Από τα τέλη της περασμένης εβδομάδας, οι Παλαιοχριστιανοί έχουν μπει ψηλά στην επικαιρότητα και απασχολούν με αυτά που έκαναν τόσα χρόνια σε ανήλικα παιδιά, θεωρώντας πως τους προσφέρουν ευεργεσία και ασφάλεια.
Η ανάδυσή τους στο γνωστικό μας πεδίο, διότι ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξή τους, έγινε μετά από έναν καβγά με κάτι κυνηγούς που είχε ως εξέλιξη ο πατέρας μιας οικογένειας Παλαιοχριστιανών να μιλήσει περήφανα στις κάμερες λέγοντας πως έχουν αποφασίσει ως οικογένεια να ζουν μακριά από τις ανέσεις του πολιτισμού, σαν τους ιθαγενείς, σαν τους πρώτους Χριστιανούς. Ρούχα φοράνε βέβαια, δεν έχουν δέρματα ζώων και τίποτα γούνες για να ντύνονται.
Οι Παλαιοχριστιανοί αποτυπώνονται ως οι Άμις της Ελλάδας και όλη αυτή η δημοσιότητα ανάγκασε το κράτος και την αστυνομία να επέμβουν για να ελέγξουν αν έχει τηρηθεί ο νόμος ως προς τα παιδιά, με την υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης και την δήλωση της γέννησης τους στο ληξιαρχείο. Και γι’ αυτό προχώρησαν και στη σύλληψη του πατριάρχη της οικογένειας, ενώ θα ερευνηθεί όλη η κοινότητα, καθώς στο ένα σπίτι-λαγούμι, βρέθηκαν τόξα και βέλη.
Το τι θα συμβεί σε ποινικό επίπεδο, είναι ζήτημα του κράτους και δεν χρειάζεται να αρθρώνουμε διαρκώς άποψη για όλα. Κάποια πράγματα, όταν παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης, τελειώνουν εκεί.
Υπάρχει όμως, κατ’ εμέ, ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα που προκύπτει από αυτή την υπόθεση. Οι Παλαιοχριστιανοί δεν είναι οι μόνοι γονείς που κρίνονται ανεπαρκείς για να προσφέρουν μια σωστή ζωή στα παιδιά τους, με υγιεινή, ασφάλεια και εφόδια. Είναι μεγάλο το ποσοστό των γονιών στην Ελλάδα που, είτε λόγω οικονομικών δυσχερειών είτε λόγω επιλογής, οδηγούν τα παιδιά τους μακριά από την εκπαίδευση ή τα κακοποιούν.
Τους πρώτους, προφανώς, δεν μπορείς να τους κρίνεις ή να τους τιμωρήσεις. Είναι άνθρωποι του μόχθου, μεγάλωσαν με ελάχιστα εφόδια και δε γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Τους δεύτερους όμως;
Οι Παλαιοχριστιανοί δεν κρύβονται…οι άλλοι ακατάλληλλοι γονείς όμως, κρύβονται
Όπως οι Παλαιοχριστιανοί, είμαι βέβαιος πως υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες κοινότητες που επιλέγουν να εμποδίσουν τα παιδιά τους από την πρόσβαση σε μια επαρκή εκπαίδευση, σε μια ζωή που δεν πρέπει σώνει και ντε να υπακούει στο σύγχρονο, δυτικό, καπιταλιστικό πρότυπο, αντιθέτως, θα πρέπει να το απορρίπτει και να επιχειρεί να το αλλάξει. Αλλά όχι ζώντας σε σπηλιές. Οι γονείς τους ας κάνουν ό,τι θέλουν, καθότι ενήλικες.
Εδώ, λοιπόν, προκύπτει το ζήτημα. Ο νόμος θεωρεί πως τα παιδιά είναι από τη γέννησή τους κτήμα των γονιών τους και είναι ελάχιστη η επίβλεψη. Επαφίεται κατά το πλείστον στον περίγυρο και σε όσους αποφασίσουν να κάνουν καταγγελία για τη συμπεριφορά των γονέων. Δεν υπάρχει πρόγραμμα τακτικών επισκέψεων από κοινωνικούς λειτουργούς.
Δεν μου αρέσει να είμαι αυτός που λέει συνέχεια «πού είναι το κράτος;» και εμμέσως να ζητάω αύξηση του κρατικού προσωπικού, άρα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά εμφανίζονται κάποια περιστατικά που στρέφουν πάνω τους την προσοχή και αναδεικνύουν ένα ζήτημα ως προτεραιότητα.
Οι Παλαιοχριστιανοί κάνουν προτεραιότητα την ανάγκη να ενισχυθούν οι δομές του κράτους σε επίπεδο πρόνοιας, σε επίπεδο ελέγχου οικογενειών για το κατά πόσο μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους με βάση τα δεδομένα της ζωής τους και τα παιδιά δεν θα πρέπει για τα πρώτα 4-5 χρόνια της ζωής τους να έχουν «κλειδώσει» ως υπό την εποπτεία των γονιών τους.
Μπορεί να ακούγεται ακραία πρόταση, αλλά όταν στόχος είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά σωστά, θα πρέπει οι γονείς τους να κατανοούν πως δεν έκαναν παιδιά απλά και μόνο για να διαιωνίσουν τα δικά τους γονίδια. Ούτε έκαναν παιδιά για να πετύχουν τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα μέσω αυτών. Ούτε για να τους επιβάλλουν μια θρησκεία, όπως κάνουν οι Παλαιοχριστιανοί. Η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι μόνο ευλογία, είναι και υποχρέωση προς το κοινωνικό σύνολο και προς το ίδιο το παιδί.
Αν δεν δημιουργεί το ίδιο το κράτος, ο ίδιος ο νόμος, την αίσθηση της υποχρέωσης στους γονείς, τότε πολύ δύσκολα θα εξελισσόμαστε κοινωνικά. Και θα έχουμε γονείς να επιτίθενται σε δασκάλους και καθηγητές επειδή θα τους λένε ότι τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα ή είναι στο φάσμα του αυτισμού, θα τραμπουκίζουν και θα οδηγούν το παιδί τους σε μειονεκτική θέση.
Όπως λοιπόν οι Παλαιοχριστιανοί θα πρέπει να υπακούσουν στον νόμο και να τον ακολουθήσουν ως προς τα παιδιά τους, μεχρί αυτά ως ενήλικα να πάρουν την δική τους επιλογή, έτσι θα πρέπει να συμβαίνει με κάθε γονέα. Και συν τω χρόνω, θα δημιουργηθεί το DNA της υπευθυνότητας και οι γονείς δεν θα είναι κτηματίες των παιδιών τους, αλλά συνοδοιπόροι τους στην πορεία προς την ενηλικίωση και την ένταξη στο κοινωνικό σύνολο με στόχο τη συνεισφορά.
