Όσα γνωρίζατε για τον Ίθαν Κοέν ξεχάστε τα γιατί στο πρώτο του σόλο σκηνοθετικό ντεμπούτο, ξεδιπλώνει μία εντελώς διαφορετική σκηνοθετική οπτική, ιδιαίτερα διασκεδαστική και τολμηρή.
Η πρώτη σόλο σκηνοθετική δουλειά του Ίθαν Κοέν βασίζεται στο σενάριο της συζύγου του Τρίσια Κουκ, πρωταγωνιστούν η Μάργκαρετ Κουάλεϊ, η Τζεραλντίν Βισβανάθαν, η Μπίνι Φέλνστεϊν και μια ποπ σταρ που αγαπά τον φαλλό: «Όχι, Μάιλι, δεν είδαμε το δωμάτιο με τα dildo».
Η Τρίσια Κουκ είχε πάει σε ένα λεσβιακό μπαρ που ονομαζόταν Meow Mix -ή μήπως ήταν το Caddy Shack;- όταν η «θεϊκή» έμπνευση ήρθε με τη μορφή ενός τίτλου: Drive-Away Dykes. Πάνω από κοκτέιλ, αυτή και μια φίλη συλλογίζονταν τα δικά τους αυθόρμητα οδικά ταξίδια.
«Ήταν διασκεδαστικό να παίρνεις απλώς ένα αυτοκίνητο και να πηγαίνεις όπου θέλεις να πας στη χώρα», εξήγησε στο Vanity Fair, δεκαετίες αφότου η ιδέα ήρθε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’90.
«Πήγα σπίτι και είπα στον Ίθαν: «Η Μαίρη και εγώ ήμασταν στο μπαρ και βρήκαμε αυτόν τον υπέροχο τίτλο για μια ταινία».
«Όλα ξεκίνησαν με την Τρις να κάθεται σε ένα μπαρ», λέει ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ίθαν Κοέν, με τον οποίο η Κουκ είναι παντρεμένη από το 1993. «Εκεί που συμβαίνουν τα πάντα», απαντά με γέλια η Τρις.
Ξεκίνησε λοιπόν αυτό που μελλοντικά θα μετατρεπόταν σε Drive-Away Dolls -ένας πιο «ασφαλής» τίτλος από την αρχική έμπνευση της Κουκ- που κυκλοφορεί τώρα στους κινηματογράφους.
Η Μάργκαρετ Κουάλεϊ είναι ένα σεξουαλικά απελευθερωμένο ελεύθερο πνεύμα, που αφού χώρισε με δραματικό τρόπο με την πρώην φίλη της αστυνομικό (Μπίνι Φέλντστεϊν), πείθει την κολλητή της φίλη (Τζεραλντίν Βισβανάθαν) να ταξιδέψουν μαζί με ένα γρήγορο αυτοκίνητο, με «εισιτήριο» για οπουδήποτε -πιο συγκεκριμένα, σε ένα γαλαξία από gay bar καθ’ οδόν προς το Tallahassee.
Ενώ πραγματοποιούν την Οδύσσειά τους, οι «κούκλες» μπλέκονται σε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει έναν κλειστό χαρτοφύλακα, ένα κομμένο κεφάλι και έναν όχλο εγκληματιών που τις ακολουθεί. Αν και η Κουκ έχει επιμεληθεί ταινίες των αδερφών Κοέν, όπως το «O Brother, Where Are Thou;» και «The Big Lebowski», αυτή η ταινία είναι η πρώτη του Ίθαν, όπου το ζευγάρι δημιούργησε παρέα το σενάριο.
Σηματοδοτεί επίσης το σόλο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ίθαν. αυτός και ο αδερφός του Τζόελ σταμάτησαν να κάνουν ταινίες μαζί μετά την ταινία «The Ballad of Buster Scruggs» του 2018 για το Netflix. (Ο Ίθαν έκανε στην πραγματικότητα μια παύση -τα αδέρφια αυτή τη στιγμή γράφουν κάτι μαζί).
