Ο 20χρονος Ανδρέας Αλικανιώτης, που κατάφερε να βγει ζωντανός από το βαγόνι 2 του Intercity 62 και να σώσει συνανθρώπους του, περιγράφει στη διευθύντρια του Hello, Μαρία Κολλιάτσα, τα πρώτα λεπτά της σύγκρουσης, αλλά και όλα όσα έζησε κατά τη διάρκεια του τραγικού συμβάντος που καθήλωσε το πανελλήνιο.

Θα μας περιγράψεις τη στιγμή της σύγκρουσης;

Λίγο πριν από τη σύγκρουση, μιλούσα στο κινητό και προσπαθούσα να συνεννοηθώ για το ποιος θα με έπαιρνε από το σταθμό μόλις φτάναμε γιατί είχε καθυστέρηση.

Χρησιμοποιούσες το τρένο;

Ναι, αν και πλέον έχω βγάλει δίπλωμα, οπότε ταξίδευα και με το αυτοκίνητο. Αυτές τις ημέρες όμως το αμάξι μου ήταν στο συνεργείο και έτσι πήρα το τρένο.

Είχες διαπιστώσει στο παρελθόν προβλήματα με το συγκεκριμένο τρένο;

Είχε τύχει δύο φορές να υπάρξει καθυστέρηση λόγω φωτιάς.

Τι θυμάσαι από τη στιγμή του δυστυχήματος;

Την ώρα του μεγάλου μπαμ, βρέθηκα να κοπανιέμαι στα τοιχώματα της καμπίνας, όπως και τα υπόλοιπα έξι άτομα που ήμαστε μαζί στο κουπέ. Κατά λάθος είχα κλείσει εισιτήριο σε καμπίνα, με 4-5 ευρώ επιπλέον χρέωση. Όταν ολοκληρώθηκε η σύγκρουση και καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι, εγώ μαζί με ένα άλλο παλικάρι σπάσαμε το τζάμι του παραθύρου με μια βαλίτσα, εξασφαλίζοντας έτσι το μόνο τρόπο διαφυγής μας.

Πόσο απείχε το έδαφος;

Την πρώτη φορά που έβγαλα το κεφάλι μου, με ρώτησε ο συμφοιτητής μου «είναι ψηλά;» και του απάντησα «είναι πολύ ψηλά». Δεν το περιμέναμε. Από την πτώση δεν σκοτώθηκε κανείς, αλλά κάποιοι τραυματίστηκαν πολύ άσχημα. Εγώ έπαθα μια κάκωση στο δεξί μου γόνατο, ενώ ένα άτομο έσπασε τη μέση του.

Πώς αντέδρασες εκείνη την ώρα;

Από την καμπίνα ήταν αδύνατον να βγούμε αλλιώς, ο διάδρομος είχε γίνει χαλκομανία, είχε εξαφανιστεί. Η μόνη διέξοδος ήταν από το παράθυρο. Βγάλαμε μάλιστα κάποια άτομα από τις διπλανές καμπίνες από το ρήγμα που είχε ανοίξει στα διαχωριστικά. Επικρατούσε πανικός, ήμαστε όλοι σοκαρισμένοι, αλλά έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσα γιατί η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική. Η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μας. Μύριζε κάτι πολύ άσχημο, δεν ήταν απλά καμένο. Δεν μπορώ να περιγράψω τη μυρωδιά. Ήταν κάτι απαίσιο…

Όταν πια βγήκες, τι έκανες;

Το πρώτο που έκανα ήταν να πάω δίπλα σε κάποιους ανθρώπους που κείτονταν δέκα μέτρα από το βαγόνι και ήταν βαριά τραυματισμένοι. Κάθισα δίπλα τους για να τους κρατήσω ξύπνιους μέχρι να έρθει βοήθεια και να βεβαιωθώ ότι δεν θα τους έφταναν οι φλόγες, γιατί τα χόρτα στο χωράφι ήταν ξερά. Έτσι και έπιανε φωτιά, θα ήταν ανήμποροι να φύγουν.

