Πας σε ένα μουσείο, σε μια γκαλερί και σου λένε μπροστά από κάθε έργο «απαγορεύεται να αγγίζεις». Κάνει μια παρουσίαση πετυχημένης ανάκτησης κλεμμένου πίνακα η αστυνομία, πέφτει ο πίνακας κάτω, τον σηκώνει ο άθρωπας με τα χέρια του μόχθου «α πα πα ντροπή, αν είναι δυνατόν να πιάνει έτσι τον πίνακα με γυμνά χέρια, quel banalite» λένε όλοι.
Φτάνει πια αυτός ο ευνουχισμός ρε παιδιά! Η τέχνη ανήκει στους ανθρώπους και θα το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Η επαφή του πίνακα με τα γυμνά χέρια είναι μια εξέλιξη του έργου, ένα inception τέχνης. Ενώνεται η πραγματικότητα με τη φαντασία και γεννάται ένα νέο έργο. Γι΄αυτό στα χέρια πρέπει να αποτυπώνεται ακόμα περισσότερο ο μόχθος, ο κόπος, ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση.
Έτσι, έχουμε 10 καταλληλότερους ανθρώπους που θα έπρεπε να τους ανατεθεί η μεταφορά, φύλαξη και το σήκωμα από το έδαφος του πίνακα του Πικάσο.
Ο Γιοακίμ Λεβ λίγο μετά την ανασκαφή της μύτης, των αυτιών ή της «οικογένειας» του
Καθώς κλείνει ο κύκλος του στην Εθνική Γερμανίας και με τους συλλόγους να κλείνουν σιγά σιγά τις θέσεις για προπονητές, ο Λεβ θα μπορούσε να γίνει ambassador στο τμήμα τεχνοκαπηλίας της ελληνικής αστυνομίας. Θα έχει ανακτήσει για παράδειγμα τον Πικάσο, θα είναι στραμμένες πάνω του οι κάμερες, θα είναι μια καλοκαιρινή μέρα στην καρδιά του καλοκαιριού, ο Λεβ θα έχει ιδρώσει, θα τον έχει πιάσει φαγούρα στα χαμηλότερα διαμερίσματα, θα ξύσει μέσα από τη βερμούδα, θα βάλει χέρι στη μύτη, θα σνιφάρει αντρίλα και στη συνέχεια θα πιάσει τον πίνακα.
Ένας ειδικός σε ξεβούλωμα αποχετεύσεων
Τίποτα φκιασιδωμένο, τίποτα αλλοιωμένο, αποτυπωμένη μόνο η αλήθεια. Ένας άνθρωπος που κρατά στα χέρια του μια βεντούζα και κυκλοφορεί στους δρόμους για να τσεκάρει φρεάτια και ιδιωτικέες αποχετεύσεις, έχει μόλις τελειώσει μια σκληρή βάρδια. Εκεί που δε μπορούσε να κάνει δουλειά το γάντι, έκανε δουλειά το νύχι κιθαρίστα. Είναι δηλαδή ανώτερος απ΄αυτόν ο κυρ Πικάσο ναουμ και δεν καταδέχεται να τον αγγίξει ο «Αποχετεύσεις ο Γιωρίκας»;
Ένας σουβλακοτυλιχτής
Στέκεται 8 ώρες μέσα σε έναν θερμαινόμενο χώρο. Γύρω του οι φούρνοι και οι ψησταριές παράγουν θερμοκρασία Βεζούβιου. Ο αδελφός στάζει ιδρώτα μέχρι κι από τα μάτια του. Κάποιες σταγόνες θα ανακατευτούν με τη λαδίλα του γύρου που μόλις έκοψε. Θα ενωθούν σε έναν χορό γεύσεων με το τζατζίκι, τη δροσά της ντομάτας και το λάδι 6.000 χιλιομέτρων της πατάτας, μπορεί να σκάσει και κανένα φτάρνισμα με κέρασμα, οπότε γιατί αυτός ο καμβάς γεύσεων που θα έχει «περπατήσει» το χέρι του, να μην ενωθεί με τον καμβά χρωμάτων του Πικάσο;
Ένα αγοράκι που κολλάει τις μύξες και την τσίχλα του κάτω από το θρανίο
Δεν πρέπει να έχει υπάρξει αγοράκι που να μην έκανε κατάθεση στη διάρκεια δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου στα θρανία που βρέθηκε. Πώς άλλοι γράφουν στα θρανία «ο Τζίμης ήταν εδώ»; Έτσι, κι εμείς τα αγοράκια αφήναμε το dna μας όπως διδαχτήκαμε από τον homo neaderthal. Γιατί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ένας Ερρίκος Σλήμαν θα ψάξει για δείγματα αρχαίου πολιτισμού και θα βρει αυτή την big babol που είχαμε απλώσει με μαεστρία κάτω από το θρανίο και χρειάστηκε ειδική σπάτουλα για να πέσει κάτω και να κάνει έναν γδούπο. Δεν έχει αυτό το χέρι την κατάρτιση και εργασιακή εμπειρία να πιάσει έναν Πικάσο;
Ένας ραντσιέρης που μόλις έχει γονιμοποιήσει μια γελάδα
Είναι δύσκολη η καθημερινότητα ενός ραντσιέρη. Για να ζήσει, πρέπει τα γελάδια του να γονιμοποιηθούν και να γεννήσουν νέα μοσχαράκια που θα πουληθούν στην αγορά. Αυτό γίνεται είτε με το να αφήσουν έναν ταύρο ανάμεσα τους για να κάνει τη δουλειά με φυσικό τρόπο είτε με τεχνητά μέσα αν ο ταύρος δεν ψήνεται ή δεν υπάρχει δυνατότητα αγοράς του. Έτσι, ο τίμιος ραντσιέρης καλείται να πάει να του βγάλει το σπέρμα και μετά να πάει με ένα τεράστιο γάντι που φτάνει μέχρι τους δελτοειδείς του, να βάλει το χέρι του μέσα στη γελάδα και να τη γονιμοποιήσει. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για την Καφέ Περίοδο του ραντσιέρη που συναντά τη Μπλε Περίοδο του Πικάσο.
