Περιεχόμενα

  1. Η αποδοχή της οικογένειας και το τεράστιο σοκ στο γυμνάσιο και το λύκειο
  2. Η κοινωνική αλλαγή και η ελπίδα που δεν έχει ο Γιάννης Κατινάκης
  3. «Πιστεύω ότι στο μέλλον θα καταλήξω στο δράμα, παρά στην κωμωδία»
  4. Τι ζητά ο Γιάννης Κατινάκης από τη ζωή του
  5. Περί ανέμων, υδάτων και άλλων deep ερωτημάτων
  6. Στο μυαλό του Jonn Katinakis

Τα τελευταία 2 με 3 χρόνια έγινε ένας μικρός εθισμός. Ο Γιάννης Κατινάκης είναι μια ατόφια κωμική φιγούρα, αλλά εκείνο στο οποίο αποσκοπεί – κι αυτό είναι δική μου ερμηνεία – είναι πίσω απ΄όλον αυτόν τον κωμικό χείμαρρο να πει κάποια πράγματα που κρατά βαθιά μέσα του για χρόνια.

Βλέποντας τον στα social media σκέφτομαι κάθε φορά ότι είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει ακόμα και τα πιο συντηρητικά, τα πιο ομοφοβικά, τα πιο ρατσιστικά μυαλά να αλλάξουν. Αν και δε θα έπρεπε να πέφτει το βάρος πάνω του, όταν για πολλά χρόνια διαχειρίστηκε ένα βάρος που επίσης δεν έπρεπε να είναι δικό του, αυτό της κοινωνικής χλεύης, ο Γιάννης Κατινάκης μπορεί να νιώθει υπερήφανος για το ότι με τη δική του παρουσία μπόρεσε να κάνει λιγότερο σκληρό τον κόσμο για κάποιους ανθρώπους.

Όπως επίσης μπόρεσε να κάνει όλους μας, ασχέτως σεξουαλικής ταυτότητας, να νιώσουμε πως αυτά που μας βασανίζουν, δε βασανίζουν μόνο εμάς, αλλά τους πάντες. Πως δεν είμαστε ο καθένας μόνος, αλλά είμαστε μέρος ενός συνόλου που τα όμοια χαρακτηριστικά τους είναι περισσότερα από αυτά που τους διαχωρίζουν.

Έχοντας πια περάσει από το στάδιο της χλεύης σε αυτό της αγάπης για τον χαρακτήρα του και όχι για το τι προτιμά σεξουαλικά, ο Γιάννης Κατινάκης ίσως και να είναι ένα από τα πιο ευχάριστα άτομα για να περάσεις κάποιες ώρες της καθημερινότητας σου. Κι αυτό όχι για να είναι ο προσωπικός σου αρλεκίνος, αλλά γιατί έχει και άλλες πτυχές που προσφέρουν όλο το έδαφος για να συζητήσεις, να γεννηθούν ερωτήματα, να υπάρξουν ψευδαισθήσεις κι απαντήσεις, να γίνει μια ολοκληρωμένη διαδικασία ανθρώπινης συναναστροφής.

Κι αυτό είναι που θα ήθελα εγώ και πιστεύω και ο Γιάννης Κατινάκης, να κρατήσεις από αυτή τη συνέντευξη. Όλα, τελικά, είναι ανθρώπινη συναναστροφή, είναι αγάπη, είναι ο χαρακτήρας. Όλα τα υπόλοιπα ουδεμία αξία έχουν. Αν μπορείς να αγαπάς και να αγαπιέσαι, τότε ο κόσμος έχει γίνει ένα τσακ πιο όμορφος.

Η αποδοχή της οικογένειας και το τεράστιο σοκ στο γυμνάσιο και το λύκειο

– Έκανες ποτέ αυτό το coming out προς τους γονείς σου;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου μου αγόραζαν κούκλες. Προφανώς η γενικότερη συμπεριφορά και εικόνα μου, έδινε το μήνυμα για τη σεξουαλικότητα μου. Άρα, οι γονείς μου απλά με ακολούθησαν σε αυτό που είμαι, δεν ένιωσα ποτέ ότι κουβαλάω κανένα μυστικό και δεν έγινε κάποιο coming out. Δεν θυμάμαι δηλαδή αν το έχουμε πει ποτέ. Εγώ κατάλαβα στο σχολείο, στο γυμνάσιο πρώτη φορά ότι η σεξουαλικότητα μου δεν είναι αποδεκτή. Εκεί έφαγα το χαστούκι. Μεγάλωσα σε ένα τόσο υπερπροστατευτικό περιβάλλον, με αγάπη και αποδοχή, που δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι αυτό που είμαι θα χαρακτηριστεί κάπως.

