Περιεχόμενα
Προπονητής Καναδοφινλανδός. Παίκτες από ΝΒΑ και Ευρωλίγκα. Σχεδόν άπαντες παρόντες στις κλήσεις της Εθνικής. Γερμανοί όλων των χρωμάτων, που θα έκαναν τους νοσταλγούς της Άρειας Φυλής να βγάλουν «καντήλες». Χαμόγελα, αγκαλιές και ομόνοια. Αυτή η Γερμανία ήταν χάρμα ιδέσθαι.
Ένα project το οποίο ακολουθεί το γερμανικό μπάσκετ με ευλάβεια – όχι μόνο μετά το χάλκινο στο περσινό Ευρωμπάσκετ, αλλά και στις κατραπακιές που προηγήθηκαν. Μηδέν πανικός ή απογοήτευση ή πεσιμισμός όταν ο Ντιρκ Νοβίτσκι κρέμασε τα παπούτσια του – τον τίμησαν όπως του έπρεπε και προχώρησαν παρακάτω.
Μπάσκετ μοντέρνο, σύγχρονο, που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία του ΝΒΑ (αθλητικότητα, ταχύτητα, μακρινό σουτ από όλους τους παίκτες, αιφνιδιασμοί) και του ευρωπαϊκού μπάσκετ (τακτική, πικ-εν-ρολ, καλή άμυνα). Η Γερμανία, η καινούργια πρωταθλήτρια κόσμου, δεν έχει «μυστικά»: είναι ολοφάνερα.
Η Γερμανία δημιουργεί «σχολή» – όχι, δεν είναι αστείο
Όταν η Γερμανία μας κέρδισε στο περσινό Ευρωμπάσκετ και μας πέταξε εκτός διεκδίκησης μεταλλίου, τσαντιστήσαμε. Στενοχωρηθήκαμε. Το ρίξαμε στο «εντός έδρας» που έπαιζε, στην κακή μας βραδιά, στην κωλοφαρδία τους, καθώς «ό,τι σούταραν, πήγαινε μέσα». Θα έπρεπε μάλλον να «ζηλέψουμε». Να προβληματιστούμε. Να κοπιάρουμε. Να δούμε τι κάνουν εκείνοι καλά κι εμείς όχι και τόσο καλά.
Τα γερμανικά γήπεδα είναι γεμάτα κόσμο – όχι για να καφρίσουν, αλλά για να απολαύσουν μπάσκετ. Οι γερμανικές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν πάνε με γνώμονα, μπούσουλα και αυτοσκοπό τα play-offs και το final-four και το «επιτυχία με κάθε κόστος», δεν επενδύουν σε «ξεζουμισμένους Αμερικανούς» και υπερήλικες πρώην σταρ, αλλά στις μπασκετικές αρχές. Ακόμα κι όταν χάνουν, παίζουν «το μπάσκετ τους». Ευχαριστούνται εκείνοι πρώτα, ευχαριστιόμαστε κι εμείς αυτό που βλέπουμε.
Οι μικρές τους ομάδες, δουλεύουν πάνω σε στέρεες βάσεις, βάσει προγραμματισμού, υπό την ομπρέλα της Ομοσπονδίας που ξέρει ότι η αυριανή μέρα της μεγάλης Εθνικής, περνάει μέσα από τη δουλειά και την πρόοδο των «μικρών». Και τελευταίο – και μάλλον σημαντικότερο – είναι ο τρόπος που φέρθηκαν και συνεχίζουν να φέρονται στον Γερμανό μπασκετμπολίστα: πριν φύγουν για τα «παλάτια» του ΝΒΑ, ο Σρέντερ δούλεψε και δουλεύτηκε στην Μπράουνσβαϊγκ του Φλεβαράκη. Τα αδέρφια Βάγκνερ στην Άλμπα του Ρενέσες. Ο Τάις στην Μπάμπεργκ του Τρινκιέρι και του Μπάνκι. Η Μπάγερν και η Άλμπα, οι δυο κορυφαίες γερμανικές ομάδες, «ψηφίζουν γερμανικά»: Ομπστ, Τίμαν, Γκιφάι και Μπόνγκα, εκεί βγάζουν το τίμιο ψωμί τους.
Ντένις Σρέντερ: ένας χορευτής των παρκέ
Δεν ήταν επιτυχία του ενός η κατάκτηση του χρυσού. Αλλά «πρώτος μεταξύ ίσων», σαφώς και ήταν αυτός ο παιχταράς, το «μυστήριο τραίνο», αυτός ο μοναδικός «χορευτής» που λέγεται Ντένις Σρέντερ ή Σρούντερ ή όπως αλλιώς θέλετε. Πήρε τη Γερμανία από το χεράκι σε όλο το τουρνουά και την πήγε μέχρι το τέλος. Κάποιον άλλον, εκείνο το 4/26 κόντρα στη Λετονία στον προημιτελικό, μπορεί να τον διέλυε: να έτρεμαν τα χέρια του ακόμα και στο ζέσταμα.
