Η πρεμιέρα της νέας σειράς Maestro, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο MEGA ήταν, αν μη τι άλλο, το τηλεοπτικό γεγονός της φετινής σεζόν. Την περιμέναμε όλοι με ανυπομονησία. Ξέραμε, μήνες τώρα, πως την ημέρα που το πρώτο επεισόδιο θα προβληθεί στην μικρή οθόνη, θα μας βρει κλεισμένους στο σπίτι, με τα απαραίτητα εφόδια μπροστά μας, να παρακολουθούμε την επιστροφή του ανθρώπου που πήγε τη μυθοπλασία πολλά επίπεδα πάνω. Όπως και κάναμε.
Ο Χριστόφορος Παπαλιάτης πήρε την απαραίτητη απόσταση από την μεγάλη και μικρή οθόνη – περίπου δέκα χρόνια – και γύρισε για να μας καταπλήξει και να μας μαγέψει αφηγηματικά, όπως μόνο αυτός ξέρει. Από τα πρώτα κιόλας λόγια του επεισοδίου ήταν καταπέλτης. Για την ακρίβεια, συνόψισε την ελληνική κοινωνία μέσα σε λίγες γραμμές. Την έστησε στον τοίχο και της υπενθύμισε πόσο στερεοτυπική συνεχίζει να είναι.
Η υπόθεση της σειράς είναι γνωστή καιρό τώρα. Άλλωστε, έχει διαφημιστεί όσο καμία άλλη. Βασικό πρωταγωνιστή δεν έχει, αφού λίγο-πολύ, όλοι έχουν ένα σημαντικό ρόλο στην πλοκή και όλοι έχουν να κρύψουν καλά ένα μυστικό. Ο Ορέστης, λοιπόν, είναι το νέο πρόσωπο που φτάνει στους Παξούς για να… αναστήσει το μουσικό Φεστιβάλ του νησιού, το οποίο είχε διακοπεί λόγω της πανδημίας. Όπως, φυσικά, συμβαίνει σε κάθε κλειστή κοινωνία και σε ένα μέρος με λίγους κατοίκους, ο «νέος» είναι το top θέμα του νησιού, φέρνοντας έναν αέρα ανανέωσης στην ήδη βαρετή καθημερινότητα τους.
H Κλέλια, είναι το πρώτο πρόσωπο που συναντά κατά την άφιξή του. Η 18χρονη κόρη του Φάνη, του μελλοντικού δημάρχου του νησιού, μας έβαλε στο κλίμα για το πώς είναι η ζωή σε μία τέτοια κλειστή κοινωνία, αλλά και το πώς τη βιώνει η νέα γενιά. Με λίγα λόγια, σκατά. Είπε, δε, κάτι εξαιρετικά σημαντικό με χρήση ειρωνίας. Το πόσο προτρέχουμε δηλαδή και βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα, καμωμένοι πως τα γνωρίζουμε όλα. Κι αυτό συμβαίνει τρομερά πολύ σε όλες τις κοινωνίες.
Διαβάστε ακόμη: Εθισμένοι στο fictional δράμα: Η τηλεόραση του 2009 είχε κωμωδίες να κάνουν 40άρια, αυτή του 2022 έχει τους Σασμούς
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης που υποδύεται τον Ορέστη, επιστρέφει με μια γνώριμη εικόνα που έχουμε συνηθίσει μέσα από τις σειρές του, όλα αυτά τα χρόνια. Χαρακτηριστικό μποέμ στυλ, πουκάμισο ανοιχτό, βλέμμα που εισχωρεί στην ψυχή σου, αστείρευτο χιούμορ και φυσικά ένα αυτοκίνητο σαράβαλο. Και όσο κοινότυπο και κλισέ κι αν φαίνεται, δεν μας χάλασε καθόλου.
Γιατί το Maestro διαφέρει από τις άλλες μυθοπλασίες;
Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά και τελειώνει με έναν πυροβολισμό σε ένα δάσος. Δυστοπικό τοπίο βγαλμένο από κινηματογράφο. Ο Παπακαλιάτης γενικά δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα μιας πλοκής. Ένας έρωτας με διαφορά ηλικίας, gay ζευγάρι, ομοφοβία, ενδοοικογενειακή βία, στερεοτυπικά κατάλοιπα για τη θέση της γυναίκας στη κοινωνία, είναι κάποια από αυτά που εστιάζει το Maestro. Αλλά ακόμα και το τετριμμένο ξέρει να το κάνει ενδιαφέρον.
Θα μπορούσε λοιπόν εύκολα κάποιος να πει πως το σενάριο είναι προβληματικό και βαρετό. Κι όμως, το Maestro ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μυθοπλασίες. Δεν είναι μόνο το cast που το πλαισιώνει, με μία Χάρις Αλεξίου μαγική και μία Μαρία Καβογιάννη να συνδυάζει ξανά το κωμικό και το τραγικό στοιχείο, αλλά είναι άλλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χθες έκανε το κοινό να το παρακολουθήσει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Είναι η παραγωγή. Το Α και το Ω αυτής της σειράς. Ο Παπακαλιάτης έκανε αυτό που κάνουν και οι αμερικάνικες σειρές. Πήρε τον χρόνο του και ετοίμασε 9 επεισόδια σε 1,5 χρόνο δίχως να βιαστεί. Το αποτέλεσμα του πρώτου επεισόδιου ήταν άρτιο ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο, κάτι που αναμένεται και για τα υπόλοιπα. Φαίνεται πως δεν ήθελε να καθιερωθεί με μια σειρά καθημερινή ή που να προβάλλεται 2-3 φορές την εβδομάδα, αλλά να καθιερωθεί για μια σειρά υπερπαραγωγή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιτυχημένες σειρές τύπου Σασμός, υποκύπτουν σε σκηνοθετικά λάθη. Δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
Η σειρά Maestro έχει όλα τα εφόδια για να «ταξιδέψει» και στην τηλεόραση του εξωτερικού, εφόσον σκηνοθετικά το επίπεδο είναι πολύ ανεβασμένο. Υπέροχες εικόνες του νησιού, μαγικοί φωτισμοί, ήχοι ακόμα και στα αγγίγματα και όλα αυτά «ντυμένα» με εξαιρετική μουσική. Εν ολίγοις, δεν είναι μία σειρά της μίας ώρας που απλά πρέπει να βγει στη μικρή οθόνη, αλλά μία σειρά που οδηγεί την εγχώρια τηλεόραση στο προσκήνιο.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει το ίδιο καλά παρακάτω και κατά πόσο θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού ζωντανό, μιας και οι ελληνικές σειρές όσο εύκολα αποθεώνονται τόσο εύκολα κατρακυλάνε, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μεράκι που έχει αυτός ο άνθρωπος για να ανοίξει τους ορίζοντες μας ποιοτικά στην ελληνική τηλεόραση. Είτε αρέσει το σενάριο και η ιστορία, είτε όχι, είναι ωραίο που γινόμαστε μάρτυρες μιας εκπληκτικής δουλειάς.
https://youtu.be/hBb4FB5UMd4
