Περιεχόμενα
Ήταν σίγουρο πως τα όσα είπε η κ. Πόπη Διαμαντάκου για τον Παπακαλιάτη και το Maestro, θα συζητηθούν και πως αρκετές εκπομπές θα το πάρουν και θα το ξεχειλώσουν. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ατάλαντος υποκριτικά, για την κ. Διαμαντάκου, αλλά όλο το υπόλοιπο κομμάτι στο Maestro είναι εξαιρετικό. Τα όσα είπε, είναι ξεκάθαρα, αλλά για κάποιο λόγο οι εκπομπές τα επικοινωνούν διαφορετικά στους ανθρώπους που ζητάνε την άποψή τους, με αποτέλεσμα να απαντάνε σε κάτι άλλο.
Τρανό παράδειγμα η εκπομπή της Τσολάκη, σεσημασμένη στο «ένα βήμα μετά την κιτρινίλα» ως άξιο τέκνο της εταιρείας παραγωγής της, όπου ρωτήθηκαν διάφοροι ηθοποιοί που έχουν συνεργαστεί μαζί του, για το πώς άκουσαν αυτά τα λόγια της κ. Διαμαντάκου.
Κατ’ αρχάς, να πω το εξής για να φεύγει από τη μέση. Όταν εκτίθεσαι σε κόσμο και παράγεις ένα έργο, θα κριθείς. Και θα κριθείς, ενίοτε, και σκληρά. Δεν έκανε κάποιον προβλητικό σχολιασμό η κ. Διαμαντάκου. Την εκτίμησή της για το πόσο μπορεί να ερμηνεύσει ο Παπακαλιάτης, έγραψε. Την καθιστά αυτό κάτι το ανώτερο; Όχι. Όση αξία έχει αυτός που τον θεωρεί καλλιτεχνάρα, ίδια αξία έχει και η άποψη αυτής που τον θεωρεί ατάλαντο. Τίποτα από τα δύο δεν είναι η απόλυτη αλήθεια και ταυτόχρονα είναι και τα δύο αλήθεια.
Τηλε-κριτικοί; Ας γελάσω
Αν κάποιος γράφει ωραία κείμενα ως αρθρογράφος, για παράδειγμα, είναι κι αυτό κάτι το υποκειμενικό. Αν όμως υπάρξουν αρκετοί να μου πουν ότι τα κείμενά μου είναι στιγμές που δε διαβάζονται ή γενικά δεν ξέρω να γράφω, τότε κάποια βάση θα έχουν αυτά τα σχόλια. Δεν είναι ότι το είπε ένας και οι άλλοι 99 τα έχουν ευαγγέλιο. Αν με διαβάζουν 100 και οι 30 θεωρούν πως γράφω αρλούμπες, κάποιο δίκιο θα το έχουν. Δε θα είμαι για πέταμα, σίγουρα, αλλά κάτι θα πρέπει να διορθώσω, εφόσον θέλω να απευθυνθώ και σε αυτούς. Αν με αφορούν μόνο οι 70, τότε θα συνεχίσως ως έχει.
Το ίδιο συμβαίνει σε οτιδήποτε απευθύνεται σε μεγάλη μάζα κόσμου, άρα και στις σειρές και τις ταινίες. Ο Παπακαλιάτης απευθύνεται στο κοινό για 25-26 χρόνια τώρα και αυτό που είπε η κ. Διαμαντάκου, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται-γράφεται. Το ανέφερε και ο Χρήστος Λούλης ότι η ικανότητα που έχει ο Παπακαλιάτης στην υποκριτική, αμφισβητείται από τις αρχές του αιώνα. Ε, για να συμβαίνει αυτό, μάλλον η κ. Διαμαντάκου ούτε προσέβαλε, ούτε είναι κάποια ξινή και τρελή. Ούτε, από την άλλη, το ότι είναι τηλεκριτικός αποτελεί κάποια σφραγίδα για να θεωρούνται τα γραφόμενά της ως Χρυσός Κανόνας.
Το είχα γράψει και πριν λίγες ημέρες σε κείμενο για τους σινε-κριτικούς. Οποιοσδήποτε βάζει τη λέξη «κριτικός» στο επάγγελμά του, είναι ναρκισσιστής και φαιδρός. Ποιος είναι ο οποιοσδήποτε για να κρίνει, πολλώ δε όταν δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτό που κρίνει; Δηλαδή οκ, θα κρίνω εγώ μια ταινία και μια σκηνοθετική προσέγγιση, ενώ δεν έχω ιδέα πώς γίνονται οι λήψεις, τι συνθήκες υπάρχουν στα σετ κτλ; Όχι δα.
Θα γράψω αν μου άρεσε ή όχι η ταινία, ενδεχομένως να γράψω κι όχι ο Χ σκηνοθέτης με έχει χάσει (ναι, για σένα λέω Ρίντλεϊ Σκοτ), και τέλος. Δε θα κοτσάρω καμία ταμπέλα κριτικού, διότι αυτό θα δηλώσει ότι έχω ανάγκη να θεμελιώσω την άποψή μου πάνω σε μια λέξη που δείχνει αυθεντία.
