Περιεχόμενα
Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το Endgame, η 3η φάση δηλαδή του Marvel Cinematic Universe, μας συστήθηκε για τα καλά η έννοια του πολυσύμπαντος, του multiverse. Μια έννοια που την είδαμε προφανώς πρώτα στο Spider-Man: Into the Spider-Verse και μέσα από το Spider-Man: No Way Home καταλάβαμε πώς ακριβώς θα επιχειρήσει η Marvel να εγκαταστήσει αυτή την πολυπλόκαμη έννοια στον ανθρώπινο νου που έχει μεν τεράστιες δυνατότητες, αλλά μας είναι τόσο άγνωστες, ώστε αυτή η πολυπλοκότητα να οδηγεί ως και στην πνευματική παράλυση.
Μετά το 3ο Spider-Man, ήρθε το In the Multiverse of Madness στο 2ο Dr. Strange, ενώ στο ενδιάμεσο είχαμε δει τις σειρές What If και Loki στο Disney+, που αποτελούσαν τα footnotes για το πώς λειτουργεί το multiverse και όλες οι παράλληλες διαστάσεις.
Πριν από την Marvel, ήταν το Rick and Morty που εντρύφησε με επιφανειακό τρόπο στο πολυσύμπαν, αφού δεν το αποτύπωνε με την βέβαιη παράνοια που προκαλεί στον άνθρωπο η γνώση πως κάθε του στιγμή στη ζωή, ανοίγει ένα παρακλάδι, μια νέα διάσταση.
Είναι απλώς ο Rick και ο Morty που μεταβαίνουν σε άλλα σύμπαντα, ανοίγουν portals και συναντούν εκδοχές του εαυτού τους που εξελίχθηκαν αλλιώς, γιατί σε μια συγκεκριμένη στιγμή, όταν ο κεντρικός Rick και ο κεντρικός Morty πήραν μια επιλογή από τις δύο που εμφανίστηκαν, η επιλογή που απορρίφθηκε, έγινε πράξη στο παρακλάδι. Και μετά αυτό συνεχίστηκε. Και βγήκαν τρισεκατομμύρια παρακλάδια.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα πήραμε μια γεύση του Multiverse με το Αν του Παπακαλιάτη.
Σε κινηματογραφικό επίπεδο, κάτι παρεμφερές προς το Multiverse είδαμε στο Interstellar. Εκεί βέβαια δεν είχαμε ένα πολυσύμπαν, αλλά είδαμε πως μια μαύρη τρύπα μπορεί να λειτουργήσει ως η υπέρτατη όλων των διαστάσεων και να αλλάξει τον τρισδιάστατο κόσμο μας, άρα τις βαρυτικές δυνάμεις, την κίνηση των σωμάτων, τα πάντα.
Όπως είδαμε ότι υπάρχει ένας χώρος στον οποίο ο χρόνος είναι τόπος. Δεν υπάρχει δηλαδή πριν, τώρα και μετά. Υπάρχει το εκεί και το εδώ. Κι απλά περπατάς στη γραμμή του χρόνου, έχοντας οπτική επαφή με παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Μπορεί ο άνθρωπος να μην οδηγηθεί στην παραφροσύνη μέσα στο πολυσύμπαν;
Όλα τα παραπάνω, όσο περισσότερο μπει στη διαδικασία κάποιος να τα σκεφτεί, γίνονται όλο και πιο δυσνόητα. Κι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως η ανθρωπότητα οφείλει μεγάλο μέρος της εξελικτικης της πορείας στην…άγνοια. Στην άγνοια και στην αδυναμία της. Υπάρχουν βιβλία που υποστηρίζουν πως ο ανθρώπινος νους μπορεί να διαβάσει τη σκέψη, μπορεί να προβλέψει το μέλλον και άλλα τέτοια σχετικά. Ο λόγος όμως που έχει μπει κλειδαριά σε ένα μεγάλο τμήμα της ανθρώπινης νόησης, είναι πως αν διέθετε αυτές τις υπερδυνάμεις, θα παρέλυε, δεν θα εξελισσόταν.
Αν γνωρίζαμε όλοι τι έχει ο καθένας στο μυαλό του, δεν θα προχωρούσαμε ποτέ στην οργάνωση κοινωνιών, θα τσακωνόμασταν κάθε στιγμή, θα διαφωνούσαμε και θα αποφεύγαμε τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να υπήρχαν 8 δισ. άνθρωποι παντελώς μόνοι.
Σε μια δυνητική προσπάθεια ένωσης όλων των πιθανών σεναρίων της δικής μας ύπαρξης σε αυτή την πλευρά του πολυσύμπαντος και στα αίτια που την καθιστούν εφικτή, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως μια αόρατη εσωτερική δύναμη στέλνει μήνυμα μέσω του σινεμά στην ανθρωπότητα για το επόμενο στάδιο της εξέλιξης, για το μονοπάτι στο οποίο περπατάει.
