Το λαϊκό προσκύνημα στη Μητρόπολη βρίσκεται στην τρίτη ημέρα του. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μπαίνει μέσα για να αποχαιρετήσει έναν άνθρωπο που ήταν φίλος του και καθοδηγητής του. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας φάρος έμπνευσης για όλους. Και με τον Σαββόπουλο, όσο κι αν πολιτικά υπήρξαν στιγμές που διαφώνησαν, είχαν μια διαδρομή με πολλά κοινά σημεία. Είχαν αναπτύξει μεταξύ τους κώδικες, όπως συμβαίνει σε κάθε σχέση, φιλική ή μη. Το τι μπορεί να σημαίνει μια κίνηση για δύο φίλους, δεν είναι ίδιο με αυτό που σημαίνει για τους υπόλοιπους.
Το πρόβλημα έρχεται πάντοτε όταν αυτοί οι υπόλοιποι πάνε να προσάψουν ασέβεια και να στηλιτεύσουν κάποιον. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έπεσε σε αυτόν τον λάκκο των social media που διψάνε για να μετατρέπουν τα πάντα σε ένα ριάλιτι κατινιάς. Ο στρατιωτικός του χαιρετισμός προς τον Μίκη Θεοδωράκη χθες στη Μητρόπολη, κρίθηκε από πολλούς ως ασχημοσύνη, επειδή ο Μίκης Θεοδωράκης έχει βασανιστεί από τον στρατό στη Χούντα, ενώ ήταν πάντοτε αντιστασιακός και επαναστάτης και ο στρατός είναι σύμβολο υποταγής και όργανο του κράτους.
Αυτοί οι άσχετοι με τη σχέση που είχαν οι δύο καλλιτέχνες μεταξύ τους, παρενεβλήθησαν μόνο και μόνο για να εκφέρουν μια άποψη, με αυτή τη χαρακτηριστική ευκολία του Twitter και των social media που δεν φέρει πάνω της καμία ευθύνη. Γράφτηκε κάτι, ας το πάρει ο άνεμος κι όπου φτάσει.
Τα σχόλια που έγιναν, δεν άφησαν άλλη επιλογή από το να δοθούν εξηγήσεις από τον Σύλλογο Στιχουργών Συνθετών Το Μέτρον:
«Σε μια στιγμή μεγάλης συγκίνησης και θλίψης, που ενώνει όλο τον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού, τη στιγμή της απώλειας του κορυφαίου μας Μίκη, αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε το εξής: χθες τα σωματεία των συνθετών και των τραγουδιστών απηύθυναν κάλεσμα στα μέλη τους για έναν ομαδικό αποχαιρετισμό στον μεγάλο συνθέτη. Αρκετοί από εμάς συγκεντρωθήκαμε στο Σύνταγμα, προχωρήσαμε προς τη Μητρόπολη και δώσαμε τον τελευταίο ασπασμό μαζί.
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκε από τους πρώτους ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τυχαίνει να γνωρίζουμε πως πάντα όταν τον έβλεπε τον χαιρετούσε ως ”Oh Captain, my Captain”, κάνοντας τρυφερή αναφορά στην ταινία ”Ο κύκλος των χαμένων ποιητών”. Έτσι επέλεξε να τον αποχαιρετήσει και στη Μητρόπολη. Αφού αποχαιρετηθήκαμε όλοι, φύγαμε ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, όπως άρμοζε άλλωστε στην περίσταση.
Επειδή είδαμε σήμερα μια άδικη διαστρέβλωση των γεγονότων, θέλουμε να καταθέσουμε αυτή τη μαρτυρία μας. Ένας άνθρωπος που χαιρετάει με συντριβή τον φίλο και δάσκαλό του δεν θα έπρεπε να χρειάζεται υπεράσπιση για οποιονδήποτε λόγο, να όμως που στη συγκεκριμένη περίπτωση τη χρειάζεται. Αυτά -και ας επιστρέψουμε στο μεγάλο γεγονός της απώλειας. Θα μας απασχολεί για καιρό».