Φοβήθηκες;

Εκείνη την ώρα δεν ήταν τόσο ο φόβος όσο το σοκ που κυριαρχούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει, το μέγεθος της καταστροφής.

Νιώθεις τυχερός;

Νιώθω τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Βρέθηκα σε μια μεγάλη τραγωδία, που είναι ατυχία, αλλά το ότι κατάφερα να βγω ζωντανός και αλώβητος από αυτή την κόλαση είναι πραγματικά θαύμα. Και πόσο μάλλον από το δεύτερο βαγόνι.

Πιστεύεις στον Θεό;

Ναι, πιστεύω.

Όταν πήγες στο νοσοκομείο, έχοντας αντιληφθεί πλέον το μέγεθος της καταστροφής, τι έκανες;

Ούτε τώρα το έχω αντιληφθεί εντελώς. Οπότε, στο νοσοκομείο ήμουν ακόμη σε περίεργη ψυχική κατάσταση, με την αδρεναλίνη σε τόσο υψηλά επίπεδα που δεν μπορούσα να δεχθώ τι είχε συμβεί. Όταν κατέβηκα πια από το ασθενοφόρο και κατάλαβα ότι κούτσαινα, άρχισα να νιώθω τον πόνο.

Έχεις μιλήσει με ανθρώπους, με γονείς ή παιδιά που ήταν εκεί;

Έχω μιλήσει με φίλους παιδιών που είναι σε άσχημη κατάσταση αλλά και με κάποιους συγγενείς επιβατών. Κυρίως μιλάω με το φίλο μου τον Δημήτρη, που νοσηλεύεται ακόμη και θα χρειαστεί άλλη μία επέμβαση, είναι πολυτραυματίας. Είμαστε μαζί στη σχολή, στο ίδιο τμήμα, και καλοί φίλοι.

Ήταν ένα ασφαλές μέσο για σένα το τρένο;

Στατιστικά και μόνο, μετά το αεροπλάνο, το τρένο θεωρείται το πιο ασφαλές μέσο. Αυτό που υποστηρίζω όσον αφορά το χειρισμό και το τι έγινε –αν και αυτές οι ημέρες δεν είναι για καταλογισμό ευθυνών, αλλά για να πενθήσουμε τα θύματα– είναι ότι πρέπει να αποδοθεί δίκαια η ευθύνη. Όλοι πρέπει να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί.

Από όλο αυτό που έζησες, ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που θα θυμάσαι;

Ότι το σύμπαν είναι απρόβλεπτο. Εκεί που κάθεσαι και μιλάς ξένοιαστος για το πώς θα γυρίσεις στη ρουτίνα σου, είναι αδύνατον να φανταστείς ότι το επόμενο δευτερόλεπτο μπορεί να βρεθείς σε ένα βαγόνι που φλέγεται. Τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι δεδομένο.

Εκτιμάς περισσότερο τη ζωή τώρα;

Σαφώς! Αυτό που λένε, πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ισχύει εκατό τοις εκατό. Από αυτή την εμπειρία πιστεύω ότι θα βγω πιο σκληρός και θα αντιμετωπίζω καλύτερα τις καταστάσεις.

Την ώρα του πανικού ποια ήταν η σκέψη σου;

Ότι εντέλει θα γυρίσω πίσω στους γονείς μου, ως νικητής και με καθαρή συνείδηση που βοήθησα συνανθρώπους μου. Θα αψηφήσω το χάρο και το θάνατο και ότι ο Θεός μού χρωστά χρόνια.

Είπες «δεν είμαι ήρωας». Πώς θα ήθελες να σε αποκαλεί κάποιος;

Δεν θα ήθελα κανέναν τίτλο πάνω από το όνομά μου. Έκανα το αυτονόητο για να είμαι και να λέγομαι άνθρωπος.

*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο περιοδικό Hello που κυκλοφορεί στα περίπτερα