Περιεχόμενα
«Μαμά, 5 λεπτά ακόμα, σε παρακαλώ». Αυτή είναι μια φράση που την έχουμε πει πολλές φορές στη μαμά μας όταν ήμασταν παιδιά. Και την λέγαμε πάντα με μια αγωνία εμφανή σε όλο μας το κορμί. Αυτή τη φράση θα θυμηθείς καθώς θα βρεθείς στο πρώτο Greek Arcade Museum, σε έναν μουσειακό χώρο δηλαδή όπου θα δεις σε περίπου 100 τετραγωνικά να απλώνονται 105 παιχνιδομηχανές μεγάλου μεγέθους και να εκτίθενται μερικές δεκάδες κονσόλες.
«Με κοίταζες λες κι ήμουν Ατάρι», λέει στο τραγούδι του ο Δημήτρης Σαμόλης και στο Greek Arcade Museum που άνοιξε τις πύλες του την Παρασκευή, δεν θα κοιτάς μόνο Atari, αλλά και Sega Mega, και φλιπεράκια, και ποδοσφαιράκια, και αγωνιστικά και οτιδήποτε υπήρξε κάποτε στην Ελλάδα στα ουφάδικα της χώρας ή στα καφενεία στα χωριά που νοίκιαζαν τα arcades και τα παιδιά χαλούσαν με τη σέσουλα τα κατοστάρικα τις δραχμές που τους είχαν δώσει οι γονείς τους για να περάσουν τη μέρα στο σχολείο και να φάνε. Και δεν έτρωγαν ποτέ. Χόρταιναν με την αδρεναλίνη του παιχνιδιού.
Το Greek Arcade Museum ήταν να ανοίξει πριν ένα χρόνο από τον Ηλία, που μόλις είχε αγοράσει 26 παιχνίδια. Δεν τα είχε αγοράσει για να τα κάνει μουσείο. Είχε μόλις χάσει τον πατέρα του τότε και ήθελε να ξεχάσει, ήθελε να στρέψει κάπου το μυαλό του. Κι επειδή από μικρό παιδί είχε πάθος για τα arcades, αγόρασε τον μικρό του στόλο και κοίταζε πού θα τον τοποθετήσει για να παίζει με τους φίλους του.
Στην πορεία βρήκε έναν άλλον που είχε καμιά 60αριά δικά του arcades και είπαν να το κυνηγήσουν για να κάνουν έναν χώρο όπου θα μπορεί να πάει κόσμος να παίξει. Καθώς όμως η Επιτροπή Παιγνίων έχει τρομερά αυστηρούς κανόνες γύρω από την εμπορική χρήση παιχνιδιών, η οποία έγινε τόσο αυστηρή μετά την εποχή των «φρουτακίων», τα πλάνα άλλαξαν και ο Ηλίας βρέθηκε να πηγαίνει πιο πίσω τον προγραμματισμό για το Greek Arcade Museum, όντας πια μόνος, συμπλήρωσε παιχνίδια στον στόλο, έφτασε τα 105 και από την Παρασκευή τα εκθέτει στο Greek Arcade Museum στο Παλαιό Φάληρο, στη Δημοκρατίας, στο 71.
Στο Greek Arcade Museum θα μπεις και δε θα θες να βγεις
Όταν πας εκεί, είναι δίπλα σε μια πολυκατοικία, έχει μια ράμπα για ανάπηρους και μια σκάλα, κατεβαίνεις, έχει και μια τέντα που μοιάζει σαν μικρό τούνελ, βλέπεις την πόρτα με την ένδειξη, μπαίνεις μέσα και σου απλώνεται ο παράδεισος.
Αν σκεφτεί κανείς πως όλο αυτό το έτρεξε ένα άτομο που έχει και μια δουλειά στη ζωή του, συν γυναίκα και παιδιά, συν ότι δεν υπάρχει κέρδος για αυτόν, δεν είναι κάποια επιχείρηση, είναι ένα μουσείο, τότε θα αναγνωρίσει πως έχει γίνει καταπληκτική δουλειά.