Στο γυμνάσιο έπαθα το σκωτσέζικο ντους. Ήταν τεράστια η μετάβαση. Στο γυμνάσιο ήρθε η μούρλα. Εγώ ήξερα μόνο τι συμβαίνει στο σπίτι μου. Κι εκεί υπήρχε αγάπη. Ξαφνικά λοιπόν απομονώνομαι, δέχομαι σωματική και λεκτική βία, ό,τι κι αν έκανα ήταν λάθος, ο τρόπος που περπατάω, που μιλάω…Ακόμα και που μου άρεσε να βάφω με μπλάνκο τα νύχια μου, με έκανε στόχο, υπήρχε βία. Κυρίως από αγόρια, αλλά ήταν και τα λεγόμενα pick me girls που λεκτικά με κακοποιούσαν. Πολλή κοροϊδία. Πολύ απότομη όλη αυτή η μετάβαση.

– Υπήρξε στιγμή που εσύ είπες “φτάνει” και αντιμετώπισες αυτούς που σου ασκούσαν βία;

Μέχρι την Β’ Λυκείου ήμουν ένα παιδί βουτηγμένο στην κατάθλιψη κι ενώ η φύση μου είναι να χορεύω και να τραγουδάω, να γελάω, όλη αυτή η αυτοπεποίθηση καταπατήθηκε. Αυτό έγραψε μέσα μου. Έχω πολλά κατάλοιπα. Και τώρα που μιλάμε, έχω μια διαρκή αμφισβήτηση προς εμένα, με αγχώνει να σκέφτομαι ότι μπορεί να θεωρείς μαλακίες όσα λέω. Τέλη Β’ Λυκείου και στην Γ’ με πλησίασαν κάποια άτομα, με πήραν μια αγκαλιά και μου είπαν “είσαι μια χαρά και σε θέλουμε στην παρέα μας”. Μόλις ένιωσα αποδεκτός, πήρα πίσω ένα κομμάτι της αυτοπεποίθησης. Δεν είναι δηλαδή ότι όρθωσα κάποιο ανάστημα.

Μετά, όταν ξαφνικά πας από την απόλυτη μοναξιά στο αντίθετο άκρο, ήρθαν και ξεσπάσματα, με πολλές αυτοκαταστροφικές τάσεις. Δεν ήταν ομαλό το πέρασμα. Ακόμα τα έχω αυτά τα ξεσπάσματα, αλλά πλέον με λιγότερο αυτοκαταστροφικό τρόπο. Και τα τελευταία χρόνια που βλέπω ανθρώπους να με αγαπούν, να με γουστάρουν ως άνθρωπο, κι αυτό δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά από κει που ήμουν ένα παιδί που περπατούσε με το κεφάλι σκυμμένο και τώρα με αγκαλιάζουν και μου λένε ότι με αγαπάνε, όχι επειδή είμαι γκέι, αλλά γιατί αγαπούν τον χαρακτήρα μου.

Ήταν και είναι δηλαδή όχι μια αποδοχή στη σεξουαλικότητα, γιατί δεν χρειάζεται κανείς να αποδεχτεί κανενός τη σεξουαλικότητα, αφού δεν είναι κάτι που σχετίζεται με τον χαρακτήρα μας. Το υγιές δεν είναι να μου πουν «σε αποδέχομαι κι ας είσαι γκέι». Γιατί κι αυτό ρατσισμό περιέχει. Δε θα ακούσεις ποτέ να λένε «σε αποδέχομαι ως στρέιτ». Δε θα βρεθεί δηλαδή ένας στρέιτ σε μια παρέα γκέι και τρανς και θα του πουν «θα σε αποδεχτούμε».


– Άρα αυτή η αποδοχή που δέχτηκες, ήταν ξεκάθαρο πως δεν αφορά τα βιώματα σου που προήλθαν από τον ρατσισμό του κόσμου;

Όχι. Η σεξουαλική ταυτότητα δεν πρέπει να είναι κριτήριο για το οτιδήποτε. Μόνο για τους ερωτικούς συντρόφους. Αν ο άλλος δεν είναι ερωτικός σύντροφος, δε μπορεί να με συμπαθήσει ή αντιπαθήσει ανάλογα με το τι σεξουαλικότητα έχω. Πώς μπορώ να πω αν σε συμπαθώ ανάλογα με το ποιον ερωτεύεται η καρδιά σου ή με τι καβλώνεις;

Η κοινωνική αλλαγή και η ελπίδα που δεν έχει ο Γιάννης Κατινάκης

– Αυτό το σκεφτόμουν αρκετά πρόσφατα. Όταν πάμε να περιγράψουμε ανθρώπους μη στρέιτ, νιώθουμε την ανάγκη να τους προσδιορίσουμε με βάση τη σεξουαλικότητα τους. Ενώ δεν έχει κάποια επίδραση στον χαρακτήρα τους.

