Περιεχόμενα
Η ιστορία ενός τάγματος μαύρων γυναικών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ήρθαν στην Αγγλία για να λύσουν μια ταχυδρομική κρίση κρύβεται εδώ και δεκαετίες, αλλά έχουν αρχίσει να λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Το BBC μίλησε σε μερικούς συγγενείς τους για τη μονάδα που είναι γνωστή ως Six Triple Eight (6888).
Το 1945, καθώς ο πόλεμος συνέχιζε να κυριεύει πολλά μέρη του πλανήτη, 855 γυναίκες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του στρατού των ΗΠΑ να τονώσουν το ηθικό των στρατευμάτων και να ξεκαθαρίσουν το ταχυδρομείο που είχε μαζευτεί επί δύο χρόνια στην Αγγλία.
Ταξίδεψαν από την Αμερική στο Ηνωμένο Βασίλειο, εγκαταστάθηκαν στο Μπέρμιγχαμ για να ενταχθούν στο 6888ο Τάγμα Κεντρικού Ταχυδρομικού Καταλόγου και τους δόθηκαν έξι μήνες, αλλά με 24ωρες βάρδιες, μέχρις ότου τακτοποίησαν 17 εκατομμύρια επιστολές και πακέτα στο μισό χρόνο τελικά.
Τότε, σε ηλικία 26 ετών, η πρωτοπόρος Major Charity Adams έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που διοικούσε ένα τάγμα στο εξωτερικό, στον στρατό των ΗΠΑ, συνιστώντας τεράστιο κεφάλαιο για τη θέση της γυναίκας και τα προβλήματα που συνολικά αντιμετώπιζαν.
Όλες, βοήθησαν σε σημαντικό βαθμό ώστε να τονωθεί το πνεύμα του προσωπικού στην πρώτη γραμμή που είχε χάσει την επικοινωνία με τα αγαπημένα του πρόσωπα στα πατρογονικά εδάφη, ωστόσο αποτέλεσαν κεφάλαιο που δεν κατεγράφη στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν πήρε τις σελίδες της αφήγησης που του αναλογούσαν, ενώ δεν έγινε γνωστή ως πρακτική ούτε στους λοιπούς στρατιωτικούς που βρέθηκαν εκεί για να υπηρετούσαν.
Οι γυναίκες των Παρισίων που έγιναν το 6888
Με έδρα το King Edward’s School, στο Edgbaston, οι γυναίκες – που πήγαν στη Ρουέν και το Παρίσι στη Γαλλία – αντιμετώπισαν πολλές προκλήσεις, όπως η χρήση ξεπερασμένου εξοπλισμού, οι πολιτισμικές διαφορές και οι διακρίσεις λόγω φύλου.
Δούλευαν σε στενά, μη θερμαινόμενα και αμυδρά φωτισμένα κτίρια με πακέτα στοιβαγμένα στα ταβάνια. Πολλοί ανέφεραν ότι περιτριγυρίστηκαν από ποντίκια και αρουραίους που είχαν κατέκλυζαν συχνά το χώρο ώστε να βρουν χαλασμένο φαγητό σε μερικά από τα δέματα.
Παρόλα αυτά, αψήφησαν όλες τις κακουχίες και φέρθηκαν ηρωικά, χάρη στην αποτελεσματικότητά τους και την αφοσίωσή τους.
Το 1946, επέστρεψαν στην πατρίδα. Η μονάδα, η οποία περιλάμβανε επίσης μερικές Ισπανόφωνες γυναίκες, δεν έλαβε τελετές, παρελάσεις ή οποιαδήποτε δημόσια αναγνώριση των επιτευγμάτων της.
Ωστόσο, σχεδόν 80 χρόνια μετά, αποκτούν επιτέλους αναγνώριση. Η ιστορία τους ζωντανεύει χάρη σε μια ταινία που δημιούργησε ο Tyler Perry και θα μεταδοθεί στο Netflix.
Με πρωταγωνιστές την Oprah Winfrey και την Kerry Washington, η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε όταν ο δημιουργός βρήκε ένα άρθρο στο περιοδικό History του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου για το τάγμα του ιστορικού Kevin M. Hymel το 2019. Οι ενέργειές του αποδείχθηκαν καίριες και ο ρόλος του στην παγκόσμια αναγνώριση αυτών των γυναικών, καταλυτικός.
