Η κατάσταση με τον τουρισμό στην μετά Covid εποχή, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι άνθρωποι ήθελαν και εξακολουθούν να θέλουν πολύ να ταξιδέψουν, με τη σκέψη να έχουν προλάβει πριν υπάρξει νέα πανδημία και αναγκαστούμε αυτή τη φορά να κλειστούμε στη χώρα μας για πάνω από 2 χρόνια. Και τα νησιά είναι αυτά που βρίσκονται στην πιο δυσχερή θέση. Όλοι θέλουν να πάνε σε αυτά, η διαθεσιμότητα και η δυνατότητα απορρόφησης είναι μικρότερη της ζήτησης, αλλά οι τοπικές αρχές σε κάθε τόπο, σπάνια βάζουν όρια.
Στην Ισπανία τα πράγματα είναι πια ανυπόφορα σε πολλές περιοχές, όπως στα Κανάρια Νησιά και τις Βαλεαρίδες Νήσους η κατάσταση είναι πια σε σημείο πολεμικό. Οριακά δεν υπάρχουν βιαιοπραγίες κατά των τουριστών.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη πριν μερικές μέρες σε Μαγιόρκα και Μενόρκα, αλλά και νωρίτερα στα Κανάρια Νησιά, όπου πάνω από 10.000 άνθρωποι διαδήλωσαν κατά του υπερτουρισμού και ζήτησαν από τις Αρχές της χώρας να ληφθούν μέτρα περιορισμού της πρόσβασης των τουριστών σε μέρη όπου βρίσκονται τα σπίτια τους.
Είναι μια πραγματικότητα που συναντά κανείς και στα χωριά και πόλεις στα παράλια της Ιταλίας. Τα μέρη εκεί είναι έτσι δομημένα, ώστε σε κάθε βήμα σου, το πιθανότερο είναι να πατάς σε ιδιωτική έκταση. Ή να βγάζεις φωτογραφία τα σπίτια ανθρώπων χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν και, φυσικά, να το θέλουν.
Σε αρκετά σημεία στη Μενόρκα και τη Μαγιόρκα μαζεύτηκαν άνθρωποι για να κλείσουν τις εισόδους στις μικρές κοινότητες τους προς τους τουρίστες, καθώς η είσοδος εκεί, σημαίνει αυτόματα πως μεγάλα πλήθη ανθρώπων θα σταματούν για να φωτογραφίζουν την προσωπική τους περιουσία, ίσως και τους ίδιους.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη στη Μπινιμπέκα Βελ, ένα θέρετρο στη Μενόρκα που αποκαλείται «Μύκονος της Ισπανίας», όπου οι 200 ιδιοκτήτες κατοικιών έβαλαν το μέρος σε αποκλεισμό για να μην εισέλθουν στους ιδιωτικούς τους χώρους οι τουρίστες.
Παρά το ότι ο τουρισμός προσφέρει αρκετό χρήμα στο θέρετρο, οι αριθμοί που συρρέουν εκεί κάθε χρόνο, είναι υπερπολλαπλάσιοι από αυτό που αντέχει το μέρος και χωρίς κανέναν περιορισμό. 500 μόνιμοι κάτοικοι, κοντά 800.000 επισκέπτες κάθε χρόνο, κυρίως για μονοήμερη εκδρομή.
Βασικό και κατ’ αρχήν αίτημα για τους ανθρώπους εκεί είναι η είσοδος να αρχίζει στις 11 το πρωί και μέχρι τις 8 το βράδυ να έχει αδειάσει το θέρετρο από μη ντόπιους.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει αρκετά, με τους ντόπιους να μην αντέχουν τον θόρυβο, αλλά και το ότι στην αναζήτηση μιας καλής σέλφι, οι τουρίστες δεν σέβονται τα όρια των σπιτιών, φτάνουν σε μπαλκόνια, σε σκάλες και παρενοχλούν την ιδιωτικότητα και ηρεμία των ντόπιων. Άθελά τους προφανώς.
Σε ακόμα πιο μακροπρόσθεσμο και αποτελεσματικό πλάνο, οι κάτοικοι εξετάζουν ένα ψήφισμα απαγόρευσης τουρισμού τον Αύγουστο που είναι η περίοδος που κορυφώνονται οι αφίξεις.
Είναι τέτοια η ψυχολογία γενικά σε αυτά τα μέρη στην Ισπανία, που έχει υπάρξει περιστατικό στην Πάλμα στη Μαγιόρκα, όπου τουρίστες άκουγαν πλήθος ντόπιων να τους αποδοκιμάζει και χλευάζει καθώς έτρωγαν στα εστιατόρια της περιοχής, στην πλατεία Weyler και πέριξ της οδού Paseo del Borne.
Στα επόμενα βήματα των κατοίκων στις Βαλεαρίδες Νήσους, βρίσκεται και μια διαδήλωση την 21η Ιουλίου, με κάλεσμα σε όλα τα νησιά και συνολικά στην ανατολική Ισπανία.
Θα κληθούν σύντομα και τα δικά μας νησιά να πάρουν τέτοιες αποφάσεις
Αυτό που γίνεται στην Ισπανία, γίνεται σε πιο ήπιο βαθμό στην Ιταλία, όπου έχουμε δει στη Ρώμη, τη Βενετία και το Πόρτοφινο να έχουν ανακοινωθεί μέτρα περιορισμού της δραστηριότητας των τουριστών σε αυτά τα μέρη, είτε μιλάμε για το ωράριο μετακίνησης είτε για τη μάστιγα των σέλφι.
Στην Ελλάδα, δεν έχει εντοπιστεί αντίδραση από ντόπιους σε κάποιο μέρος, τουλάχιστον όχι τέτοια που να ακουστεί, με εξαίρεση ίσως τις ζυμώσεις που γίνονται στη Σαντορίνη τους τελευταίους μήνες και φυσικά το περσινό Κίνημα της Πετσέτας, που όμως δεν αφορούσε στους τουρίστες, αλλά στις τιμές στις ξαπλώστρες και στο ότι αφήνουν λίγο ελεύθερο χώρο στις παραλίες.
Κι αυτό είναι ένα ζήτημα. Γιατί είτε δεν υπάρχει αντίληψη του τι φέρνει ο υπερτουρισμός και οι ντόπιοι στα 10-11 δημοφιλή νησιά εστιάζουν στο χρήμα που έρχεται είτε υπάρχουν κινήσεις που δεν επικοινωνούνται σωστά ή φιμώνονται στο όνομα του χρήματος.
Το να συνεχιστεί πάντως μια κατάσταση στα νησιά όπου άνθρωποι πάνε να δουλέψουν για σεζόν σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, μένοντας σε ακατάλληλα σπίτια/δωμάτια, με ένα ρεπό το μήνα στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι κάτι το απάνθρωπο και αδιέξοδο. Φτάνεις στο σημείο να νιώθεις άσχημα που πας διακοπές και κάθεσαι σε μαγαζί να παραγγείλεις.
Καλό είναι, λοιπόν, να παίρνουμε παραδείγματα από την Ισπανία, μια χώρα όπου οι ντόπιοι πάντα αντιστέκονται στον τουριστικό κορπορατισμό, που έχουν αντιμετωπίσει την Airbnb και την έχουν περιορίσει, γιατί θα κληθούμε από του χρόνου σίγουρα να διαχειριστούμε ζητήματα μεγάλης σοβαρότητας για την βιωσιμότητα στα νησιά.
* Photo credits: Shutterstock
