Λένε ότι οι μέτριοι έχουν «όνειρα» και οι καλοί έχουν «οράματα». Σα να βλέπουν τον εαυτό τους στο μέλλον. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ότι οι καλοί δεν μένουν στην ονειροπόληση. Βάζουν στόχους, έχουν φιλοδοξίες, να γίνουν αυτό που οραματίστηκαν. Δουλεύουν σκληρά. Δεν λυπούνται θυσίες, πόνο και κούραση. Μένουν προσηλωμένοι στο στόχο. Αν πρέπει όλα αυτά να τα αποτυπώσουμε με δύο λέξεις, αυτές είναι «Κώστας Σλούκας».
Το παιδί από τη Θέρμη της Θεσσαλονίκης έραψε το βράδυ της Κυριακής το τέταρτο προσωπικό του αστέρι στο πάνθεον των πρωταθλητών Ευρώπης στο μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε την Ευρωλίγκα σ’ έναν συναρπαστικό τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης (95-80) κι ο Κώστας Σλούκας ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής.
Με έναν τρόπο ονειρικό, όπως μάλλον τον οραματίστηκε: Να είναι ο καλύτερος στο παιχνίδι που μετράει περισσότερο απ’ όλα, μετά από μια απόφαση που έμοιαζε σχοινοβασία χωρίς δίχτυ προστασίας ανάμεσα σε δύο ουρανοξύστες. Και με τον αέρα να φυσάει πότε από τη μία, πότε από την άλλη.
Καλά λόγια έχει ακούσει κι έχει διαβάσει άπειρα ο Κώστας Σλούκας. Και κακά, βέβαια. Αυτή είναι η μοίρα των παικτών που δεν περνούν απαρατήρητοι, να έχουν «fans» και «haters». Ανεξάρτητα, όμως, αν τον συμπαθεί κανείς ή όχι, δύο πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα: Ότι τα προσωπικά του νούμερα (κούπες, τελικοί, συμμετοχές σε φάιναλ φορ, εγχώριοι τίτλοι) τον κατατάσσουν ανάμεσα στην ελίτ της ελληνικής (ου μην και ευρωπαϊκής) ιστορίας του μπάσκετ. Και το δεύτερο, ότι από τη στιγμή που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά, ζει για το μπάσκετ.
Ή μάλλον, «αναπνέει μπάσκετ», όπως χαρακτηριστικά είπε ο συμπαίκτης του Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, μετά τον έβδομο νικηφόρο τελικό του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα. Στον οποίο ο Κώστας Σλούκας πήρε το βραβείο MVP, πολυτιμότερος παίκτης για την ομάδα που του έδωσε αυτό που ήθελε: Το πρώτο όνομα στη μαρκίζα.
Εν αρχή ην Κώστας Σλούκας
Ο Κώστας Σλούκας γεννήθηκε στη Θέρμη στις 15 Ιανουαρίου 1990. Ήταν ένα παιδάκι που είχε… καλή σχέση με το φαγητό, για να το θέσουμε κομψά. Ο οξυδερκής (αστυνομικός) πατέρας του είδε γρήγορα ότι αν τον άφηνε ανεξέλεγκτο θα είχε ζήτημα όσο μεγάλωνε, οπότε στην προεφηβεία του τον ξυπνούσε νωρίς κι έτρεχαν μαζί, πριν πάει σχολείο! Πρωταθλητής στην άρση βαρών στα νιάτα του, είδε επίσης γρήγορα ότι ο γιος του δεν είχε τη σωματοδομή να γίνει αρσιβαρίστας, οπότε τον «ώθησε» στα ομαδικά σπορ.
Στην ΑΕΝ Αγίας Τριάδας, ένα σωματείο που έχει πια μόνο τμήμα βόλεϊ και ιδρύθηκε για να προσφέρει αθλητική δραστηριότητα στα παιδάκια του κατηχητικού του ομώνυμου ναού, ο Κώστας Σλούκας θα κάνει την πρώτη του επαφή με το μπάσκετ. Είχε προηγηθεί μια μάλλον εφήμερη αγάπη για το ποδόσφαιρο, όπου προτιμούσε να παίζει έξω αριστερά. Οι εικόνες από το μπάσκετ τον κέρδισαν. Κατά δήλωσή του, θυμάται και την τάπα του Βράνκοβιτς το 1996 (που έδωσε την πρώτη κούπα στον Παναθηναϊκό) και τον τελικό του 1997 (στον οποίο ο Ολυμπιακός νίκησε τη Μπαρτσελόνα και πήρε το πρώτο δικό του ευρωπαϊκό).
Το παιδί του κατηχητικού ξεχώρισε νωρίς και ήλθε η μετακίνηση στον Μέγα Αλέξανδρο, μια ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης, η οποία δουλεύει παραδοσιακά στις μικρές ηλικίες. Στα 14 του έρχεται η πρώτη… μεταγραφή. Τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη του προσφέρουν ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά και θέση στα τμήματα παίδων και εφήβων της ομάδας μπάσκετ, που τότε μεσουρανούσε ειδικά στα τμήματα παίδων (ως 16 ετών) στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Και το σερί συνεχίζεται.
