Η Βανδή αφιερώνει τραγούδι ερωτικό στον Μπισμπίκη. Ω, ένας έρωτας. Η Βανδή φωνάζει από την πίστα στον Μπισμπίκη «ακόμα κι αν δεν ήμουν ερωτευμένη, σήμερα θα σε ερωτευόμουν». Ω, ένας έρωτας ξανά. Ο Μπισμπίκης γλείφει σαν σκυλί τη Βανδή από πάνω μέχρι κάτω στην Αράχωβα. Να βρείτε κάποιον να σας φιλάει όπως ο Μπισμπίκης, γράφουν στα social media.

To καρέ της ντάμας ολοκληρώθηκε το βράδυ του Σαββάτου, με τον ηθοποιό να ανεβαίνει στην πίστα, να ρίχνει μια ζεμπεκογυροβολιά και μετά να φιλιέται και να αγκαλιάζεται με τη Βανδή και να κάθεται σε μια καρέκλα στο κέντρο της πίστας.

Οκ, όλοι μας έχουμε ερωτευτεί, όλοι μας έχουμε δεχτεί κατακούτελα το βέλος, αλλά κάποια στιγμή το πράγμα κουράζει. Σαφώς για κάποιες περιπτώσεις που πήραν διαστάσεις, η Βανδή και ο Μπισμπίκης δεν φέρουν ευθύνη που ασχολήθηκαν μαζί τους, όπως στην περίπτωση της εναλλαγής σάλιων στην Αράχωβα. Προφανώς και τα μίντια έχουν δει πως πουλάει τρελά ο έρωτας τους και το έχουν μπουκώσει όσο δεν πάει, κάνοντας κακό και στην εικόνα τους.

Αλλά κάπου να μιλήσουμε και λογικά, χωρίς να σημαίνει πως είμαστε αυτές οι κακιασμένες γριές της γειτονιάς που τσεκάρουν από τα μπαλκόνια τα ερωτευμένα ζευγαράκια και βγάζουν φθόνο.

Μπράβο τους που ερωτεύτηκαν, μπράβο τους που το ζουν, δεν υπάρχει κάποιος να μην τους χαίρεται και να μην τους ζηλεύει θετικά. Όμως και οι δύο θα πρέπει να αντιληφθούν – παράδοξο που μετά από τόση συναναστροφή με τα μίντια και τόσες δεκαετίες εμπειρίας, ειδικά η Βανδή, δεν το έχουν αντιληφθεί – ότι περισσότερο ευτελίζουν το συναίσθημα και την σχέση τους με αυτές τις διαρκείς επιδείξεις.

Πρώτα και κύρια, είναι φουλ αντιεπαγγελματικό από τη Βανδή που μπλέκει διαρκώς τα προσωπικά με τα επαγγελματικά. Εγώ όταν πηγαίνω ως θαμώνας, πάω για να την ακούσω να τραγουδάει. Θα δεχτώ μια φορά να γυρίσει να αφιερώσει ένα τραγούδι, να πει έναν γλυκό λόγο, αλλά αυτή η παράσταση που δόθηκε το βράδυ του Σαββάτου, ήταν ο ορισμός της ασέβειας προς τα λεφτά που έχει δώσει ο θαμώνας.

Και το όλο σκηνικό ήταν οριακά πιο άβολο και αντιαισθητικό από τα στημένα δράματα που είδαμε στο Survivor. Χίλιες φορές να γκρινιάζει η Ελευθερίου στον Πρίαμο και να κάνει ο Μαρτίκας τον υπερασπιστή, παρά να βλέπουμε τον Μπισμπίκη με μια καρέκλα στη μέση της σκηνής, με τη Βανδή στα πόδια του και με τα φώτα όλα πάνω τους. Η εικόνα θύμισε έντονα το παιχνίδι που παίζαμε στα παιδικά πάρτυ, το «Ο Κύριος την Κυρία».

Κάποιος θα γυρίσει να πει «τα μέσα φταίνε που τους προβάλλουν τόσο πολύ». Τα μέσα όμως είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Βλέπουν πως το κοινό τους τσιμπάει και δεν έχουν την άνεση να χάσουν 10-15.000 clicks. Είναι πασίδηλο πως η Βανδή και ο Μπισμπίκης έχουν περάσει από το αρχικό στάδιο της ενόχλησης – θυμόμαστε πριν έναν χρόνο που τους κυνηγούσαν στα αεροδρόμια και το έπαιζαν θιγμένοι – στο στάδιο της απόλαυσης.

«Ας τους δώσουμε κάτι να συζητάνε». Αυτή η σκέψη φαίνεται να περνάει από το μυαλό τους και σαν σε απόλυτη και άφατη σύμπνοια, προσφέρουν θέαμα. Το καταλαβαίνει κανείς κι από το ότι το τραγούδι που αφιέρωσε η Δέσποινα Βανδή και έφερε τον Μπισμπίκη στην πίστα, ήταν το Ένα Τσιγάρο Διαδρομή.

Και θυμόμαστε τι είχε συμβεί τα Χριστούγεννα με τον Μπισμπίκη που κάπνιζε και κινητοποίησε μέχρι και τον Υπουργό Υγείας. Δεν ήταν μόνο ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε όταν ήταν στο ξεκίνημα της σχέσης τους, που ανέφερε η Μπακοδήμου στην εκπομπή της την Κυριακή.

Το έχει πει όμως και η πάνσοφη Μαλβίνα και τόσοι ποιητές. Έρωτας που γίνεται θέαμα, εκτός από κουραστικός για τον θεατή, είναι σχεδόν ύποπτος.

Γενικώς, γκώσαμε και πήξαμε απ΄όλο αυτό το σόου.

ΥΓ. Το ζεϊμπέκικο του Μπισμπίκη ας μην σχολιαστεί καλύτερα. Κάποια στιγμή νομίζαμε ότι βλέπουμε τα Μπολσόι και αναρωτηθήκαμε μήπως τραγουδάει κανέναν Τσαϊκόφσκι η Βανδή. Ο Κατακουζηνός μια φορά το είχε χορέψει καλύτερα και δεν ήταν τόσο βαρύμαγκας.