Ενώ το πέπλο των ακροδεξιών στρατηγικών μοιάζει όλο και πιο ελκυστικό στους απανταχού ψηφοφόρους, σκεπάζοντας τους λαούς ανά την υφήλιο, ως απόρροια των αποτελεσμάτων της κάλπης, η περίπτωση Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή, αποδεικνύει τη συνεχιζόμενη ροπή στον… τραμπισμό.
Φαίνεται πως η λαικιστική προεκλογική διαπραγμάτευση φαντάζει διαρκώς πιο γοητευτική στο κοινό, γεγονός που ανταμοίβεται με υψηλά ποσοστά δημοτικότητας, ιδίως σε μορφές της showbiz του εκάστοτε κράτους, που είτε έχουν «πουλήσει» την προσωπική ζωή τους ή τις επιλογές τους στα φώτα της τηλεόρασης, είτε κινήθηκαν στο χώρο του θεάματος, με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας, προτού αποκτήσουν πολιτική σταδιοδρομία.
Ως γνωστόν ο Χαβιέρ Μιλέι αποτέλεσε πρόσωπο της τηλεόρασης και μέσα σε δύο χρόνια, έγινε από τηλεπαρουσιαστής, βουλευτής, υποσχόμενος ότι θα φέρει τα πάνω κάτω στο κατεστημένο. Δια του θορύβου. Της επιτηδευμένης δημόσιας εικόνας. Της πολιτικής που κατακεραυνώνει τους πάντες, κατηγορώντας το… βεβηλωμένο υπάρχον καθεστώς, μέσω της διαρκούς ανάδειξης των κακώς κειμένων της συνθήκης που στην πραγματικότητα επιβαρύνει τα λαϊκά στρώματα. Ποτέ όσους ευαγγελίζονται βούληση προόδου και συνολικής προκοπής, μέσω δημοκρατικών… επιφάσεων.
Πατρονάροντας τραμπικά μοντέλα, η μέθοδος ασπασμού εκβιαστικών τεχνικών της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο, αποτυπώνει το δόγμα του σοκ, πιστά.
Η προώθηση αντικατάστασης του εθνικού νομίσματος που υποσχέθηκε άλλωστε, απεικονίζει με ακρίβεια, την δράση που σκοπεύει να εφαρμόσει, αντιγράφοντας τέτοιου είδους πολιτικές, προμηνύοντας την ολική καταστροφή του δημοσίου τομέα, την πείνα που θα πλήξει τον μέσο πολίτη, το άδειο πορτοφόλι και τα λεηλατημένα δημόσια ταμεία.
Μόνο τυχαίες δεν είναι άλλωστε οι αναλύσεις της Ναόμι Κλάιν αναφορικά με τον τρόπο που προσεγγίζει τον καπιταλισμό στην σύγχρονη μορφή του, την παγκοσμιοποίηση στις αρνητικές της εκδοχές, την πλουτοκρατία συνιφασμένη με αφηγήσεις φόβου προς τις μάζες, δοσμένη με όρους «οικονομικής επιστήμης». Η απολυταρχία άλλωστε, όραμα τέτοιων κυβερνητών που αντανακλούν τα πρότυπα Πινοσέτ και Αλιέντε, συνδέεται με την φύση του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς και του
κορυφαίου πρόσφατου υποστηρικτή του, του Μίλτον Φρήντμαν.
Ως γνωστόν το αμόκ που κυριεύει τις πολιτείες του 20ου και του 21ου αιώνα, είναι συνήθως αποτέλεσμα λαθροχειριών στα οικονομικά των υπερδυνάμεων του πλανήτη, που ως ντόμινο αρχικά επηρρεάζουν τις αγορές των αδύναμων χωρών και ύστερα «πνίγουν» κυριολεκτικά τους πολίτες κρατών με μικρότερη οικονομική ισχύ. Επακόλουθο του φόβου, ως ιδανική «θεραπεία», φαντάζει η εγκαθίδρυση σκληρών μέτρων δημοσιονομικού χαρακτήρα, που στην πραγματικότητα αφαιρούν από τα δημόσια ταμεία, χωρίς να επιβαρύνουν τα φορολογικά των κολοσσών που ρυθμίζουν τις ισορροπίες της εκάστοτε αγοράς.
Συναισθήματα τρόμου που αναπαράγονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οικονομολόγοι που εμφανίζονται πότε ως μεσσίες και πότε ως αυθεντίες επιβεβαίωσης του κακού που καταφθάνει, η δύναμη της εικόνας σε κάθε μορφή ρεπορτάζ που αναδεικνύεται σχετικά, το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων που καταβαραθρώνει την ψυχολογία των θεατών-γειτόνων και οι περικοπές πάσης φύσεως σε μισθούς και συντάξεις, συμπληρώνουν το παζλ.
