Περιεχόμενα
Στο μυαλό κάποιων το ελληνικό street food, που στην ουσία είναι τα τυλιχτά, τα σουβλάκια, ο γύρος, τα κεμπάμπ, έχει καταλήξει να είναι μια λύση ανάγκης για φθηνό και γρήγορο φαγητό ή για σαβούρωμα σε αγώνες μπάσκετ ή ποδοσφαίρου. Ή, ακόμα πιο πολύ, για το hangover μετά από ποτά και ξενύχτια.
Εδώ θέλω να κάνω μια εξομολόγηση. Στα πολλά χρόνια που ζω, έχω πάει σε μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια Ευρώπης και Αμερικής. Εννοείται και της Ελλάδας. Αν κάποιος με ρωτούσε ποιο φαγητό μου έχει μείνει αξέχαστο, κάποιο που όταν το θυμάμαι, λιγώνομαι και θα ήθελα να το ξαναδοκιμάσω, πολύ εύκολα και πολύ τίμια θα έλεγα ότι αυτό το φαγητό είναι ένας γύρος με αρνί και μοσχάρι σε μπαγκέτα και ένα κεμπάμπ.
Μου συνέβη στην Πολη, σε έναν κυριλέ γάμο, όπου δίπλα από σολομούς και χαβιάρια, είχαν φτιάξει έξω στο δρομάκι δύο ψησταριές όπου βρίσκονταν ο πιο γνωστός κεμπαμπτζής κι ένας ηλικιωμένος κύριος που έκανε γύρο σε κάρβουνα – τον είχαν φέρει από τη Μπούρσα – και είδα να συνωστίζονται σιγά σιγά εκεί πολλοί άνθρωποι. Τούρκοι κι Έλληνες, αφού ο γάμος ήταν ελληνοτουρκικός.
Τον κεμπαμπτζή τον ήξερα. Τον είχα γνωρίσει από φίλους Τούρκους και μάλιστα μου είχε δείξει και τη συνταγή του. Ένα βασικό υλικό ήταν το λίπος από ουρά αρνιού. Στην Τουρκία, τα αρνιά είναι διπλάσια από τα δικά μας. Το κεμπάμπ ήταν υπέροχο όπως πάντα. Όμως, όταν δοκίμασα τον γύρο, ένιωσα με ένα σάντουιτς σαν να ανακαλύπτω την Αμερική. Πιο σωστά, να ανακαλύπτω την Ανατολή.
Κι εγώ και ο κολλητός μου ο Τζώνης, πήγαμε πέντε φορές στη σειρά που είχε στηθεί. Ρωτήσαμε έναν Τούρκο να μας πει μια καλή φράση να γλείψουμε τον γυρατζή και «κλέψαμε» κι άλλα 5-6 και τα μεταφέραμε στους φίλους μας. Ο γύρος «έσβησε» και τα ribeye, και τους σολομούς, και τα μπρικ, και τα υπέροχα τούρκικα φαγητά.
Από τότε, δεν έχω ξαναφάει βέβαια το ίδιο (αν και τώρα που το θυμήθηκα, θα πήγαινα ταξίδι στη Μπούρσα για να αράξω έξω από το κεμπαμπτζίδικο για κανά δυο μέρες) η εκτίμησή μου για αυτά τα φαγητά είναι σε καλύτερη θέση στην γεύση μου.
Δε μπορώ να πω ότι τα κατατάσσω στα γκουρμέ (αν και του Τούρκου ήταν), αλλά εγώ γενικά δεν είμαι και του γκουρμέ. Το απλό είναι καλό. Και το επιτηδευμένο ή new age με κουράζει. Και στον ουρανίσκο και στο μάτι.
Έχω δοκιμάσει αρκετά μαγαζιά, αρκετά σουβλάκια κι αρκετούς γύρους. Αυτά παρακάτω, είναι κάποια σουβλάκια που σέβονται τον εαυτό τους και την απλότητα του φαγητού. Δεν παύω να ζηλεύω τους Τούρκους που είναι μάστορες σε αυτά.
Το μόνο που στενοχωριέμαι, είναι ότι έχει εκλείψει ο γύρος σε ψησταριά από κάρβουνα. Θυμάμαι παλιά, πόσο πιο νόστιμος ήταν χωρίς ηλεκτρική ψησταριά. Κι επίσης, σχεδόν όλες οι τούρκικες συνταγές, και για κεμπάμπ και για γύρο, εμπεριέχουν αρνί. Πράγμα που δε γίνεται εδώ.
