Το όνομα της Έφης Αχτσιόγλου φιγουράρει ως φαβορί για την ηγεσία του κόμματος, ήδη από τις πρώτες ώρες παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα.

Ο τρόπος προβολής της από τα μέσα ενημέρωσης και ο ντόρος σε σχέση με τις ικανότητες της ωστόσο, ίσως δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα στον δρόμο προς την διεκδίκηση της αρχηγίας, παρά θα λειτουργούσε βοηθητικά.

Η υποστήριξη που σε έναν βαθμό – και όχι πάντοτε δημόσια- απολαμβάνει η Αχτσιόγλου, πιθανά εδράζεται στην ικανή παρελθοντική εμπειρία της και στις ταυτοτικές της ρίζες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας υιοθετήσει στο παρελθόν θέσεις των «53» και έχοντας μια στενή επικοινωνία μαζί τους. Ειδικά εάν επαληθευτεί πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν θα διεκδικήσει την ηγεσία, της ανοίγεται διάπλατα η πόρτα της Προεδρίας.

Η συνθήκη αναπροσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στην ριζοσπαστική αριστερά βέβαια, εκτιμάται πως θα αφήσει περισσότερο χώρο δράσης στην πολιτική Μητσοτάκη, που, παρά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές, απέδειξε πως μόνο εάν αγκαλιάσει κανείς το κέντρο, δικαιούται να έχει ελπίδες στον πρωθυπουργικό θώκο. Ό,τι ακριβώς επιδίωξε ως λιγότερο συντηρητική, η νεοδημοκρατική έκφανση Καραμανλή για να κερδίσει ή ό,τι πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος την πτώση του ΠΑΣΟΚ, επί πρωθυπουργίας Τσίπρα.

Παράλληλα, μια τέτοια εκδοχή ίσως επέτρεπε στον Νίκο Ανδρουλάκη να προσεγγίσει με περισσότερη άνεση κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, απομακρύνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ από τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα και στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Τα τρία ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει στον εαυτό της η Αχτσιόγλου

Οι περισσότερες… αριστερόστροφες τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, θα αρέσκονταν σε ένα τέτοιο αφήγημα, μάλλον εκπροσωπούμενες πλήρως από την έως τώρα νοοτροπία Αχτσιόγλου, ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί πως ο ρόλος του ηγέτη δεν επιβάλλει υποχωρήσεις που μελλοντικά, ίσως να μην είναι αποδεκτές. Χαρακτηριστικά ερωτηματικά που θα προέκυπταν σε περίπτωση εκλογής της Αχτσιόγλου θα ήταν ζητήματα που αφορούν το… εξωτερικό προφίλ του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ως παράταξη.

  • Θα ανέμενε και η ίδια ρόλο παρατηρητή σε ό,τι αφορά τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές;

Η ένταξη θα ήθελε τόλμη και πιθανά έφερνε συγκρούσεις.

  • Θα άντεχε την… «απομόνωση» της Ευρωπαϊκής Αριστεράς;

Ίσως αποτελούσε συνθήκη που δε εξελίσσει με τα απαραίτητα εχέγγυα το κόμμα ούτε εντός, ούτε εκτός συνόρων, ως μονοδιάστατη οπτική αυτής της θεώρησης.

  • Ποιος, από την άλλη, θα ήθελε να χρεωθεί τη μελλούμενη αποτυχία των αυτοδιοικητικών ή των ευροεκλογών;

Ως μόνη λύση θα φαντάζει, μέχρις ότου κοπάσει η μετεκλογική κρίση, η πολιτική φιγούρα που θα καταφέρει υπομονετικά να συγκεράσει τις διαφορές που πληθαίνουν στον απόηχο των εκλογών. Απαιτεί υπομονή η αναγκαστική επανεκκίνηση, που σε επίπεδο περιεχομένου πιθανώς γίνει λιγότερο ριζοσπαστικά από όσο χρειάζεται, ώστε να ξεκαθαρίσει η ταυτότητα της νέας εποχής στον ΣΥΡΙΖΑ.