Ακριβώς αυτό. Ας πούμε, λέμε «θα βγω με μια φίλη μου λεσβία κι έναν φίλο μου γκέι». Μου ξεφεύγει και μένα κάποιες φορές. Γιατί το λέμε αυτό το πράγμα;

– Πιστεύεις ότι είμαστε σε μια πορεία κοινωνικής αλλαγής;

Δεν πιστεύω ότι έχει γίνει ουσιαστική και βαθιά αλλαγή. Τείνει να υπάρξει, αλλά ακόμα δεν βλέπω κάτι το ριζικό. Η κοινωνία βαθιά στο μυαλό της έχει το γκέι άτομο ως κάτι υποδεέστερο. Να σου πω ένα άλλο παράδειγμα, που το λένε κοπέλες πολύ και με εκνευρίζει. Λένε «θα ήθελα να είχα έναν φίλο γκέι». Γιατί; Πόσο στερεοτυπική εικόνα έχουμε για έναν γκέι άντρα; Τι είμαστε; Αξεσουάρ; Αυτές θεωρούν ότι είμαστε μόνιμα χαρούμενοι, ξέρουμε από μόδα και είμαστε στην τρελή χαρά. Δεν υπάρχει κάποιο εργοστάσιο που βγάζει κούκλες γκέι. Ο γκέι είναι άνθρωπος που στενοχωριέται, φοβάται, νευριάζει, μπορεί να θέλει να γίνει υδραυλικός, φορτηγατζής, γιατρός…Το στερεότυπο του γκέι είναι ακόμα ριζωμένο. Θα πρέπει να περάσουν 2-3 γενιές για να αλλάξει αυτή η αντιμετώπιση.

– Από τη στιγμή που κοινωνικά έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε τα στραβά του παρελθόντος και συμφωνούμε σε γενικό βαθμό ότι θα ξεκινήσουμε να τα αλλάζουμε, θεωρείς ότι έχει κάποιο νόημα να δίνουμε μεγαλύτερη διάσταση στις απόψεις αυτών που αρνούνται να αλλάξουν και έχουν σφιχταγκαλιάσει τον συντηρητισμό και τον ρατσισμό;

Από τη στιγμή που ο εκάστοτε τέτοιος επηρεάζει κόσμο, ναι. Δεν είναι ότι έχουν ξεμείνει 4-5 γραφικοί, οπότε άστους να τα λένε μόνοι τους. Με αυτούς τους 4-5 ταυτίζονται κι από 200-300 στον καθένα. Ε, όταν μαζεύονται τόσοι να συμφωνούν, θα πρέπει να δώσουμε διάσταση. Δε μπορώ επίσης αυτούς που απαιτούν από έναν περιθωριοποιημένο γκέι, μια τρανς γυναίκα ή έναν τρανς άντρα που τους έχουν αποκλείσει, να εκπαιδεύσουν αυτοί τους στενόμυαλούς. Αυτός από μόνος του γιατί δε μπορεί; Οι υπόλοιποι στρέιτ γιατί δεν τον εκπαιδεύουν; Θα έχω φάει εγώ τόσα χρόνια το αγγούρι, έχω λιγότερα δικαιώματα, βγαίνω στο δρόμο και φοβάμαι, θα πιάσω και τον ρατσιστή από το χεράκι;

Εγώ έχοντας ένα δημόσιο βήμα θα πω κάποια πράγματα, δεν θεωρώ ότι θα αλλάξω ιδιαίτερα γνώμες. Πιο πολύ με νοιάζουν παιδιά σαν και μένα που μπορεί να πάρουν δύναμη. Δεν πιστεύω ότι μπορώ εγώ να εκπαιδεύσω έναν ρατσιστή. Δε θα με ακούσει δηλαδή ένας ομοφοβικός και θα πει «α, κοίτα να δεις, δεν το είχα σκεφτεί έτσι». Δε μπορώ να δείξω εγώ τον δρόμο στον ρατσιστή, γιατί εμένα και τον κάθε εμένα, δε μας βοήθησε κανείς.

Κάτι άλλο που επίσης μου λένε και με εκνευρίζει. «Να σου πω κάτι…είσαι ο μόνος γκέι που συμπαθώ». Αυτός ο άνθρωπος που το λέει, νομίζει ότι έχει καλή πρόθεση προς εμένα. Αρχικά, δεν ξέρεις ρε μεγάλε και τους άπειρους γκέι. Για να συμπαθείς μόνο εμένα, μόνο εμένα θα έχεις γνωρίσει. Δεύτερον, πάλι με ταυτίζεις και με χαρακτηρίζεις από τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Αυτό δεν είναι ένα σχόλιο που έχει αλλάξει ένα μυαλό.

– Μπορεί αυτό όμως να είναι ένα εξελικτικό στάδιο στη διαδικασία της αλλαγής;

Ναι, ίσως με πολλή δουλειά, μπορεί να κάνει σιγά σιγά μικρά βήματα.


– Θεωρείς ότι η λέξη «μειονότητα», είναι μια λέξη που δικαίως χρησιμοποιείται;

Προτιμώ τη διαφορετικότητα. Όχι. Προτιμώ ακόμα περισσότερο τη μοναδικότητα. Όταν λες για έναν γκέι ή τρανς ότι είναι διαφορετικός, αυτός ο τρόπος έχει μια εσάνς περιθωριοποίησης, ότι είμαστε έξω από το σύνολο. Εμείς δε θέλουμε να είμαστε σε ένα τραπέζι δίπλα στο τραπέζι των στρέιτ. Παλεύουμε για να καθόμαστε όλοι στο ίδιο τραπέζι. Δεν είμαστε διαφορετικοί λόγω των σεξουαλικών μας συντρόφων. Εγώ είμαι διαφορετικός από σένα γιατί είμαι ξανθός κι εσύ μελαχρινός. Γιατί το διαφορετικό να αφορά τη σεξουαλικότητα; Αν το πάμε δηλαδή έτσι, εσύ ο στρέιτ θα είσαι μειονότητα και διαφορετικός σε μια παρέα γκέι και τρανς. Δε θέλω να νιώθω διαφορετικός, θέλω να νιώθω μοναδικός μέσα στο σύνολο.