Εκείνος πήγε και έβαλε 17 κόντρα στους Αμερικανούς στον ημιτελικό. Και καθόρισε τον τελικό αγγίζοντας την 30άρα και βάζοντας μερικά από τα πιο σημαντικά καλάθια απέναντι στον «σκύλο» Αβράμοβιτς, που όσες φορές και να έκανε το σταυρό του, ξόρκι γι’ αυτόν τον «δαίμονα» τον Σρέντερ δεν κατάφερε να βρει.
Είναι μοναδικός ο τρόπος που «χορεύει» στο παρκέ ο Σρέντερ. Εκεί που βαδίζει αργά και νωχελικά, ξαφνικά πατάει το τούρμπο, περνάει ανάμεσα από δυο και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου έχει αφήσει τη μπάλα στο καλάθι. Όλα αυτά τα χρόνια, έχει βελτιώσει σημαντικά το σουτ από μέση απόσταση, έχει γίνει ένας αρκετά αξιόπιστος σουτέρ από το τρίποντο, έχει βελτιώσει τον τρόπο που παίζει άμυνα. Πασάρει, κλέβει, δεν εκβιάζει επιθέσεις και καταστάσεις παρά μόνο όταν του ξεμένει η μπάλα στα χέρια, κουμαντάρει με μαεστρία μια ομάδα γεμάτη δυνατότητες, που ο ίδιος τις κάνει να δείχνουν ακόμα μεγαλύτερες.
Γερμανία: Supporting cast για φίλημα
Μεγάλη αποκάλυψη του τουρνουά για τη Γερμανία, σαφώς ο Φραντς Βάγκνερ. Μεγάλη δύναμη μέσα στη ρακέτα αδελφός του, Μο. Όχι καλός στον τελικό αλλά με σπουδαίο τουρνουά ο Τάις, όχι σπουδαίο τουρνουά αλλά έλαμψε στον τελικό ο Φόιτμαν.
Παράγοντας του τουρνουά και με πολύ μεγάλη συνεισφορά στην κατάκτηση του χρυσού από τη Γερμανία, αφού έγινε «παράγοντας» του ματς σε άμυνα και επίθεση, ο Μπόνγκα ή «Γερμανός Ογκουνσότο», βομβάρδισε τα αντίπαλα καλάθια ο Ομπστ (οι Σέρβοι δεν τον ένιωσαν, αλλά τις ΗΠΑ τις πλήγωσε). Πολύτιμες βοήθειες σχεδόν από κάθε παίκτη που μπήκε, από τον Μάουντο Λο και τον Τίμα, μέχρι τον τελευταίο της 12άδας – η πραγματική έννοια της Ομάδας, ήταν αυτή η Γερμανία.
Η Γερμανία και οι άλλοι
Τεράστιο respect στη Σερβία, αυτή την απίθανη μηχανή παραγωγής ταλέντων αλλά και ψυχής. Τι κι αν έχασε στο τουρνουά τον Σίμανιτς; Τι κι αν έχασε στην αρχή του τελικού τον Ντόμπριτς; Τι κι αν ταξίδεψε χωρίς Γιόκιτς, Μίτσιτς, Νέντοβιτς, Ποκουσέφκσι, Κάλινιτς, Λούτσιτς, Μαριάνοβιτς; Ε, και; Έμεινε με δέκα παίκτες, αλλά και με πέντε να έμενε, πάλι θα έφτανε το παιχνίδι στο «αμήν». Στο ένα σουτ, όπως αυτό που πήρε – και δεν έβαλε – ο Γκούντουριτς.
ΗΠΑ και Καναδά, τι να πούμε για εσάς; Σας ευχαριστούμε για το παιχνίδι που μας χαρίσατε στον μικρό τελικό, για τις ωραίες φάσεις σε όλο το τουρνουά, για τους ΝΒΑers που ομόρφυναν τη ζωή μας, αλλά ελπίζω να καταλάβατε ότι τα «παράσημα» του ΝΒΑ και τα αστρονομικά συμβόλαια, δεν είναι εγγύηση μπασκετικής επιτυχίας.
Το αν ήρθαν οι καλύτεροι Αμερικανοί και Καναδοί παίκτες, δεν χρειάζεται να το συζητάμε – δεν ήρθαν. Αλλά κι αυτοί που έδωσαν το «παρών», ούτε τυχαίοι είναι, ούτε μέτριοι. Τι δεν είχαν λοιπόν; Τη σωστή νοοτροπία της Ομάδας, που είχαν για παράδειγμα Γερμανοί και Σέρβοι, την ομαδικότητα, τις συνεργασίες και τον τρόπο να βάλουν το Εμείς πάνω από τα τεράστια Εγώ τους.
Φωτογραφίες: Eurokinissi
