatoes, λέει όλη την αλήθεια. Δεν είναι ούτε για πιο κάτω ούτε για παραπάνω. Είναι εκεί που πρέπει να είναι. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο δείχνει η σειρά τι ακριβώς είναι, δεν κρύβει τίποτα. Σκεφτόμουν ότι στο 2ο και το 3ο επεισόδιο θα αλλάξουν τα πράγματα κάπως και μετά ως το 10ο θα έχει πράγματα να συζητηθούν, τελικά δεν έγινε ποτέ.
Κι όταν λέω ποτέ, μιλάω για μέχρι το 5ο επεισόδιο, διότι μέχρι εκεί άντεξα να βλέπω τη σειρά του Netflix. Η αντοχή μου εξαντλήθηκε εκεί, διότι είχαν περάσει 4 επεισόδια και αναρωτιόμουν αν έχω δει κάτι και τι ακριβώς βλέπω εν τέλει. Το απόλυτο τίποτα. Η σειρά φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους Τεξανούς, τους ραντσιέρηδες, τους γελαδάρηδες, τους καουμπόι. Να τη βλέπουν νωχελικά καθώς πίνουν την τεξανή μπίρα τους στη ζέστη του Τέξας και μιλάνε για πετρέλαιο, για μπέρμπον και για τον Τραμπ.
Τι αφορά το Νο3 του Netflix
Στο Ransom Canyon στο Netflix, που μάλιστα βασίζεται και σε βιβλίο, κεντρικοί χαρακτήρες είναι ο Στάτεν Κέρκλαντ (Τζος Ντουχάμελ) και η Κουίν Ο’ Γκρέιντι (Μίνκα Κέλι). Ο Στάτεν είναι από τους ευκατάστατους της περιοχής, ένας εύπορος ραντσιέρης, το ίδιο και ο αδερφός του, ο πατέρας τους είναι Γερουσιαστής στο Τέξας, και η Κουίν ήταν φίλη της γυναίκας του Στάτεν, ιδιοκτήτρια του μπαρ της πόλης.
Η γυναίκα του Στάτεν έχει πεθάνει, έτσι ξεκινάει η σειρά, με αυτό ως δεδομένο, και μέσα σε μερικά λεπτά, πεθαίνει και ο γιος του Στάτεν. Καθώς ο αδερφός του, ο Ντέιβις, δίνει στον ανιψιό του ένα ακριβό αυτοκίνητο για δώρο γενεθλίων, ο Στάτεν τσακώνεται γι’ αυτό με τον γιο του, ο οποίος φεύγει εκνευρισμένος, οδηγάει μακριά, κάπου στουκάρει και πεθαίνει.
Γίνεται το χρονικό άλμα μόλις έναν χρόνο αργότερα, και ο Στάτεν μοιάζει σα να μην έχει πεθάνει ο γιος του, αλλά ο πατέρας ή η μητέρα του από βαθιά γεράματα. Σα να έχει βιώσει έναν αναμενόμενο θάνατο. Δεν βλέπουμε καθόλου πόνο από έναν άνθρωπο που έχει χάσει γυναίκα και γιο, είναι ένας χαρακτήρας μη πιστευτός. Και, την ίδια στιγμή, η Κουίν πάει και του την πέφτει ανοιχτά, λέγοντας πως τον γούσταρε πάντα και πως έκανε υπομονή να περάσει ένα διάστημα από τον θάνατο της γυναίκας του και μετά του γιου του, αλλά δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Τον κατηγόρησε δηλαδή κιόλας επειδή δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματά της ενώ του έχει πεθάνει ο γιος.
Από αυτό και μόνο, αλλά και από την ταχύτητα με την οποία προχωράει η ιστορία, χωρίς να εμβαθύνει στα συναισθήματα, χωρίς να δίνει χώρο στην κάθε συνθήκη, το Ransom Canyon είναι για να μη συνεχίσεις να το βλέπεις.
Από κάποιον εσωτερικό σαδομαζοχισμό το συνέχισα για άλλα 3 επεισόδια, στα οποία ο Στάτεν και ο Ντέιβις ψιλοτσακώνονται για την Κουίν, ενώ ο γιος του Ντέιβις ζητά καταφύγιο στον Στάτεν, ενώ ο πατέρας τους έχει έρθει στην πόλη για να τους ζητήσει να υπογράψουν για να φτιαχτεί ένας αγωγός, με τον Στάτεν να είναι ο αρνητικός.
Παράλληλα, ένα μυστήριο υπάρχει γύρω από την άφιξη ενός νεαρού, του Γιάνσι Γκρέι, που έχει έρθει στην πόλη χωρίς παρελθόν, για να δουλέψει στο ράντσο του Καπ Φούλερ, που έχει τη φήμη του αγριανθρώπου και του τσιφούτη. Μέσα σε 3 σκηνές ο Γκρέι έχει γίνει σαν γιος του Φούλερ, κάτι επίσης ακραία απότομο.
Thank You Next στο Νο3 του Netflix
Δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας στη σειρά του Netflix που να έχει ενδιαφέρον. Νιώθω σα να βλέπω το Gilmore Girls, χωρίς όμως να είμαι πια 13 ετών. Είμαι 33, έχω πια κριτήριο και δεν περιμένω από μια γουέστερν σειρά να είναι μια ελαφριάς μορφής σαπουνόπερα.
Δεν υπάρχει σε 4 επεισόδια ένα γεγονός που να ορίζει την εξέλιξη της πλοκής. Είναι σα να συμβαίνουν πολλά ξεχωριστά πράγματα ταυτόχρονα, χωρίς να έχουν βάθος.
Απορώ που βρήκα τόσες λέξεις να περιγράψω μια τόσο flat σειρά, που είναι σαν καρδιογράφημα νεκρού. Κάπως έτσι, οι τόσες σειρές που ανέβηκαν στο Netflix το τελευταίο διάστημα, δεν αξίζουν τον χρόνο σου. Το Black Mirror και το Adolescence είναι αρκετά αν δεν τα έχεις δει. Αν τα έχεις δει, κλείσε το Netflix, δε θα βρεις τίποτα της προκοπής. Μόνο στις ταινίες όπου θα δεις το No Hard Feelings.
