Τα τελευταία χρόνια, ο Jeremy Strong έχει γίνει αναπάντεχα ένα style icon. Αυτό οφείλεται εν μέρει στον ρόλο του ως δισεκατομμυριούχου γόνου της δυναστείας των Roy, στο Succession, στον οποίο εισήγαγε τη νέα τάση της «ήσυχης πολυτέλειας», η οποία κερδίζει ολοένα και περισσότερους fans..
Όταν ο Jeremy Strong βρέθηκε στην Ιταλία
Εκτός πλατό, ο Strong, ο οποίος λέει ότι πάντα λάτρευε τα ρούχα, είναι ένας βαθιά διαισθητικός style enthusiast. Τον έλκει η μόδα που φτιάχνεται από μικροτεχνίτες, σε περιορισμένα κομμάτια. Επίσης, είναι πλέον γνωστόν πως το μεγαλύτερο μέρος της γκαρνταρόμπας του καταλαμβάνουν τα ρούχα εκείνα με χρωματική βάση το καφέ.
Δεν είναι μυστικό, ο Strong είχε αναφερθεί στην τάση του να ντύνεται εξ ολοκλήρου σε πλούσιες αποχρώσεις του κακάο στη συνέντευξή του στην Gabriella Paiella, για το GQ, εκεί όπου χαρακτήρισε το στιλ του, «Μοναστηριακό…». «Monastic chic» για την ακρίβεια.
Το βράδυ του Σαββάτου, ο Strong βρέθηκε στο Μιλάνο, στο Cloisters of San Simpliciano. Ήταν ο επίτιμος καλεσμένος σε ένα δείπνο που παρέθεσαν το GQ και η φίρμα Loro Piana στη στοά της εκκλησίας του 16ου αιώνα. Νωρίτερα την ίδια ημέρα, είχε βγει στην τοπική αγορά για να επιλέξει το outfit της βραδιάς, περνώντας μια βόλτα από το κατάστημα της ιταλικής υπερπολυτελούς φίρμας: ένα λευκό πουκάμισο, ένα καφέ παντελόνι , ένα ταμπά καπέλο- κουβά από το γυναικείο τμήμα και ένα blazer σε εντυπωσιακή απόχρωση του πράσινου. Ο Strong, ξεκάθαρα, πειραματιζόταν σε νέες ενδυματολογικές περιοχές.
Η συλλογή της φίρμας Loro Piana βρίσκεται στο κέντρο του διαγράμματος venn μεταξύ του στιλ του «Kendall Roy» και του Strong. Για τον Kendall, όπως εξήγησε ο Strong στον κήπο της σκήτης, η φίρμα είναι η πιο αντιπροσωπευτική της τάσης του «ήσυχου πλούτου» που εμφανίστηκε παράλληλα με την τηλεοπτική κυριαρχία της σειράς Succession -βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες της τελευταίας 10ετίας.
Για τον ίδιο τον Strong, η αφοσίωση της φίρμας στην τελειότητα χρησιμεύει ως μεταφορά για τη δική του αδιάκοπη αναζήτηση. Και πολύ συχνά αναφέρεται στο ευρύτερο πάθος του για τη μόδα, το οποίο επικεντρώνεται σε συναδέλφους εμμονικά αφοσιωμένους στην τέχνη τους. Αναμφισβήτητα, είναι και ο ίδιος μέλος αυτού του club.
Ο Jeremy Strong δεν είχε πρόβλημα να συζητήσει αυτές τις ιδέες και αυτή η συζήτηση ακολουθεί:
GQ: Πρέπει να ρωτήσω: Ξεμείνανε από καφέ στο κατάστημα Loro Piana; Αυτή είναι μια νέα απόχρωση για σένα.
Jeremy Strong: (Γέλια) Ίσως επεκτείνω τις δραστηριότητές μου. Είμαι πολύ ενστικτώδης για τα πάντα, υποθέτω. Έτσι πήγα σήμερα και διάλεξα αυτό που μου τράβηξε την προσοχή. Προφανώς έχω επίγνωση της φίρμας, η οποία προϋπήρχε του Succession, αλλά το σίριαλ πραγματικά εμβάθυνε την κατανόηση και την εκτίμησή μου γι’ αυτήν. Και μέσω αυτού, δημιουργήθηκε μια πραγματικά στενή σχέση ανάμεσα σε μένα και τη φίρμα.
Ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, το οποίο σηματοδοτούσε πράγματα για τον χαρακτήρα που υποδυόμουν, αλλά παράλληλα , πρόκειται για έναν οίκο που έχει μια εμμονή πολλών γενεών με την αναζήτηση της τελειότητας και της ασυμβίβαστης ποιότητας. Υπάρχει κάτι στην ιστορία της διαδικασίας τους, στην αλχημεία της λήψης αυτών των ακατέργαστων ινών από το vicuña και από τα πρόβατα merino και της μετατροπής τους, της μετάλλαξής τους σε αριστουργήματα και αυτό πραγματικά με ενθουσιάζει.