Ας πούμε με την έννοια της μειονότητας τι εννοούμε; Τη σεξουαλικότητα. Κι αυτή όμως δεν είναι ότι έχει δύο μεριές πλειονότητας και μια μεριά μειονότητας. Η σεξουαλικότητα έχει μόνο «μειονότητες» γιατί στον καθένα αρέσουν διαφορετικά πράγματα. Εγώ δε θέλω να καθορίζω τη σεξουαλικότητα μου αποκλειστικά προς μία κατεύθυνση, είτε πρόκειται για το φύλο του συντρόφου, είτε για την ηλικία, είτε για το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό. Αν οι άνθρωποι ήμασταν πιο απελευθερωμένοι γύρω από τον έρωτα, το σεξ, το σώμα μας, θα ήμασταν πολύ πιο ανοιχτοί.

Εγώ ας πούμε, δεν αποκλείω το γεγονός να πάω κάποτε με γυναίκα. Δε μου έχει βγει μέχρι στιγμής, το σώμα μου δεν έχει ανταποκριθεί στη σκέψη μιας γυναίκας, αλλά δεν έχω μια μονόχνωτη παρωπίδα. Αν μου την πέσει μια γυναίκα, εγώ θα το πάρω πάνω μου, θα νιώσω όμορφος. Αν όλοι ήμασταν πιο open με το θέμα σεξ, κανείς δε θα ήταν μειονότητα, γιατί όλοι θα πειραματιζόμασταν. Κι αν κάνουμε κάτι, δε μας χαρακτηρίζει. Όλο αυτό το ταμπού το θεωρώ βαθιά ντροπή για τη στάση του ανθρώπου προς το σεξ.

Και γι΄αυτό φταίνε τα κοινωνικά φύλα που είναι ένα κατασκεύασμα. Εγώ ως κριτήριο για να αγαπήσω έναν άνθρωπο, είναι να μπορεί να αγαπάει και να σέβεται τους άλλους.

«Πιστεύω ότι στο μέλλον θα καταλήξω στο δράμα, παρά στην κωμωδία»

– Αν έπρεπε να σε περιγράψεις με μια ιδιότητα, τι θα έλεγες; Κωμικός;

Ηθοποιός, θα έλεγα. Θα ήθελα να λέω. Βέβαια, έτσι όπως έχει πάει η πορεία μου, δεν είναι το πρώτο που σου έρχεται. Κωμικός επομένως. Πιο πολύ μου αρέσει το «Δημιουργός συναισθημάτων». Αυτό θέλω να κάνω από την πλατφόρμα που μου προσφέρεται. Δεν είμαι αμιγώς συγκεντρωμένος στο γέλιο, θέλω να σε συγκινήσω, να μιλήσω πιο βαθιά στην ψυχή αυτού που με ακούει. Η κωμωδία ούτως ή άλλως, προέρχεται μόνο μέσα από τη θλίψη. Εγώ έχω πολύ μαύρο μέσα μου. Μέχρι στιγμής η κωμωδία είναι η άμυνα μου, η επιβίωσή μου. Ίσως μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και με το να διαχειριστώ καλύτερα αυτό το μαύρο, η εξέλιξη μου να είναι το δράμα. Είναι κάτι που το θέλω να συμβεί.


– Η κωμική σου φύση είναι δηλαδή μια αντίδραση στο παρελθόν σου;

Είναι όπως στο είπα, επιβίωση. Δε μπορώ να μη γελάσω με οτιδήποτε άσχημο μου συμβαίνει γιατί θα τρελαθώ. Αν με δουλέψω αρκετά, γιατί δεν είμαι καθόλου δουλεμένος, ίσως αν αποφασίσω να κάνω σωστή ψυχοθεραπεία και να μην τα κρύβω όλα κάτω από το γέλιο, να μπορέσω να διαχειριστώ αλλιώς το δράμα.

– Έχεις προσπαθήσει να κάνεις ψυχοθεραπεία με λάθος τρόπο;

Με πολύ ανεύθυνο τρόπο, θα σου έλεγα. Έχω πάει σε 3-4 ψυχολόγους και όταν αρχίζω να ακουμπάω την αλήθεια, φεύγω. Δεν έχω κάνει σωστά. Πρέπει. Όλοι μας πρέπει.

