Το ΝΑΤΟ, όταν ιδρύθηκε το 1949, ήταν μια πολιτική συνθήκη αμοιβαίας αλληλεγγύης. Το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας συγκροτήθηκε στην περίοδο 1953-55 όταν οι ΗΠΑ με αφορμή της εισβολή της Βόρειας Κορέας στην Νότια τον Ιούλιο του 1950 απεφάνθησαν ότι τον ίδιο δρόμο σχεδίαζε να επιλέξει η ΕΣΣΔ απέναντι στη Δυτική Ευρώπη.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας τον προσεχή Ιούλιο, αναμένεται να εγκριθούν τα νέα επιχειρησιακά σχέδια που αφορούν τη θωράκιση της Ανατολικής Ευρώπης από την απειλή μιας ρωσικής εισβολής.
Η όποια απόφαση ληφθεί στο Βιλνίους δεν θα αξιολογηθεί από την αποτρεπτική της αξία αλλά από τις πολιτικές της προεκτάσεις.
Αν για παράδειγμα οι Μεγάλες Δυνάμεις του ΝΑΤΟ Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία και Ισπανία στείλουν στρατεύματα για μόνιμη εγκατάσταση στη Φιλανδία, τις Βαλτικές Χώρες, την Πολωνία, τη Σλοβακία και τη Ρουμανία, τότε δεν θα υπάρχει δυνατότητα διαφοροποίησης των ευρωπαίων σύμμαχων από τις ΗΠΑ, ούτε περιθώριο ουσιαστικού διατλαντικού διαλόγου με την κλιμάκωση και αποκλιμάκωση των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Ουάσιγκτον.
Αν η παραπάνω υπόθεση εργασίας επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις, πώς οι αποφάσεις του Βιλνίους θα επηρεάσουν τη Νοτιοανατολική Ευρώπη;
Ποιες χώρες θα στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία; Ένα ερώτημα που αφορά τη χώρα μας, τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πλην της Σερβίας, και την Βοσνία, αλλά και την Αλβανία και τη Βουλγαρία. Τι θα κάνει η Τουρκία; Θα της δοθεί για μια ακόμη φορά σιωπηρά από τον Μπάιντεν η δυνατότητα διαφοροποίησης από την Ατλαντική Συμμαχία;
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα στήνεται στα σύνορα της πρώην ΕΣΣΔ, με ευθύνη και των δύο πλευρών, σε ένα κλασικό παράδειγμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας που υπαγορεύεται από μια διαρκώς διογκούμενη αμοιβαία καχυποψία.
