Περιεχόμενα
Στο πρώτο ματς με τη Ντνίπρο, το εκτός έδρας, ο Παναθηναϊκός ήταν καλός. Ειδικά για το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν, ήταν συμπαγής, τακτικά πειθαρχημένος, αποτελεσματικός στις ευκαιρίες που έφτιαξε – πέτυχε άλλωστε τρία γκολ.
Στο δεύτερο ματς με τους Ουκρανούς, στη Λεωφόρο, o Παναθηναϊκός ήταν καλούτσικος. Προηγήθηκε, ισοφαρίστηκε, αγχώθηκε όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ και ηρέμησε όταν ισοφάρισε. Είχε κενά στη μεσοαμυντική του λειτουργία, φάνηκε να μην μπορεί να διατηρήσει το ίδιο υψηλό τέμπο σε όλο το 90λεπτο, έμοιαζε κουρασμένος στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά πέρασε διότι σκόραρε.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε διότι σε σχέση με πέρυσι έχει προσθέσει στο ρόστερ του ποιότητα και ποσότητα: περισσότεροι παίκτες σχεδόν σε όλες τις θέσεις αλλά και παίκτες διαφορετικοί, «λύση για κάθε χρήση» που θα έλεγε και μια διαφήμιση.
«Γαλλικό κλειδί»
Κόντρα στη Μαρσέιγ, ήταν δεδομένο ότι υπήρχε ανάγκη για άλλου τύπου προσέγγιση στο ματς. Ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να επιδείξει τη μεγαλύτερη δυνατή μεσοαμυντική προσήλωση, κυκλοφορία της μπάλας χωρίς λάθη στο κέντρο – διότι οι γρήγοροι και αθλητικοί παίκτες της Μαρσέιγ δεν συγχωρούν, μπόλικη αλληλοκάλυψη και ανάγκη να χτυπήσει τα αργά στόπερ του αντιπάλου.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που δεν χαμπαριάζει ούτε από ονόματα, ούτε από συμβόλαια, ούτε από παίκτες που στοίχισαν πολλά ή τους αγαπάει η εξέδρα, είδε τις προπονήσεις όλης της εβδομάδας και προχώρησε στις αλλαγές εκείνες, που έκρινε ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν το πλάνο του: έξω Μπερνάρ και Παλάσιος από τα «φτερά», μέσα Βέρμπιτς και Μαντσίνι. Έξω ο Κώτσιρας, μέσα ο Βαγιαννίδης.
Ο ίδιος Μαντσίνι που τα μισά σάιτς γράφουν ότι είναι «φευγάτος», ο ίδιος Βέρμπιτς που οι μισοί οπαδοί λένε «αυτόν τι τον κρατήσαμε»; Και ο ίδιος Βαγιαννίδης που οι περισσότεροι έχουν αποφανθεί ότι «δεν κάνει, διότι δεν ξέρει να μαρκάρει».
Το αποτέλεσμα ήταν πολλά τρεξίματα, πλαγιοκοπήσεις, τακτική πειθαρχία και overlaps. Ο Μαντσίνι και ο Βέρμπιτς δεν «ξεχάστηκαν» σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, δεν άφησαν το μπακ στην πλάτη τους αβοήθητο, δεν έβαλαν τα χέρια στη μέση όταν έχασαν τη μπάλα.
Και ο «δεν-ξέρει-να-μαρκάρει» Βαγιαννίδης, δεν πρέπει να έχασε ούτε μια μονομαχία, όποιον αντίπαλο κι αν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει, χωρίς να «κομπιάζει» όταν χρειαζόταν να ανέβει και να συμμετάσχει στην επιθετική ανάπτυξη.
Το βάθος του πάγκου «μίλησε»
Πέρα απ’ αυτούς που ξεκίνησε στη βασική 11άδα ο Γιοβάνοβιτς, το φετινό ρόστερ, όπως έχουμε δει και στα δυο προηγούμενα επίσημα παιχνίδια, του έδωσε τη δυνατότητα να περάσει στο γήπεδο παίκτες όχι απλά φρέσκους, αλλά «διαφορετικούς» σε σχέση με αυτούς που βγήκαν.
Τον Ιωαννίδη, που μπορεί να κρατήσει τη μπάλα και έχει την οξυδέρκεια να πασάρει καλύτερα απ’ ό,τι το κάνει ο Σπόραρ. Τον Μπερνάρ, που είναι ένα δεκάρι – εξτρέμ, που μπορεί να κινηθεί σε όλους τους χώρους από τη μέση και μπροστά. Τον «παρεξηγημένο» Κλέιχεϊσλερ, που τρέχει ασταμάτητα, δοκιμάζει συχνά το πόδι του από μακριά και μπορεί να παίξει σε δυο θέσεις.
Οι τρεις τους, οι τρεις αλλαγές, «έκρυψαν» τη μπάλα στη φάση του γκολ, με έναν συνδυασμό βγαλμένο από το Playstation. Ο πάγκος, «μίλησε» – ακόμα και οι άλλες δυο αλλαγές, ο Μλαντένοβιτς και ο Τσέριν, είχαν μια ξεκάθαρη ποδοσφαιρική λογική τη στιγμή που μπήκαν.