– Άνθρωποι που σου φέρθηκαν άσχημα στο παρελθόν, σε προσέγγισαν για να ζητήσουν συγγνώμη;

Ναι, υπάρχει ένα περιστατικό. Δεν το έχω πει ποτέ. Ήταν ένα αγόρι στο γυμνάσιο που μου ασκούσε σωματική βία και λεκτική. Μιλάμε για χοντρές καταστάσεις. Περνάνε τα χρόνια, αράζω στην περιοχή μου με τις φίλες μου και έρχεται να χαιρετήσει. Τον βλέπω που με κοιτάζει και είναι λίγο φειδωλός απέναντι μου. Όχι με την έννοια του να με αποφύγει, αλλά σαν κάπως να ντρέπεται. Εγώ τότε ήμουν σε μια περίοδο που δούλευα νύχτα, έκανα drag show, ήμουν πολύ εξωστρεφής και κάπως τα είχα βρει μέσα μου.

Μου λέει λοιπόν «Γιάννη μπορώ να σου πω λίγο;». Πάω κι εγώ και μου ζητάει συγγνώμη. «Θέλω μέσα από την καρδιά μου να σου πω συγγνώμη, έχω σκεφτεί όσα σου έκανα και νιώθω πολύ άσχημα». Και εκείνη τη χρονιά μάλιστα, είχα πάει στο Pride, ήμουν πάνω στο άρμα και τον είδα από κάτω. Είχε έρθει να στηρίξει. Είναι στρέιτ απ΄όσο ξέρω. Εκεί εγώ συγκλονίστηκα. Του έβγαλα το καπέλο. Προφανώς αυτό το παιδί είχε γαλουχηθεί αλλιώς από την οικογένεια του και εκπαίδευσε μόνος του τον εαυτό του.

– Αυτό δεν σου έδωσε ελπίδα;

Όχι. Είναι μόνο ένας. Δε μπορεί ο ένας να με γεμίσει ελπίδα. Από το κοινωνικό σύνολο θα πάρω ελπίδα. Φυσικά ο καθένας με το δικό του λιθαράκι θα συμβάλλει, αλλά από έναν δεν πήρα ελπίδα. Την επόμενη μέρα μου είχαν πει «άστο διάλο παλιαδερφή».

– Το κοινωνικό πείραμα που έκανες με τον Αλέξη τον Μαρκάζο, που υποδύθηκε τον ομοφοβικό και σε έβριζε στην Ερμού, δε σε γέμισε ελπίδα;

Εκεί ναι, πήρα μια ποσότητα ελπίδας. Του έλεγα του Αλέξη, που ήταν δική του ιδέα όλο αυτό, ότι δε θα με στηρίξει κανένας, ότι θα συμφωνήσουν μαζί του και θα φάω ξύλο. Και εν τέλει, βλέπω ότι τόσο μεγάλη μερίδα του κόσμου μπήκε μπροστά. Βέβαια, να πούμε και κάτι που δεν παρατήρησε κανείς στο βίντεο. Πόσες δεκάδες άνθρωποι πέρασαν και δεν έκαναν τίποτα..; Θυμάμαι ήταν κάτι κοπελίτσες που είδαν το σκηνικό, δεν έκαναν τίποτα, προχωράμε στο επόμενο μέρος για να κάνουμε γύρισμα και μας ακολουθούν για να μας ζητήσουν να μη μπει το πρόσωπό τους στο βίντεο. Αυτό τους πείραξε.

– Ένα διαρκές δίλημμα που έχω μέσα μου είναι αν είναι καλύτερο να αποκλείεις τις ακραίες απόψεις ή να τους δίνεις βήμα για να ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις.

Θα σου πω. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν υπάρχει κάτι απόλυτα σωστό ή λάθος. Από τη μία είναι χρήσιμο να βγαίνουν οι σκατένιες απόψεις για να ξέρει ο άλλος ότι το πρόβλημα υπάρχει και να μη μας λέει «τι παραπονιέστε μωρέ; ποιος σας πείραξε;». Από την άλλη, χτίζουν συνειδήσεις. Οπότε δεν έχω καταλήξει τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Σαφώς και πρέπει να υπάρχει αντίλογος, αλλά κάποια πράγματα δεν είναι θέμα γνώμης. Είναι θέμα γνώσης. Δεν υπάρχει άποψη στο ότι το να είσαι στρέιτ, γκέι, τρανς, είναι κάτι φυσιολογικό. Είναι δεδομένο. Είχε πει κάτι η Φουρέιρα που μου άρεσε.  Όπου υπάρχει συναίνεση δύο ή και παραπάνω ενηλίκων, όλα επιτρέπονται. Όλα. Είναι τόσο απλό και το υπεραναλύουμε. Να αναλύσουμε τι; Τη φύση μας;

Τι ζητά ο Γιάννης Κατινάκης από τη ζωή του

– Πώς είναι για παλιότερους συντρόφους σου αυτό που έχεις πια μια αναγνωρισιμότητα και βγαίνεις και περιγράφεις τα ραντεβού σου, τις καταστάσεις που μπορεί να σου έχουν τύχει;

