Ο τελικός μόλις έχει τελειώσει. Ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης. Όλοι οι παίκτες συγκινούνται και πανηγυρίζουν. Ο Κώστας Σλούκας έχει ξαπλώσει στο κέντρο του γηπέδου και πανηγυρίζει όπως δεν έχει πανηγυρίσει ποτέ. Λίγο πιο πέρα, ο Ματίας Λεσόρ, αυτό το θηρίο της φύσης, έχει κάτσει στο παρκέ και κλαίει. Αυτό ακριβώς είναι το συναίσθημα του αθλητισμού.
Είτε βρίσκεσαι στην πλευρά των νικητών είτε την πλευρά των νικημένων, ο λόγος που παθιαζόμαστε με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, είναι αυτό το συναίσθημα, αυτή η αντίθεση στο πρόσωπο του Λεσόρ με αυτό των παικτών της Ρεάλ. Παικτών που έχουν χορτάσει από κάθε τίτλο τα τελευταία χρόνια, το κατέκτησαν πέρσι, αλλά ήθελαν λυσσαλέα και το φετινό.
Όμως, φέτος, μπροστά τους δε βρήκαν απλά τον Παναθηναϊκό. Μπροστά τους ήταν ο Παναθηναϊκός του Αταμάν. Ήταν 12 παίκτες διψασμένοι για να το πάρουν. Για κάποιους ένα όνειρο ζωής να το κατακτήσουν φορώντας την πράσινη φανέλα.
Πάνω απ’ όλους όμως, η εικόνα της χρονιάς, είναι ο Κώστας Σλούκας που σηκώνει το τρόπαιο. Στην 4η κατάκτηση Ευρωλίγκας, με την 3η ομάδα, αλλά στην πρώτη φορά που το σηκώνει ο ίδιος ως αρχηγός. Στην πρώτη φορά που είναι και ο κορυφαίος γκαρντ της χρονιάς στην Ευρωλίγκα βάσει αριθμών από τον Φεβρουάριο και μετά. Εκεί όπου κρίνονται οι τίτλοι και ξεχωρίζουν οι παιχταράδες από τους ηγέτες.
Ο Κώστας Σλούκας έκανε μια ομάδα πολύ καλών παικτών, ένα γκρουπ πρωταθλητών
Το δικό του know how είναι που ήρθε από τον Πειραιά, μπήκε στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και πότισε το μυαλό όλων. Η αυτοπεποίθηση του Αταμάν και ο δάσκαλος Κώστας Σλούκας άλλαξαν όλο το τσιπάκι στους υπόλοιπους που σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς είδαμε πως εξελισσόταν το mindset, η νοοτροπία τους καθώς φοράνε μια φανέλα που έχει κατακτήσει για 15 χρόνια την Ευρώπη.
Το έγραψα και προχθές εδώ. Το σκορ το βρίσκεις εύκολα. Τους καλούς αμυντικούς τους βρίσκεις εύκολα. Αλλά αυτό που έχει ο Κώστας Σλούκας, δεν το βρίσκεις παρά σπάνια σε κάθε δεκαετία. Το έχει μαζέψει η Ρεάλ με Γιουλ-Σέρχι-Ρούντι-Κοζέρ και το απέκτησαν και οι υπόλοιποι, αλλά όταν συνδυάσεις το know how που έχει ο Σλούκας με τη δύναμη της σάρκας που έχει ο νεότερος και πιο διψασμένος Παναθηναϊκός, έχεις αυτό που είδαμε στον τελικό της Ευρωλίγκας.
Πρώτο δεκάλεπτο 36-25. Τρία επόμενα δεκάλεπτα 44-70. Μια εποποιία που αποτυπώνεται στα όσα έκανε στον τελικό ο Κώστας Σλούκας, ξεκινάει όμως από πέρσι τον Απρίλιο, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συμφώνησε με τον Εργκίν Αταμάν. Εκεί, ο Παναθηναϊκός άνοιξε την πόρτα για να καλωσορίσει το 7ο αστέρι.
Αυτός ο τρελός Τούρκος είπε τόσα πολλά σε λόγια φέτος, αλλά ο άτιμος, έκανε και όσα είπε πράξη. Δεν στάθηκε ούτε βήμα πίσω σε σχέση με αυτά που είπε. Δεν θυμάμαι άλλη αθλητική περίπτωση όπου ένας έκλεισε τα στόματα τόσων πολλών που, αδίκως χλεύασαν, δικαίως ήταν σκεπτικοί, γιατί τα 13 χρόνια μακριά από τη μπασκετική Γη της Επαγγελίας είναι πολλά.
Ο Παναθηναϊκός όχι απλά πήγε play offs με πλεονέκτημα, όχι απλά πήγε final-4, αλλά το πήρε. Πήρε το 7ο αστέρι έχοντας παίξει 7 τελικούς στην Ευρωλίγκα. Όταν πάει τελικό, δε χάνει. Φέτος όμως, είχε ίσως τη μεγαλύτερη γλύκα από όλες. Μόνο με τη Μπολόνια μπορεί να συγκριθεί. Γιατί η διαδρομή από πέρσι μέχρι φέτος, είναι σαν να πας από την πεδιάδα στην κορυφή του Έβερεστ με φιάλες οξυγόνου οριακά αρκετές.
Και μαζί με τον Σλούκα, ο Κέντρικ Ναν, ο Ματίας Λεσόρ, ο Τζέριαν Γκραντ, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Ντίνος Μήτογλου, ο Μάριους Γκριγκόνις, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Χουάντσο Ερνάνγκομεθ, ακόμα και ο Λούκα Βιλντόζα που στο σπουδαιότερο ματς της σεζόν, έκανε την καλύτερη του εμφάνιση.
Αν μπορεί να εξηγηθεί με δύο λέξεις αυτό που έκανε ο φετινός Παναθηναϊκός, δύο που να τα περιλαμβάνουν όλα, είναι αυτές: Κώστας Σλούκας!
* Κεντρική φωτογραφία: Pau Barrena/Euroleague Basketball via Getty Images/Ideal Images