Ακολουθώντας κανείς τον κανόνα του ρασιοναλισμού σε κάθε τι, θα φτάσει στη σκέψη πως για να βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στη σύνδεση με την έννοια του multiverse, έστω και μέσα από την μυθοπλασία, δεν είναι τυχαίο. Όχι με συνωμοσιολογική μορφή, αλλά μπορεί να είναι τυχαίο ότι είμαστε στην εποχή που ο καθένας από εμάς ζει ταυτόχρονα σε διαφορετικές ιδιότητες, σε διαφορετικά σύμπαντα της ζωής του; Ή ότι σε πολλούς δίνεται η εντύπωση πως η ύπαρξη τους βρίσκεται μέσα σε ένα Truman Show;
Κοιτάζοντας ο καθένας τη ζωή του, θα δει ότι έχει ένα σύμπαν που είναι η οικογένεια και ο ρόλος του μέσα σε αυτή. Ένα άλλο σύμπαν είναι οι φίλοι. Ένα άλλο η δουλειά. Ένα άλλο η δεύτερη δουλειά. Ένα άλλο η επαφή με τον εαυτό και τα χόμπι. Αυτά σαφώς δεν είναι τωρινά. Πάντοτε οι άνθρωποι τα είχαν όλα αυτά.
Τώρα όμως, σε αυτή την εποχή, γίνονται με μεγαλύτερη εμβάθυνση, έχουμε λέξεις για τόσα πράγματα που αφορούν την ψυχολογία, τα αναλύουμε όλα καθημερινά και με λεπτομέρεια. Επιπλέον, είμαστε και στην εποχή της απόλυτης πολυπραγμοσύνης. Κανείς δεν θέλει να ορίζεται μόνο από ένα πράγμα, είτε επαγγελματικά είτε στη ζωή του. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας εποχής που τίποτα δεν θα είναι δεσμευτικό, που θα μπορείς να ξεκινάς ως γιατρός και τελικά να γίνεσαι συγγραφέας θεατρικών ή χρυσοχόος.
Όλο αυτό δημιουργεί, πέρα από την ευμάρεια των δυνατοτήτων, και μια έλλειψη τέλους. Καταργεί τον σκοπό του καθενός κι αυτό είναι το κλειδί για να καταργήσει το μυαλό τις συμβάσεις και να οδηγηθεί ακόμα και στην πλήρη παράκρουση.
Η υπερδιάσταση που δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει το Multiverse
Αυτός ο τρόπος ζωής θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα trailer για την εποχή της επαυξημένης γνώσης. Κι ίσως το Metaverse και η ψηφιακή ζωή να είναι ένα εργαλείο για μια όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνη ανακάλυψη, μια λιγότερο επώδυνη γνώση.
Όλοι μας έχουμε σκεφτεί ότι ήταν πιο όμορφα σε εποχές που δεν γνωρίζαμε κάτι. Όταν είσαι ερωτευμένος, είναι καλύτερα όταν δε γνωρίζεις αν σε θέλει αυτός που έχεις ερωτευτεί, παρά να ξέρεις ότι δεν σε θέλει και να είσαι αναγκασμένος να προχωρήσεις. Όταν περιμένεις απάντηση για μια δουλειά, είναι καλύτερα από το να σου έχουν πει ήδη όχι ή να είσαι χρόνια σε αυτή τη δουλειά, να έχεις βαλτώσει και να είναι δύσκολο να φύγεις. Όταν πας ταξίδι στο εξωτερικό, νιώθεις πιο όμορφα όσο το κανονίζεις και έχεις μπροστά σου το άγνωστο, παρά όταν βρίσκεσαι ήδη εκεί και βλέπεις αυτό που το φανταζόσουν αλλιώς.
Το Multiverse είναι μια έννοια που συνθλίβει. Αρκεί να δει κανείς την ταινία Everything All At Once. Μια ταινία που μπορεί να μας απασχολήσει εντονότερα το 2023 στα Όσκαρ. Σε αυτή την ταινία η πρωταγωνίστρια απορροφάται από μια διαρκή λούπα, στην οποία κάθε στιγμή της ζωής της ανοίγει ένα παρακλάδι για το πώς θα εξελισσόταν αν είχε επιλέξει κάτι άλλο.
Και καθώς της συμβαίνει αυτό, συνειδητοποιεί πως αφού κάθε επιλογή που δεν πήρε, εξελίσσεται κάπου αλλού από μόνη της, τελικά δεν έχει και τόση σημασία τι θα επιλέξει. Όλα χάνουν το νόημα της κι απλώς βυθίζεται στο απόλυτο κενό. Το τέλος της ταινίας δίνει το ευτυχές μήνυμα πως, όπως και στο Interstellar, υπάρχει μια διάσταση που το ίδιο το Σύμπαν δεν είχε σχεδιάσει να δημιουργήσει: η Αγάπη.
Η αγάπη είναι κάτι που δεν το συναντάς σε άλλο Σύμπαν από το δικό μας, σε άλλη διάσταση. Είναι η εξαίρεση, η ανωμαλία του συμπαντικού συστήματος. Η ύπαρξη εφηύρε την αγάπη για να ξεφύγει από το λογικόν και για να δημιουργήσει μια υπερδιάσταση που καταργεί την ανουσιότητα του πολυσύμπαντος.
Αισιόδοξο μήνυμα ή ρομαντική ψευδαίσθηση; Ό,τι κι αν θεωρήσει κάποιος, ίσως αυτό να είναι το μόνο εργαλείο αντοχής για τον άνθρωπο μέσα σε ένα μέλλον άπειρων δυνατοτήτων, συμπάντων, διαστάσεων, σε ένα μέλλον όπου οι αποστάσεις που μετριούνται σε έτη φωτός, θα είναι εφικτές εντός του εύρους ζωής μας!
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Από τα Γλυκά Νερά στον Κολωνό: Καταναλωτές του αποτρόπαιου, θεατές της οδύνης των άλλων