Αρχικά οι ιστορίες που έχω πει ως βίωμα, είναι ελάχιστες. Τα πιο πολλά που έχω πει είναι γενικά. Οι συγκεκριμένες ιστορίες που έχω πει είναι λίγες. Γι΄αυτό φροντίζω να μην φωτογραφίσω κάποιον, να μην καταλάβει ποτέ ότι λέω γι΄αυτόν. Στις αρχές, όταν έβγαζα αυτά τα γκομενικά βιντεάκια, δε με πλησίαζε άνθρωπος. Έβλεπαν έναν άνθρωπο να τσαλακώνεται τόσο πολύ, γιατί με διαλύω, με αποδομώ σε αυτά τα βιντεάκια πλήρως και ήταν ξενέρωτο για κάποιους. Όσο περνούσε ο καιρός και αυτό το πράγμα καθιερωνόταν και έμπαινε σε ένα πιο επαγγελματικό πλαίσιο, ήρθαν άνθρωποι. Ήρθαν πολλοί επειδή ήθελαν να με γνωρίσουν γιατί φαινόμουν ενδιαφέρων, αλλά ήρθαν άνθρωποι και για να «πάρουν». Κάποιοι έφυγαν γιατί δε γούσταραν. Όλα έγιναν.

Εγώ δε θα σου πω ότι δε θέλω ανθρώπους στη ζωή μου που να τους ενδιαφέρει η δουλειά μου. Θέλω να τους αρέσει. Αν αποφασίσω να βάλω κάποιον στη ζωή μου, προφανώς και θέλω να του αρέσει. Όχι όμως να είναι εκεί λόγω αυτού.

– Δίνεις την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν θέλει με τίποτα σχέση. Είναι έτσι;

Ναι, δεν ψάχνομαι για την οποιαδήποτε δέσμευση, γενικά στη ζωή μου είμαι ένας άνθρωπος με τάσεις φυγής. Όπου πάω να δεθώ, όπου πάω να αναπτύξω κάτι πιο μόνιμο, φεύγω.

– Δεν έχεις σκεφτεί δηλαδή έναν μελλοντικό σου εαυτό με οικογένεια;

Εδώ ακόμα δυσκολεύομαι να δεχτώ την αγάπη. Νιώθω πολύ αμήχανα. Έχουν βρεθεί σίγουρα άνθρωποι διαθέσιμοι να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ όμως σηκώνω άμυνες. Είναι φόβος; Είναι που δεν έχω δουλέψει τον εαυτό μου; Σε αυτή τη φάση περνάω όμως καλά.

– Φεύγεις εύκολα από μια σχέση ή από ανασφάλεια μπορεί να οδηγήσεις τον άλλον στο να φύγει;

Όταν δεν είμαι κάπου καλά, φεύγω. Δε θα κάτσω να κάνω ολόκληρη σκευωρία για να με διώξει. Θεωρώ όμως, επειδή ταυτόχρονα είμαι πολύ συναισθηματικός και πιο ευαίσθητος απ΄ότι θα έπρεπε, το είναι μου σε αυτή την εξέλιξη που θα έρθει, θα αναζητήσει την πιο ουσιώδη ερωτική σχέση.


– Πώς περνάς στο ραδιόφωνο;

Τέλεια. Είναι η αγαπημένη μου δουλειά. Περνάω πολύ ωραία στον Ρυθμό. Μπαίνω και βλέπω χαμόγελα, οικειότητα, ωραίο κλίμα. Εγώ περιμένω να έρθει η Δευτέρα για να πάω στη δουλειά μου.

– Πού σου αρέσει να διασκεδάζεις;

Πλέον πουθενά. Επειδή δούλεψα πολλά χρόνια νύχτα και την έχω φάει στα μούτρα, και τα καλά και τα άσχημα, νιώθω 160 ετών. Περνάω καλά με ένα ωραίο ραντεβού, με ένα ωραίο σεξ, μια ωραία κουβέντα, ένα ποτό σε σπίτι. Το κλαμπ για μένα πια είναι βάσανο. Την επόμενη μέρα ξυπνάω και οριακά νιώθω τύψεις που πήγα. Είμαι λίγο συνταξιούχος.

Περί ανέμων, υδάτων και άλλων deep ερωτημάτων

– Ποια είναι η πιο βαθιά σκέψη που κάνεις σε καθημερινή βάση;

Σκέφτομαι την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου μυαλού. Σκέφτομαι ότι αν κάποιος ξέρει να αγαπάει, δε μπορεί να μισήσει. Νομίζω ότι υπάρχει το καλό και το κακό μέσα μας και το θέμα είναι που θα πάμε.

– Ελπίδα συνολικά για την ανθρωπότητα έχεις; Ζούμε και σε αυτή την εποχή που όλα τα άσχημα βρίσκουν πάλι χώρο.

Δεν έχω καμία. Μπορεί να είμαστε σε μια εποχή με περισσότερα δικαιώματα, την ίδια στιγμή πιστεύω ότι πεθαίνει η αθωότητα, δε βλέπω καθαρές ψυχές των ανθρώπων. 8 στους 10 άνθρωποι επίσης απλώς ζουν τη ζωή τους ελπίζοντας ότι δε θα είναι παρόντες όταν θα καταστραφούν όλα. Δεν έχουμε δουλέψει τους εαυτούς μας σε τόσο βασικά πράγματα που δε θα μπορέσουμε ποτέ να κοιτάξουμε το πιο πέρα, το περιβάλλον, τη φύση.

