Η ικανότητα ενός κράτους σε περιόδους μεγάλης κρίσης, ιδίως όσον αφορά φυσικές καταστροφές που είναι κάτι ανεξέλεγκτο, που δεν μπορείς να το προβλέψεις, αποτυπώνεται πάντοτε στην διαχείριση, στην αντίδραση. Στο πώς επιχειρείται να διορθωθεί κάτι που αναδεικνύεται ως λάθος. Και το λάθος είναι πάντα πιο μεγάλο σε μια τεράστια κρίση. Η κακοκαιρία Daniel δεν ανέδειξε μόνο την έλλειψη δομών και υποδομών ώστε να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή – αφού σε μια πλημμύρα δε μπορείς να σώσεις το φυσικό περιβάλλον – αλλά και την έλλειψη εταιρικής ενσυναίσθησης και της κρατικής παρέμβασης.
Η κακοκαιρία Daniel έστειλε τόσο κόσμο σε στέγες για να σωθεί, 15 άνθρωποι πέθαναν, 200.000 ζώα πνίγηκαν (αν και για να είμαστε ειλικρινείς εδώ δεν στεναχωριέται κάποιος γιατί πέθαναν, αλλά γιατί δεν πρόλαβε να τα ψήσει στον φούρνο και να τα φάει) και αυτό κινητοποίησε, όπως σε κάθε μεγάλη καταστροφή, πλήθος κόσμου για περισυλλογή τροφίμων και βοήθεια on the field.
Ο Άλλος Άνθρωπος, το Humanity Greece και αρκετοί ακόμα οργανισμοί παρείχαν τη βοήθεια που μπορούν, είτε αφορά σε φαγητό, είτε σε ρούχα, είτε σε πράγματα για κατοικίδια, είτε σε φάρμακα, είτε σε μεταφορές εξοπλισμών.
Η πλειοψηφία της βοήθειας έφτασε στη Θεσσαλία από την Αθήνα, καθώς ο δρόμος προς Θεσσαλονίκη είναι κομμένος. Όλοι όσοι μπήκαν στην διαδικασία να οδηγήσουν ως τις πληγείσες περιοχές και να παραδώσουν τη βοήθεια, ξέρετε τι είχαν να αντιμετωπίσουν; Τα διόδια. Την αναλγησία των εταιρειών που είναι υπεύθυνες και απομυζούν για τόσα χρόνια λεφτά από τους οδηγούς.
Για να πάει κανείς στη Θεσσαλία από την Αθήνα, περνάει τουλάχιστον 5 διόδια, αν δεν μου διαφεύγει κάποιο παραπάνω, το οποίο σημαίνει ότι δίνει από 2.80 μέχρι 3.30, άρα ένα ποσό κοντά στα 15 ευρώ για να πάει και άλλα τόσα να γυρίσει. Σκεφτείτε ότι κάποιοι θα κάνουν αυτή τη διαδρομή 3-4 φορές μέσα σε μια βδομάδα για να μεταφέρουν τα τρόφιμα κτλ. Αυτό σημαίνει ότι 80-120 ευρώ φεύγουν από την τσέπη κάθε οχήματος.
Θα πει κάποιος «πώς μπορεί να ξέρει η Αττική Οδός ή η κάθε αρμόδια Οδός, ποιος πάει για ανθρωπιστική βοήθεια και ποιος όχι;». Σωστό ερώτημα. Αν όμως ενδιαφέρονταν να δείξουν κοινωνικό πρόσωπο, θα είχαν βρει και τον τρόπο. Θα είχαν βγάλει μια ειδική πλατφόρμα αίτησης για καρτελάκι ή κάτι τέτοιο. Ή, πολύ πιο απλά, το ίδιο το κράτος θα είχε δώσει εντολή για 6-7 μέρες να μην πληρώνει κανείς διόδια σε μια συγκεκριμένη διαδρομή γιατί, προφανώς, δεν πάει κάποιος στη Θεσσαλία αυτές τις μέρες για άλλον λόγο. Ή για να βοηθήσει πάει ή για να δει μήπως καταστράφηκε το σπίτι του από την κακοκαιρία, να αναζητήσει τους ανθρώπους του ίσως.
Είναι η πολλοστή φορά μόνο τα τελευταία χρόνια που γίνεται αυτή η συζήτηση για τις επονείδιστες εταιρείες που διαχειρίζονται τις μεγάλες οδούς και τα διόδια και θα έπρεπε μέχρι τώρα να είχε βρεθεί ένα σύστημα που να αποτυπώνει την κατανόησή τους στις δύσκολες στιγμές. Δεν είναι και κάτι που χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση ή έχει κάποια πολυπλοκότητα. Ενδιαφέρεσαι, βρίσκεις τρόπο, τέλος.
Όπως φαίνεται όμως, ούτε κατανόηση έχουν, ούτε και επαφή με την πραγματικότητα. Το καταλάβαμε, άλλωστε, αυτό καλά στα τέλη Ιανουαρίου του 2022…