Ο Κώστας Σλούκας είναι κουμανταδόρος όταν ο Μαντουλίδης παίρνει δύο πανελλήνιους τίτλους, το 2005 και το 2006 και μια δεύτερη θέση, το 2007. Το 2008, ως έφηβος πια, με την ίδια ομάδα αναδεικνύεται δεύτερος στην Ελλάδα.
Το 2006 ήλθαν και οι πρώτες «επίσημες» συμμετοχές στην Εθνική Παίδων, στο αντίστοιχο Ευρωμπάσκετ που έγινε στην Ισπανία (9η θέση). Ως έφηβος, ο Κώστας Σλούκας θα γνωρίσει μεγάλες δόξες με την εθνική και μια χρυσή παρέα παιδιών γεννημένων το 1989, 19990 και 1991 (Πρωταθλητής Ευρώπης το 2008, ασημένιο μετάλλιο στην Ευρώπη το 2007 και στον κόσμο το 2009). Με την εθνική Νέων Ανδρών (U20) κατακτά πρώτη θέση στο Ευρωμπάσκετ 2009 και δεύτερη σ’ αυτό το 2010.
Έχει πια ξεχωρίσει τόσο, που οι «μεγάλοι» τον έχουν βάλει για τα καλά στο μάτι. Το καλοκαίρι του 2008 κατεβαίνει στον Πειραιά, μεταγραφή στον Ολυμπιακό με το που τελείωσε το σχολείο. Νέος τόπος, νέες απαιτήσεις, αλλά και νέοι… πειρασμοί. Ένα παιδί ταλαντούχο, με όλο τον κόσμο μπροστά του, αλλά και την δύσκολη προσαρμογή σε μια ομάδα απόλυτου πρωταθλητισμού.
Κώστας Σλούκας: Οι δύο λέξεις που τον επανέφεραν
Όντας ένας μετα-έφηβος με πολλά λεφτά κι απόλυτη ελευθερία, ο Κώστας Σλούκας άκουσε πολλές σειρήνες να ηχούν στ’ αυτιά του. Μια φράση, επίσης δύο λέξεις, τον επανέφεραν στις… εργοστασιακές του ρυθμίσεις της σκληρής δουλειάς και της προσήλωσης. «Κωστάκη, πάχυνες» του είπε ένα απόγευμα στα αποδυτήρια πριν από μία προπόνηση ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο ήρωάς του στην ομάδα και ο μέντοράς του στο μπάσκετ. Ζυγίστηκε, βεβαιώθηκε και… τέλος. Από εκείνη τη στιγμή ήταν ο πρώτος στην προπόνηση.
Στο πρώτο του φάιναλ φορ ως παίκτης του Ολυμπιακού, συμπτωματικά (;) στο Βερολίνο το 2009, ο Κώστας Σλούκας δεν ήταν καν στη δωδεκάδα. Ούτε και στο επόμενο (2010 Παρίσι). Δίπλα του καθόταν ο επίσης πιτσιρικάς Κώστας Παπανικολάου. Για να βρει χρόνο συμμετοχής επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και φοράει για μία σεζόν τη φανέλα του Άρη (2010-11). Χτυπάει μεγάλο χρόνο συμμετοχής, αναπτύσσει ηγετικό ρόλο, επιστρέφει στον Πειραιά και… ακούει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να του λέει ότι δεν έχει χρόνο γι’ αυτόν. Κι ενώ είχε πάρει την πρώτη του διοργάνωση με την εθνική Ανδρών, το Ευρωμπάσκετ του 2011.
Η μοίρα, βέβαια, τα ήθελε αλλιώς. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τραυματισμούς όλη τη χρονιά, ο Κώστας Σλούκας από το βάθος του πάγκου τελικά βρίσκει ρόλο, γίνεται viral στην Ευρώπη μ’ ένα απίστευτο καλάθι από το κέντρο (!) επί της Γαλατασαράι κι είχε ρόλο, αν και όχι πρωταγωνιστικό, στον νικηφόρο τελικό του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ, εκείνο το απίστευτο παιχνίδι που έδωσε την δεύτερη ερυθρόλευκη κούπα.
Την επόμενη χρονιά και πάλι ο Κώστας Σλούκας χρησιμοποιήθηκε ως παγκίτης, αλλαγή του Σπανούλη. Είχε πολύ πιο ενεργό ρόλο στον τελικό με τη Ρεάλ, όταν και πρωταγωνίστησε στην αντεπίθεση του Ολυμπιακού από το -17 στο πρώτο ημίχρονο, μέχρι να καθαρίσει ο Σπανούλης με το επιθετικό του κρεσέντο για την τρίτη κούπα.
