Κρίμα. Πολύ κρίμα. Περιμένουμε πώς και πώς εδώ και ένα χρόνο να δούμε το Dune, το έχουμε αποθεώσει, το νιώθουμε πως θα είναι μια ταινία επική, κι ας έγραψαν όσα έγραψαν οι κριτικοί από τη Βενετία, και πας εσύ ρε Dennis Villeneuve να πεις αυτά τα λόγια για τη Marvel; Γιατί; Τι σου κάναμε; Σε πειράξαμε; Αφού και σένα σε αγαπάμε και αυτούς τους αγαπάμε.

Ο σκηνοθέτης του Dune μίλησε στην El Mundo και εκεί μπήκε μάλλον μέσα του κάποιος δαίμονας ονόματι Μαρτίνος Σκορτσέζος, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς που άφησε τέτοιο δηλητήριο για τις ταινίες της Marvel και της DC, ιδίως όταν η βιομηχανία του σινεμά στηρίζεται πολύ στους geeks και στις διάφορες ComicCon, όπου πάρα πολλές εταιρείες παραγωγής και στούντιο ανακοινώνουν νέα πρότζεκτ και δημοσιεύουν trailer για ταινίες και σειρές.

Αυτό το κοινό της ComicCon διαβάζει τα κόμικς, βλέπει φανατικά τις ταινίες και είναι έτοιμο να κατακλύσει τις αίθουσες για το Dune. Αυτό το κοινό υποτίμησε στην ουσία ο Dennis Villeneuve με όσα είπε για την Marvel, όπως ακριβώς το είχε κάνει πριν 2 χρόνια και ο Martin Scorsese.

Τότε ο γηραιός σκηνοθέτης είχε αποκαλέσει τις ταινίες της Marvel θεματικά πάρκα, ότι συγκεντρώνουν τα χειρότερα στοιχεία της βιομηχανίας και πως είναι προϊόντα μαζικής παραγωγής. Η εκβιομηχάνιση του σινεμά. Αυτό ήταν το point του Scorsese.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Dennis Villeneuve στα όσα είπε στην ισπανική εφημερίδα. «Το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον τόσων πολλών ταινιών Marvel που κάθε μία δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα copy-paste των προηγούμενων. Ίσως αυτές οι ταινίες να μας έχουν κάνει κάτι σαν ζόμπι…Υπάρχουν όμως μεγάλες και ακριβές παραγωγές που αξίζουν σήμερα. Πολλές μάλιστα. Δε νιώθω απαισιόδοξα.

Δείτε για παράδειγμα τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ και θα βρείτε πολλά εμπορικά φιλμ που είχαν να καταθέσουν μια καλλιτεχνική πρόταση, άρα είχαν πολιτικό λόγο. Δεν έχω νιώσει ποτέ ως απώλεια ή περιορισμό το αν έχω μεγάλο μπάτζετ να κάνω αυτό που θέλω. Και ανάποδα. Ποιος είπε ότι οι ταινίες με μεγάλο μπάτζετ δε μπορούν να είναι και καλλιτεχνικά σχετικές την ίδια στιγμή; Δείτε για παράδειγμα τον Νόλαν και τον Κουαρόν.

Αν μιλάμε για τη Marvel, το πρόβλημα είναι πως αυτές οι ταινίες φτιάχνονται από το ίδιο καλούπι. Κάποιοι σκηνοθέτες μπορεί να προσθέσουν το δικό τους χρώμα σε ένα μικρό βαθμό, αλλά όλοι επιλέγονται για το ίδιο εργοστάσιο. Δεν αφαιρεί κάτι από τις ταινίες, αλλά όλες είναι ένα φορμάτ».

Έχει δίκιο ο Dennis Villeneuve;

Σε μια τέτοια εποχή, με πανδημίες και όλα τα συναφή, είναι προφανές πως οι ταινίες θα φτιάχνονται με… SPSS και data analysis, παρά με τη μαγεία του storytelling, γιατί αυτό ελαχιστοποιεί το ρίσκο της επένδυσης για τα κινηματογραφικά στούντιο, με τις streaming πλατφόρμες να μην αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.

Αυτό δε σημαίνει πως το ύφος αφήγησης των ταινιών της Marvel και της DC δεν έχει ένα καλλιτεχνικό στοιχείο. Στις σειρές ίσως να συμβεί αυτό. Στις ταινίες σίγουρα η πληθώρα μειώνει την πιθανότητα του διαφορετικού, όμως μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει τόσο κραυγαλέες περιπτώσεις.

Σχετίζονται δηλαδή το Endgame ή το Infinity War με το Justice League ή με το Guardians of the Galaxy ή το Dr. Strange; Ο συσχετισμός τους σε επίπεδο στοιχείων πλοκής είναι αναγκαίος, αφού μιλάμε για ιστορίες που συνδέονται. Αυτό όμως κάνει ακόμα πιο δύσκολη την αφήγηση σε μια ταινία, άρα και πολύ πιο δύσκολο το επίτευγμα των δημιουργών.

Ενδεχομένως ο Dennis Villeneuve να έχει αντιμετωπίσει περιορισμούς από τα στούντιο σε ιδέες του σε αυτό το διάστημα που η Marvel κυριαρχεί και σίγουρα γνωρίζει περισσότερα, αλλά όσον αφορά στο περιεχόμενο των ταινιών και το στήσιμο τους, η κοινή τους βάση είναι ότι απαιτούνται πολύ καλά οπτικά εφέ και τρομερό μοντάζ στον ήχο.