Βρέθηκα εκεί ένα πρωινό Σαββάτου και είδα αρκετό κόσμο να μπαινοβγαίνει, αρκετούς μπαμπάδες με τους γιους τους και τις κόρες τους, δηλαδή δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις, αφού τα παιδιά σήμερα έχουν μάθει στην αμεσότητα της οθόνης του κινητού. Έδειχναν όμως τρομερό ενθουσιασμό σε αυτή τη γνωριμία με έναν κόσμο του παρελθόντος.
Ο Ηλίας θυμάται τον εαυτό του να πηγαίνει στα ουφάδικα του Πειραιά, μετά στην Κάνιγγος και να μεγαλώνει παίζοντας με τους φίλους του. Στο μαγαζί έχει άλλα τρία παιδιά, πολύ νέα, που αναλαμβάνουν τις ξεναγήσεις στα γκρουπ. Ο Παναγιώτης, ένας 21χρονος, που σίγουρα δεν πρόλαβε τα ουφάδικα, μεγάλωσε σε ένα χωριό στη Χαλκιδική. Στα 4-5 του άρχισε να παίζει videogames, ξεκίνησε από τις οικιακές κονσόλες και μετά ψάχτηκε με τις προσομοιώσεις των arcades online. Τώρα, μπορεί να σου πει τα πάντα για τα μηχανήματα που θα δεις στο Greek Arcade Museum.
Ο χώρος είναι σημαντικός. Μου αρέσει που δεν είναι μια ευθεία, ένα μονοπάτι, αλλά υπάρχουν στους δύο κυρίως χώρους σαν μικρά διαχωριστικά, ώστε καθώς μπαίνεις να μην τα βλέπεις όλα με τη μία, αλλά να σου αποκαλύπτεται και ένας νέος διάδρομος στα αριστερά σου. Δεξιά σου θα δεις προθήκες με τις ατομικές, οικιακές κονσόλες, Atari, X-Box, Playstation, Nintendo, αλλά και neon επιγραφές που δίνουν το στίγμα.
Θυμήθηκα αρκετές στιγμές από παιχνίδια που έπαιζα με τον ξάδερφό μου στον Πύργο Ηλείας δύο καλοκαίρια στις αρχές του 21ου αιώνα. Είδα το φλιπεράκι Harlem Globetrotters, το NBA Jam, ποδοσφαιράκια, race games, παιχνίδια στόχων με πιστόλι, ό,τι θυμάσαι κι ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Από τον Καναδά στην Ιαπωνία, από κει στην Ινδία κι από κει στο Greek Arcade Museum στο Π. Φάληρο
Μιλάμε για vintage αντικείμενα, που σήμερα δεν υπάρχουν ανταλλακτικά να διατίθενται. Καταλαβαίνει κανείς τι τρομερή έρευνα κάνει ο Ηλίας για να βρει κάτι σε περίπτωση που υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Γενικά, για τα ίδια τα παιχνίδια έχει κάνει τρομερή έρευνα. Κάποια έχουν κάνει ταξίδια κοντά 10.000 χιλιομέτρων. Δύο παιχνίδια από Καναδά, αρκετά από την Ιαπωνία, άλλα από την Ινδία. Μια συνάντηση πολιτισμών arcade games.
Μου λέει για τα δύο που ο τρόπος απόκτησης τους ήταν ιδιαίτερος, ένα Rad Mobile κι ένα Holosseum. Το πρώτο το είχε ένας τύπος από τον οποίο είχε πάει να αγοράσει κάμποσα παιχνίδια. Το είχε σε εξωτερικό χώρο και βρεχόταν. Δεν γνώριζε ότι είχε στα χέρια του το παιχνίδι στο οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Sonic.
