Το 2021 είναι μια χρονιά που έχουν συμβεί τα πάντα. Πάνω από μία φορά. Στο ποδόσφαιρο δε, έχουν συμβεί περισσότερα κι από τα πάντα, όσο αδόκιμο κι αν είναι. Μετά τη European Super League, έρχεται η πρόταση της FIFA για Μουντιάλ κάθε δύο χρόνια. Αυτό σημαίνει νέος γύρος προκριματικών και δεδομένης της πιθανότητας αύξησης των αγώνων στο Champions League μετά το 2026, θα σημαίνει και μηδέν χρόνος ξεκούρασης από παιχνίδι σε παιχνίδι για τους ποδοσφαιριστές.

Από τα ματς με τους συλλόγους, θα μπαίνουν στο αεροπλάνο για να πάνε να παίξουν με τις Εθνικές τους, μετά πάλι πίσω και αυτό θα συμβαίνει τουλάχιστον μια φορά το μήνα, ίσως και δύο, δεδομένου ότι υπάρχει και ένα Nations League που έχει φέρει η UEFA από το 2018. Ο κακός από το Space Jam που ήθελε να έχει για πάντα τον Μάικλ Τζόρνταν ως έκθεμα στο Space Mountain του, λιγότερο βασανιστικός θα ήταν προς τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του αθλήματος, τους ποδοσφαιριστές.

Το ερώτημα όμως είναι: οι ποδοσφαιριστές έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν; Έχουν δικαίωμα να φέρνουν τον κόσμο γύρω τους και να τον συσπειρώσουν; Ή μήπως το έχουν απωλέσει από χρόνια αυτό το δικαίωμα;

Η απάντηση, στα δικά μου μάτια, είναι σαφής. Όχι, δεν έχουν. Όπως ακριβώς η European Super League δε θα ήταν η καταστροφή του ποδοσφαίρου, γιατί είναι ήδη κατεστραμμένο, έτσι και ένα Μουντιάλ ανά δύο χρόνια δεν είναι αυτό που θα πρέπει να φέρει τους ποδοσφαιριστές στα κάγκελα.

Είναι σίγουρα ένα δείγμα του πόσο τους σέβεται μπροστά στο κέρδος η FIFA, ιδίως μετά από ένα Euro στο οποίο παραλίγο να πεθάνει ένας ποδοσφαιριστής, αλλά δεν θυμάμαι να κούνησαν ιδιαίτερα τα πόδια τους ή τα χείλη τους σε προηγούμενες περιπτώσεις όπου το ποδόσφαιρο κατέλυσε κάθε μορφή δικαίου.

Ένα Μουντιάλ κάθε δύο χρόνια θα οδηγήσει και πολλές χώρες σε επενδύσεις για τα γήπεδα, θα αυξήσει τα έξοδα για τα κράτη που θα το αναλαμβάνουν, θα τονώσει σίγουρα τις αεροπορικές, θα αυξήσει τον τζίρο σε πολλά μεγάλα brands που θα διαφημίζονται σε τέτοια event με τέτοια συχνότητα και οι ποδοσφαιριστές θα διεκδικήσουν, όταν έρθει η στιγμή, μεγαλύτερο μερίδιο στα έσοδα. Ώσπου κάποια στιγμή ο μισθός του κάθε τυχάρπαστου θα είναι 5 εκατομμύρια και ο Χάαλαντ με τον Μπαπέ θα παίρνουν 90 εκατομμύρια το χρόνο.

Το ποδόσφαιρο είναι πια μόνο τηλεοπτικό θέαμα και η FIFA το ξέρει καλά

Να μας συγχωρούν οι ποδοσφαιριστές, αλλά το έχει πει από δεκαετίες καλύτερα ο Μάρτιν Νιεμέλερ με το περιβόητο «όταν ήρθαν για τους Εβραίους, δε μίλησα, γιατί δεν με αφορούσε, όταν ήρθαν για μένα, δεν είχε πια μείνει κανείς να μιλήσει για χάρη μου». Έτσι είναι και για τους ποδοσφαιριστές. Έχουν κρατήσει κλειστό το στόμα τους 10 χρόνια τώρα που το ποδόσφαιρο στραγγίζει κάθε κοινωνία. Υποτάχθηκαν στους Ραϊόλα και Μέντες τούτης της βιομηχανίας, εναγκαλίστηκαν με τους Μπαρτομέου και τους Πέρεθ που τρώνε κρατικό χρήμα και τους ενοχλεί που γίνονται θεάματα;

Ας μην ξεχνάνε ότι ζουν στην απόλυτη εκδοχή της κοινωνίας του θεάματος. Το ποδοσφαιρικό κοινό, ειδικά εκτός Αγγλία και Γερμανίας, δεν καίγεται ιδιαίτερα πια για ηθικές. Το νοιάζει το θέαμα. Αν του δώσεις 50 ματς το χρόνο Λίβερπουλ-Σίτι ή Μπάγερν-Παρί, θα τα βλέπει, δε θα βαρεθεί. Είμαστε πια το κοινό του Netflix. Αυτό μην το ξεχνάμε. Και δεν είναι κάτι που μένει μόνο στις σειρές και τις ταινίες. Οι συνήθειες μας στο θεάμα του Netflix διαμορφώνουν γενικότερες συνήθειες σε κάθε μορφή θεάματος.

Άλλωστε, το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο για τους 30-40.000 που πάνε στο γήπεδο. Που κι αυτό αλλοιώνεται σταδιακά. Για τους 7-8.000.000 που θα δουν ένα ματς Champions League στην τηλεόραση, το ποδόσφαιρο είναι θέαμα. Δεν μετέχουν ενεργητικά, είναι παθητικοί αποδέκτες.

Ναι, σαφώς και οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι. Όμως αυτοί που το ξέχασαν πρώτοι, είναι οι ίδιοι, όχι το κοινό του ποδοσφαίρου. Όταν αποφασίσουν να θυμηθούν πως είναι άνθρωποι, πως οι οργανισμοί τους δε μπορούν να εξωθούνται σε 100 αγώνες το χρόνο, τότε να σταθούμε όλοι στο πλευρό τους. Όταν πουν για μια φορά «όχι ευχαριστώ, είμαι καλά με τα 10 εκατομμύρια, δε χρειάζομαι 40», τότε να τους υψώσουμε και στα ουράνια.

Ουτοπίκο όμως κάτι τέτοιο…