Περιεχόμενα
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει – 1988
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Ένας Μπαμπάς μα τι Μπαμπάς – 1996
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Γκρέμλινς – 1984
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Το ξωτικό των Χριστουγέννων – 2003
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Τα Χριστούγεννα του τρελού θηριοτροφείου – 1989
- Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Ο Άι Βασίλης Είναι… Λέρα – 2003
Τι είναι μια guilty pleasure, δηλαδή μια ένοχη απόλαυση; Είναι να κάνεις κάτι που έχεις ξανακάνει πολλές φορές ή να παρακολουθήσεις κάτι που έχεις ξαναδεί πολλές φορές, κάτι που κανονικά θα ντρεπόσουν να κάνεις ή να δεις μαζί με τους φίλους σου ή τους δικούς σου ανθρώπους, διότι θα σε έκραζαν ή θα σε τρέλαιναν στο δούλεμα. Αλλά εσένα σου αρέσει. Το απολαμβάνεις. Περνάς καλά – κι ας μην το ομολογήσεις ποτέ και σε κανέναν. Διότι σε χαλαρώνει, σε κάνει να γελάς ή να κλαις και στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα ήθελες να σε δει κάποιος να κλαις, ειδικά με μια χαζοταινία κάποιες από αυτές τις όποιες ανήκουν στο είδος που ονομάστηκε «Χριστουγεννιάτικες».
Όλοι μας έχουμε τις προσωπικές μας «ένοχες απολαύσεις», ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις Χριστουγεννιάτικες. Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ, ότι στις δικές μου, προσωπικές ένοχες απολαύσεις ΔΕΝ είναι καμία από τις ταινίες «Μόνος στο Σπίτι»: δεν βρίσκω τίποτα αστείο σε μια σειρά ταινιών που είναι Χριστουγεννιάτικες, όπου οι γονείς ξεχνάνε (ξανά και ξανά) ένα μικρό παιδί στο σπίτι και πάνε διακοπές.
Επίσης δεν έχει καμία πλάκα ότι το παιδί αυτό υπερασπίζεται το σπίτι του σαν να είναι οχυρό, απέναντι σε δυο επίδοξους ληστές, οι οποίοι από κάποιο σημείο και μετά, από τα βασανιστήρια που τους υποβάλει, θέλουν να του κάνουν φρικτά πράγματα αν τυχόν το πιάσουν στα χέρια τους. Τέλος, δεν βρίσκω τίποτα χαριτωμένο σε ό,τι έχει να κάνει με τον Μακόλεϊ Κάλκιν, ένα παιδί που έγινε γνωστό μέσα από τον σχέση του με τον Μάικλ Τζάκσον, στο σπίτι του οποίου πέρασε πολλά Σαββατοκύριακα μόνος του, χωρίς τους γονείς του – κάτι σαν «Μόνος στο Σπίτι του Μάικλ Τζάκσον», αλλά χωρίς τις κάμερες να «γράφουν»…
Κι όσο κι αν ο ίδιος ο Κάλκιν έχει αρνηθεί ότι συνέβη το οτιδήποτε «ύποπτο» ή «σκοτεινό» σε εκείνα τα Σαββατοκύριακα, οι μαρτυρίες άλλων ανθρώπων, από τότε που ήταν παιδιά και τα όσα πέρασαν στα χέρια του μουσικού, όπως αυτές καταγράφηκαν στο «Leaving Neverland», είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Αλλά ας ασχοληθούμε με πιο χαρούμενα και να μην χαλάμε τις καρδιές μας, μέρες που είναι. Οπότε αυτές είναι οι δικές μου, προσωπικές ένοχες απολαύσεις για τις γιορτές που φτάνουν με βήμα ταχύ.
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει – 1988
Ανήκει το Die Hard στις Χριστουγεννιάτικες; Τυπικά, όχι – κι όμως, είναι πάρα πολύ ψηλά στις λίστες των Αμερικανών, σχετικά με τις γιορτινές ταινίες. Ο Τζον Μακλέιν, έρχεται στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη, για να κάνει Χριστούγεννα με τη γυναίκα του. Τα γραφεία όμως όπου εδρεύει η εταιρεία της, το «Nakatomi Tower», έχουν καταληφθεί από τρομοκράτες, με αρχηγό τον σπουδαίο ηθοποιό Άλαν Ρίκμαν. Και γίεται πραγματικός χαμός με πυροβολισμούς, εκρήξεις, χωρατά και ατάκες που έμειναν στην ιστορία, από έναν Μπρους Γουίλις που μας πρωτο-συστήθηκε ως action – hero, έχοντας ξεφύγει από τα πλοκάμια της Σίμπιλ Σέπαρντ στο «Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια».