Ο «Kendall» είναι άλλο, ξεχωριστό πράγμα. Για τον Kendall, η φίρμα Loro Piana αντιπροσώπευε ένα υπέρτατο, σπάνιο επίπεδο πολυτέλειας και άνεσης. Ένα είδος τύπου «αν-ξέρετε-ξέρετε», και αυτό είναι μέρος της ιστορίας που λέγαμε μέσω του χαρακτήρα. Προσωπικά, απλά μου αρέσει αυτή η ποιότητα της εμμονής και της αμείλικτης και ατελείωτης αναζήτησης μιας άπιαστης τελειότητας. Η οποία για μένα είναι άπιαστη. Αλλά γι’ αυτούς στη Loro Piana είναι στην πραγματικότητα αρκετά επιτυχημένη.
Πώς αναπτύχθηκε η προτίμησή σου για τη χειροποίητη μόδα; Ξέρω ότι το ενδιαφέρον σου για τα ρούχα προϋπήρχε του Succession. Πώς συνέβη και αγόρασε ο Jeremy Strong τα πρώτα κομμάτια;
Jeremy Strong: Ο Hans Nicholas Mott είναι ένας κατασκευαστής ρούχων που έχω γνωρίσει και πραγματικά αγαπώ . Πάντα εκτιμούσα τα άτομα που είναι αφοσιωμένα σε ό, τι παράγουν. Πότε ξεκίνησε; Δεν θυμάμαι ακριβώς, πάντοτε αγαπούσα τα ρούχα. Πάντα ένιωθα με έναν πολύ πρωτόγονο τρόπο ότι είναι ένας τόσο άμεσος και απτός τρόπος για να εκφράσουμε κάτι για τον εαυτό μας.
Με νοιάζει η αισθητική και με ενδιαφέρει ο τρόπος που εκφράζεται το οτιδήποτε. Όπως είπες, είναι συνήθως μια συγκεκριμένη παλέτα. Παίρνει μια συγκεκριμένη μορφή και χαρακτήρα, και υποθέτω ότι με «τραβάνε» τα ρούχα που έχουν χαρακτήρα. Για μένα, η Loro Piana είναι η κορυφή των ρούχων που έχει συγκεκριμένο ορισμό και χαρακτήρα. Υπάρχει κάτι ανείπωτο σε αυτό.
Και δεν είναι μόνο τα ρούχα. Ο Hans μου έδωσε ένα βιβλίο που έγραψε ο Peter Zumthor για την αρχιτεκτονική, τώρα που ερχόμασταν από την Κοπεγχάγη. Μόλις διάβασα το ημερολόγιο του René Redzepi από τον πρώτο χρόνο του Noma – η ιστορία για μένα είναι η ίδια σε όλους τους κλάδους, είτε πρόκειται για τη μόδα είτε για τα ρούχα είτε για την αρχιτεκτονική είτε για τη γαστρονομία είτε για τον κινηματογράφο και την υποκριτική.
Πρόκειται για ανθρώπους που εργάζονται στα όρια προσπαθώντας να κάνουν κάτι τολμηρό, καινοτόμο και οι οποίοι είναι αφοσιωμένοι στο να το κάνουν καλά. Αλλά μου αρέσει επίσης να είμαι σε θέση να – ξέρεις, αυτό δεν ήταν στο «μενού» [δείχνει το καπέλο-κουβά]. Μου αρέσει να μπορείς να ακολουθείς τη διαίσθησή σου με τα ρούχα και να παραβιάζεις τους κανόνες.
Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση σχετικά με την πυγμαχία. Καταλαβαίνω ότι προετοιμάστηκες αρκετά για το εξώφυλλο του GQ με θέμα την πυγμαχία και πραγματικά εντρύφησες στον κόσμο της πυγμαχίας. Ασχολείσαι με την πυγμαχία τώρα; Σε οδήγησε κάπου η έρευνά σου;
Jeremy Strong: Ναι, ξύπνησε κάτι μέσα μου. Νομίζω ότι η αλήθεια είναι ότι, όταν μίλησα για πρώτη φορά με τον (αρχισυντάκτη του GQ) Will (Welch) γι’ αυτό, ένιωσα ανειλικρινής που έκανα μια φωτογράφιση στο ρινγκ του μποξ, επειδή δεν είμαι πυγμάχος. Γνωρίζω ανθρώπους που είναι πυγμάχοι και είναι κάτι που σέβομαι πραγματικά ως πειθαρχία και το παίρνω πολύ σοβαρά.
Αλλά είμαι μαχητής, και η φωτογράφισή ήταν προφανώς μια μεταφορά. Έτσι, προσπαθείς να διοχετεύσεις πράγματα μέσα σου ή να προσεγγίσεις πτυχές του εαυτού σου που είναι αδρανείς. Και έτσι ναι, ξύπνησε κάτι μέσα μου. Και μετά από αυτό μπήκα σε ένα τοπικό γυμναστήριο για να ασχοληθώ με αυτό. Αλλά δεν θέλω να διεκδικήσω κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν πραγματικά συμβολικό για μένα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά προκάλεσε το ενδιαφέρον μου και είναι κάτι με το οποίο ασχολήθηκα από τότε.
