Περιεχόμενα
Κάθε φορά τα ίδια. Κάθε φορά η ίδια συζήτηση. Κάθε φορά άνθρωποι να κρίνουν άλλους βασισμένοι μόνο και μόνο στην εικόνα που έχουν από τα social media, εικόνα που είναι μόνο το 1/100 από την πραγματική ζωή του κάθε ανθρώπου, με εξαίρεση κάποιες κλινικές περιπτώσεις. Κάνει ένα post ο Αντίνοος Αλμπάνης γιατί από αυτό βιοπορίζεται και πέφτουν να τον φάνε γιατί τολμάει να δουλεύει και επειδή δουλεύει, αυτό είναι και συνυποδήλωση αναισθησίας και αδιαφορίας για τις πυρκαγιές.
Καίγεται η Ιπποκράτειος Πολιτεία το 2021; Είστε αναίσθητοι όσοι ανεβάζετε φώτο από παραλίες. Ξεκινάει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Είναι αναίσθητη η Μελέτη που είχε πάει στο Λονδίνο και έτρωγε γλυκό σε ένα εστιατόριο. Σε κάθε περίπτωση πάντα κάτι θα βρεθεί για να μαζευτούν τα όρνεα των social media και να στήσουν στον τοίχο όσους δεν προβαίνουν μόνο σε αναρτήσεις σχετικά με μια καταστροφή.
Μας τα έχετε ζαλίσει πια. Κάθε πικραμένος που δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του άλλου, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και επιχειρεί μια γενικευμένη δολοφονία χαρακτήρα που, ευτυχώς πλέον, καταλήγει να πέφτει στο κενό γιατί η μιζέρια και η κακία δεν αντέχουν για πολύ.
Θα κάνει ό,τι θέλει ο κάθε Αλμπάνης
Ας καταλήξουμε σε μια παραδοχή: κάθε μέρα στον κόσμο κάτι συμβαίνει. Κάτι που είναι εξίσου τραγικό. Οι πυρκαγιές και γενικότερα οι καταστροφές που περιλαμβάνουν απώλεια της χλωρίδας και της πανίδας, είναι το υπέρτατο. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι που γυναίκες δολοφονούνται σε περιοχές του κόσμου γιατί απλά υπάρχουν ή γιατί ονειρεύονται. Εξίσου σημαντικό είναι που σε κάποιες γίνεται κλειτοριδεκτομή. Εξίσου σημαντικό είναι που 12χρονα αγόρια στη Νιγηρία στρατολογούνται για να μπουν στη Μπόκο Χαράμ.
Σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν κοιτάξεις, θα βρεις έναν όλεθρο μεγάλης κλίμακας, μια καταστροφή. Μπορούμε κάθε μέρα ή και κάθε στιγμή της ημέρας να σταματάμε τη ζωή μας; Μπορούμε να μην υπάρχουμε; Ναι, δεν είναι το ίδιο για κάποιον μια φωτιά στη Ζιμπάμπουε με μια φωτιά στη Ρόδο. Οκ, το ακούω. Η εγγύτητα πάντοτε κάνει τα πράγματα διαφορετικά και αν πλήττεται ο διπλανός σου, είναι «ασέβεια» στο μυαλό κάποιων να πας να πιεις ένα ποτό ή να βγεις να διασκεδάσεις.
Δεν είναι όμως έτσι. Ίδια αξία έχει η πυρκαγιά στη Ρόδο με την πυρκαγιά στη Γουαδαλαχάρα ή στο Έντμοντον. Ίδια απώλεια είναι για κάθε έμβιο και έλλογο ον. Άρα, πώς προχωράμε; Αναπνέουμε; Βγαίνουμε από το σπίτι μας; Παραγγέλνουμε φαγητό; Μας επιτρέπεται να ανεβάσουμε στόρι τη θάλασσα που μας αρέσει ή όχι;
Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί που μαζεύονται για να κράξουν τον κάθε Αλμπάνη, είναι αυτοί που ζηλεύουν τη ζωή του και θα ήθελαν να έχουν την δυνατότητα να πληρώνονται για μια ανάρτηση. Όσο κι αν επιμένουμε να το αρνούμαστε, τα promotional posts στα social και η διαφήμιση μέσω αυτών, είναι δουλειά. Φορολογείται, έχει αποδείξεις, έχει κόπο, έχει εργατοώρες, όπως λέει ο Αλμπάνης.