Μέσος άνθρωπος που ξύνει τη μασχάλη του σε φουλ καύσωνα
Είσαι στο λεωφορείο. Τα πράγματα είναι στριμωγμένα. Είναι 10 Αυγούστου. Είσαι στο 1.70. Μπροστά σου ένας τύπος γύρω στο 1.85 με τρίχα για πουλόβερ. Φοράει αμάνικο, λευκό φανελάκι, με ορισμένες στάμπες από λάδι, χώμα και ιδρώτα πάνω του. Ακόμα και σε εποχή πανδημίας δε θα κωλώσει να βάλει το χέρι του κάπου για να κρατηθεί και να μεταφέρει όλο του το dna. Το εκτεταμμένο χέρι έχει αφήσει σε κοινή θέα τη μασχάλη που στάζει. Μια εσάνς συναισθημάτων παιδικής ηλικίας αναδύεται από εκεί. Το χέρι που κρατάει τη χειρολαβή κατευθύνεται αργά προς τη μασχάλη για να την ξύσει. Την ξύνει. Μαζί παίρνει και μισό κιλό ιδρώτα και τον εναποθέτει στη χειρολαβή. Ένα μήνυμα για τις επόμενες γενιές ενδεχομένως. Ένα αποτύπωμα πολιτισμού. Αυτό το αποτύπωμα θα είχε θέση σε κάθε πίνακα.
Αυτός που βάζει δάχτυλο στον αφαλό του για να βγάλει χνούδια ή να ακούσει τον ήχο του ιδρώτα
Θέλει μια ιδιαίτερη αλεγρία για να τοποθετήσεις δάχτυλο στον αφαλό και να τον αναμοχλεύσεις. Δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται έτσι γιούργια χωρίς πειραματισμό. Ξεκινάς να τοποθετείς όλα τα δάχτυλα για να δεις ποιο εφαρμόζει σωστά στον αφαλό. Το βρίσκεις. Είναι το δεύτερο ή το τέταρτο συνήθως. Το χειμώνα που φοράς τα πουλόβερ που σου έπλεξαν κάποτε οι γονείς σου, βγάζεις από κει μέσα ολόκληρα t-shirt σε χνούδι. Το καλοκαίρι ο αφαλός σου γίνεται πηγή απ΄όπου ξεκινάει ποταμός. Είναι ένας πειρασμός. Δε γίνεται να μην το χώσεις το δάχτυλο εκεί για να πλατσουρίσει. Όπως οι πιτσιλιές χρωμάτων που φεύγουν από το πινέλο ενός ζωγράφου, έτσι κι ο αφαλοϊδρώτας ή για τους πιο ψαγμένους το ιδρωτοαφάλι: πετάγεται και χρωματίζει, γίνεται μέσο έκφρασης. Αφαλός ασφαλώς!
Ο χασάπης
Έχει μόλις τελειώσει την κοπή των ζώων που έχει στην κατάψυξη του χασάπικου του. Η ποδιά του είναι γεμάτη αίμα. Τα χέρια του έχουν γίνει κόκκινα. Αν τα ακουμπούσε σε έναν λευκό καμβά, αυτός ο άνθρωπος θα έπαιρνε το χειροκρότημα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Θα τον κομπλάρει τώρα ένας πίνακας ενός Πάμπλο Πικάσο; Που σιγά τον καλλιτέχνη αν θέτε τη γνώμη μας δηλαδής.