«Δεν ήμουν απογοητευμένος από τη βιομηχανία του κινηματογράφου, απλώς ήμουν κάπως κουρασμένος», λέει τώρα ο Ίθαν Κοέν. «Οι τελευταίες δύο ταινίες που κάναμε εγώ και ο Τζόελ ήταν πολύ δύσκολες παραγωγές. Ακούς για ανθρώπους να λένε ότι έχουν «καεί» (burnout) ή ο,τιδήποτε άλλο, μου ακούγεται πάντα σαν μαλακία, ειλικρινά. Κοιμάσαι για ένα βράδυ και είσαι καλά το επόμενο πρωί, σωστά; Αλλά στην πραγματικότητα ήμουν… Είναι απίστευτα προνομιακό να το λέω, είναι ανόητο, και όμως, δεν ξέρω –κάπως έτσι ένιωθα».
Ο Κοέν παρασύρθηκε για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη από τον μουσικό παραγωγό T Bone Burnett, ο οποίος στρατολόγησε αυτόν και την Κουκ για ένα ντοκιμαντέρ του Jerry Lewis του 2022.
«Βαριόμουν», παραδέχεται. «Στη συνέχεια, αφού απολαύσαμε την εκμετάλλευση αυτής της ευκαιρίας, προχωρήσαμε σε αυτήν την επόμενη». Το Drive-Away δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη σόλο σκηνοθεσία του Τζόελ, την Τραγωδία του Μάκβεθ του 2021, στην οποία πρωταγωνιστεί η πραγματική σύντροφός του Φράνσις ΜακΝτόρμαντ.
Ωστόσο, επέτρεψε στον Ίθαν να εξερευνήσει δημιουργικά ορισμένες από τις οπτικές του «μη παραδοσιακού γάμου» του με την Κουκ, η οποία προσδιορίζεται ως queer. Επιπλέον, λέει η Κουκ, αυτός ο τίτλος ήταν απλώς «πολύ καλός για να σπαταληθεί».
Το ζευγάρι είχε προηγουμένως επιχειρήσει να δημιουργήσει το Drive-Away στις αρχές των 00ς, με την Allison Anders να σκηνοθετεί και πρωταγωνίστριες τις Χόλι Χάντερ και την Κριστίνα Απλγκέιτ, αλλά υπήρχαν διάφορα κολλήματα.
Όταν απέτυχαν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση, εγκατέλειψαν την ιδέα, επανεξετάζοντάς την στο απόγειο της πανδημίας. Για να αποφευχθεί η εμφάνιση των κινητών τηλεφώνων και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης να παρεμβαίνουν στην πλοκή του εγκληματικού μπλεξίματος, ο Κοέν και η Κουκ έβαλαν την πλοκή να διαδραματίζεται το 1999, παράλληλα με το Y2K και τον εκλογικό πανικό του 2000 και προχώρησαν.
«Ήταν αυτό το σενάριο που όλοι ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους, ειδικά για γυναίκες που τους αρέσει να κάνουν κωμωδία», λέει η Φέντστεϊν, η οποία πέρασε από οντισιόν για να παίξει την πολύπαθη Σούκι που είναι κολλημένη πάνω από το Zoom φορώντας μια από τις φανέλες της συζύγου της Μπόνι.
«Πραγματικά πιστεύω ότι τα μάτια μου γίνονταν πιο ανοιχτά με κάθε γύρισμα της σελίδας. Είναι απλώς τόσο απροσδόκητο και εκκεντρικό και χαρούμενο και αστείο και ταραχώδες και αναζωογονητικό και το ένιωσα όλο αυτό».
Σε μια δική της εικονική αίθουσα αναμονής, η Βισβανάθαν, γνωστή για τους ρόλους της στο Blockers και Miracle Workers, διασφάλιζε τον ρόλο της Μαριάν, η οποία περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας φροντίζοντας τη «μεγάλη και ευαίσθητη καρδιά της».
Το μόνο πρόβλημα; Η Κουάλεϊ διεκδικούσε τον ίδιο ρόλο. Όταν απέτυχε να τον πάρει, η σταρ του Maid και Once Upon a Time in Hollywood, έστειλε email στον Κοέν. Ήταν απογοητευμένη που δεν είχε περάσει από οντισιόν για να παίξει την άγρια Τζέιμι.
«Μπορώ να κάνω οντισιόν για την Τζέιμι, δώσε μου δύο δευτερόλεπτα», απάντησε. «Τότε είπε: «Λοιπόν, ένας καλλιτέχνης συνήθως ξέρει καλύτερα», αποκαλύπτει η Κουάλεϊ στο VF. «Και είπα, «Όχι, δεν ξέρω καλύτερα, δεν ξέρω τίποτα απολύτως. Δώσε μου μια ευκαιρία».
