Ο βυθός κρύβει μαγικές εικόνες και ταξίδια στο παρελθόν. Σε αυτόν βρίσκεται μία ολόκληρη αρχαία πόλη, στην σημερινή Τουρκία.
Βρισκόμαστε στη Δολιχίστη ή Κάκαβα: το μεγαλύτερο, μετά το Καστελόριζο νησί της Ανατολικής Μεσογείου, ένα μακρόστενο νησί που φράσσει τον Κόλπο του Τριστόμου.
Το τραχύ νησί, απέχει ένα χιλιόμετρο από τη μικρασιατική ακτή περίπου και σχηματίζει ευρύχωρο και ασφαλές λιμάνι. Στο παρελθόν ήταν εμπορικός κόμβος σε μια αρχαία μεσογειακή εμπορική διαδρομή μεταξύ του λιμανιού της Μύρας, της Σίμηνα, της Τειμιούσα και της Απέρλες.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος των ερειπίων της πόλης ανάγεται στη Βυζαντινή εποχή, έχουν ανακαλυφθεί ερείπια από την ίδρυση της πόλης το 330 π.Χ. Αυτό το γεγονός υποδηλώνει ότι η Δολιχίστη εγκαταλήφθηκε για αρκετούς αιώνες μέχρι που βυθίστηκε εν μέρει λόγω ενός δυνατού σεισμού και της ανόδου της στάθμης της θάλασσας.
Μελέτες δείχνουν ότι η πόλη εγκαταλείφθηκε σταδιακά από τον 7ο-8ο αιώνα μ.Χ. Φυσικές καταστροφές όπως οι σεισμοί, η πανώλη τον 6ο αιώνα μ.Χ. και οι συγκρούσεις μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών τον 7ο αιώνα μ.Χ. άφησαν την περιοχή απροστάτευτη με αποτέλεσμα η πόλη να εγκαταλειφθεί.
Μεγάλο μέρος της πόλης βρίσκεται σήμερα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, αποτέλεσμα του ενός μεγάλου σεισμού του 365 μ.Χ . Διακρίνονται τμήματα τοιχοποιίας και λιμενοβραχίονες, ενώ κάποια κτίσματα βρίσκονται στην κυριολεξία κομμένα στη μέση με τα μισά στο νερό και τα μισά έξω.
Αν και ο σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης, η ζωή στη Δολιχίστη συνεχίστηκε και μέχρι τα Βυζαντινά χρόνια. Το τελειωτικό χτύπημα στη νησιωτική αυτή πόλη το έδωσαν οι πειρατές, που κατά τη Βυζαντινή περίοδο λεηλατούσαν τις ακτές της Μικράς Ασίας. Τότε ήταν που εγκαταλείφθηκαν πολλές παράλιες πόλεις και η Λυκία ερήμωσε.
Το όνομα του νησιού προέρχεται από το επίθετο δολιχός, -ή, -όν = μακρός, επιμήκης, που αποδίδει το σχήμα του νησιού.
Σε όσους θέλουν να δουν τη Δολιχίστη προτείνουμε να την επισκεφτούν με καΐκι, καθώς θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν ερείπια και αρχαίους αμφορείς στο βυθό της διαυγέστατης θάλασσας.
Τα άλλοτε ελληνικά νησιά της Ανατολικής Μεσογείου
Τα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου αποτέλεσαν κύριο πεδίο δραστηριότητας, κυρίως για τους Καστελλοριζιούς, αλλά και για Ροδίτες, Καλύμνιους, Συμιακούς, Κασιώτες και Κύπριους. Η δράση τους εκτεινόταν τόσο στα ίδια τα νησιά όσο και στις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Αυτό συνέβη, εν μέρει, επειδή οι Οθωμανοί δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ναυτιλιακές δραστηριότητες.
Σήμερα τα νησιά αυτά επισκέπτονταν συχνά ψαράδες, βοσκοί με τα κοπάδια τους και άλλοι, που τα χρησιμοποιούσαν προσωρινά. Οι φυσικοί όρμοι και τα μικρά λιμάνια τους, όπως και οι κοντινές ηπειρωτικές ακτές, λειτουργούσαν ως ασφαλή αγκυροβόλια, τόποι για την επισκευή πλοίων, καθώς και προσωρινά καταφύγια ή χώροι ανάπαυσης. Σε ορισμένα από αυτά υπήρχαν καταλύματα για επαναλαμβανόμενη, αλλά βραχυχρόνια διαμονή.
Παρόλο που σήμερα τα περισσότερα από αυτά τα νησιά είναι ακατοίκητα, έχουν τεράστια σημασία για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, την προστασία γενετικών πόρων και τη διασφάλιση φυσικών συνθηκών εξέλιξης για τα ζωντανά πλάσματα.
Τέλος, πολλές περιοχές των μικρασιατικών ακτών έχουν υποστεί σημαντικές γεωλογικές αλλαγές λόγω διαχρονικών προσχώσεων, οδηγώντας σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας τόσο στις ηπειρωτικές όσο και στις νησιωτικές ζώνες. Ως αποτέλεσμα, αρχαία μνημεία σε αυτές τις περιοχές εμφανίζονται και εξαφανίζονται περιοδικά από τη θάλασσα, προσφέροντας μοναδικές ευκαιρίες για αρχαιολογική μελέτη.
*Πηγή: Heritagedaily
*Photo Credit: Shutterstock
