Στις 3 Μαρτίου 2023 το περιοδικό Time έγινε ενός αιώνα! Εμπνευσμένο από τους Μπράιτον Χάντεν και Χένρι Λιούς, το Time ήταν το πρώτο εβδομαδιαίο περιοδικό στις ΗΠΑ, έχοντας τη βάση του στη Νέα Υόρκη. Ο αρχικός του τίτλος ήταν Facts (σσ. Γεγονότα), θέλοντας να επικεντρωθούν στην περιεκτικότητα, εξασφαλίζοντας έτσι στον πολυάσχολο αναγνώστη της εποχής πως θα μπορεί να διαβάσει την ύλη μέσα σε μια ώρα. Ο τίτλος τελικά άλλαξε σε «Time», με πρώτο μότο «Take Time – It’s brief» (Πάρε το Time – Είναι σύντομο), με διττή βέβαια ερμηνεία παίζοντας με τη λέξη »Χρόνος» («Time»).
Ο Χέιντεν ήταν εκείνος που είδε το Time, όχι μόνο ως ένα περιοδικό που καλύπτει σημαντικά πολιτικά θέματα, αλλά και με μια πιο ελαφριά προσέγγιση σε άλλα ζητήματα που αφορούν τους αναγνώστες, όπως τους celebrities, τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και της pop κουλτούρας,
Από το ξεκίνημά του το Time είχε στο εξώφυλλό του το πορτρέτο ενός ανθρώπου -ο οποίος ήταν και το κεντρικό θέμα του τεύχους. Ο Joseph G. Cannon, απελθών πρόεδρος της Βουλής, ήταν στο εξώφυλλο του παρθενικής έκδοσης. «Πάντα βρίσκω αστείο το γεγονός πως οι δημιουργοί του Time περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή για να ολοκληρωσουν το εξώφυλλο -μια πρακτική που περιστασιακά συμβαίνει μέχρι και σήμερα», σημείωνει ο νυν creative director του Time, D.W. Pine. Το εξώφυλλο, με το σκίτσο του κεντρικού «πρωταγωνιστή» και τα μοτίβα στα πλάγια έμμελε να δώσει τον τόνο για τα επόμενα χρόνια. Το άρθρο για τον Cannon ήταν μόλις 300 λέξεων. «Το πήρα και άρχισα να ξεφυλλίζω τις μόλις 32 σελίδες του (συμπεριλαμβανομένου του εξωφύλλου). Μισή ώρα αργότερα, συνειδητοποίησα με έκπληξη: Αυτό που διάβασα δεν ήταν καθόλου κακό» μοιραζόταν αργότερα ο εκ των εκδοτών, Χένρι Λιούς.
Η εικονογράφηση σταδιακά πηγαίνει από τις τραχιές γραμμές που σχεδιάζονται με το χέρι, στα πορτρέτα με ακατέργαστο κάρβουνο, που φιλοτεχνούν ταλαντούχοι καλλιτέχνες, με κυριότερο τον Σάμουελ Τζόνσον Γουλφ. Εξώφυλλα όπως του Σίγκμουντ Φρόιντ κινήθηκαν στο κλασικό μοτίβο, αλλά δοκιμάστηκαν και οι πειραματισμοί με φωτογραφίες, όπως του Τσάρλι Τσάπλιν (1925). Το εξώφυλλο του Τζον Χέιζ Χάμοντ είχε έναν ακόμη νεωτερισμό: Την αριστερή πλάγια στήλη σε πράσινο χρώμα.
Σταδιακά στα 30s, η επιλογή του κεντρικού προσώπου διευρύνεται: Από τον Γκάντι, μέχρι τον Τζο Ντι Μάτζιο και από τον Χέμινγουεϊ ως τη Γερτρούδη Στάιν, δεν υπάρχει κανένας φραγμός στα πρόσωπα που μπορούν να κοσμήσουν τα εξώφυλλα. Τα πρόσωπα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών και μονοπωλούν τις κοινωνικές συναθροίσης βρίσκονται συνήθως στα εξώφυλλα του περιοδικού. Έτσι, το 1939, στο τεύχος με το «Πρόσωπο της Χρονιάς» συναντάμε τον Αδόλφο Χίτλερ.