Μίλησέ μου για την επιστροφή σου στο Μπρόντγουεϊ στις αρχές του επόμενου έτους με το An Enemy of the People. Γιατί άρεσε αυτό το έργο στον Jeremy Strong;
Jeremy Strong: Ναι, Χένρικ Ίψεν. Ο Sam Gold, ο οποίος είναι ένας καταπληκτικός σκηνοθέτης και πολύ παλιός μου φίλος, μου έστειλε το έργο. Δεν το είχα διαβάσει ποτέ. Δεν θα μπορούσα να είναι στο μυαλό μου πιο μακρινή η επιθυμία ή η πείνα να είμαι σε μια θεατρική παράσταση. Όταν όμως το διάβασα του τηλεφώνησα αμέσως και του είπα, «ας το κάνουμε». Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι αυτό το πράγμα… Είναι απλά όλοι οι σωστοί λόγοι. Απλά υπήρχε αυτό το εσωτερικό «Ναι» που σπάνια έρχεται, αλλά όταν έρχεται, πρέπει να το ακούσεις, αλλιώς είσαι χαμένος.
Παρά το άγχος που νιώθω, το οποίο είναι τεράστιο, επιστρέφοντας στο θέατρο – έχω να παίξω θεατρικό έργο πάνω από 10 χρόνια. Αλλά είναι ένα τόσο βαρύ έργο, ένα έργο που μιλάει για τη στιγμή στην οποία βρισκόμαστε με πολλούς τρόπους. Πρόκειται για κάποιον που γίνεται παρίας επειδή λέει την αλήθεια ή επειδή λέει την αλήθεια του, και είναι ένα έργο για το δικαστήριο της κοινής γνώμης.
Είναι καταπληκτικό έργο. Μιλάει για τον πολιτισμό της ακύρωσης, μιλάει για την κλιματική αλλαγή. Μιλάει για τόσα πολλά δεινά του παρόντος, και το κάνει με τόσο ισχυρό και απλό τρόπο. Θα το ανεβάσουμε στο Circle in the Square Theatre, όπου είδα τον σπουδαίο Philip Seymour Hoffman να κάνει το True West όταν ήμουν στο κολέγιο. Θυμάμαι ότι καθόμουν στο πίσω μέρος του θεάτρου στην τελευταία σειρά. Τα φώτα έσβηναν πριν αρχίσει το έργο, και θυμάμαι να λέω μια προσευχή, τύπου, «Ελπίζω μια μέρα να παίξω και εγώ εδώ». Έτσι είναι μια απάντηση σε αυτή την προσευχή για μένα.
Για να επιστρέψουμε στη μόδα, ποια η γνώμη σου για τη συζήτηση περί «ήσυχου πλούτου» που ξεπήδησε από το Succession;
Jeremy Strong: Λοιπόν, είναι ενδιαφέρον… Θέλω να πω, δεν το έχω παρακολουθήσει πολύ, επειδή δεν είμαι online καθημερινά. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για μένα είναι ο τρόπος που κάποια πράγματα συμβαίνουν, είναι όλα πολύ διαισθητικά και κατά μία έννοια, τυχαία και ενδεχόμενα.
Εγώ απλά μπήκα σε ένα κατάστημα και διάλεξα ένα καπέλο, απλά από παρόρμηση, επειδή μου φάνηκε απαραίτητο στη ζωή. Έτσι, στη συνέχεια, παρουσιάζεται μια επίδραση, η οποία ενισχύεται από ένα αφήγημα που δημιουργείται.
Αλλά στην πραγματικότητα αυτές ήταν απλώς επιλογές που είχαν μια αληθοφάνεια όσον αφορά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα και το συγκεκριμένο έργο. Στην ουσία, ποτέ δεν προσπάθησα να ξεκινήσω κάτι.
Υποθέτω ότι το ενδιαφέρον σε αυτό είναι ότι ζούμε σε έναν όλο και πιο δυαδικό κόσμο, όπου υπάρχει μαζική παραγωγή, δημοφιλής, μηχανοποιημένη, ρουτινοποιημένη παραγωγή. Και μετά είναι αυτό για το οποίο μιλάμε, και νομίζω ότι βλέπω τους ανθρώπους να έλκονται όλο και περισσότερο από οτιδήποτε αντιπροσωπεύει ένα είδος αυθεντικότητας σε αντίθεση με το άλλο πράγμα, σε αντίθεση με το μαζικό branding. Τι να κάνω λοιπόν για τη συζήτηση; Δεν γνωρίζω. Νιώθω έξω από τη συζήτηση, αισθάνομαι κάπως σαν ανεμοδείκτης όλων αυτών. Ένας κόκορας σε έναν ανεμοδείκτη. Φορώντας ένα καπέλο-κουβά.