Η ευελιξία της απέδωσε. Η Βισβανάθαν έμαθε για την ταυτότητα της συντρόφου της στο έγκλημα μέσω Instagram. «Έλαβα μια ειδοποίηση ότι η Μάργκαρετ Κουάλεϊ άρχισε να με ακολουθεί, ακολουθούμενη από ένα DM που έλεγε: «Είναι αυτή η πραγματική ζωή;».
Μήνες αργότερα, συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη, περπατώντας και μιλώντας από τη Theatre District στο East Village για την πρώτη τους πρόβα. Λέει ο Βισβανάθαν, «Ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι θα γίνουμε φίλες, αλλά όλα ήρθαν πολύ εύκολα για εμάς. Την αγαπώ».
Είναι αδύνατο να γράψεις για αυτήν την ταινία χωρίς να αναφερθείς στα dildo. Αποφεύγοντας τα spoilers (ναι, υπάρχουν ανατροπές που σχετίζονται με τον φαλλό), το σεξουαλικό παιχνίδι παίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή και την προώθηση -ένα κιτ «Clone-A-Willy» συμπεριλήφθηκε ακόμη και στο press kit για την ταινία.
«Κάθε φορά που προέκυπτε μια ερώτηση για ένα δονητή, όλοι θα έλεγαν: “Τρίσια;”. Ήμουν η ειδικός στους δονητές», λέει η Κουκ. Το τμήμα σκηνικών ήταν αδιάφορο. «Νομίζεις ότι είσαι ο πρώτος άνθρωπος που έφερε όλους αυτούς τους δονητές σε ένα έργο, αλλά ο δημιουργός του σκηνικού έλεγα άλλα: “Στις τρεις τελευταίες ταινίες που έχω συμμετάσχει, έπρεπε να φτιάξω δονητές”», λέει η Κουκ.
Τα εξαρτήματα σιλικόνης μπαίνουν στο παιχνίδι της ταινίας μαζί με μία σειρά A-list cameo, που περιλαμβάνει τον Ματ Ντέιμον, τον Κόλμαν Ντομίνγκο, τον Πέδρο Πασκάλ και τη Μάιλι Σάιρους, η οποία εμφανίζεται σε έναν απροσδιόριστο ρόλο, ως η χίπη Τίφανι Πλάστερ Κάστερ, αποτίοντας ένα φόρο τιμής στην αείμνηστο εικαστικό Cynthia Plaster Caster.
Αρχικά προσέγγισαν την Σάιρους γιατί στάθηκε στο πλευρό και στήριξε τους τους άστεγους LGBTQ+ νέους μέσω του Happy Hippie Foundation της -αγνοώντας τη συχνή ενασχόλησή της με τα dildo.
«Δεν γνωρίζαμε ότι η Μάιλι Σάιρους “παίζει” με μεγάλους δονητές στην σκηνή ή ότι είχε ένα δωμάτιο αφιερωμένο στα dildo στο σπίτι της», λέει η Κουκ, «έτσι όταν ήρθε στο πλατό, τη ρωτήσαμε αν ξέρει ποια είναι η Cynthia Plaster Caster» Και απάντησε: «Νόμιζα ότι γι’ αυτό με προσέλαβες».
Ή όπως το θέτει ο Κοέν: «Είπε κάτι περίεργο όπως: “Δεν είδες το δωμάτιό μου με τα dildo στο Architectural Digest;”. Όχι, Μάιλι, δεν είδαμε το δωμάτιό σου με τα dildo».
Η Φέλντστέιν “γνώρισε” ένα δικό της δωμάτιο dildo κατά τη διάρκεια μιας σκηνής, όπου ο χαρακτήρας της Σούκι κλαίει ενώ αφαιρούσε το δονητή τοίχου στο σπίτι το δικό της και της Τζέιμι.
«Κανονικά όταν κλαις υστερικά σε ένα δράμα, υπάρχει μια ευαίσθητη ενέργεια γύρω του. Αυτό ήταν ακριβώς το αντίθετο», λέει γελώντας η ηθοποιός. «Υπήρχε το Τσιουάουα [το κοινό κατοικίδιο του ζευγαριού] και ο εκπαιδευτής του Τσιουάουα, μετά ο Ίθαν και η Τρις μου έδωσαν ένα ηλεκτρικό τρυπάνι και είπα: “Παιδιά, δεν είμαι αυτού του τύπου queer κορίτσι, δεν ξέρω πώς να το χρησιμοποιήσω αυτό”».