Ένα μνημείο αφιερωμένο στις γυναίκες εγκαταστάθηκε στο Κάνσας το 2018. Τρία χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπέγραψε τον νόμο Six Triple Eight (6888) του Κογκρέσου για το Χρυσό Μετάλλιο του 2021, απονέμοντας στις γυναίκες την υψηλότερη πολιτική διάκριση της Αμερικής τον Μάρτιο του περασμένου έτους.
Ένα μιούζικαλ βασισμένο στο τάγμα 6888 έχει επίσης προγραμματιστεί για το Μπρόντγουεϊ.
Ποιες είναι όμως οι γυναίκες πίσω από τις διακρίσεις; Οι σεμνές πρωτοπόροι είναι πολυαγαπημένες μητέρες, γιαγιάδες και στυλοβάτες της κοινότητάς τους σήμερα. Οι απόγονοί τους ταξίδεψαν πρόσφατα από τις ΗΠΑ στα West Midlands για να εντοπίσουν τα βήματα των γυναικών αυτών. Μία από αυτές, ήταν η λοχίας Βιρτζίνια Μ Λέιν.
Την εποχή που έφυγαν από την Αμερική, οι φυλετικές εντάσεις ήταν υψηλές, με μια κοινωνία διχασμένη λόγω του διαχωρισμού. Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των μαύρων δεσμεύονταν από τους νόμους του «Jim Crow», οι οποίοι, ως γνωστόν, παρέμειναν σε ισχύ μέχρι τη δεκαετία του ’60.
Οι νόμοι ψηφίστηκαν στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ μετά την κατάργηση της δουλείας. Αρνήθηκαν στους μαύρους τα ίσα δικαιώματα και δεν τους επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν δημόσιες εγκαταστάσεις όπως σχολεία και πάρκα, που χρησιμοποιούνταν από τους λευκούς.
«Ως Αφροαμερικανίδα, πάντα μιλούσε για το πώς της φερόταν ο κόσμος», είπε η Danielle Sonnier Brown, 47 ετών, αναπολώντας μια συνομιλία με τη γιαγιά της. «Αν και υπήρχε κάποιος ρατσισμός που βιώθηκε εδώ στην Αγγλία, είπε ότι οι άνθρωποι εδώ της φέρθηκαν καλύτερα από ότι της φέρθηκαν στο σπίτι [στις ΗΠΑ], θα μιλήσει εκτενώς για αυτό. Είπε ότι ένιωθε τον εαυτό της εδώ».
Με μια φωτογραφία της μητέρας της Sgt Lane καρφωμένη περήφανα στο στήθος της, η Sandra Frazier Dean, 67 ετών, είπε: «Το να είμαστε στον στρατό έφερε μια αίσθηση συντάγματος στη ζωή μας, ήταν ένας σκοπός και πάντα μας έλεγε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και ταξίδι. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που της άρεσε, η ευκαιρία να επισκεφτεί άλλα μέρη».
Η κληρονομιά που άφησε η Ιντιάνα Χαντ-Μάρτιν ζει και στα παιδιά της
Γεννημένη το 1922, εργάστηκε ως καθαρίστρια προτού προσφερθεί εθελοντικά στο Γυναικείο Σώμα Στρατού (WAC) και ενταχθεί στο τάγμα.
«Είναι πραγματικά λυπηρό που αυτές οι γυναίκες… έσπασαν ένα φράγμα απλώς και μόνο επειδή ήταν γυναίκες στο στρατό, αλλά και επειδή ήταν Αφροαμερικανοί, αλλά ποτέ δεν μας είπαν τίποτα», είπε η κόρη της Janice Martin. Δεν μίλησε για τις εμπειρίες της μέχρι τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της.Το μόνο που μας είπαν ήταν για το κίνημα των Σουφραζέτες για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά ποτέ δεν ξέραμε τους ρόλους που έπαιξαν οι γονείς μας στο γυναικείο κίνημα».
