Όσο αισιόδοξος και να είναι κάποιος, δεν μπορεί να φανταστεί πως ο Παναθηναϊκός, έστω αυτός των 3-4 παικταράδων και των 4-5 πολύ καλών παικτών, που φτιάχτηκε τον Νοέμβριο με την προσθήκη του Ναν, θα έφτανε με τόση κυριαρχική εμφάνιση στον τελικό της Ευρωλίγκας. Να όμως που έφτασε. Και έφτασε όχι μόνο γιατί είχε τον Αταμάν που πέρασε από την πρώτη μέρα στο μυαλό των παικτών του ότι δεν δέχεται τίποτα λιγότερο. Αλλά πέρασε και γιατί είχε τον Σλούκα, τον συνδετικό κρίκο.
Έχουν υπάρχει αρκετοί προπονητές του βεληνεκούς του Αταμάν που, επειδή δεν είχαν Σλούκα, δε μπορούσαν να εμφυσήσουν στους παίκτες το πνεύμα του νικητή, τη νοοτροπία του «δεν ήρθα για εκδρομούλα, ήρθα για να κερδίσω».
Ο προπονητής είναι σαν το αφεντικό. Όσο καλός και να είναι, βρίσκεται σε ένα βάθρο, σε ένα ύψος ψηλά και σε καθοδηγεί. Ο αρχηγός εντός παρκέ, ο παίκτης-ηγέτης, είναι ένα βήμα μπροστά και σε εμπνέει να τον φτάσεις, είναι προσιτός. Μπορεί να μη σου πει τίποτα, μπορεί ο προπονητής να σου μιλάει με τρομερή λεπτομέρεια και αγάπη κι εσύ να κατανοείς περισσότερο τη σιωπή του αρχηγού-συμπαίκτη σου.
Αυτό αγόρασε ο Παναθηναϊκός με τον Σλούκα. Το πάρει δεν το πάρει την Κυριακή, ο Παναθηναϊκός έριξε reverse card στο UNO με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και 13 χρόνια μετά πήρε τον δικό του Σπανούλη. Αν έπαιρνε έναν άλλο παίκτη, πιο πολυβόλο στο σκοράρισμα από τον Σλούκα, τον Μπάλντουιντ για παράδειγμα ή, ακόμα ακόμα, τον Λορέντζο Μπράουν, ο Παναθηναϊκός μπορεί να έπαιζε πολλά επιβλητικά ματς μες στη σεζόν, αλλά εδώ δε θα έφτανε. Δεν θα είχε τον τύπο που έχει περπατήσει τη διαδρομή και έχει οδηγήσει τόσους συμπαίκτες. Το έκανε στη Φενέρ για χρόνια, το έκανε με τον Ολυμπιακό πέρσι και πρόπερσι.
Ο παίκτης στον οποίο φάνηκε τι αγόρασε ο Παναθηναϊκός με τον Σλούκα
Ίσως στον Σλούκα να αποτυπώνεται το effect του Ομπράντοβιτς πάνω του, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν νοιάζεται πώς έγινε. Χαίρεται που το αγόρασε αυτό και το απολαμβάνει. Ο Σλούκας έχει χτίσει τα αποδυτήρια, αυτό που δεν βλέπουμε εμείς, ό,τι γίνεται στις προπονήσεις.
Γι’ αυτό λοιπόν, σε ένα ματς που οι τόσες μέρες εκτός προπονήσεων φάνηκαν και ο Σλούκας ήταν μετριότατος ως σχεδόν αμέτοχος, ήταν ο MVP. Γιατί ο Παναθηναϊκός παρουσίασε σε κάθε πτυχή του ματς, από κάθε παίκτη που μπήκε να παίξει, μια απόλυτη προσήλωση, μια συγκέντρωση, ένα πνεύμα τόσο ισχυρό, που δε θα μπορούσε η Φενέρ να τον αποκλείσει.
Ξέρετε σε ποιον παίκτη αποτυπώνεται αυτό; Στον Μήτογλου. Έχει βάλει μόλις 2 πόντους που φέτος ο Μήτογλου δεν έχει βάλει κάτω από 6-7 πόντους ποτέ και συνήθως είναι μέσα στους 3 πρώτους σκόρερ και διψήφιος. Τους τελευταίους 2 μήνες έχει κάνει αρκετά διψήφια ματς, αλλά ήταν ματς όπου έπαιζε κακή άμυνα και έπαιρνε πολλά κακά σουτ. Απέναντι στη Φενέρ πήρε λίγα σουτ, όλα σωστά, έπαιξε τρομερές άμυνες όπου χρειάστηκε, ήταν άρτιος.
Εκτός από τον Σλούκα, ο Παναθηναϊκός έχει βρει εδώ και περίπου ένα μήνα 2 παίκτες που ο Αταμάν τους αδίκησε, αλλά πλέον τους δίνει αυτό που αξίζουν. Ένας είναι ο Παπαπέτρου που, θαρρώ, είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του, δείχνει αυτοπεποίθηση και, ναι, το φιλί στο μπράτσο του το αποδεικνύει, και ο έτερος ο Καλαϊτζάκης που δεν θυμάμαι ματς να μην έχει δώσει κάτι κρίσιμο, κάτι καίριο.
Τι άλλο να ζητήσεις από τα δύο σου 3άρια σε ένα ματς που έχει πάει στους 73 πόντους;
ΥΓ. Ο Αταμάν δε μιλάει απλώς. Μιλάει και πράττει. Δεν κάνει μόνο talk the talk, αλλά he walks the walk. Είτε μας αρέσει ο τρόπος του είτε όχι ή το μπάσκετ του, είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής που είχε ο Παναθηναϊκός μετά τον Ομπράντοβιτς.
*Κεντρική φωτογραφία: Tolga Adanali/Euroleague Basketball via Getty Images
