Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών: Οι αριθμοί, οι ψυχικές συνέπειες κι η θεραπευτική αντιμετώπιση

Η Καρολάιν, η Ελένη Τοπαλούδη, η Γαρυφαλιά, η Ερατώ, η Σούζαν, η Τασούλα, η Γεωργία, η Ελεονώρα, αποτελούν μόνο μερικές από τις γυναίκες που άφησαν βίαια την τελευταία τους πνοή τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και έγιναν σύμβολα στον αγώνα για να εξαλειφθεί η βία. Οι ιστορίες κάποιων από αυτών συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, ενώ κάποιων άλλων δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. 

Μια από τις πιο διάσημες γυναικοκτονίες παγκοσμίως είναι εκείνη της Δυσδαιμόνας από τον σύζυγό της στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ. Ο Οθέλλος σκότωσε τη σύζυγό του, στραγγαλίζοντάς τη, βασιζόμενος στην υποτιθέμενη σχέση της με τον υπασπιστή του. Η ζήλια και συγκεκριμένα η παθολογική ζήλια ήταν η δικαιολογία του.

Ο «Οθέλλος» όμως είναι ένα διάσημο θεατρικό έργο του 1604. Σήμερα, 419 χρόνια μετά, πολλά παραμένουν ίδια. Ένα από αυτά είναι η στοχοποίηση του θύματος μέσω της δικαιολόγησης του εγκλήματος.

Όταν τελείται μια γυναικοκτονία, παραδόξως, παρατηρείται η ανάγκη της κοινωνίας να δικαιολογήσει τον δράστη και να ενοχοποιήσει το θύμα.

Αυτό φαίνεται ακόμα και από τους τίτλους που χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ όταν διαπράττεται μία γυναικοκτονία. Για παράδειγμα οι παρακάτω τίτλοι αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα: «Έγκλημα πάθους», «Η ζήλια του θόλωσε το μυαλό», «Τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε».

Οι γυναικοκτονίες του 2022 έφτασαν τις 25, σχεδόν οι διπλάσιες από το 2021 που επίσημα καταγράφηκαν δώδεκα. Το 2019 και το 2020 έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 39 γυναίκες.

Τον όρο γυναικοκτονία (femicide) κατέγραψε για πρώτη φορά το 1976 η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ, ενώ έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992.

Στην Ελλάδα οι αριθμοί που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία έχουν αυξηθεί επικίνδυνα

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/ και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν».

Μάλιστα η έκθεση του ΠΟΥ για το 2013 αναφέρει ότι η κύρια αιτία θανάτου για γυναίκες 16-44 ετών παγκοσμίως είναι η δολοφονία από κάποιο οικείο πρόσωπο (το ίδιο αναφέρει και έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που δημοσιεύτηκε το 2017), ενώ σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα παγκοσμίως από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους.

Η γυναικοκτονία αποτελεί την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Άλλες μορφές γυναικείας κακοποίησης είναι η σωματική βία, η λεκτική, η ψυχολογική, η συναισθηματική, ο βιασμός, η σεξουαλική βία, η σεξουαλική παρενόχληση, η εμπορία ανθρώπων, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η οικονομική βία και το stalking.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της, ενώ μία στις πέντε θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Το 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας. 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

Τον Δεκέμβριο του 1991 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ανακηρύξει την 25η Νοεμβρίου ως την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με σκοπό να αναδείξει το πρόβλημα που έχει παγκόσμια διάσταση.

Στην Ελλάδα οι αριθμοί που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία έχουν αυξηθεί επικίνδυνα. Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι και τον περασμένο Μάρτιο τουλάχιστον 3.000 γυναίκες έπεσαν θύματα κακοποίησης και βρήκαν τη δύναμη να το καταγγείλουν.

«Η ενδοοικογενειακή βία είναι ευρύτερη δεν είναι μόνο αυτό που έχει στο μυαλό του ο κόσμος, μπορεί να αφορά παιδιά, τα αδέλφια, οι παππούδες, όμως τα περισσότερα περιστατικά πάνω από το 70% έχουν να κάνουν με άνδρα – γυναικά. Είτε είναι παντρεμένοι είτε είναι σε σχέση» σημειώνει μιλώντας στο intronews.gr η Άννα Ράζου, ιατροδικαστής στο Γενικό Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας και γενική γραμματέας της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας.

