Η τραγωδία των Τεμπών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Η θλίψη είναι συλλογική. Όχι μόνο για το πώς συνέβη το δυστύχημα, αλλά γιατί μέσα στο μοιραίο τρένο επέβαιναν νέοι.
Παιδιά που τους στερήθηκε το δικαίωμα να ζήσουν και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. «Νιώθω άσχημα γιατί μέσα ήταν συνομίληκοί μου». Αυτή η φράση ακούστηκε ουκ ολίγες φορές από νέα παιδιά. Για κάθε άνθρωπο που χάνεται υπό αυτές τις συνθήκες είναι σοκαριστικό, αλλά το πένθος γίνεται πιο βαρύ όταν συμβαίνει σε μια νέα γενιά, που καιρό τώρα νιώθει λαβωμένη και προδομένη.
Η αντίδραση των νέων (της Gen Z για να μιλάμε και με όρους) ήταν αστραπιαία. Εξίσου συλλογική. Τα πρώτα συλλαλητήρια είχαν πρωταγωνιστές τους φοιτητές και τους μαθητές. Μια λαοθάλασσα που ήταν η πιο τρανή, η πιο σημαντική και η πιο ωραία. Συσπειρώθηκε όμως και αλλού. Όπως στα γήπεδα της Super League που σήκωσαν πανό, ζητώντας να επιρριφθούν ευθύνες. Όλα ειρηνικά, όλα με ένα σύνθημα: «Πάρε με όταν φτάσεις». Όμως το ερώτημα είναι ένα:
Η νέα γενιά έχει φωνή τελικά;
Η απάντηση είναι «έχει, ναι». Είναι τυχαίο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη πρόσφατη του ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, απευθύνθηκε στη νέα γενιά, λέγοντας πως «το πρόσωπο της καλύτερης Ελλάδας το είδαμε και στα νέα παιδιά που διαδήλωσαν βουβά και ειρηνικά»;
Βρισκόμαστε σε μια προεκλογική περίοδο κι όσο κι αν οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να δείχνουν πως δεν νοιάζονται για τις κάλπες σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε, βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως η αντίδραση των νέων είναι ένα βαρίδιο για εκείνους. Είναι το μεγαλύτερο άγχος τους. Οι νέοι, για πρώτη φορά τόσο έντονα, ταυτίστηκαν με τα θύματα. Εκτίμησαν αυτό το «στείλε όταν φτάσεις» της μητέρας και του πατέρα και ξεπέρασαν τα όρια αγανάκτησης. Μια γενιά που δεν είναι πολιτικοποιημένη (όχι όλη, τουλάχιστον), που δεν ανήκει στους «γνωστούς-άγνωστους», που δεν ήταν ένα με τους αγανακτισμένους των μνημονίων έξω από τη Βουλή, που επιλέγει να φύγει για το καλύτερο μέλλον, που θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη, που πληρώνει και φωνάζει για τα λάθη των παλιών.
Γιατί οι πολιτικοί φορείς τώρα ανησυχούν; Γιατί η νέα γενιά δεν φοβάται. Η αποχή γίνεται όλο και μεγαλύτερη, τη στιγμή που όλοι ποντάρουν στην ψήφο της. Ανέκαθεν ήταν το πιο δύσκολο ακροατήριο για τους πολιτικούς και τώρα τα δεδομένα επιβεβαιώνουν πως η πίστα γίνεται ακόμα πιο ζόρικη. Όλοι αντιλαμβάνονται, πλέον, πως οι νέοι δεν ξεχνούν. Γνωρίζουν πολύ καλά πως για το σιδηροδρομικό δυστύχημα δεν ευθύνεται μόνο η σημερινή κυβέρνηση, αλλά όλες οι προηγούμενες. Που υποσχέθηκαν και δεν έπραξαν. Μηδενός εξαιρουμένου. Λάθη πολιτικών παιδεύουσι τέκνα, ένα πράγμα.
Τι ρόλο παίζει η αντιπολίτευση σε όλο αυτό; Κανέναν. Δεν είναι μόνο το πώς διαχειρίζεται τους νέους τώρα η κυβέρνηση, είναι και η αντιπολίτευση που είναι «άφαντη». Προσπάθησαν να οργανώσουν συγκεντρώσεις, αλλά δεν είχαν αντίκρισμα. Οι φοιτητές το έκαναν μόνοι τους. Δεν είχαν ανάγκη κανένα κόμμα. Για την ώρα, δεν είναι ακόμα εμφανή τα σημάδια για το τι μέλλει γενέσθαι στις κάλπες (αν και υπάρχουν κάποιες πρώτες εκτιμήσεις), είναι αρκετά όμως τα στοιχεία που δείχνουν προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης αποχής από τη νέα γενιά που έχει υπάρξει ποτέ.
Σύμμαχος τους είναι η οργή – και όχι άδικα.
