Περιεχόμενα
- Γιατί είναι τόσο σημαντικό το ένδυμα
- Ναι, το πώς θα ντυθείς, πιστοποιεί το βάθος του σεβασμού που έχεις απέναντι σε μια περίσταση, σε ένα πρόσωπο. Θα πήγαινες ποτέ με παντόφλα και αμάνικο σε συνέντευξη για δουλειά; Ίδια είναι τα πτυχία και οι ικανότητες σου και στις δύο περιπτώσεις. Αλλά αν πας με ένα καλό ντύσιμο, λες εξωλεκτικά στον υποψήφιο εργοδότη σου πως η δουλειά αυτή έχει για σένα προοπτικές, τη βλέπεις ως ένα μέσο ανέλιξης.
Εδώ ο κόσμος καίγεται, κυριολεκτικά, κι εμείς βρήκαμε να ασχοληθούμε με μια σαγιονάρα, ένα ζευγάρι για την ακρίβεια. Ο Ιωάννης Στρατάκης, μουσικός που είχε προσκληθεί ως μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ για να παίξει στη χθεσινή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για τα 48 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είχε την ατυχία να τον απαθανατίσουν φωτογράφοι και κάμερες τη στιγμή που εμφανιζόταν στο Μέγαρο, ώστε να πάει στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για την ορχήστρα και να βάλει τα καλά του.
Από το στόμα του Άρη Πορτοσάλτε το «επονείδιστο» της εικόνας έφτασε σε όλα τα στόματα, αν ήμασταν στα 1900 τώρα θα ‘χε γίνει δημοτικό τραγούδι (μετά το Διγενή Ακρίτα, ο Ιωάννης Παντοφλάκιας) και η δημόσια συζήτηση πήρε διαστάσεις μεγαλύτερες απ΄αυτές που θα έπρεπε.
Όπως ήταν λογικό, η κουβέντα αφορούσε το λεγόμενο σαβουάρ βιβρ και θα έπρεπε κάποιος να ζητήσει την άποψη του κ. Ζαμπούνη για το θέαμα. Μέχρι τότε, θα πούμε εμείς τη δική μας, αφού πρώτα καταθέσουμε και την πλευρά του επίμαχου προσώπου που έσπευσε να διευκρινίσει το γιατί βρέθηκε σε μια τόσο σημαντική εκδήλωση, να φοράει βερμούδα και σαγιονάρα.
Όπως εξηγεί σε μακροσκελή και γεμάτη αρχαΐζουσα γλώσσα ανάρτησή του, ο Ιωάννης Στρατάκης κλήθηκε λίγες ώρες πριν για να πάει στην εκδήλωση και έφυγε από θάλασσα όπου έκανε μπάνιο, για να δώσει το παρών. Στη θάλασσα προφανώς και δε θα μπορούσε να είναι με το κοστούμι. Έφτασε άρον άρον στο χώρο της δεξίωσης και ήταν τόσο μέτρια η οργάνωση, που έπρεπε να διανύσει μια απόσταση μέχρι τα καμαρίνια.
Από τα καμαρίνια έφυγε κάποια στιγμή για να πάρει νερό, μιας και η διοργάνωση δεν είχε φροντίσει να τους παρέχει, ενώ το μπαρ βρισκόταν κάμποσες δεκάδες μέτρα μακριά. Σε αυτή τη στιγμή, κατά την οποία τονίζει πως δεν είχε ανοίξει ο χώρος για τους καλεσμένους, ο ίδιος πήγε με έναν συνάδελφο να φέρουν νερό και προφανώς δεν είχε μπει στη διαδικασία να βάλει τα επίσημα ρούχα που φόρεσε στη διάρκεια της εκδήλωσης, ώστε να μην τα ιδρώσει και τσαλακώσει.
Όλα καλά ως εδώ και αναμφίβολα δε γίνεται να τον ψέξει κάποιος. Άλλους θα έπρεπε να ψέξει, γιατί όντως ως εικόνα που διέρρευσε ατύχως προς τα έξω, δεν είναι τιμητική για τους υπεύθυνους της διοργάνωσης και ούτε για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή το σύμβολο του εορτασμού, δηλαδή τα 48 χρόνια από την πτώση της Χούντας.