Ο κυρίαρχος Παναθηναϊκός
Η αφελής προσέγγιση του ματς, λέει ότι ο Παναθηναϊκός σκόραρε στο 83’, με τη Μαρσέιγ να παίζει με παίκτη λιγότερο. Η ποδοσφαιρική ματιά όμως, λέει πως ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στο γήπεδο από την αρχή του ματς και ήταν καλύτερος και όσο έπαιζε 11 εναντίον 11.
Ο Παναθηναϊκός έκλεισε σωστά στην άμυνά του, δεν επέτρεψε στους Γάλλους να κάνουν παρά τρεις τελικές, δεν τους άφησε να τρέξουν στο «ξέφωτο», σταμάτησε με τρόπο «επαγγελματικό» κάθε προσπάθεια γαλλικής αντεπίθεσης που μύριζε μπαρούτι, ακόμα κι αν χρειαζόταν να πάρει κάποιος κίτρινη κάρτα.
Ο βαθμός συγκέντρωσης άγγιξε το «άριστα», δεν υπήρξε ούτε ένας παίκτης που να υστέρησε, ούτε ένας που να ήταν «παραφωνία» και ακόμα και οι «νέοι», όπως ο Τζούρισιτς ή ο Γεβντάι ή ο Βιλένα, δείχνουν να έχουν καταλάβει πολύ γρήγορα τι τους ζητάει να κάνουν ο προπονητής και πώς πρέπει να υπηρετήσουν το πλάνο της ομάδας, ώστε να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Για να γίνουν όλα σωστά στο ματς με τους Γάλλους, χρειάστηκε να «θυμηθεί τα νιάτα του» ο Ρούμπεν Πέρεθ: να τρέξει σαν έφηβος, να πάρει όλες τις πρώτες πάσες από τα στόπερ, να απλώσει το παιχνίδι, να ρίξει μερικές κλωτσιές, ακόμα και να απειλήσει με ένα μακρινό σουτ στην αρχή.
Ο αντίπαλος προπονητής, ο Μαρθελίνο, πιάστηκε αδιάβαστος: δεν «καταδέχθηκε» να ρίξει παίκτη πάνω του για να τον κουράσει και να του δυσκολέψει τη ζωή, αντίθετα πίστεψε – μάλλον ελαφρώς αλαζονικά – ότι η ποιότητα των χαφ του φτάνει και περισσεύει για να κερδίσει τη μάχη του κέντρου, άρα και να αυξήσει τις πιθανότητές του για καλό αποτέλεσμα.
Όχι απλά διαψεύστηκε, αλλά στο τέλος, βλέποντας την ομάδα του να πιέζεται με παίκτη λιγότερο και τον Παναθηναϊκό να ζητάει… διακριτικά και δεύτερο γκολ, έδωσε εντολή στους παίκτες του να «φάνε τη μπάλα» και να καθυστερήσουν όσο χρειαζόταν για να τελειώσει το παιχνίδι «μόνο» με 1-0.
Η Μαρσέιγ παραμένει το φαβορί
Για να μην πετάει κανείς στα σύννεφα, το 1-0 μια χαρά σκορ είναι, αλλά επ’ ουδενί δεν χρίζει τον Παναθηναϊκό φαβορί για την πρόκριση. Το «Βελοντρόμ» παραμένει μια καυτή έδρα, η Μαρσέιγ είναι μια ομάδα ποιοτική, «ακριβή» αλλά και «πληγωμένη» από το σκορ του πρώτου ματς, που θα προσπαθήσει λυσσασμένα να πετύχει γκολ νωρίς και να ψάξει την πρόκριση.
Ακριβώς γι’ αυτό η ρεβάνς θέλει (ξανά) διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το ματς της Λεωφόρου. Ενδεχομένως πιο συντηρητική, με πιο ενισχυμένο κέντρο. Αυτή τη φορά με λιγότερο ποδόσφαιρο κατοχής και περισσότερο ποδόσφαιρο αναμονής – τουλάχιστον στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, όπου η λογική λέει πως οι Γάλλοι θα μπουν με φούρια.
Αν στη ρεβάνς ο Παναθηναϊκός είναι ξανά πιστός και προσηλωμένος στο πλάνο του προπονητή του, αν αποφύγει τα λάθη και δεν «μασήσει» από την καυτή έδρα, τότε έχει τύχη για την πρόκριση. Άλλωστε, ο χρόνος δείχνει να λειτουργεί ευεργετικά – όσο περνάνε οι μέρες και οι εβδομάδες, ο Παναθηναϊκός δείχνει ολοένα και καλύτερος, με καλύτερα επίπεδα φυσικής κατάστασης και περισσότερα τρεξίματα.
Το μεγάλο κέρδος ωστόσο δεν είναι ούτε το 1-0, ούτε το πολύ καλό ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Είναι ότι κατάφερε να κλονίσει την αυτοπεποίθηση της Μαρσέιγ, να «σβήσει» τη σιγουριά από τα πρόσωπά τους και να φυτέψει τον σπόρο της αμφιβολίας στα μυαλά τους. Και συνήθως ό,τι σπέρνεις, πολύ σύντομα το θερίζεις. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που είχε να παίξει Ευρώπη επτά χρόνια κι έχει ελάχιστους παίκτες που έχουν «μυρίσει» ευρωπαϊκούς ομίλους…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΑΡΙΛΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ / EUROKINISSI
