Είναι ό,τι πιο ανούσιο υπάρχει. Να βρίσκονται λαϊκιστές πολιτικοί, όπως είναι το 90% των πολιτικών σε τούτη τη χώρα, από κάθε κόμμα, σε τηλεοπτικά πάνελ μετά τις Ευρωεκλογές, και να καλούνται από τους παρουσιαστές να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα για το αντίπαλο κόμμα. Και να κάνουν ερμηνείες όπως θα έκαναν στις Εθνικές Εκλογές, λες και είναι το ίδιο πράγμα.

Το χειρότερο όμως είναι να τοποθετούνται τα ποσοστά των κομμάτων σε τέτοια βάση, ώστε να μπαίνει η Νέα Δημοκρατία σε διαδικασία να αμφισβητήσει και τα ελάχιστα θετικά που έχει κάνει στην διάρκεια της θητείας της στην κυβέρνηση.

Εννοείται πως η ερμηνεία που δόθηκε από όλους στα πάνελ για τις Ευρωεκλογές και το 28% που πήρε η Νέα Δημοκρατία, σε συνδυασμό με την άνοδο των τριών ακροδεξιών κομμάτων (Ελληνική Λύση, Νίκη, Φωνή της Λογικής) είναι πως ο κόσμος ενοχλήθηκε από το ψήφισμα για τον γάμο των ομοφυλόφιλων και την τεκνοθεσία.

Σαφώς και ένα μεγάλο και πολύ συντηρητικό μέρος της κοινωνίας ενοχλήθηκε. Και τι με αυτό; Θα κρίνουμε μια πολιτική απόφαση με βάση το αποτέλεσμα στις Ευρωεκλογές και θα μπούμε σε μια διαδικασία αναθεωρητισμού, ενώ είναι ξεκάθαρα ένα βήμα προς μια κοινωνία ισότητας;

Από πότε, άλλωστε, οι αποφάσεις που αρέσουν στη συντριπτική πλειοψηφία, είναι προς όφελος μιας χώρας και του μέλλοντος της; Ποτέ, θα σας απαντήσω εγώ. Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε, και να το κάνουν σαφές και οι απαράδεκτοι δημοσιογράφοι και παρουσιάστριες-ες στην τηλεόραση, πως οι πολιτικές αποφάσεις δεν κρίνονται από τον αριθμό των ανθρώπων που τις εγκρίνουν, αλλά από το δίκαιο ή άδικο που περιέχουν.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ενοχλείται και που μπορεί παιδιά από γονείς Αφρικανούς, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, να θεωρηθούν Έλληνες. Αν αυτά τα παιδιά το επιθυμούν, κι από τη στιγμή που πληρούν και τις προϋποθέσεις, ποιος θα τους το απαγορεύσει; Ο νόμος δεν υπάρχει για να εκφράζει τις πλειοψηφίες. Έχουμε αντιληφθεί λάθος τη δημοκρασία. Οι νόμοι υπάρχουν για να επιβάλλουν το δίκαιο ακόμα και σε αυτούς που δεν το ασπάζονται, δεν το υποστηρίζουν.

Αντιπαθείς τους γκέι και τους τρανς; Δικαίωμά σου. Θες να τους κοροϊδεύεις σε συζητήσεις με φίλους σου που έχουν ίδιες απόψεις; Επίσης, δικαίωμά σου. Να το κάνεις. Αυτό είναι δημοκρατία. Η δημοκρατία όμως ως δικαίωμα, τελειώνει εκεί. Μετά, αρχίζει η δημοκρατία ως υποχρέωση. Και η υποχρέωσή του καθενός είναι να μην ασχολείται με οποιονδήποτε τρόπο με πράγματα που διεκδικεί κάποιος άλλος, εφόσον δεν εμποδίζουν τα δικά του δικαιώματα.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει παρέα ή να αγαπάει την LGBTQ κοινότητα. Είναι όμως ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να μην μπαίνει εμπόδιο στην διεκδίκηση και καθιέρωση των δικαιωμάτων της, που είναι ίδια, ίσα με τα δικά μας, των στρέιτ. Αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν μερικούς μήνες, δεν είναι δικαίωμα. Είναι καταπάτηση υποχρέωσης απέναντι στον νόμο, στην κοινωνία, στους συμπολίτες.

