Το βράδυ του Σαββάτου πήραμε ακόμα μια απάντηση για το πόσο βόθρο μπορεί να έχει αυτή η χώρα. Στη Θεσσαλονίκη αντικρύσαμε σε όλο του το μεγαλείο τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την φασιστική νοοτροπία, την ξεφτίλα, την απανθρωπιά, όλα μαζεμένα. Περίπου 200 άτομα, ανήλικα κατά βάση, φώναζαν χυδαίες βρισιές σε δύο άτομα τρανς που περπατούσαν και το απολάμβαναν τόσο που κακοποιούσαν δύο παιδιά, ώστε έβγαζαν στόρι, γελούσαν, το προμόταραν όλο το σκηνικό τους.
Βλέποντας κανείς το βίντεο νιώθει είτε μια απίστευτη αηδία για αυτά τα πρόσωπα είτε μια διάθεση να απαντήση στη βία τους με βία. Κι αυτό είναι το τραγικό. Ότι αυτά τα φασισταριά αναγκάζουν όποιον στέκεται απέναντι τους να τους αντιμετωπίζει με την ίδια νοοτροπία.
Κάποιες φορές όμως δε γίνεται κι αλλιώς. Συγχωρέστε μας τον τίτλο, δεν είναι πολύ δημοσιογραφικός, γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής και δε θα έπρεπε, αλλά δεν είναι και όλα για να τα αντιμετωπίζουμε με το σεις και με το σας.
Θέλει να είμαστε ειλικρινείς και να πούμε μια άβολη αλήθεια. Όλοι εμείς που παλεύουμε για να έχουν όλοι ίδια δικαιώματα και ελευθερίες, ηττηθήκαμε. Ηττηθήκαμε γιατί πιστεύαμε πως μπορούμε να επιβάλλουμε σε όλους το ηθικά σωστό και πως μπορούμε να εξαναγκάσουμε τον κάθε ρατσιστή να συναναστρέφεται άτομα που δεν θέλει.
Αιθεροβατούσαμε πιστεύοντας πως μπορούμε να επηρεάσουμε θετικά τα μυαλά παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση σε εμπειρίες ψυχικής και νοητικής παιδείας. Όχι παιδιά, τέλος οι ψευδαισθήσεις. Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν φασισταριά και τέτοιοι θα πεθάνουν, δεν αλλάζουν. Κι ας είναι ανήλικοι τώρα όπως αυτά τα 200 άτομα στη Θεσσαλονίκη. Άμα συνεχισουμε να πιστεύουμε πως μπορούν να αλλάξουν, θα τους διατηρούμε εντός κοινωνικού ιστού. Και θα εγκληματούμε εμείς εις βάρος των τρανς, των γκέι, αυτών που λέμε ότι θέλουμε να βοηθήσουμε.
Η Θεσσαλονίκη να μας δώσει ένα μάθημα πως δε χωρούν συναισθηματισμοί
Κι αυτοί στη Θεσσαλονίκη και σε κάθε γωνιά της χώρας, δεν έχουν σωτηρία. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο εύκολα θα ηρεμήσουμε και τόσο λιγότερο θα ενοχλούμαστε από τη δράση τους, άρα θα την αποδυναμώνουμε, άρα μετά δε θα έχουν καν λόγο να υπάρχουν. Θα συναναστρέφονται τους ομοίους τους και ούτε που θα μας ενδιαφέρει η ύπαρξή τους. Και καλό αφανισμό.
Το βίντεο από τη Θεσσαλονίκη είναι τόσο ωμό, που δεν επιτρέπει να το παίρνουμε ρομαντικά το ζήτημα. Τόσο αυτά τα ανήλικα φασισταριά όσο και οι γονείς τους, δεν έχουν θέση στην κοινωνία. Κάποιοι εξ αυτών θα είναι σίγουρα παράπλευρες απώλειες, αλλά δεν θα έπρεπε την κοινωνία να τη νοιάζει. Ας πρόσεχαν, ας φρόντιζαν. Απέναντι σε τέτοια βία, δεν υπάρχει καμία αξία προσπάθειας να μεταπείσουμε.
Οι κοινωνίες προχωράνε αφήνοντας πάντα πίσω τους κατακάθι, κοπριά, σαβούρα. Ε, όλοι αυτοί στο βίντεο από τη Θεσσαλονίκη ας είναι η σαβούρα που αφήνουμε πίσω μας. Δεν είναι λίγοι αριθμητικά. Δεν πειράζει. Ας είναι μεγάλο το περίσσευμα.
Ας κρατήσουμε εμείς τις «π@στρες» κι ας μείνουν στο σκοτάδι οι άντρακλες, οι με τα γεμάτια παντελόνια. Σαν ένα παιχνίδι Μουσικές Καρέκλες. Πάντα ένας θα είναι χωρίς καρέκλα. Όλοι αυτοί ας μη βρουν πουθενά καρέκλα στην κοινωνία. Ας φτιάξουν μια δική τους φατρία, σαν τους Παλαιοχριστιανούς. Ας πάνε στις σπηλιές και να ξερνάνε εκεί τον οχετό τους.