Η ίδια προσθέτει πως «το θετικό είναι ότι η ενημέρωση βοηθάει πάρα πολύ. Οι γυναίκες μπορούν πλέον να ενημερωθούν για το τι μπορούν να κάνουν και το που μπορούν να απευθυνθούν για βοήθεια. Επίσης το να ξέρουν ότι δεν είναι μόνες, ότι αυτό που ζουν δεν συμβαίνει μόνο στις ίδιες φαίνεται να δίνει μια δύναμη στο να μιλήσουν και να φύγουν από αυτή την κακοποιητική σχέση».

Όπως λέει, μεγάλη αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας, παρουσιάστηκε αμέσως μετά την καραντίνα κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού. «Όταν άνοιξε η καραντίνα τα νούμερα ήταν εντυπωσιακά. Υπήρξε μεγάλη αύξηση των περιστατικών. Σίγουρα υπάρχει σταθερή αυξητική τάση με τα χρόνια».

«Γυναίκες που ζουν 40 χρόνια μέσα στη βία, έχουν μεγαλώσει σε μια τέτοια οικογένεια και όλο αυτό γίνεται βίωμα»

Για να φτάσει μία γυναίκα να χτυπήσει την πόρτα του ιατροδικαστή σημαίνει ότι έχει αποφασίσει να καταγγείλει τον θύτη της. Ωστόσο όπως επισημαίνει η κα Ράζου, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που «δεν το κάνει ποτέ η ίδια. Υπάρχουν περιστατικά που οι γυναίκες είναι μεγάλες σε ηλικία τις φέρνουν με το ζόρι τα παιδιά τους. Γυναίκες που ζουν 40 χρόνια μέσα στη βία. Έχουν μεγαλώσει σε μια τέτοια οικογένεια και όλο αυτό γίνεται βίωμα και θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει». 

Πολλές όμως είναι και οι γυναίκες οι οποίες την επισκέπτονται ξανά και ξανά.

«Πολλές από τις γυναίκες που έρχονται σε μας, όταν φτάνουν στον Εισαγγελέα, λένε πως δεν επιθυμούν την ποινική δίωξη του δράστη. Εμείς σαν δημόσιοι λειτουργοί δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα αν οι γυναίκες δεν επιβεβαιώσουν ότι έγινε το περιστατικό.

Ακόμα και αν υπάρχουν κακώσεις, ακόμα και αν υπάρχουν ευρήματα και έκθεση από μένα που να λέει ότι η γυναίκα αυτή ήρθε με αυτά τα χτυπήματα στο ιατρείο, αν η γυναίκα δεν επιθυμεί την ποινική του δίωξη και ο εισαγγελέας έχει δεμένα τα χέρια. Η βία κατά των γυναικών έχει να κάνει και με το μετά. Εγώ πάντα τις ενημερώνω όταν έρχονται ότι δεν φτάνει μόνο να τις εξετάσω, πρέπει να γίνει και κάτι πιο δραστικό και ουσιαστικό γυρνώντας σπίτι τους εκείνο το βράδυ.

Δεν είναι μόνο να καταγγελθεί το περιστατικό και να ανοιχτεί μια δικογραφία, είναι και το τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό γιατί είναι πολλά τα περιστατικά που έρχονται μετά από ένα χρόνο, μετά από δύο χρόνια, και μου λένε ‘’γιατρέ μου τα ‘χατε πει αλλά δεν σας άκουσα’’. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο ανάμεσα στον δράστη και το θύμα. Εκείνος το επόμενο διάστημα συνήθως είναι πάρα πολύ καλός λέει ότι ήταν λάθος, είναι μετανιωμένος ζητάει από το θύμα να μην χαλάσουν την οικογένειά τους και διάφορα άλλα».

Αναφορικά με το αν υπάρχει συγκεκριμένο προφίλ των γυναικών που δέχεται η ίδια, η κα Ράζου κάνει λόγο για πολυμορφία αλλά και κοινά χαρακτηριστικά. «Είχαμε κάνει μια στατιστική ανάλυση για το τι περιστατικά βλέπουμε και ποιο είναι το προφίλ του θύματος και του δράστη και τα αποτελέσματά μας έδειξαν ότι πάνω από το 65% των περιστατικών ήταν έγγαμες.

Από αυτές ένα ποσοστό πάνω από 70% είχαν μικρά παιδιά. Επίσης, η έρευνα έδειξε ότι το μορφωτικό επίπεδο δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Είχαμε ισότιμα αριθμητικά περιστατικά και πανεπιστημιακής μόρφωσης και υποχρεωτικής μόρφωσης. Αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν ότι ούτε η οικονομική κατάσταση έπαιζε ρόλο. Μη σας πω ότι όπου υπήρχαν πολλά λεφτά, τόσο πιο πολύ φοβόντουσαν να έρθουν».