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Ένας Μπαμπάς μα τι Μπαμπάς – 1996
Έχει πάντα πλάκα να βλέπεις τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ να παίζει σε κωμωδίες – είναι τόσο μπρουτάλ, τόσο τεράστιος και τόσο «Αυστριακός», που είναι διασκεδαστικό, έστω για αλλαγή, να μην σκοτώνει κόσμο με κάθε πιθανό και απίθανο κόσμο, αλλά να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε κωμικές καταστάσεις. Το σενάριο θέλει έναν μπαμπά, που υποσχέθηκε στον γιο του τη φιγούρα του Action man για τα Χριστούγεννα, να οργώνει όλα τα καταστήματα για να τον βρει, καθώς το παιχνίδι έχει ξεπουλήσει. Το ίδιο κάνουν και άλλοι απελπισμένοι μπαμπάδες και όπως αντιλαμβάνεται κανείς, γίνεται πραγματικός χαμός.
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Γκρέμλινς – 1984
Αξιαγάπητα πλασματάκια, αρκεί να ακολουθείς τους βασικούς κανόνες, που έχουν να κάνουν με το νερό, το δυνατό φως και το ότι δεν πρέπει να τα ταϊσεις μετά τα μεσάνυχτα. Διότι τότε, παύουν να είναι υπέροχα, χουχουλιαστά και λούτρινα και γίνονται απαίσια και αιμοβόρα τερατάκια. Μια ολόκληρη πόλη γίνεται άνω – κάτω και η ταινία παραμένει απολαυστική όσα χρόνια κι αν περάσουν κι όσες φορές κι αν την ξαναδείς.
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Το ξωτικό των Χριστουγέννων – 2003
Κλασσική, κλασσικότατη Χριστουγεννιάτικη ταινία, όπου ο Μπάντι, ένα παιδί που μεγάλωσε μαζί με τα ξωτικά του Αι-Βασίλη, αναζητά στη Νέα Υόρκη τον πατέρα του, έναν κυνικό εκδότη παιδικών βιβλίων. Ο Γουίλ Φέρελ υποστηρίζει τέλεια τον ρόλο του, διότι είναι τόσο «γελοίος» όσο πρέπει να είναι, ο Τζέιμς Κάαν είναι όσο κακός πρέπει και το καλό φυσικά θριαμβεύει στο τέλος της ταινίας, καθώς ο αφελής και «αλαφρύς» Μπάντι καταφέρνει να μεταφέρει το πνεύμα των Χριστουγέννων σε μια απάνθρωπη μητρόπολη.
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Τα Χριστούγεννα του τρελού θηριοτροφείου – 1989
Όπου βλέπεις «Τρελό Θηριοτροφείο», είναι εγγύηση ποιότητας, καφρίλας και αστείων gangs. Κι όπου βλέπεις Τσέβι Τσέις, ξέρεις ότι θα περάσεις καλά, με έναν μάλλον υποτιμημένο και σπουδαίο κωμικό ηθοποιό. Η οικογένεια Γκρίζγουολντ σχεδιάζει να περάσει όμορφα και παραδοσιακά τα Χριστούγεννα με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη στο σπίτι τους. Όμως τίποτα φυσικά δεν πρόκειται να πάει καλά…
Χριστουγεννιάτικες ταινίες: Ο Άι Βασίλης Είναι… Λέρα – 2003
Ξεχάστε τις κλασσικές, αγαπησιάρικες, γιορτινές ταινίες. Ο Μπίλι Μπομπ Θόρτον, είναι ο Μπίλι, που είναι λαμόγιο, καταθλιπτικός, αλκοολικός και απατεώνας, που εργάζεται κάθε Χριστούγεννα ως Άι Βασίλης σε εμπορικά καταστήματα. Με τη βοήθεια του βοηθού του, Μάρκους, ο οποίος υποδύεται το ξωτικό, ληστεύουν τα καταστήματα την παραμονή της μεγάλης γιορτής κι εξαφανίζονται. Κάποια στιγμή, τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο για την παρέα των απατεώνων – πάντως, μέχρι να φτάσουμε στο «μήνυμα των Χριστουγέννων, έχουν συμβεί φοβερά και τρομερά πράγματα.