Αφού ολοκλήρωσε το καθήκον της στις πολεμικές προσπάθειες, η κυρία Hunt-Martin επέστρεψε στην κοινότητά της και έγινε ισόβιο μέλος των Black Pioneers of Niagara Falls και της Women’s American Legion Lodge. Πέθανε σε ηλικία 98 ετών.
Η υποβάθμιση της κληρονομιάς που άφησαν, φαίνεται να είναι ένα κοινό θέμα μεταξύ των μελών του τάγματος, καθώς ο Ρότζερ Μάθιους, 65 ετών, επίσης δεν θυμάται τη μητέρα του Βάστι Μέρφι να συζητά για την εποχή της κατά τη διάρκεια του πολέμου.Αν και έγραψε για αυτό.
Σε αποσπάσματα που τυπώθηκαν στην Afro American Newspaper εκείνη την εποχή, διηγήθηκε την εμπειρία της να κοιμάται σε «συνωστισμένους» χώρους διαβίωσης και την απελπισμένη λαχτάρα για ένα αξιοπρεπές ντους. «Είμαι όσο πιο χαρούμενη γίνεται για πρώτη φορά μετά από τέσσερις μήνες μπορώ να κάνω ντους… με ζεστό νερό. Το νερό είναι σκληρό, αλλά μετά από μπάνιο με κράνος για τόσο καιρό είναι ακόμα παραδεισένιο».
Ωστόσο, φαίνεται ότι μόλις επέστρεψε στο σπίτι της, δεν αφηγούνταν πλέον τις πολεμικές της ιστορίες.
Ο Μάθιους υποστήριξε ότι δεν αναφερόταν σε αυτό καθώς το θεωρούσε χρέος της.
Συμβουλή της μητέρας
Η εμπειρία αυτή ενθάρρυνε άθελά της τα παιδιά της να αγωνιστούν για την πατρίδα. Ο Matthews πολέμησε κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και υπηρέτησε στον στρατό για 24 χρόνια ως ανθυπολοχαγός. Το 1974, η συμβουλή της μητέρας του ήταν: «Αν πρέπει να μπεις, θα υπηρετήσεις ως αξιωματικός. Το ακούω ακόμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου», είπε.
Ο παππούς της Τζον Μέρφι ήταν συνιδρυτής της εφημερίδας Afro, μιας από τις παλαιότερες οικογενειακές εφημερίδες της Αμερικής που κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα – 130 χρόνια μετά.
Έγινε ερευνήτρια και αρχειονόμος για την οικογενειακή επιχείρηση, ενώ μεγάλωνε πέντε παιδιά.
Ο ιστορικός των West Midlands, Garry Stewart, 51 ετών, του Recognize Black Heritage and Culture, βοήθησε στη διοργάνωση της περιοδείας των συγγενών στο Μπέρμιγχαμ, τονίζοντας πως «Για εμάς εδώ στο Μπέρμιγχαμ, είναι μια πραγματικά σημαντική ιστορία. Μπορούμε να δείξουμε πώς η μαύρη κληρονομιά στην πόλη έχει καθιερωθεί ήδη από το 1945 και πολύ πέρα από αυτό».
Οι ιστορίες των 855 γυναικών που βοήθησαν να τονωθεί το ηθικό όχι μόνο διαμόρφωσαν τη ζωή των παιδιών και των εγγονών τους, αλλά ήταν μνημειώδεις για τους μαύρους Βρετανούς που ζουν στην πόλη.
Η Olivia Brechon-Smith, 33 ετών, καθηγήτρια μαθηματικών στο King Edward’s School (KES), αναφέρει σχετικά: «Ο αντίκτυπος που είχε ένα ολόμαυρο τάγμα γυναικών που στάθμευε στο KES σημαίνει τόσα πολλά για μένα, είναι εμπνευσμένη ως μαύρη γυναίκα. Προερχόμενος από μια οικογένεια που προέρχεται από τη γενιά Windrush, είναι μια τόσο μεγάλη κοινότητα στο Μπέρμιγχαμ, αλλά δεν δημοσιοποιείται όσο καλά θα μπορούσε [να γίνει], και οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι το 6888 είναι εδώ είναι τόσο σημαντικό στην ιστορία του Μπέρμιγχαμ».
* Φωτογραφίες: Getty Images