Η ψυχολογική βία πιο τραυματική από τη σωματική

Σε ό,τι έχει να κάνει με τα μικρά παιδιά η κα Ράζου τα χαρακτηρίζει ως «αθέατα θύματα». «Σε όλα αυτά τα περιστατικά που εξετάζω καθημερινά που δυστυχώς είναι πάρα πολλά. Υπάρχουν αθέατα θύματα τα οποία είναι τα μικρά παιδιά που βλέπουν αυτό που γίνεται. Κάθε φορά που έρχεται μια γυναίκα στο ιατρείο το πρώτο πράγμα που ρωτάω είναι αν υπάρχουν παιδιά και αν το περιστατικό που συνέβη έγινε μπροστά στα μάτια των παιδιών.

Η ψυχή αυτών των παιδιών έχει τραυματιστεί πολύ σοβαρά. Κοινωνικά πρέπει να σκεφτόμαστε και τα παιδιά. Λέγοντας όχι στη βία, έτσι προτρέπουν και τα παιδιά τους να μην δέχονται τη βία. Ρωτάω τις γυναίκες που έρχονται, πως θα αντιδρούσαν αν αυτό συνέβαινε στην κόρη τους. Με κοιτούν με γουρλωμένα μάτια και μου λένε ‘’γιατρέ αν γίνει αυτό θα τρελαθώ’’. Πρέπει να βοηθήσουν τον εαυτό τους όπως θα βοηθούσαν τα παιδία τους».

Σχολιάζοντας την ψυχολογική βία, η ιατροδικαστής συμπληρώνει πως «κάποιες φορές, η ψυχολογική βία μπορεί να έχει πιο βαθιά τραύματα από τη σωματική. Γιατί η ψυχολογική βία συνήθως είναι χρόνια, είναι καθημερινή είναι τόσο σοβαρή που κάνει τον άλλον να θεωρεί ότι δεν μπορεί ούτε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να ζητήσει βοήθεια. Είναι μια μορφή βίας που είναι δύσκολο να αποδειχτεί, δεν μπορεί να καταγγελθεί το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να ζητήσει βοήθεια και να φύγει η ίδια από αυτή την κακοποιητική σχέση».

Ιωάννης Νίκου*: «Το καθημερινό και αόρατο φαινόμενο της έμφυλης βίας»

Η έμφυλη βία είναι ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο. Περιλαμβάνει οποιαδήποτε επιβλαβή πράξη, αλλά και απειλές τέτοιων πράξεων. Ο εξαναγκασμός ή/και η στέρηση ελευθερίας – αποτελούν έμφυλη βία. Μπορεί να τελεστεί τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο χώρο (σπίτι, εργασία, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κλπ), στρεφόμενη εναντίον της θέλησης του ατόμου. Εμπεριέχει τη χρήση υπαρκτής ή υποτιθέμενης δύναμης – εξουσίας και χρησιμοποιείται ως μέσο άσκησης κοινωνικού ελέγχου, τιμωρίας και «σωφρονισμού» των ατόμων που την υφίστανται.

Διακρίνεται από τις άλλες μορφές βίας καθώς πηγάζει από την ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις κοινωνικής ισχύος/εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, η οποία οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις σε βάρος τους. Η έμφυλη βία σε όλες της τις μορφές συνιστά ποινικό αδίκημα (συχνά κακουργηματική πράξη) και τιμωρείται αυστηρότατα από την ελληνική νομοθεσία.

Οι γυναίκες και τα κορίτσια πλήττονται από την έμφυλη βία, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Όλες οι γυναίκες μπορεί να υποστούν έμφυλη βία, ανεξάρτητα από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, την κοινωνική τάξη και την εθνικότητά τους.

Ωστόσο, οι άνεργες, οι επισφαλώς εργαζόμενες, οι φτωχές γυναίκες και οι μετανάστριες, είναι πιο ευάλωτες, αφού δεν έχουν οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, με αποτέλεσμα να φοβούνται ακόμη περισσότερο να ζητήσουν βοήθεια. Επίσης,η έμφυλη βία στρέφεται και εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων (λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, τρανς, ιντερσέξ). Χρησιμοποιείται ως τιμωρία απέναντι σε όσους και όσες «αψηφούν τις νόρμες του κοινωνικού φύλου».

* Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής

ΕΙΔΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΕΣ

Σύμφωνα με τους διεθνώς αναγνωρισμένους ορισμούς της έμφυλης βίας (GBVIMS), οι βασικοί τύποι της είναι τέσσερις: Σεξουαλική, Σωματική, Ψυχολογική και Οικονομική βία. Αξίζει πάντως να επισημανθεί ότι τα τοπικά και εθνικά νομικά συστήματα μπορούν να ορίζουν  διαφορετικά ή /και να έχουν κι άλλες νομικά αναγνωρισμένες μορφές έμφυλης βίας (Gender Based Violence).

Οι μορφές της έμφυλης βίας είναι: Λεκτική, σωματική, ψυχολογική / συναισθηματική κακοποίηση, βιασμός, σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, εμπορία ανθρώπων (human trafficking), σεξουαλική εκμετάλλευση, οικονομική βία, εξαναγκαστικός γάμος, Ακρωτηριασμός Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων, stalking.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Η έμφυλη βία είναι ιδιαίτερα επώδυνο βίωμα. Οι άμεσες συνέπειές της είναι πολλαπλές. Απειλεί τη σωματική υγεία των γυναικών και των ατόμων, που την έχουν υποστεί ή κινδυνεύουν από αυτή. Οι σωματικές βλάβες, η ψυχική και συναισθηματική αποσταθεροποίηση, οι επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ακόμη και ο θάνατος, είναι μερικές από τις συνέπειές της.

Οι επιπτώσεις της είναι έντονες στην ψυχική και συναισθηματική υγεία. Ενδεικτικά αναφέρουμε: μετατραυματικό στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη, θυμός, φόβος, ντροπή αυτοκαταστροφική διάθεση. Μάλιστα το θύμα συνήθως κατηγορεί και μισεί τον εαυτό του.

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΠΑΓΩΜΑΤΟΣ

Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια απειλή, πόσο μάλλον με όποια μορφής βία, το λιμβικό σύστημα του εγκεφάλου στέλνει σήμα και απελευθερώνονται ορμόνες, που ειδοποιούν το σώμα να ετοιμαστεί να αμυνθεί. Καθώς απελευθερώνονται οι ορμόνες αυτές, αυξάνεται ο ρυθμός της αναπνοής και της καρδιάς και το αίμα φεύγει από την επιφάνεια και πάει στους μύες καθώς το σώμα ετοιμάζεται για γρήγορη κίνηση. Με αυτόν τον τρόπο το σώμα αποκτά μεγαλύτερη δύναμη ώστε να φύγει ή να παλέψει την απειλή.

Αν το λιμβικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει αρκετή δύναμη, χρόνος και χώρος για φυγή, τότε το σώμα αρχίζει να τρέχει.

Αν το λιμβικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει χρόνος να φύγει το άτομο, αλλά υπάρχει αρκετή δύναμη να αμυνθεί, τότε το σώμα θα παλέψει.

Αν όμως το λιμβικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε δύναμη για φυγή ή πάλη και το άτομο θα πάθει κακό, τότε το σώμα θα παγώσει. Δηλαδή ο οργανισμός θα αποτρέψει τον απώτερο κίνδυνο με την εσωτερική φυγή, το πάγωμα και την αποσύνδεση, τα οποία οδηγούν στον ψυχικό τραυματισμό.

Το πάγωμα είναι ένα είδος παράλυσης, μια πλημμύρα από ενδορφίνες (οπιοειδείς ορμόνες, που εκκρίνονται και στη διαδικασία του τοκετού), οι οποίες καταστέλλουν τον πόνο και τον φόβο και έχουν ως συνέπεια τη νοητική και ψυχική αποστασιοποίηση του ατόμου από τον κίνδυνο. Όταν το άτομο παγώνει, γίνεται στον εγκέφαλο του μια αποσύνδεση που τον αποκόβει από την πραγματικότητα και τον εαυτό του και τον προστατεύει από την εμπειρία που δεν μπορεί να αφομοιώσει. Αυτή ονομάζεται πρωτογενής αποσύνδεση.