Αν είχε ο καθένας μας το δικαίωμα να επιτίθεται σε όποιον δεν του αρέσει, όσοι καπνίζετε σε δημόσιους χώρους ή οδηγάτε μηχανάκι, θα σας πετούσα πέτρες μεγάλου μεγέθους κάθε μέρα, που δε σέβεστε τα πεζοδρόμια και την καθαρότητα της πόλης. Δεν το κάνω όμως. Γιατί με υποχρεώνει ο νόμος να μην πάω σε αυτοδικία και να αφήσω την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Η οποία δουλειά της δεν είναι να ξύνει οτιδήποτε εξέχει στο σώμα της.

Βρίσκω λοιπόν τραγική την συζήτηση που διεξήχθη στα πάνελ μετά τις Ευρωεκλογές, όπου όλοι ήθελαν να ερμηνεύσουν την πτώση της Νέας Δημοκρατίας ως απότοκο του ψηφίσματος για τον γάμο και την τεκνοθεσία των γκέι.

Ένας σωστός πολιτικός παίρνει την σωστή απόφαση, ακόμα κι αν χάσει όλους του τους ψηφοφόρους. Μπορεί να εκλέχτηκε από αυτούς και να λέγεται πως οφείλεις να σέβεσαι όσους σε ψήφισαν, αλλά δεν βρίσκει εφαρμογή αυτό σε μια τέτοια περίπτωση. Οφείλεις να σέβεσαι όσους σε ψήφισαν, εκτός αν το θέλημά τους είναι εις βάρος της εξέλιξης της κοινωνίας και μιλάμε για μια διαμενητική ομάδα μειοψηφίας που περνάει την επιθυμία της ως επιθυμία πλειοψηφίας. Δεν είναι έτσι.

Αλίμονο αν κάτσουμε να κρίνουμε έναν προς έναν όλους τους νόμους με βάση το σε ποιον αρέσει και σε ποιον όχι – ειδικά αν αυτός που δεν του αρέσει είναι ο Βελόπουλος, ο Αναδιώτης και η Λατινοπούλου. Λες και έχει ο μέσος πολίτης τη δυνατότητα να γνωρίζει τη μεγάλη εικόνα και να μην κρίνει κάθε απόφαση αυτόνομα.

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα στη χώρα. Αντιμετωπίζουμε με λανθασμένη λογική την δημοκρατία. Θεωρούμε πως η εκάστοτε κυβέρνηση την καταπατά, αλλά όταν η καταπάτηση αυτή βολεύει εμάς, εκεί δεν μιλάμε. Κατηγορούμε για τα πάντα το κράτος, θα πάμε σε μια πορεία για τις ανεμογεννήτριες, αλλά λίγο μετά θα πετάξουμε το τσιγάρο μας σε ένα δασάκι. Πουλάμε την αλληλεγγύη μας, καθώς έχουμε αράξει με το μηχανάκι στο πεζοδρόμιο, πάνω στο μονοπάτι των τυφλών ή καθώς παρκάρουμε το όχημά μας στη ράμπα αναπήρων.

Καιρός να σταματήσουμε να εκθρέφουμε τέτοιες κουταμάρες, επειδή θέλουμε σε ένα πάνελ εκλογικής συζήτησης, να ερμηνεύσουμε κάπως κάποια ποσοστά. Όχι, η ΝΔ δεν πήγε στο 28% από το 33% που εκτιμούσε, επειδή πέρασε το νομοσχέδιο για τους γκέι. Πήγε για πολλούς άλλους λόγους, πήγε λόγω της αποχής.

Τέλος συζήτησης.