Μια ημέρα μετά τη δημοσιοποίηση της αναφοράς των επιστημόνων που συνεδρίασαν στα κεντρικά του ΟΗΕ την Κυριακή, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έχει πέσει πάνω από τα ακραία καιρικά φαινόμενα των τελευταίων εβδομάδων και επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της φύσης και του ίδιου του πλανήτη. Φυσικά, για μια πλευρά του πλανήτη, αυτά τα μηνύματα έχουν αποκωδικοποιηθεί από χρόνια γιατί τα ζουν σε πρώτο χέρι.

Είναι μια πραγματικότητα πως η Δύση αποτελεί τον μεγαλύτερο ρυπαντή του πλανήτη. Μαζί δε με Ινδία και Κίνα, δημιουργούν μια ασύμφορη κατάστάση για το περιβάλλον. Κι όμως, ενώ αυτοί μολύνουν περισσότερο και καθυστερούν να πάρουν δραστικά μέτρα, αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες της απάθειας τους είναι άλλοι. Η Ωκεανία και πιο συγκεκριμένα μικρά νησιωτικά κρατίδια στον Ειρηνικό Ωκεανό, είναι αυτά που ζουν και θα ζήσουν σε χειρότερο βαθμό τις συνέπειες της υπερθέρμανσης κατά 1.5 βαθμό Κελσίου. Σύμφωνα με έρευνα της Greenpeace, τα κράτη του Ειρηνικού παράγουν μόλις το 0.23% του παγκόσμιου ποσοστού εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα.

Ήδη μέσα στα τελευταία 20 χρόνια έχουν αυξηθεί τα τσουνάμι, οι πλημμύρες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ενώ ως τα μέσα του 20ου αιώνα είχαν συχνότητα 50-100 ετών, πλέον η συχνότητα τους είναι ανά 10 έτη και όλο και μικραίνει. Παράλληλα, η αλατότητα του νερού είναι τέτοια που καθιστά όλο και πιο αδύνατη την καλλιέργεια.

Είναι χαρακτηριστικό πως τα κρατίδια του Ειρηνικού έχουν στήσει από το 2010 μια ένωση και είχαν κρούσε τον κώδωνα του κινδύνου από το 2015 και τη Συμφωνία του Παρισιού, ενώ ακόμα πιο δραματικό ήταν το κάλεσμά τους τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν βρέθηκε στο συνέδριο του ΟΗΕ και η Γκρέτα Τούνμπεργκ.

ΟΗΕ: Σενάρια ακόμα και για αύξηση θερμοκρασίας κατά 4.4 βαθμούς Κελσίου

Ο Σατιέντρα Πρασάντ, πρέσβης των νήσων Φίτζι και μόνιμος εκπρόσωπος στον ΟΗΕ, με πολλές συμμετοχές σε πάνελ για το κλίμα, τόνισε στη Guardian πως «η αναφορά του IPCC είναι άκρως ανησυχητική και βγαίνει έξω από το χρονικό όριο των εκτιμήσεων μας για όσα θα συμβούν. Επιταχύνει μερικά από τα χειρότερα σενάρια για τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως είναι η άνοδος της στάθμης των νερών, απώλεια των παράκτιων περιοχών και απώλεια ολόκληρων κρατών ως το τέλος του αιώνα».

Στην αναφορά του ΟΗΕ υπάρχουν 5 πιθανά σενάρια για την αύξηση της θερμοκρασίας, με τα δύο να μιλούν για 3.6 και 4.4 βαθμούς Κελσίου πιο πάνω σε σχέση με την προβιομηχανική περίοδο ως το 2100. Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο, όταν βιώνουμε τόσο ακραία φαινόμενα όντας μόλις στο 1.2.

Ακόμα κι αν αυτοί οι δύο αριθμοί αποφευχθούν, οι 2 βαθμοί Κελσίου, ένα μέσο σενάριο, είναι επίσης απευκταίοι. Κάθε μισός βαθμός που προστίθεται στη θερμοκρασία, δημιουργεί μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα στα κύματα καύσωνα, στις βροχοπτώσεις και στις ξηρασίες.

Ήδη το κρατίδιο του Κιριμπάς βλέπει απώλειες περιοχών του, ενώ το Βανουάτου και τα νησιά του Σολομώντα βρίσκονται στην «διακεκαυμένη ζώνη».

Ο Τζόζεφ Σικουλού, επικεφαλής του ακτιβιστικού οργανισμού 350.org, εξήγησε στη Guardian πως όλες αυτές οι πυρκαγιές σε Σιβηρία, Τουρκία, Ελλάδα, οι πλημμύρες στην Κίνα και ο καύσωνας στον Καναδά, είναι φαινόμενα για τα οποία οι άνθρωποι του Ειρηνικού Ωκεανού φωνάζουν δεκαετίες.

«Για όλα αυτά μιλούσαμε από δεκαετίες πριν, καθώς βρίσκονταν στο δικό μας κατώφλι πολύ πριν εμφανιστούν σε εσάς. Ο Ειρηνικός Ωκεανός αντιμετωπιζόταν πάντοτε ως ένας μάντης κακών, επειδή χτυπούσαμε καμπανάκι γι΄αυτή την κρίση. Η πραγματικότητα μας ήταν όμως αυτή. Τώρα, η συζήτηση μετατοπίζεται παγκοσμίως και όλοι κατανοούν τι σημαίνει κλιματική κρίση και πόσο σημαντικό είναι να φτιάξουμε κοινότητες δράσης».