Το Baby Reindeer ήρθε στο Netflix από το πουθενά, δεν υπολόγιζε κανείς πως θα κάνει αυτή την επιτυχία και θα πάθουν όλοι τέτοιο παροξυσμό. Δεν έχουν όλες οι σειρές την ίδια τύχη, δυστυχώς. Μιλάω για αυτές που είναι εξίσου καλές, ίσως και καλύτερες. Το Baby Reindeer βασίστηκε πολύ στο σοκαριστικό και κέρδισε από το ότι είναι μια αληθινή ιστορία. Πήγε τόσο στην πλευρά του άρρωστου, του προβληματικού, που αυτό το στοιχείο σκέπασε όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα και κακά να ήταν, το ίδιο το στόρι ήταν πολύ dominant.
Στο Bodkin, τη σειρά που ανέβηκε την περασμένη εβδομάδα στο Netflix, το στόρι είναι μυθοπλασία, έχει στοιχεία σοκαριστικά, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Η πρώτη ύλη, η ίδια η ιστορία δηλαδή, δεν είναι τόσο έντονη όσο στο Baby Reindeer. Αυτό όμως μας επιτρέπει να δούμε τα στοιχεία της αφήγησης, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που καπελώνονται στο Baby Reindeer. Και γι’ αυτό λέω στον τίτλο πως ξεπερνά το Bodkin ό,τι έχεις δει φέτος στο Netflix.
Κατ’ αρχάς, σειρά που είναι στη Ιρλανδία και είναι γεμάτη από ιρλανδική προφορά, κερδίζει μόνο και μόνο από αυτό. Δεν θέλω τίποτα παραπάνω. Να ακούω μόνο Ιρλανδούς να μιλάνε.
Το Bodkin είναι σαν κάποιος να ένωσε το Only Murders In the Building με το Banshees of Inisherin, καθότι η βασική του φάση είναι ότι μια ομάδα τριών ανθρώπων πηγαίνουν στο Μπόντκιν στο Δυτικό Κορκ για να εξιχνιάσουν μια υπόθεση εξαφάνισης 3 ανθρώπων 25 χρόνια πριν, γιατί κάνουν ένα podcast. Αυτή είναι η σύνδεση με το OMITB. Με το Banshees of Inisherin δε χρειάζεται να πω ποια είναι τα σημεία επαφής.
Η νέα σειρά του Netflix χαρακτηρίζεται ως μαύρη κωμωδία, αλλά αν έχεις παρακολουθήσει λίγο ιρλανδική μυθοπλασία, θα ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα το κωμικό. Το πιο αστείο τους περιέχει λίγο αίμα και απλά επειδή το έχουν συνηθίσει, το αντιμετωπίζουν αδιάφορα. Το κωμικό στην ιρλανδική μυθοπλασία είναι αυτή η αντίθεση με το πώς αντιμετωπίζουμε στην υπόλοιπη Ευρώπη κάποιες καταστάσεις. Οι Ιρλανδοί, ειδικά οι Βορειοϊρλανδοί, είναι πιο άγριοι, δίχως αβροφροσύνες.
Τι αφηγείται η σειρά του Netflix
Στο Μπόντκιν λοιπόν, καταφτάνουν ο Γκίλμπερτ, ο επικεφαλής του podcast, η Έμι που είναι νεαρή και θέλει να γίνει δημοσιογράφος και η Νταβ, η οποία ερευνάται από το FBI για ένα ρεπορτάζ που έκανε, που οδήγησε έναν μάρτυρα που ήθελε να μείνει ανώνυμος, στην αυτοκτονία.
Επίκεντρο της έρευνας είναι η εξαφάνιση ενός άντρα ονόματι Μάλακι και μιας γυναίκας ονόματι Φιόνα, συν την εξαφάνιση για περίπου 3 ημέρες του Τέντι Πάουερ, ο οποίος είναι πια ένας ενήλικας με αρκετά προβληματική όμως κοινωνική συνθήκη, αφού είναι τρομερά κλειστός, φοβικός, δε μιλάει με κανέναν σχεδόν. Και ο πατέρας του, ο σερίφης, τον έχει πνίξει από έναν φόβο που στην πορεία της σειράς εξηγείται.
Όταν πας να σκαλίσεις μια τόσο τοπική ιστορία, που όλοι ξέρουν όλους και υπάρχει μια ομερτά, είναι προφανές ότι θα ενοχλήσεις και θα μπεις στο μάτι.
Στο κάδρο της ιστορίας εκτός από τους 3 του podcast, υπάρχουν δύο πράκτορες της Ιντερπόλ που αναζητούν έναν διαβόητο εγκληματία που ζει ινκόγκνιτο στο Μπόντκιν, ο Σον, ένας μόνιμα ξαναμμένος 25χρονος που είναι ο οδηγός των podcasters στην περιοχή, η θετή του μητέρα που υποστηρίζει ότι τον υιοθέτησε από τη Ρουμανία, ο Σέιμους Γκάλαχερ, ένας αψύς ντόπιος που όμως φαίνεται να έχει την πιο μεγάλη καρδιά, ο Φρανκ, ένας χίπης που ζητάει χρωστούμενα από τον Γκίλμπερτ, κάτι καλόγριες που δίνουν παραισθησιογόνα στους επισκέπτες στο μοναστήρι τους και μερικές χιλιάδες…χέλια!
Ενώ μέχρι το 4ο επεισόδιο (έχει συνολικά 7 η σειρά του Netflix) σου δημιουργείται η εντύπωση ότι μιλάμε για μια αστυνομική σειρά, για την αναζήτηση ενός δολοφόνου, αυτό τελικά αποκαλύπτεται χωρίς καμία αγωνία, διότι δεν είναι επ’ ουδενί στο επίκεντρο. Βρίσκονται στον βυθό μιας λίμνης τα δύο πτώματα των αγνοούμενων, αλλά δεν υπάρχει κάποια κλιμάκωση στο ποιος τους σκότωσε. Τα μυστήρια απλώνονται μετά την εύρεση των πτωμάτων, κυρίως γιατί το ένα, αυτό της κοπέλας, δεν είναι το πτώμα της αγνοούμενης Φιόνα, αλλά μιας άλλης που πέθανε πιο άδικα κι από άδικα.
Στα τελευταία 3 επεισόδια βλέπουμε συνεχείς ανατροπές και στο 7ο επεισόδιο γίνεται το μεγάλο μακελειό στο Μπόντκιν, ένα μακελείο που φέρνει την κάθαρση σε όλους τους πρωταγωνιστές, αφού με εξαίρεση την Έμι που είναι άφθαρτη και η αναζήτηση για αυτήν είναι ζήτημα εύρεσης του θάρρους και του τι θέλει να γίνει, για τους υπόλοιπους είναι να σβηστούν γραμμάτια του παρελθόντος. Ειδικά για τον Γκίλμπερτ και την Νταβ.
Μπορεί λοιπόν η ιρλανδική προφορά και αυτή η αγριάδα με την οποία μιλάνε όλοι, αυτή η αποστομωτική ειλικρίνεια στις εκφράσεις τους, να στηρίζουν το κωμικό στοιχείο, αλλά τελικά η σειρά του Netflix έχει πολλά περισσότερα χαρακτηριστικά, πιο ισχυρά από τη μαύρη κωμωδία. Σίγουρα είναι gothic, αλλά αυτό είναι το εύκολο και το προφανές εφόσον μιλάμε για ιρλανδική επαρχία.
Εννοείται πως αξίζει πολύ να την δεις.