Ο Ηλίας είχε πάει εκεί, το είχε σταμπάρει, το αναζήτησε online και είχε πάρει απόφαση πως δεν πρόκειται να φύγει με τίποτα από κει χωρίς το Rad Mobile. Ο ιδιοκτήτης του εξηγούσε πως δεν το πουλάει γιατί έχει υποσχεθεί να το δώσει σε ένα καφενείο σε ένα χωριό. Ο Ηλίας τον ρωτάει για πόσα θα το έδινε, αν πουλούσε. Του λέει 700 ευρώ. Ο Ηλίας του κάνει προσφορά για τα παιχνίδια που είχαν συμφωνήσει και του δίνει 800 για το Rad Mobile. Και του λέει όλα ή τίποτα. Έπαιξε το πόκερ του και βγήκε νικητής.
Το Holloseum είναι μια πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Είχε πάει στα Γρεβενά, ένας τύπος είχε μια αποθήκη με κάμποσα παιχνίδια, ο Ηλίας πάλι κέντραρε σε αυτό που ήταν περιφρονημένο, αυτό που έμοιαζε να είναι εκτός παιχνιδιού. Ήταν τότε ένα παιχνίδι που δεν το έπαιζε κανείς, άρα δεν έμπαιναν κέρματα, άρα δεν έφερνε λεφτά. Όταν ρωτάει τον ιδιοκτήτη, εκείνος του λέει «αυτό στο δίνω τσάμπα, δεν δουλεύει κιόλας, φόρτωμα μου είναι». Το χαμόγελο του Ηλία έφτασε μέχρι τα αυτιά.
Το πήρε, αναζήτησε πώς θα μπορούσε να το φτιάξει, αλλά δεν χρειάστηκε να αναζητήσει πολύ, διότι το μηχάνημα δούλευε μια χαρά. Και είναι ένα από τα «κοσμήματα» που θα συναντήσεις στο Greek Arcade Museum.
Εκεί όπου για να πας, κλείνεις ραντεβού online και τηλεφωνικά αποκλειστικά και δεν υπάρχει αγορά εισιτήριου στον χώρο, επειδή ο Ηλίας θέλει να εξασφαλίσει πως δεν θα υπάρξει κάποια πιθανότητα συναλλακτικής διαδικασίας, ειδικά με παιδιά. Δεν είναι μόνο ότι η Επιτροπή Παιγνίων είναι αυστηρή για να μην υπάρξει ποτέ εμπορική χρήση, είναι και ο ίδιος από μόνος του πολύ προσεκτικός. Θέλει να προσφέρει μια εμπειρία, όχι να γίνει internet cafe.
Έτσι, όταν κλείσεις ραντεβού, θα λάβεις vouchers με τα οποία θα μπορέσεις να παίξεις όσα περισσότερα παιχνίδια γίνεται.
Σε αυτές τις πρώτες μέρες τα τηλεφωνήματα και οι κρατήσεις γίνονται σωρηδόν, ειδικά τα ΣΚ, όπου γίνονται τουλάχιστον 30 ραντεβού από μπαμπάδες με παιδιά ή από παρέες. Κι ακόμα δεν έχει γίνει πολύ γνωστό ότι υπάρχει Greek Arcade Museum.
Στον χώρο γίνονται διαρκώς παρεμβάσεις για να γίνει καλύτερη η εμπειρία και προσωπικά θέλω με κάθε τρόπο να στηριχθεί το εγχείρημα για να μπορεί να μεγαλώσει. Είναι ένα στοίχημα η διάρκεια. Τώρα στο ξεκίνημα θα γίνει σίγουρα πανζουρλισμός. Θα πρέπει όμως να υπάρχει σε βάθος χρόνου μια σταθερότητα, ώστε να έρχονται και καινούργια παιχνίδια και να βρεθεί σε μεγαλύτερο χώρο, ίσως και πιο κεντρικό.
Το πιθανότερο είναι να περνάω ώρες κάθε ΣΚ εκεί και σαν παιδί να γυρίζω προς τη μαμά μου και να της λέω «μαμά, άφησε με πέντε λεπτά μόνο, είμαι στην τελευταία πίστα»!
* Για να επισκεφθείς το Greek Arcade Museum, θα βρεις τις απαραίτητες πληροφορίες εδώ.