Ο τίτλος αυτού του κειμένου μπορεί να φαίνεται σκληρός. Στην πραγματικότητα δεν είναι. Ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις τελείωσα την ταινία Blonde στο Netflix. Καθόλη τη διάρκειά της, προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τι παρακολουθούσα, αλλά φύσαγα και ξεφύσαγα για τις βασανιστικές 3 ώρες που αφιέρωνα για να τη δω. Τώρα, θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, γιατί την άφηνα να παίζει ενώ δεν μου άρεσε. Γιατί δεν μπορώ να αφήνω κάτι στη μέση και γιατί έχω αυτή την απατηλή ψευδαίσθηση κάθε φορά να νομίζω ότι κάπως, κάπου, θα φτιάξει.
Το Blonde δεν έφτιαξε ποτέ. Ούτε η Marilyn Monroe δεν θα ήταν ευχαριστημένη με αυτό το αποτέλεσμα. Η ταινία ήταν μια βιογραφία για την πιο πολυσυζητημένη γυναίκα του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο, ωστόσο μάθαμε κάτι από αυτή; Όχι. Το μόνο που είδαμε σε λούπα ήταν η κακοποίηση που υπέστη η Marilyn. Το ότι η μητέρα της, με βαθιά ψυχικά προβλήματα, προσπάθησε να τη σκοτώσει όσο ήταν μικρή, γεγονός που σηματοδότησε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή της.
Το πώς, επίσης, την αντιμετώπιζαν οι άνδρες του Χόλιγουντ. Σαν μια ξανθιά γυναίκα που θα έπρεπε να είναι έρμαιό τους. Που ενώ τους έλεγε ότι διάβαζε Ντοστογιέφσκι στις audition, εκείνοι κοιτούσαν τον κώλο της και υποτιμούσαν τη νοημοσύνη της. Είδαμε μια Marilyn να κάνει τρίο, να παντρεύεται και να είναι μονίμως δυστυχισμένη. Όπως σας είπα, τίποτα καινούριο και τίποτα που να δίνει μια άλλη εικόνα στον κόσμο για να τη «γνωρίσει» καλύτερα.
Έπρεπε να γίνει αυτή η βιογραφία; Σε καμία περίπτωση. Τσάμπα χρόνος και χαμένο χρήμα. Κι όσο κι αν προσπάθησε ο σκηνοθέτης Andrew Dominik να δείξει μια διαφορετική Marilyn, δεν τα κατάφερε. Ή δεν ήθελε τελικά. Οι σκηνές είχαν μόνο γυμνό, σεξ, τρίο και ξανά από την αρχή. Μέχρι και στον «κόλπο» της εισχώρησε, όταν έδειχνε πως έφτασε στην έκτρωση. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα της Joyce Carol Watts, το οποίο δεν έχω διαβάσει για να κρίνω, αλλά το σενάριο του Blonde είναι να το κάνεις χαρτάκι και να παίζεις μπάσκετ με καλάθι σκουπιδιών.
Ana De Armas: Το πήρε όλο πάνω της
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το Blonde, αυτή είναι η Ana De Armas. Η ηθοποιός πήρε όλη την ταινία πάνω της. Εκπληκτική ερμηνεία και απίστευτη ομοιότητα με την Marilyn. Σε μπέρδευε πολλές φορές. Η Ana De Armas χαράσσει με εκπληκτικό τρόπο μια γραμμή ανάμεσα στην Norma Jean και την Marilyn Monroe, ερμηνεύοντας δύο διαφορετικά άτομα. Και το κάνει τέλεια.
Από την μία η Marilyn που χαμογελάει, φλερτάρει με τους άνδρες, και διασκεδάζει, και από την άλλη η Norma Jean, η βαθια πληγωμένη προσωπικότητα με μεγάλες ανοιχτές πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ. Φοβισμένη και στερημένη από πατρική φιγούρα, που της κόστισε εξίσου το ίδιο όπως η κακοποίηση από τη μητέρα της. Δεν είναι τυχαίο που προσπαθούσε να καλύψει το κενό επιλέγοντας τους πιο ακατάλληλους άνδρες.
Είναι απίστευτο το πώς εξελίχθηκε με τα χρόνια η Ana De Armas. Από το μικρό κορίτσι που πρωταγωνιστούσε στο ισπανικό El Internado, στην Marilyn Monroe. Η ηθοποιός, η οποία δεν θα προκαλέσει ιδιαίτερη έκπληξη αν πάρει το βραβείο Όσκαρ για την ερμηνεία της, ήταν σαν να έκανε μονόλογο. Σαν να έπαιζε σε θέατρο και ήταν μόνη της στη σκηνή, χωρίς να σου επιτρέπει να πάρεις τα μάτια από πάνω της.
Δυστυχώς, το ουσιαστικό πρόβλημα της ταινίας ήταν η επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια εκδοχή της Marilyn – που ο κόσμος γνωρίζει ήδη- , μια γυναίκα δηλαδή που στην εποχή που διανύουμε θα χαρακτηριζόταν μόνο πρόστυχη. Κι όμως, η Marilyn ήταν κι άλλα. Είχε ταλέντο, για το οποίο δεν βρέθηκε ούτε ένα λεπτό να αφιερωθεί σε αυτό σε ολόκληρη την ταινία. Κρίμα. Απογοητευτικό πραγματικά.
Αν θέλεις να δεις την Ana De Armas να δίνει ρέστα, τότε να πατήσεις play. Αν όμως θέλεις να μάθεις για την Marilyn, τότε το Blonde δεν είναι αυτό που πρέπει να δεις.