Ωστόσο, συχνά υπάρχει και η δευτερογενής αποσύνδεση, δηλαδή αυτή που συνεχίζει να συμβαίνει και μετά το τραυματικό γεγονός. Όταν το άτομο έρχεται σε επαφή με ένα ερέθισμα που του θυμίζει την τραυματική εμπειρία του, τότε μοιάζει σαν να την ξαναβιώνει αυτούσια και για να ανταπεξέλθει επιλέγει να αποσυνδεθεί και πάλι.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Σε κάθε περίπτωση αποσύνδεσης η βοήθεια από ειδικό είναι επιβεβλημένη. Στόχος της θεραπείας είναι η ενδυνάμωση της υγιούς πλευράς του Εγώ, η ενίσχυση της αίσθησης ασφάλειας στο παρόν, η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων αυτοπροστασίας και τελικά η σύνδεση με το παρόν και τις παρούσες συνθήκες. Η απόκτηση επίγνωσης της παρούσας κατάστασης, των αισθήσεων του σώματος, των συναισθημάτων και των σκέψεων, είναι το πρώτο βήμα για την επεξεργασία της αποσύνδεσης. Στη συνέχεια μπορούμε να αρχίσουμε την παρέμβαση στο τραύμα.

Η αποσύνδεση στην πραγματικότητα βοηθάει το άτομο να επιβιώσει και να αποφύγει την ολοκληρωτική ψυχική κατάρρευση. Μέσω της θεραπείας επιτυγχάνεται η μείωση της δυσφορίας του φόβου και του άγχους που έκαναν απαραίτητη την αποσύνδεση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ-ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ

Η έμφυλη βία παρότι καθημερινό φαινόμενο παραμένει αόρατο, καθώς το ποσοστό καταγγελιών είναι μικρό. Σύμφωνα με τη μεγαλύτερη δημοσκοπική έρευνα που έχει διεξαχθεί παγκοσμίως, για τη βία κατά των γυναικών (FRA, 2014), (https://fra.europa.eu/en/news/2017/violence-against-women-still-all-too-common) με τη συμμετοχή πάνω από 42.000 γυναικών, ηλικίας από 18 έως 74 ετών, από 28 κράτη μέλη της ΕΕ:

• 1 στις 3 γυναίκες στην ΕΕ έχει υποστεί σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω

• 1 στις 2 γυναίκες έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφό της

• 1 στις 8 γυναίκες έχουν υποστεί οικονομική βία από το σύντροφό τους

• 1 στις 10 γυναίκες έχει βιώσει σεξουαλική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω

• 1 στις 20 γυναίκες έχει πέσει θύμα βιασμού

• 1 στις 3 γυναίκες  έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στο χώρο εργασίας

• 1 στις 5 νεαρές γυναίκες, μεταξύ 18-29 ετών, έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στο διαδίκτυο

• 1 στις 5 γυναίκες έχει βιώσει stalking

• 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα λόγω της ενδοοικογενειακής βίας, στην Ε.Ε.

Μίλα δεν είσαι μόνη – Πού μπορείς να απευθυνθείς

Στην Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900

Η γραμμή SOS 15900 απευθύνεται σε γυναίκες θύματα βίας.

Είναι πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας 365 μέρες το χρόνο.

Τη γραμμή στελεχώνουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες που παρέχουν άμεση βοήθεια σε έκτακτα και επείγοντα περιστατικά βίας.

Η λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής SOS προσφέρει υπηρεσίες ενημέρωσης και τηλεφωνικής συμβουλευτικής σε θύματα όλων των μορφών βίας λόγω φύλου.

Ταυτόχρονα υπάρχει δυνατότητα ηλεκτρονικής επικοινωνίας των γυναικών µέσω της διεύθυνσης e-mail:  sos15900@isotita.gr.

Στα Συμβουλευτικά Κέντρα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων

Παρέχουν σε θύματα έμφυλης ή ενδοοικογενειακής βίας δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, νομικές συμβουλές, βοήθεια για εύρεση εργασίας, και παραπομπή σε ξενώνες αν φύγεις από το σπίτι και δεν έχεις πού να μείνεις. Τέτοια κέντρα υπάρχουν σε πολλές πόλεις και δήμους της Ελλάδας. Δες αναλυτικά τις διευθύνσεις εδώ: https://isotita.gr/emfyli-via/

Στο Κέντρο Διοτίμα

Παρέχει δωρεάν ψυχοκοινωνική στήριξη, νομική συμβουλευτική και δικαστική εκπροσώπηση, συμπεριλαμβανομένης της κάλυψης των δικαστικών εξόδων, για επιζώσες έμφυλης βίας στην περιφέρεια Αττικής. Μπορείς να επικοινωνήσεις μέσω chat και e-mail, από εδώ: https://diotima.org.gr/helpdesk/.