Όταν αποφασίζεις να πας να δεις μια ταινία στο σινεμά και δε σε έχουν πάει με το ζόρι, υπό την απειλή όπλου, οφείλεις να γνωρίζεις ότι η απόφασή σου δεν είναι απλά να πας να δεις μια ταινία. Περιλαμβάνει μια σειρά από προσαρμογές που όλες σχετίζονται με τη συμπεριφορά προς τους υπόλοιπους θεατές και τον σεβασμό προς την επιθυμία τους να δουν απρόσκοπτα την ταινία που θέλουν.
Για να είσαι ένας καλός θεατής για παράδειγμα, πρέπει να έχεις φροντίσει να έχεις αδειάσει την κύστη σου, ώστε να μην πηγαινοέρχεσαι στην τουαλέτα ή να έχεις φροντίσει να κάτσεις σε θέση εξωτερική και ακριανή στην αίθουσα, ώστε αν σηκωθείς να μην παρενοχλήσεις τους πίσω και τους γύρω σου.
Μπορείς να αντιδράς στις σκηνές, αλλά όχι να κάθεσαι μετά να τις συζητάς για κανένα 5λεπτο, διότι δεν είσαι σε κάποιο πάνελ συζήτησης ή σε κάποιο συμπόσιο.
Πάνω απ’ όλα όμως, πρέπει να έχεις αποφασίσει ότι δεν θα έχεις παρά την ελάχιστη επαφή με το κινητό σου. Ποια είναι αυτή; Μόνο για να δεις την ώρα. Κι αυτό με προσοχή, με το κινητό να είναι χαμηλωμένο στα πόδια σου ώστε το φως του να μην πειράξει τα μάτια των γύρω σου. Αν ξέρεις ότι έχεις να περιμένεις τηλεφώνημα ή ειδοποιήσεις στα social που θες να τις δεις άμεσα, δεν πας σινεμά. Ή σηκώνεσαι να βγεις έξω από την αίθουσα. Κι αυτό βέβαια, όχι σχοινί κορδόνι, μια φορά μόνο.
Το κακό που έχει προκαλέσει στο streaming, είναι ότι πολλοί θεωρούν ότι οι αίθουσες σινεμά είναι το σαλόνι τους και μπορούν να απλώνουν τα πόδια τους, να κάνουν θορύβους ανεξέλεγκτα και να μη δέχονται και παρατήρηση.
Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει φορά που να βρέθηκα σε αίθουσα, κυρίως κλειστού κινηματογράφου, και να μην υπήρξαν 2-3 περιπτώσεις ατόμων που άνοιγαν το κινητό τους, όχι για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά για 1-2 λεπτά. Και απλώς τσέκαραν το Facebook και το Instagram. Οπότε εσύ ως θεατής, που έχεις προσαρμόσει την όρασή σου στο σκοτάδι, βλέπεις να σου σκάει στα μάτια ένα φως και προσπαθείς να παρακολουθήσεις, αλλά τυφλώνεσαι κι έχεις κάτι ενοχλητικό να σου τραβάει την προσοχή δεξιά, αριστερά, χαμηλά κάτω.
Πάνε κάποιοι και κάθονται στην 3η-4η σειρά και μόλις ανοίξουν το κινητό τους, έχει πάει το φως στα μάτια όλων στην αίθουσα. Την πρώτη φορά κάνεις υπομονή, λες άστο, μην κάνεις φασαρία και γίνει χειρότερο. Θα το κλείσει, πού θα πάει. Και το κλείνει. Δεν περνάνε 10 δευτερόλεπτα και το ανοίγει ξανά, προφανώς γιατί ένιωσε δόνηση. Εκεί δεν υπάρχει κατανόηση. Λες ένα δυνατό και εμφανώς ενοχλημένο «κλείσε το κινητό» και ελπίζεις πως με μια παρατήρηση θα γίνει κατανοητό το λάθος. Αν όχι, πας και φωνάζεις κάποια ταξιθέτρια ή κάποιον που δουλεύει εκεί και ζητάς να γίνει παρατήρηση ή να αφαιρεθεί το κινητό.
Δεν δικαιολογείται ούτε για αυτό το λιγο να επιβάλλεις την δική σου ανάγκη στους άλλους και να μην τους επιτρέπεις να δουν αυτό για το οποίο πλήρωσαν. Έχεις πάντα την επιλογή να μην πας σινεμά και να κάτσεις σπίτι σου. Ούτε μηνύματα στα social, ούτε φωτογραφίες να βγάζεις την ταινία. Δεν είσαι μόνο σου. Συμμετέχεις σε ένα σύνολο ως μέρος του και υπακούτε στους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς, σεβασμού προς τον διπλανό.
ΥΓ. Μη δείτε ποτέ ταινία με κάποιον από αυτούς που αυτοαποκαλούνται κριτικοί κινηματογράφου ή αρθρογράφοι σινεμά. Εκεί να δείτε ασέβεια και συμπεριφορά του στυλ «εγώ δουλεύω τώρα, κάνω τη δουλειά μου, γι’ αυτό έχω ένα στυλό με φως και σημειώνω για να γράψω την κριτική μου και δε με νοιάζει αν σας τυφλώνω».
ΥΓ1. Αν έχεις πάει με τα παιδιά σου να δείτε ταινία, το σινεμά δεν είναι παιδότοπος ή μέρος που τα αφήνεις να ξεδώσουν. Οφείλεις να τους έχεις εξηγήσει από πριν ότι δεν μιλάνε πολύ, ότι βλέπουν και ούτε σηκώνονται στην καρέκλα και σε καρφώνουν με το βλέμμα τους σαν να έχουν βγει από τον Εξορκιστή.