– Αν ήσουν Θεός, ποια 3 πράγματα θα άλλαζες;

Θα τελείωνα τις βαριές, τις θανατηφόρες νόσους, θα σταματούσα το μίσος και θα άλλαζα την κατάληξη του ανθρώπου, να μην είναι τόσο άδικη, τόσο μάταιη.

– Σε βασανίζει ο θάνατος;

Μόνο αυτό σκέφτομαι. Τώρα που μιλάμε, σκέφτομαι μόνο αυτό. Δε φεύγει ποτέ από το μυαλό μου.

– Ο δικός σου θάνατος σε βασανίζει ή και των άλλων;

Ο δικός μου. Είμαι τρομερά εγωιστής. Δε μπορώ να βιώσω την ανυπαρξία. Που δε θα τη βιώσω, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μου φαίνεται ασύλληπτο ότι κάποια στιγμή θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Μου φαίνεται άδικο. Λένε να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία και να αποδεχτούμε το τέρμα. Όχι. Δε θέλω να το αποδεχτώ. Δε μπορώ. Και γι΄αυτό θεωρώ ότι κάθε ανθρώπινη φοβία έχει στη ρίζα της τον φόβο του θανάτου. Αυτό το μεγάλο ερωτηματικό της ανθρωπότητας.

Στο μυαλό του Jonn Katinakis

– Θα ήθελες να ζεις πολύ και γέρος ή λίγο και νέος;

Καλώς όρισες στο κρεβάτι μου, στο μαξιλάρι μου. Αυτή είναι η σύγκρουση στο κεφάλι μου κάθε βράδυ. «Ναι αγάπη μου, τον φοβάσαι τον θάνατο. Θες να ζεις για πάντα;». Αυτό με ρωτάω κάθε φορά. Είναι τρομακτικό αυτό το «για πάντα». Εκεί με πιάνει μεγαλύτερος πανικός. Με βασανίζουν τα υπαρξιακά ζητήματα, το νόημα της ζωής…Και μετά μου φαίνεται ακόμα πιο γελοίο να μην αποδέχεσαι έναν άνθρωπο για το φύλο του, όταν έχουμε άλυτα τόσο θεμελιώδη ζητήματα όλοι μας.

Εμένα με απασχολεί η ζωή, ο θάνατος και μου λες για το αν είμαι γκέι… Δε μας χέζεις. Εδώ θα πεθάνουμε όλοι. Θυμάμαι μου είχε πει ένας γκόμενος που είχε έρθει σπίτι να «κολατσίσουμε», ότι κάποια στιγμή θα ρουφήξει τη Γη μια μαύρη τρύπα. Έκανα να κοιμηθώ τρεις μέρες. Εμένα αυτά με απασχολούν. Αν ο άλλος θέλει να πηγαίνει με 25 άτομα τη μέρα και να κάνει 38 παρτούζες, ούτε που με αφορούν. Να τα κάνει να περάσει ωραία, να φύγει χαρούμενος όταν μας ρουφήξει η τρύπα (γέλια). Ζήσε, ρούφα τη ζωή σαν μαύρη τρύπα, ξεζούμισε την.

– Υπάρχει καταπίεση στην κωμωδία;

Υπάρχει. Αρκετή πια. Οι άνθρωποι κρίνουν κάποιον για κάτι που είπε, χωρίς να εξετάσουν το background του, το τι ήθελε να πετύχει. Δε γίνεται να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο από μία και μόνο ατάκα. Εγώ δεν είναι ότι καταπιέζομαι ή ότι αποφεύγω να πω κάτι. Αλλά σίγουρα κάτι που θέλω να πω, το περνάω από διπλό και τριπλό κόσκινο. Θεωρώ ότι αν μπορούσε ο κόσμος να ξεχωρίσει και να απομονώσει την πρόθεση μου και τα πιστεύω μου, θα ήμουν πιο ελεύθερος.

Γιατί και το χιούμορ που βγαίνει από διπλή και τριπλή επεξεργασία, χάνει τη μαγεία του. Ναι, προσαρμοζόμαστε με τις εποχές, οκ, αλλά εγώ έχω μεγαλώσει με κωμωδίες όπως τα Εγκλήματα. Που είναι ευαγγέλιο κωμωδίας. Μέσα λεγόντουσαν τα τέρατα και όλοι γελάμε ακόμα. Βλέπεις όμως ότι άλλος ήταν ο στόχος της σειράς και δεν παρεξηγιέται κανένας. Αυτό είναι και το δικό μου χιούμορ. Αλλά δε μπορώ να το εκφράσω όταν ξέρω ότι θα θιχτούν κάποιοι αν πω αφιλτράριστα αυτό που θέλω να πω. Το χιούμορ έχει αρχίσει και πεθαίνει στην εποχή μας.

– Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στη σκηνή;

Ναι. Το προηγούμενο βράδυ είχα κάνει τατουάζ στο πόδι, είχα φέρει 60 άτομα να με δουν και ήταν ό,τι χειρότερο έχω κάνει. Δε μπορούσα να σταθώ στο τακούνι, παραπατούσα, ήταν μια υπερυψωμένη σκηνή και σκεφτόμουν ότι θα πέσω και θα πεθάνω. Όταν το τελείωσα, ένιωσα τέτοια πλήρωση.