https://www.intronews.gr/4708-2-mikis-theodorakis-to-dikastirio-apofasise-na-ginei-i-kideia-opos-epithymouse-kamia-anameixi-tis-oikogeneias-tou
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας Captain για τον ελληνικό πολιτισμό
Άδικη διαστρέβλωση. Ένας αρκετά επιεικής χαρακτηρισμός για αυτό που επιδιώχθηκε με τις αναρτήσεις στα social media. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν μια… στρατηγική φιγούρα για την ελληνική τέχνη, για την Ελλάδα συνολικά και δεν βρίσκω τίποτα κακό ακόμα κι αν δεν υπήρχε από πίσω αυτή η εξήγηση με την ταινία «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Εξήγηση που την είχε δώσει πριν καν πάει στη Μητρόπολη, ο ίδιος ο Σαββόπουλος με ανάρτησή του.
«Έφυγε σήμερα ο τελευταίος των μεγάλων. Των τελευταίων μεγάλων Ελλήνων. Είναι ημέρα πένθους, βαθιάς συγκίνησης αλλά και πνευματικής ανάτασης νομίζω, γιατί μετά τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιώργου Σεφέρη, του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, και όλων των άλλων πνευματικών ηγετών μας, έρχεται τώρα και η αναχώρηση του Μίκη Θεοδωράκη, στην 200ή επέτειο της Ανεξαρτησίας, σαν να μας λέει “κοιτάξτε τι έχει πραγματική αξία σε όλη αυτή την πορεία και αφήστε τα μικρά και τα ασήμαντα.
Ήταν παράφορος. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ξεχείλιζε από μουσική, αιώνια νιάτα, πάθος και ρομαντισμό. Ήταν ένας μεγαλοφυής, ένας λεοντόκαρδος, ένας άνθρωπος αναγεννησιακός. Ένας οικουμενικός άνθρωπος. Θα ζει πάντα στη μνήμη της Αντίστασης, στην τραγική μνήμη του εμφυλίου και της εξορίας, στους αγώνες της δεκαετίας του ΄60, στη φυλακή του αντιδικτατορικού αγώνα. Μα πάνω από όλα θα ζει πάντα στο αιώνιο τραγούδι της ελληνικής λαλιάς με την συναρπαστική και θυελλώδη μουσική του.
O Captain, my Captain
Η δάφνη κερδήθηκε
Ποτέ δεν θα πεθάνεις».
Ακόμα λοιπόν κι αν δεν υπήρχε αυτή η σχέση μεταξύ τους, ακόμα κι αν ο Σαββόπουλος έκανε έναν όντως στρατιωτικό χαιρετισμό, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως θα είχε χροιά ασέβειας ή κάτι τέτοιο. Αν βρισκόμουν στη θέση κάποιων που γνώρισαν τον Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της αντίστασης και έβλεπα το ανάστημα της ψυχής του, τότε θα στεκόμουν μπροστά του σαν στρατιώτης και θα του έλεγα ότι θα τον ακολουθούσα μέχρι το τέλος.
Επομένως, σε οποιαδήποτε μη δηλητηριασμένη από social media λογική, η κίνηση του Σαββόπουλου δε θα ήταν τίποτε άλλο από μια ένδειξη σεβασμού προς έναν Στρατηγό της μουσικής. Εννοείται χωρίς καμία ιμπεριαλιστική υπόνοια. Εννοείται χωρίς κανέναν εγκωμιασμό ενός συμβόλου της Χούντας ή δεν ξέρω κι εγώ τι.
Ήταν μια κίνηση που κανονικά δε θα έπρεπε να χρειάζεται πολλή κουβέντα κι ανάλυση. Θα έπρεπε να είναι μόνο η τελευταία ανάμνηση του Σαββόπουλου από τον φίλο του. Ο Διονύσης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Όχι ο Διονύσης και ο Μίκης Θεοδωράκης και κάπου στη μέση εμείς της γενιάς των social media να επιχειρούμε να μιλήσουμε με όρους ριάλιτι και κατινιάς για τους δεσμούς που τους ένωσαν.
Άλλωστε, πώς θα μπορούσε άνθρωποι 40-45 ετών και κάτω να μιλήσουν στον Σαββόπουλο και τον Μίκη που έζησαν τη Χούντα και την κτηνωδία. Αυτό ναι, είναι προσβολή και προς τον Σαββόπουλο και προς τον Μίκη.
* Φωτογραφία: Getty Images