Να σταματήσει να κινείται ο κόσμος γιατί καίγεται η Ρόδος;
Κι όπως είπε κι ο Αντίνοος Αλμπάνης, η δουλειά είναι δουλειά. Όλοι μας συνεχίζουμε να δουλεύουμε κι ας καίγεται 8 μέρες η Ρόδος. Δεν έχει κάτσει κανείς μας σε εμβρυακή στάση να κλαίει στη μπανιέρα του και να παίζει το Τραγούδι της Ερήμου για να το νιώσει περισσότερο…Και στο γραφείο ή στον χώρο εργασίας τους πηγαίνουν όλοι αυτοί που κράζουν στην πρώτη ευκαιρία, και τον καφέ τους παραγγέλνουν, και συζητήσεις με γέλια και χαρές κάνουν. Μήπως να μη γελάμε; Μήπως να φέρουμε όλες τις άσχημες αναμνήσεις της ζωής μας και να το γυρίσουμε στην αρχαία τραγωδία να κοντράρουμε την Κιτσοπούλου και τον Κάστορφ;
5-10-20 posts στο Instagram δεν αποτελούν ένδειξη συναισθηματικής κατάστασης, ένδειξη ενσυναίσθησης και συμπόνιας. 50 stories για τη φωτιά να κάνει ένας και κανένα ένας άλλος, δεν σημαίνει πως ο πρώτος είναι ευαίσθητος και ο δεύτερος αναίσθητος, ούτε ότι χλευάζει κάποιος τον πόνο του άλλου και τις απώλειες του. Όλα στη ζωή είναι τυχερά και, θαρρώ, υπάρχει πλήρης αντίληψη ότι σήμερα είναι η Ρόδος, αύριο είμαι εγώ και το δικό μου σπίτι.
Αν ο οποιοσδήποτε θέλει να το διαχειριστεί με το να πηγαίνει για ποτό κάθε βράδυ και να τραγουδάει ή ακόμα και να κάνει μπλοκ στην οποιαδήποτε πληροφορία αφορά τις πυρκαγιές, είναι δικαίωμα του. Δεν αποτυπώνει αναισθησία ή έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης. Για κανέναν δεν γνωρίζουμε τι κάνει στον χρόνο που δεν αποτυπώνεται στα social media. Αν ο κάθε Αλμπάνης θέλει να κάνει χορηγούμενο, δεν αποδεικνύει κάτι για τον ψυχικό του κόσμο.
Δεν είναι μόνο δηλαδή ζήτημα του ότι η δουλειά και τα συμβόλαια με πελάτες έχουν υπογραφές και δικλείδες ώστε ο εκάστοτε Αλμπάνης να προχωρήσει στις αναρτήσεις. Ακόμα κι αν έβγαζε βίντεο από μια παραλία ή μπιτς μπαρ, κανείς μας δεν έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα ώστε να τον κρίνει. Ούτε και πρέπει να υπάρξει κάποια αποδοχή. Ο καθένας αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με τρόπο που κρίνει ο ίδιος ότι ανταποκρίνεται στο μέσα του.
Θέλετε μια μέρα να κρίνουμε εμείς τις δικές σας ζωές; Να κρίνει ο Αλμπάνης και ο κάθε Αλμπάνης τις δικές σας αναρτήσεις; Δε νομίζω να σας βολεύει ιδιαίτερα…