Κατασκευάζοντας τη δική τους Β movie, ο Κοέν και η Κουκ στράφηκαν σε πολύ γυναικείες αγαπημένες ταινίες, όπως το «Poison Ivy» του 1992 με πρωταγωνίστρια την Ντριου Μπάριμορ, «Bad Girls Go to Hell» και «Faster, Pussycat! Kill! Kill!». «Ο Τζον Γουότερς είναι ιδιοφυΐα. Θα γίνει τόσο βρώμικος, που σχεδόν θέλεις να καλύψεις τα μάτια σου, δεν μπορείς να το δεις», λέει ο Κοέν.
«Μοιάζουμε σαν πούδρα σε σύγκριση με αυτήν την ταινία, θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι άχρηστο, βρώμικο και διασκεδαστικό».
Μέρος της διατήρησης αυτού του στυλ ήταν να κάνουμε κάτι που είναι βασικά ανήκουστο πια -η δημιουργία μιας ταινίας 84 λεπτών.
«Δεν θέλω να ρίξω κανέναν», αρχίζει η Κουκ, «αλλά είναι τόσο εξαντλητικό να βλέπεις ταινίες δυόμισι ωρών και νιώθεις σαν να θέλεις να κόψεις το κεφάλι σου, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι το επάγγελμά σου. Και για ποιο λόγο; για να το πω με επιείκεια».
Όσο για το πού βρίσκονται τώρα οι δονητές, το ζευγάρι πετάει διάφορες «τοποθεσίες» που θα μπορούσαν να βρίσκονται -πίσω από το τζάμι στο Hard Rock Cafe, εκτίθενται στο Μουσείο Σεξ της Νέας Υόρκης, προτού αποκαλύψουν την πραγματική τους θέση ανάπαυσης.
«Εννοώ, αυτά, σίγουρα τα κρατήσαμε», λέει ο Κουκ. «Μερικά πράγματα δεν τα κάνεις, αλλά σίγουρα χρησιμοποιείς δονητές» συμπληρώνει.
Κάποιες μέρες, λέει ο Κοέν, γυρίζοντας το Drive-Away με την Κουκ αναπολούσε την εμπειρία του Blood Simple του 1984 -της πρώτης του ταινίας με τον Τζόελ. «Όση εμπειρία έχω, και το κάνω αυτό σε όλη μου τη ζωή», προσθέτει, «ήταν αφελές κατά κάποιον τρόπο».
Η ταινία φάνηκε επίσης σαν μια «καθαρή» προσπάθεια για την Κουάλεϊ, άρτι αφιχθείσα από τα πεντάμηνα γυρίσματα στο Παρίσι για το The Substance, μια ταινία τρόμου όπου παίζει με τη Ντέμι Μουρ και τον Ντένις Κουέιντ.
Σε εκείνο το έργο, «Έπρεπε κυριολεκτικά να φαίνομαι τέλεια», λέει. «Έπρεπε να γυμνάζομαι σαν τρελή και να βάλω ψεύτικα βυζιά και εξτένσιον μαλλιών και μακιγιάζ και μπλα, μπλα, να κάνω τα πάντα, σωστά; Πήγα κατευθείαν από αυτήν την εμπειρία στο να κάνω αυτήν εδώ την ταινία -έκοψα τα μαλλιά μου, φόρεσα ένα τζιν παντελόνι, περπάτησα χωρίς να προσπαθήσω να κάνω το σώμα μου να φαίνεται ωραίο. Ένιωσα μία ανάσα φρέσκου αέρα».
Αυτή η απελευθέρωση επεκτάθηκε και στις πιο οικείες στιγμές της ταινίας, από τις οποίες υπάρχουν πολλές, καθώς η Μαριάν και η Τζέιμι συνεχίζουν το ταξίδι τους.
«Δεν έχω δει ποτέ ταινία να δείχνει σεξ σαν αυτό, ξέρεις;» εξηγεί η Κουάλεϊ. «Εννοώ, ως ηθοποιός, ήταν σίγουρα οι πιο απολαυστικές σεξουαλικές σκηνές που έχω γυρίσει ποτέ. Οι σεξουαλικές σκηνές συνήθως απαιτούν να προσπαθώ να φαίνομαι καυτή και να κάνω κάτι ερωτικό, εδώ χρειαζόταν απλώς να γελάσω. Είναι διασκεδαστικό να βλέπεις γυναίκες να είναι αστείες στο σεξ, παρά να είναι καυτές».
