Είναι πραγματικά ιλαροτραγικό, με κλίση περισσότερο προς το τραγικό, να βλέπεις ανθρώπους να αλλάζουν άποψη για πλάκα σε ασήμαντα πράγματα, αλλά όταν πρόκειται για ζητήματα καίρια, ζωτικής σημασίας για την κοινωνία, για τον ίδιο τον πλανήτη, να μουλαρώνουν, να ορθώνουν πόδια και να μην το κουνάνε ρούπι από τη θέση τους. Ο Σωκράτης Μάλαμας με αυτό που έπραξε στη συναυλία του στο Ρέθυμνο, μπόρεσε να καταδείξει αυτή την ψευδή ηθική που διακρίνει τους πάντες που έχουν την ευκολία της ανωνυμίας τους.

Το πανό για την απόφαση της δίκης Λιγνάδη που αναγράφει «Βιαστής Είναι» και έχει εμφανιστεί σε όλες τις συναυλίες καλλιτεχνών με αντισυστημικό προφίλ του φετινού καλοκαιριού, έχει σχολιαστεί και επικροτηθεί από όλους, με τους Μίλτο Πασχαλίδη, Γιάννη Κότσιρα, Γιώργο Νταλάρα να είναι μερικοί απ΄αυτούς που σχολίασαν στη διάρκεια συναυλιών τους τις κοινωνικές περιστάσεις και τη δικαιοσύνη.

Ο Σωκράτης Μάλαμας, που για χρόνια αντιτίθεται στην κρατική εξουσία – μην ξεχνάμε πως ήταν από τους μπροστάρηδες καλλιτέχνες για την απελευθέρωση της Ηριάνας – και πολλάκις έχει στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα, ζήτησε να κατέβει το πανό γιατί του αποσπούσε την προσοχή. Έτσι ένιωσε, έτσι έκανε. Δεν είπε πουθενά ότι στηρίζει τον Λιγνάδη ή ότι επικροτεί την κακοποίηση ή ότι συμφωνεί με την απόφαση. Κι όμως δεν είχε κανείς τον ενδοιασμό να τον κατηγορήσει ακριβώς γι΄αυτά.

Αν δεν είσαι μαζί μας απόλυτα, είσαι εναντίον μας. Αυτό είναι το μότο που επικρατεί στην εποχή μας όπου όλοι θέλουν να προτάξουν την τέλεια ηθική τους στάση, την αψεγάδιαστη ζωή τους. Για κάντε μια προσπάθεια να κοιταχτείτε όλοι, κι εσείς κι εμείς, μέσα σας, στον καθρέφτη σας, και θα δείτε ότι έχετε πολλές κηλίδες για να σας κατηγορήσουν για τα ίδια ή και χειρότερα απ΄αυτά που εσείς με τόση άνεση ρίξατε ως πέτρα στον Μάλαμα γιατί είστε αναμάρτητα παιδιά.

Και το κάνατε σε έναν άνθρωπο που μέχρι χθες τον αποθεώνατε. Και το κάνατε για μια πράξη, που δεν είναι εγκληματική, κακουργηματική, κακοποιητική ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Για μια πράξη, πετάξατε με τόση ευκολία το παρελθόν του, τον χαρακτήρα του, όλα όσα εσείς οι ίδιοι επικροτούσατε και γι΄αυτό αγοράζατε εισιτήριο για τις συναυλίες του. Όχι γιατί γουστάρετε τη μουσική του, αλλά γιατί τον θεωρείτε αναρχικό, επαναστάτη σαν κι εσάς και γιατί μπορείτε να πίνετε μπάφους και να ανάβετε πυρσούς χωρίς να σας νοιάζει ο διπλανός σας.

Τον γουστάρατε τον Μάλαμα γιατί στις συναυλίες του μπορούσατε να είστε ελεύθερα επαναστάτες της φακής και να το παίζετε σπουδαίοι. Μόλις όμως ζήτησε ο Σωκράτης Μάλαμας να κατέβει το πανό, σαν να έφυγε όλος ο αέρας που σας είχε παραφουσκώσει τα μυαλά και την έπαρση.

Τα cancel και τα «ο Μάλαμας ξεπλένει εγκληματίες» να τα κρατήσετε για την πάρτη σας, γιατί όλων μας η ζωή έχει πολλά τέτοια περιστατικά, που απλά επιλέγουμε να τα αγνοούμε για να μπορούμε να νιώθουμε σπουδαίοι και αμέμπτου ηθικής. Μπορείτε να συνεχίσετε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, αλλά μην ψάχνετε εξιλαστήρια θύματα στον κάθε Μάλαμα, επειδή δε βγήκε να βροντοφωνάξει «κρεμάστε δημόσια τον Λιγνάδη και αφήστε το σώμα του σε κοινή θέα για να περνάμε να το φτύνουμε».

Επειδή εσείς δε μπορείτε να διαχωρίσετε την κοινωνική κατακραυγή από μια συναυλία, δε σας φταίει κανένας Μάλαμας. Το ότι το αποδέχτηκαν και το επικρότησαν οι άλλοι καλλιτέχνες, δεν λέει απολύτως τίποτα. Ναι, να εκφράζετε την αντίθεσή σας σε αυτό που θεωρείτε άδικο, αλλά όχι όπου σας βολεύει. Όχι κρυμμένοι σε μια συναυλία. Έξω, στους δρόμους. Κι εκεί κανείς δε θα σας πει να κατεβάσετε το πανό.

ΥΓ. Η ξενέρα είναι κατανοητή, το «δε με ψήνει η δικαιολογία σου», επίσης. Αλλά ως εκεί. Τα cancel κρατήστε τα για άλλους που το δικαιολογούν.

ΥΓ1. Μακάρι να έδειχνες Σωκράτη την ίδια ευαισθησία και σε όσους ανάβουν πυρσούς στις συναυλίες σου και μας πνίγει το ντουμάνι και δε μπορούμε να απολαύσουμε κάτι για το οποίο πλήρωσαμε, επειδή ένα μάτσο ανεγκέφαλοι θεωρούν ότι τους ανήκεις και ότι τους ανήκει και η συναυλία σου.

Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:

Ένα μοντέλο τρώει bullying γιατί είναι «πετσί και κόκαλο» και καμία δε μιλάει όπως με τη Μπάρκα

Αν υπερασπίζεσαι κάποιον ανάλογα με το φύλο του, αυτό δε λέγεται σεξισμός;

Η σαγιονάρα και η σημασία της αμφίεσης