Αυτό που φέρνει όμως ως επιχείρημα για τον Κλεισθένη και τον Περικλή είναι άστοχο και άσχετο με τη συζήτηση και λειτουργεί ως αιτιολογία για την αμφίεση του.
Να μας συγχωρεί ο φίλτατος μουσικός, αλλά δε θυμόμαστε να υπήρξε κάποιος αρχαίος Αρμάνι που να είπε στον Κλεισθένη και τον Περικλή να τους ράψει κοστούμι και εκείνοι να του αρνήθηκαν και να προτίμησαν τα άμφια και τα σανδάλια. Φέρε έναν Περικλή στο σήμερα και σε μια εβδομάδα θα τον δεις να έχει γεμάτη ντουλάπα με κοστούμια.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό το ένδυμα
Εδώ στο +Soda και το Privilege δεν έμπαινες παλιότερα αν δε φορούσες σακάκι και δε θα ασχοληθούμε με την ενδυμασία στο Προεδρικό Μέγαρο για μια τέτοια περίσταση;
Όσο κι αν θεωρείται ζήτημα τύπων και όχι ουσίας, το ρούχο που φοράς, είναι και ουσίας. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις την κάθε περίσταση. Δείχνει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα. Κι ο συγκεκριμένος μουσικός είχε αυτή την άνεση γιατί είαι 50 χρόνια μουσικός και ξέρει ότι σε αυτή την ηλικία δε θα του πει κανείς πολλά. Αν ήταν 25-30 χρονών, δεν θα απαντούσε με τον ίδιο τρόπο.
Ναι, το πώς θα ντυθείς, πιστοποιεί το βάθος του σεβασμού που έχεις απέναντι σε μια περίσταση, σε ένα πρόσωπο. Θα πήγαινες ποτέ με παντόφλα και αμάνικο σε συνέντευξη για δουλειά; Ίδια είναι τα πτυχία και οι ικανότητες σου και στις δύο περιπτώσεις. Αλλά αν πας με ένα καλό ντύσιμο, λες εξωλεκτικά στον υποψήφιο εργοδότη σου πως η δουλειά αυτή έχει για σένα προοπτικές, τη βλέπεις ως ένα μέσο ανέλιξης.
Μήπως οι υπόλοιποι καλεσμένοι στο Μέγαρο ήταν των τύπων και ανούσιοι επειβή φόρεσαν επίσημο ένδυμα; Όσο κι αν αυτά τα εθιμοτυπικά αποτελούν κληροδοτήματα μιας εποχής μοναρχίας ή ολιγαρχίας, δεν έχουν κάτι το μεμπτό. Ίσα ίσα που είναι ωραίο να βρίσκει κανείς αφορμές, να ψάχνει ευκαιρία για να βάλει ένα ένδυμα που τον αναδεικνύει περισσότερο από τη βερμούδα, το τζιν, την παντόφλα, το δίχαλο.
Τη Δημοκρατία δεν την κάνουν τα ρούχα, την κάνουν τα καθαρά χέρια και καρδιές. Αλλά τον σεβασμό προς τη Δημοκρατία και όσους αγωνίστηκαν για να υπάρχει, κάποιες φορές, τον κάνουν και τα ρούχα.
Εκτός αν αποφασίσουμε να κάνουμε το δικό μας Met Gala και κάθε χρόνο στη Γιορτή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας υπάρχει μια θεματική. Να δούμε ενδεχομένως τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σκάει σαν τον Jared Leto με μια προτομή του και να την κοιτάζει όλο το βράδυ.
Υπάρχει όμως και ακόμα μια παράμετρος. Το dress code σε μια δεξίωση ορίζεται για να υπάρχει ομοιογένεια, να μην είναι κανείς που να ξεχωρίζει, να είναι όλοι ίσοι, μέρος ενός μεγάλου σώματος, να ενώνονται μέσα από την επισημότητα ή την ανεπισημότητα.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Ένα μοντέλο τρώει bullying γιατί είναι «πετσί και κόκαλο» και καμία δε μιλάει όπως με τη Μπάρκα