Όλη αυτή η καλή θέληση διευκόλυνε το δίδυμο να προσλάβει την Κουάλεϊ για να πρωταγωνιστήσει στο Honey Don’t! -τη δεύτερη ταινία μιας προγραμματισμένης τριλογίας αυτοτελών queer Β movies. Ο Κρις Έβανς και η Όμπρεϊ Πλάζα έχουν επίσης επιλεγεί για την παραγωγή, η οποία ξεκινά τα γυρίσματα σύντομα.
«Έχω ξεκαθαρίσει από την πρώτη μέρα ότι όποτε θα με χρειαστούν, θα είμαι εκεί. Δεν έχω ζωή όταν πρόκειται για αυτούς», λέει η Κουάλεϊ.
«Μερικές φορές το να αποφασίσεις αν θα κάνεις ή όχι μια ταινία μπορεί να είναι πολύ δύσκολο» προσθέτει η Κουάλεϊ.
Στη Φέλνστεϊν το Drive-Away έδωσε ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσει κάρακτερ ρόλους, το «ψωμί και βούτυρο» της πρώιμης καριέρας της, όπως ως Monica Lewinsky στο Impeachment: American Crime Story και Fanny Brice στο Broadway’s Funny Girl.
«Η χαρά για μένα στο Lady Bird ήταν να υποστηρίξω την απόδοση της Saoirse [Ronan]», λέει. «Ήταν τόσο απροσδόκητο για μένα στην καριέρα μου να έχω στιγμές που έπρεπε να είμαι στο επίκεντρο. Ήταν λοιπόν σαν δώρο για μένα να βοηθήσω τις “κούκλες” στη βόλτα τους -ή μάλλον στην περίπτωσή μου, να αποτρέψω τη βόλτα τους. Ένας πραγματικά ζουμερός δεύτερος ρόλος μοιάζει με επιστροφή στο σπίτι».
Και πάλι, είναι επίσης εντελώς νέο έδαφος. «Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα ποτέ έναν queer χαρακτήρα», λέει η Φέλνστεϊν, η οποία μου λέει ότι μπήκε στο δικό της queerness στα 20 της.
«Ήταν ωραίο για μένα που κατάφερα να πω “πρώην φίλη” [στην οθόνη], γιατί αυτό δεν είναι κάτι που έχω κάνει ποτέ πριν» εξηγεί.
«Δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω έκπτωση σε όλες εκείνες τις ταινίες που απεικόνιζαν την πιο δύσκολη, λεπτή πλευρά του να είσαι queer, γιατί είναι όλες τόσο σημαντικές. Το πρόβλημα δεν είναι ότι φτιάχνονται αυτές οι ιστορίες, είναι ότι αυτές είναι συχνά οι μόνες ιστορίες που φτιάχνονται», εξηγεί η Φέλντστεϊν.
«Έτσι η queer εμπειρία περιορίζεται μόνο στις οδυνηρές, καταστροφικές ή μυστικές πλευρές της. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι γλυκές, αστείες, θορυβώδεις -απλώς συχνά οδηγούνται από στρέιτ άντρες. Είναι πολύ ωραίο να το προσθέτουμε στη λίστα, ώστε να μην νιώθουμε ότι επιλέγουμε από 10 συγκεκριμένες ταινίες».
Αυτή η ιδέα ήταν επίσης στο μυαλό της Κουκ. «Σε έναν ιδανικό κόσμο, φτάνει σε ανθρώπους σε περιοχές όπου δεν μπορούν να δουν πολύ queer σινεμά», λέει.
«Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς, ειδικά για μένα, να πω: “Εδώ, ωστόσο, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί queer χαρακτήρες, και η ταινία δεν σημαίνει ότι είναι μόνο λεσβίες. Δεκατετράχρονα παιδιά ή άνθρωποι που μόλις βγαίνουν θα το έβλεπαν και θα σκεφτόντουσαν: “Είναι διασκεδαστικό να είσαι λεσβία”. Θέλουμε να είναι μια ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά» σημειώνει η Κουκ.
Προσθέτει ο Coen ειρωνικά: «Το μήνυμα είναι: Η διασκέδαση είναι καλή. Για να το πω τίμια».
Με πληροφορίες από Vanity Fair