Νέος προπονητής, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, και νέα αμφισβήτηση. «Δεν είσαι πλέι μέικερ στα δικά μου μάτια» του λέει ο νυν προπονητής του Ερυθρού Αστέρα και του περιορίζει το χρόνο συμμετοχής, τη χρονιά που ο Κώστας Σλούκας ονειρευόταν να παίξει βασικός στο backcourt δίπλα στον Σπανούλη. Παρ’ ότι κατακτά ένα ακόμη πρωτάθλημα, το καλοκαίρι αποφασίζει να χαιρετήσει. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και η Φενέρμπαχτσε τον έπεισαν ότι εκεί θα είναι ηγέτης.
Στη Φενέρ έμεινε μια ολόκληρη πενταετία. Με θριάμβους (τρία Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ και, βέβαια, την Ευρωλίγκα το 2017, μάλιστα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στον τελικό), αλλά και δύσκολες στιγμές. Η σχοινοβασία χωρίς δίχτυ ήταν καθημερινή. Ναι μεν σεβάστηκε τους φίλους τη Φενέρ και ήταν ο μοναδικός ξένος παίκτης που δεν σήκωσε την σημαία της πατρίδας του στα πανηγύρια για τη νικηφόρα Ευρωλίγκα, αλλά ήταν και ο μόνος παίκτης που δεν κράτησε το πανό μνήμης για την επέτειο 80 χρόνων από το θάνατο του Κεμάλ Ατατούρκ.
Η επιστροφή του, στην ώριμη ηλικία των 30, στον Ολυμπιακό έγινε τον Ιουλιο του 2020. Στο μυαλό του ασφαλώς βρισκόταν κάτι άλλο απ’ αυτό που τελικά βίωσε. Χωρίς να τον υποβαθμίζει, ο Ολυμπιακός του έδινε να καταλάβει ότι δεν θα βρει τον ηγετικό ρόλο που τόσο επιθυμούσε, και τον ώθησε να περάσει στην απέναντι μεριά του Αιγαίου. Η αποχώρηση των Σπανούλη, Πρίντεζη θα έπρεπε να τον «αναβαθμίσει» και στα μάτια των οπαδών, οι οποίοι όμως τον εκτιμούσαν μεν, δεν τον αγάπησαν δε. Τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκε ο Κώστας Σλούκας. Κι αν μας ρωτάτε, μάλλον δεν είχε άδικο.
Ερχόμενος από τον πάγκο, βοήθησε τον Ολυμπιακό να πάει σε δύο φάιναλ φορ (2022, 2023) και να κυριαρχήσει στους ελληνικούς τίτλους μετά το περιβόητο «μέχρι τέλους», την επιστροφή της ομάδας στο ανώτερο επίπεδο. Με την εθνική ομάδα δεν είχε χάσει ραντεβού για μία δεκαετία και βάλε, χωρίς πάντως να αναλάβει κι εδώ τον απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο που επιθυμούσε.
Το καλοκαίρι του 2023 ο Κώστας Σλούκας πήρε τις γνωστές του κομβικές αποφάσεις: Να «ξεκουραστεί» από την Εθνική (και να μην δώσει το παρών στο Μουντομπάσκετ της Ασίας) και να βουτήξει στα βαθιά. Η μεταγραφή από τον ένα αιώνιο στον άλλο θέλει πολλά κότσια και σε «καταπίνει» πολύ εύκολα. Άκουσε πολλά, διάβασε ακόμα περισσότερα.
Τον επηρέασαν; Αναμφισβήτητα. Το δείχνουν όχι μόνο οι αριθμοί του στα ματς με τον Ολυμπιακό, αλλά η γενικότερη συμπεριφορά του: Να αποδείξει ότι δεν διέβη τον μπασκετικό Ρουβίκωνα για τα φράγκα, αλλά για την απόδειξη ότι έχει γερό κορμί, μυαλό-ξυράφι και φιλοδοξία ακόμα και στα 34 του. Μετά από λίγο καιρό, όταν έκανε τα πρώτα του καλά ματς με τον Παναθηναϊκό και καταπολέμησε με τον καλύτερο τρόπο τους (λίγους, πάντως) καχύποπτους, ηρέμησε.
Κι ήλθε το φάιναλ φορ του Βερολίνου. Το 12ο στην καριέρα του. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να έχει περισσότερα. Και σ’ αυτό ο Κώστας έβαλε τη σφραγίδα και την υπογραφή του φαρδιά πλατιά. Με μια εμφάνιση που την είχε οραματιστεί, όχι ονειρευτεί. Σα να προετοιμαζόταν γι’ αυτό, καιρό τώρα. Να φυλούσε δυνάμεις, ενέργεια, σκέψη. Για να τα απελευθερώσει όλα την κατάλληλη στιγμή.
Και να… αγαλλιάσει η ψυχή του ακόμα περισσότερο, λίγο καιρό πριν γίνει πατέρας για δεύτερη φορά. Άλλωστε και το πρώτο καρπό της σχέσης του με την Μαρία Δαρσινού, την κόρη του, την κράτησε στην αγκαλιά του λίγους μήνες μετά την άλλη μεγάλη απόφαση της ζωής του, την επιστροφή στον Πειραιά από την Κωνσταντινούπολη.
* Κεντρική φωτογραφία: Tolga Adanali/Euroleague Basketball via Getty Images/Ideal Images