– Stand up πότε έκανες πρώτη φορά;

Ήταν το 2019, ήμουν με τη Super Kiki. Επίσης ήταν χάλια. Η φορά όμως που θυμάμαι πιο πολύ, ήταν όταν έστησα μόνος μου μια ολόκληρή, δίωρη παράσταση και είχα την απόλυτη ευθύνη χωρίς να στηρίζομαι σε κανέναν. Αυτή η φορά ήταν καλή, μου βάζω καλό βαθμό. Πήγα νοσοκομείο βέβαια από το άγχος, γιατί πονούσα τρεις μέρες στο στομάχι, αλλά πλέον το έχω ξεπεράσει. Τώρα έχω τη μανία να είναι όλα τέλεια. Έχω ψυχαναγκασμό. Αν ξεχάσω ένα κόμμα, το πάω όλο από την αρχή.

– Είσαι άνθρωπος που θέτει στόχους ή αφήνει τη ζωή να τον πάει;

Δε νομίζω ότι μπορείς να έχεις μόνο το ένα. Αν είσαι άνθρωπος χωρίς στόχους, δεν πας πουθενά. Από την άλλη, πρέπει να αφουγκράζεσαι τη ζωή και τα ερεθίσματα. Είναι ρομαντικό να αφήσεις τη ζωή να σε πάει, αλλά πρέπει να κοιτάς που σε πάει και να μπορείς να αλλάξεις διαδρομή.

– Από όσα είσαι σήμερα λοιπόν, τι ήταν στόχος και τι όχι;

Είχα στόχο να είμαι σε μια σκηνή και να με ακούει κόσμος από κάτω. Αλλά δεν είχα στόχο να κάνω ραδιόφωνο. Προέκυψε, το δοκίμασα, μου αρέσει, θέλω να το κάνω.

– Συμβιώνουν μέσα σου ένα ψώνιο για τον εαυτό σου και ταυτόχρονα μια αντιπάθεια;

Ακριβώς αυτό. Έχω ματαιοδοξία τρελή, αλλά την ίδια στιγμή είμαι ανασφαλής, δε μπορώ να με ακούω, δε μπορώ να με βλέπω, βγάζω σήμερα ένα βίντεο και δε θέλω να το ξαναδώ ποτέ. Αλλά είμαι απίστευτα εγωπαθής που θα αναζητήσω την αποδοχή. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από αντιθέσεις, αλλά στους ανθρώπους που εκτίθενται, πάντοτε συμβαίνει αυτό.

Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου «μη φρικάρεις, μην είσαι τόσο γριά στην ψυχή, μην αυτοκαταστρέφεσαι, συγκεντρώσου, μάθε να λες όχι, μάθε να πατάς πιο γερά στα πόδια σου, τα πράγματα έχουν πάει όπως θες». Και εννοείται πως θα πάω από το «είσαι άχρηστος» στο «είσαι γαμάτος» μέσα σε δευτερόλεπτα.

– Τα εύσημα από άλλους ανθρώπους τα ακούει το μέσα σου;

Τα ακούω εκείνη την ώρα, χαίρομαι απίστευτα για 5 λεπτά και μετά μου το καπακώνει η ανασφάλεια. Προσπαθώ να μου δώσω να καταλάβω ότι πού και πού χρειαζόμαστε και το μπράβο. Είναι πολύ σκληρή η ζωή για να είμαστε κι εμείς σκληροί με τους εαυτούς μας. Ζούμε για εμάς. Όλος μας ο κόσμος είμαστε εμείς. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο εαυτός μας. Δεν ερωτεύομαι για σένα, ερωτευόμαι για μένα. Αν ένα άτομο δικό μου πάθει κάτι, φρικάρω γιατί εγώ τον αγαπάω, όχι γιατί με νοιάζει αυτός. Όλος μας ο κόσμος στρέφεται γύρω από τον εαυτό μας. Γι΄αυτό έχει διαστρεβλωθεί και η αγάπη. Γιατί δεν βλέπουμε ότι τελικά αγαπάμε όσα εμείς είμαστε μέσω των άλλων κι όχι τους άλλους.

– Στέκεσαι μπροστά στον 12χρονο Γιάννη. Τι του λες;

Κουράγιο. Κουράγιο, θα του έλεγα. Δεν ξέρω αν θα του έλεγα ότι θα πάνε όλα καλά, γιατί δεν ξέρω κι αν πήγαν όλα καλά. Θα του έλεγα να φοβάται λιγότερο. Δεν υπάρχει λόγος τελικά.

* Ο Γιάννης Κατινάκης σε περιμένει και στο Instagram για να παρακολουθείς τα χιουμοριστικά βίντεο που ανεβάζει

Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:

Η Αναστασία έφερε τις «Αμαρτίες» της στην ελληνική μουσική και αποκαλύπτεται στο Nitro

Η Asimina ήρθε για να μείνει: Η τραπ, η σχέση της με τον Mad Clip και τα «μαλλιοτραβήγματα»

Ο Γιώργος Λέντζας είναι το μέλλον της εναλλακτικής τηλεόρασης