Επέλεξα για τα αγαπημένα μου σουβλάκια, το κέντρο γιατί είναι το μέρος όπου μπορείς να βρεις τα πιο αυθεντικά σουβλάκια με σχετική ευκολία και όχι να τα ψάχνεις με το κυάλι, όπως σε άλλες περιοχές.
Meat and Roses
Μπορεί να είπα ότι δεν μπορώ τα new age, αλλά τα διαφορετικά είδη κρέατος στο τυλιχτό δεν είναι new age. Γι’ αυτό και στο Meat and Roses, εκτός από τον χοιρινό του γύρο, θα εντυπωσιαστείς με τα premium σουβλάκια που έχουν καλαμάκι από μαύρο χοίρο, picanha, tagliata, βουβαλίσιο μπιφτέκι και μπιφτέκι από προβατίνα.
Το μαγαζί είναι στην Αμερικής 7 στο Κολωνάκι.
Τα λιτά και χορταστικά σουβλάκια του Λευτέρη του Πολίτη
Είναι από τα πιο παλιά στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, ξακουστό και έχει μείνει πιστό στην αρχική φόρμα. Δηλαδή τυλιχτά με κεμπάμπ μοσχαρίσιο ή αρνίσιο, κρεμμύδι, ντομάτα, πάπρικα. Ούτε τζατζίκι, ούτε πατάτα. Και επειδή το κρέας είναι πολύ καλής ποιότητας, είναι ζουμερό που δεν χρειάζεσαι κάποια σος.
Θα βρεις τον Λευτέρη στη Ρόμβης στο 18 στην Ομόνοια.
Ο θρυλικός Κώστας στην Αγίας Ειρήνης
Κάθε φορά που πάω, βλέπω μια μεγάλη ουρά. Δεν είναι τυχαία από τα παλαιότερα όλης της χώρας. Από το 1946 είναι εκεί και υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από εκεί για 3-4 δεκαετίες. Κρέατα χειροποίητα, δικής τους παραγωγής, κι εδώ δεν υπάρχει τζατζίκι στα σουβλάκια. Έχει όμως πατάτες και μια δική του κόκκινη, πικάντικη σάλτσα.
Τα καλαμάκια του Έλβις
Πρώτα έγινε θρύλος στο Μεταξουργείο, στη συνέχεια επεκτάθηκε στο Παγκράτι και απέκτησε λίγο την ταμπέλα του χιπστερομάγαζου, αλλά είναι ένα αυθεντικό καλαμάδικο. Είτε κοτόπουλο είτε χοιρινό, είναι ζουμερό, όχι λιπαρό, ακριβώς όπως πρέπει.
Θα βρεις τα μαγαζιά Πλαταιών 29 στον Κεραμεικό και Αρχιμήδους 1 στο Παγκράτι. Θα σου έλεγα να μην τα παραγγείλεις, αλλά να πας να τα πάρεις από εκεί, γιατί έχει πάντα ωραίο κόσμο στην ουρά να περιμένει.
Ο Πρίγκιπας
Παρότι είναι καινούργιο brand, από το 2016 που άνοιξε στα Εξάρχεια, έχει επεκτείνει τη γευστική παλέτα ως προς τα σουβλάκια. Δηλαδή, εδώ θα βρεις καλαμάκι προβατίνα, μαύρο χοίρο, νεροβούβαλο, το φανταστικό κεμπάμπ φλώρινας και ένα λουκάνικο Τζουμάγιας που είναι λουκούμι. Υπέροχη και η πανσέτα του η χοιρινή.
Βρίσκεται Χαριλάου Τρικούπη 23.
Στο Κουκάκι υπάρχει μόνο ο Καλύβας
30 χρόνια μαγαζί, σε μια περιοχή που έγινε η πιο δημοφιλής στην Αθήνα μετά το Παγκράτι. Κάποιος θα περίμενε να χαλάσει η ποιότητα λόγω της αύξησης της ζήτησης και της πολυκοσμίας, αλλά όσες φορές έχω φάει εσχάτως εκεί, ικανοποιούμαι εξίσου. Έχει και κοκορέτσι, και εξοχικό, και φρυγαδέλι και πολύ ζουμερές πατάτες τηγανητές.
Ο ξακουστός γύρος του Αχιλλέα
Αν ποτέ μιλήσεις με κανέναν Νεοκοσμίτη και του πεις πού να πας για σουβλάκια, 9/10 φορές θα σου πει για τον Αχιλλέα και τον γύρο του. Με δύο τυλιχτά σουβλάκια είσαι χορτάτος.
Θα βρεις τον Αχιλλέα στη Σπινθάρου 18, κοντά στα παλιά γραφεία της Ελευθεροτυπίας.