Στις αρχές του 1940 τα εξώφυλλα αρχίζουν να γίνονται έγχρωμα, αλλά και πιο τολμηρά. Το παρθενικό είναι αυτό με τη Ρίτα Χέιγουορθ, στις 10 Νοεμβρίου 1941, από τον φημισμένο καλλιτέχνη Τζορτζ Πέτι. «Πιστεύετε πως η πλειοψηφία των αναγνωστών σας δεν θα προσβληθεί από το εξώφυλλο, με το σχεδόν γυμνό σώμα της Χέιγουορθ;» αναρωτιόταν σε επιστολή που έστειλε στα γραφεία του Time ένας αναγνώστης από την Πενσιλβάνια.
Ένα από τα πιο επιδραστικά εξώφυλλα όλων των εποχών τυπώθηκε το 1945. Το περιοδικό βρισκόταν ήδη στο στάδιο της εκτύπωσης -με εξώφυλλο τον Στρατηγό Ζουκόφ, όταν «έσκασε» η είδηση της αυτοκτονίας του Χίτλερ. Ίσως τότε να ακούστηκε η περίφημη φράση, «Stop the press». Το νέο εξώφυλλο είχε στη θέση του ένα σκίτσο του Χίτλερ -υπήρχε ήδη έτοιμο, στο οποίο προστέθηκε ένα κόκκινο Χ. Ήταν το πρώτο εξώφυλλο στο οποίο δεν υπήρχε τίτλος. Στην πορεία θα εμφανιζόταν και άλλα. Όπως και το κόκκινο Χ, το οποίο θα έμπαινε στη φωτογραφία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, όταν δολοφονήθηκε από τις ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ.
Με την εισαγωγή των χρωμάτων και την επιστράτευση μιας ονειρικής ομάδας καλλιτεχνών, η δεκαετία του 50 δεν έδωσε απλά μια φρέσκια πνοή στα εξώφυλλα του περιοδικού, αλλά διαμόρφωνε και την pop art της εποχής. Όπως αυτό του Bobby Kennedy, τον Μάιο του 1968, δια χειρός Ρόι Λιχτενστάιν.
Μια νέα ιδέα, ανατρεπτική και προκλητική, ήρθε να ταράξει τα νερά και να μνημονεύεται σε κάθε συζήτηση που αφορά εξώφυλλα περιοδικών… Στο τεύχος της 8ης Απριλίου 1966 το μαύρο φόντο έκανε ακόμη πιο έντονα τα κόκκινα γράμματα που σχημάτιζαν την ερώτηση: «Είναι ο Θεός νεκρός;» (“Is God Dead?”). Στην εξήγηση για το πρώτο εξώφυλλο μόνο με τυπογραφικό, σημειωνόταν: «Έπειτα από μήνες αναζήτησης ενός έργου τέχνης που να προτείνει μια σύγχρονη ιδέα για τον Θεό, οι υπεύθυνοι σύνταξης συμπέραναν πως δεν μπορούσε να βρεθεί η κατάλληλη αναπαράσταση». Όσο για τον προκλητικό τίτλο, ο Τζον Ελσον, συντάκτης άρθρων περί θρησκειών, σημείωνε: «Είναι μια ερώτηση που σκανδαλίζει τόσο τους πιστούς, που ίσως κρυφά φοβούνται ότι είναι, όσο και τους άθεους, που πιθανώς υποψιάζονται ότι η απάντηση είναι “όχι”»
Αν κυκλοφορούσε μια έντυπη έκδοση όλων των εξωφύλλων του Time, θα μπορούσαμε να έχουμε εικονογραφημένη την ιστορία του τελευταίου αιώνα των ΗΠΑ -και όχι μόνο. Κλείνοντας, παραθέτουμε μερικά από τα πιο πολυσυζητημένα, των τελευταίων δεκαετιών.
