Έχω μεγαλώσει με έναν απαράβατο κανόνα στη ζωή μου: να κρίνω τους ανθρώπους για τις πράξεις τους αφού πρώτα αναλύσω αρκετά τι θα έκανα εγώ στη θέση τους. Κάποιες φορές δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω, αλλά έχω κάνει τη διαδικασία αυτή. Στο Πάσχα, αλλά και σε κάθε περίσταση που έχει συνδεθεί με την ξεκούραση, με τη συνάθροιση, με το γλέντι, με τη stress free και χωρίς άγχος κατάσταση, αυτό που δε μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω, είναι όλους αυτούς που σηκώνονται στις 8-9 το πρωί και σπεύδουν σε φούρνους και ζαχαροπλαστεία για να πάρουν αρτοποιήματα και γλυκά.
Έχω προσπαθήσει να τους κατανοήσω, μα δε βρίσκω κανέναν λόγο, ενώ αυτοί ετοιμάζονται για ένα εορταστικό τραπέζι με την οικογένεια, να στηρίζουν μια επιχείρηση που σε μια αργία, έχει φέρει τους υπαλλήλους της για να δουλέψουν. Πιθανότατα και ο ιδιοκτήτης να εργάζεται κι αυτός εξίσου. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;
Κατανοώ τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν φούρνοι και ζαχαροπλαστεία, αλλά δεν κερδίζουν τίποτα περισσότερο με το να είναι ανοιχτά σε αργίες, Κυριακή του Πάσχα, Πρωτοχρονιές, Χριστούγεννα κτλ., σε σχέση με το να μην ήταν ανοιχτά.
Αντιθέτως, θα έβαζαν και τους καταναλωτές σε μια κουλτούρα σεβασμού, θα τους «ανάγκαζαν» να φροντίζουν να παίρνουν τα γλυκά τους, τα τσουρέκια, τα χριστόψωμα και οτιδήποτε άλλο, μια μέρα πριν.
Είναι σχεδόν απάνθρωπο να έχουμε την απαίτηση ένας άνθρωπος που έχει βγει να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά, για παράδειγμα, να σηκωθεί στις 7 το πρωί για να πάει στον φούρνο ή το ζαχαροπλαστείο. Κι αυτό αν είναι πωλήτρια ή πωλητής. Αν είναι ο pastry chef ή ο φούρναρης, πάει από τις 4-5 το πρωί για να βάλει μπρος τις μηχανές. Δε γίνεται να έχει γλεντήσει ένας άνθρωπος το βράδυ της Ανάστασης και να πρέπει Κυριακή του Πάσχα να βρίσκεται 8 ώρες σε ένα μαγαζί για να εξυπηρετήσει αυτούς που δεν δουλεύουν εκείνη τη μέρα.
Οκ, προφανώς υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που δουλεύουν σε αργίες, όπως εργαζόμενοι στα Μέσα Μεταφοράς ή άνθρωποι σε μπαρ και καφέ ανά τη χώρα, όμως αυτούς δε μπορούμε να τους «σώσουμε». Τους ανθρώπους σε ζαχαροπλαστεία/αρτοποιεία, μπορούμε να τους σώσουμε.
Το Πάσχα και κάθε αργία είναι για να βρίσκονται οι άνθρωποι σπίτι τους
Πάντοτε, σε τέτοιο ζήτημα, τίθεται το ερώτημα αν το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτούς που πάνε να αγοράσουν την αργία, δηλαδή τους πελάτες, ή στους καταστηματάρχες του κλάδου που ανοίγουν Πάσχα κτλ. τα μαγαζιά και φέρνουν τους υπαλλήλους τους να εργαστούν τέτοια μέρα.
Μίλησα χθες, Κυριακή του Πάσχα, με κάποιους ανθρώπους, γιατί έκανα μια βόλτα και πέτυχα 4-5 φούρνους ανοιχτούς, και κανείς δε μου παραπονέθηκε, φάνηκαν αρκετά συμβιβασμένοι με αυτό, το έχουν συνηθίσει, το ξέρουν και έχουν προγραμματίσει τη ζωή τους έτσι. Έχουν κι ένα έξτρα, καλύτερο μεροκάματο. Πάνε δηλαδή και με επιλογή τους. Και πάλι, δε νομίζω πως δε θα προτιμούσαν να είναι στο σπίτι τους και να τρώνε με τους ανθρώπους τους.
Και χάρηκα πολύ που το Lido στο Παγκράτι, γνωστό ζαχαροπλαστείο, με ξακουστό τσουρέκι, ήταν κλειστό σήμερα. Αν ήταν ανοιχτό, πιθανότατα θα είχε μια μεγάλη ουρά ανθρώπων. Επέλεξε όμως την ξεκούραση των ανθρώπων του. Δίνει μόνο του ίσως και την απάντηση στο ερώτημα για το ποιος φταίει.
Εγώ καταλήγω πως το πρόβλημα βρίσκεται στον καταναλωτή. Ο καθένας θέλει για τους άλλους να εργάζονται και Κυριακές για να εξυπηρετούν τις ανάγκες του, αλλά αν τυχόν έρθει η σειρά του, γκρινιάζει και αντιδρά.
Δε χρειάζεται να έχεις κάποιον που να δουλεύει σε φούρνο ή ζαχαροπλαστείο για να σκεφτείς ότι το γλυκό σου μπορείς να το πάρεις μια μέρα πριν την Κυριακή του Πάσχα. Την ελάχιστη ενσυναίσθηση χρειάζεται. Παραλόγως, μάλλον, την ψάχνω σε τούτη τη χώρα όπου το Πάσχα είναι όλα αυτά που αναφέρονται εδώ.