Κι αν ο Παπακαλιάτης δεν είναι καλός ηθοποιός, πού το επονείδιστο;
Πάμε και στο διά ταύτα. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ένας καλλιτέχνης. Ένας καλλιτέχνης υψηλού επιπέδου. Υπάρχει όμως ένα κομμάτι, αυτό του ηθοποιού, που δεν είναι στα δυνατά του σημεία. Ίσως είναι βαρύ να πεις πως ο Παπακαλιάτης είναι ατάλαντος υποκριτικά. Το κατανοώ. Αλλά, σύμφωνα με μένα, κρύβει και μια αλήθεια. Μια αλήθεια που, νομίζω, κι ο ίδιος την αναγνωρίζει εμμέσως.
Να, στην 3η σεζόν του Maestro, ο Παπακαλιάτης είχε λιγότερη συμμετοχή, έδωσε περισσότερο χώρο στους άλλους και οι σκηνές του χαρακτήρα του ήταν και οι λιγότερο ουσιώδεις ως προς την πλοκή. Ένα ατύχημα με το μωρό, μια ανάκριση από τον αστυνομικό και μετά μόνο έρωτες με την Κλέλια και μουσική στο ωδείο.
Ο Παπακαλιάτης είναι εξαιρετικός στην καθοδήγηση των ηθοποιών. Μπορεί να τους μεταδώσει την προσέγγιση που οραματίζεται για τον ρόλο τους. Αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να την ενσαρκώσει. Και δεν είναι και κανένα έγκλημα. Ο Παπακαλιάτης δεν πούλησε ποτέ την υποκριτική του ταυτότητα. Την συνολικά καλλιτεχνική του προβάλλει. Είναι περισσότερο σκηνοθέτης, σεναριογράφος, δημιουργός από ηθοποιός. Δεν μπορώ να θεωρήσω τυχαίο ότι δεν τον έχουμε δει θεατρικά να κάνει κάτι ως ηθοποιός. Νιώθω πως μέσα του κατανοεί πως δε μπορεί να σταθεί σε αυτή τη συνθήκη.
Ξαναλέω. Δεν είναι έγκλημα, δεν είναι ντροπή. Ίσα ίσα που σιγά σιγά ο Παπακαλιάτης δείχνει να αναγνωρίζει πού είναι καλός και πού δεν είναι και να αλλάζει την ποσόστωση.
Η κ. Διαμαντάκου, συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος, εξέφρασε απλά τη γνώμη της. Με μια βαριά λέξη, ναι, αλλά αν αυτό πιστεύει, γιατί να μην το πει; Αν εμένα με ρωτήσουν αν μου αρέσει ο Χ ηθοποιός και δεν μου αρέσει, θα το απαντήσω εξίσου ειλικρινά. Δεν θα αποτελεί όμως κάποια καθολική, οικουμενική άποψη. Θα είναι μόνο η δική μου. Είναι μόνο η δική της άποψη και έχει δικαίωμα να την καταγράψει με αμεσότητα κι ειλικρίνεια.
Σκηνοθετικά πάρα πολύ καλός, με μεγάλη προοπτική. Γνωρίζει κάθε κομμάτι της αφήγησης, ξέρει να ντύνει σωστά τις σκηνές, τα πλάνα, η μουσική, σε όλα αυτά ο Παπακαλιάτης είναι από καλός ως εξαίρετος. Και έχει και ένα ιδιαίτερο χιούμορ που εμένα μου αρέσει και στο 4 ήταν και η κορύφωσή του. Κι έχει ακόμα πολλά να δώσει.
Ε, δεν έγινε και κάτι αν δεν μπορεί να σταθεί υποκριτικά. Και, όντως, δίπλα στην Κλέλια, τον Μπερικόπουλο, τον Μουρατίδη, την Καβογιάννη, φαίνεται περισσότερο. Είναι όμως ταυτόχρονα και μια ένδειξη θάρρους από τον ίδιο που ξέρει ότι θα φανεί «λίγος» δίπλα σε αυτά τα υποκριτικά τέρατα και δεν δειλιάζει.
Για το τέλος του κειμένου, να υπενθυμίσω ξανά πως δεν επιχειρώ να πω ότι αυτά που πιστεύω εγώ για τον ηθοποιό Παπακαλιάτη ή αυτά που πιστεύει η Διαμαντάκου, είναι ό,τι πρέπει να ισχύει. Επιχειρώ να απλώσω τα δεδομένα στο τραπέζι και να πω αυτό που ούτως ή άλλως έχω ακούσει σε πολλές συζητήσεις κάθε φορά που αναφέρεται ο Παπακαλιάτης. Και σε αρκετές, έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη.
Όσοι αντιδρούν, λογικά αντιδρούν γιατί είναι συνεργάτες και φίλοι του και, σίγουρα, θα θέλουν να έχουν ανοιχτή την πόρτα για μια μελλοντική συνεργασία, όμως δεν τους επέβαλλε κανείς να ασπαστούν την άποψη, γι’ αυτό και δεν θα δεχτώ και την ενόχληση σε αυτό που έγραψε-είπε η κ. Διαμαντάκου.
* Κεντρική φωτογραφία: Πέγκυ Δαδάκη
