Περιεχόμενα
Το μέγεθος του πόνου, της απογοήτευσης, της ανάγκης εκμηδενισμού προς την Εθνική Ελλάδος είναι μια εξίσωση με πολλούς συντελεστές. Είναι τα 13 χρόνια χωρίς μετάλλιο. Είναι οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν. Είναι ότι η Ελλάδα είχε το θεωρητικά εύκολο μονοπάτι προς τον τελικό του Eurobasket. Είναι η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η παρουσία του Ιτούδη. Είναι και ο αποκλεισμός της Σερβίας που έφερνε εκτός έναν δύσκολο αντίπαλο.
Πάνω απ΄όλα όμως είναι ο τρόπος. Η Ελλάδα δεν ηττήθηκε με 85-79 για παράδειγμα. Ηττήθηκε με 107 πόντους. Με διαφορά 11 πόντων που στην πραγματικότητα έπρεπε να είναι 15-20. Ηττήθηκε έχοντας δεχτεί στο πρώτο ημίχρονο 57 πόντους και 60 στο δεύτερο. Ηττήθηκε ενώ είχε βάλει 61 στο πρώτο ημίχρονο και προηγείτο παρά τα τρελά ποσοστά των Γερμανών σε βολές και τρίποντα. Ηττήθηκε ενώ είχε το μομέντουμ και μπήκε στην 3η περίοδο και αμολούσε τούβλα. Ηττήθηκε με σερί 20-1 στα πρώτα 6-7 λεπτά της 3ης περιόδου.
Όλα αυτά έφεραν ένα σοκ. Ποιος το περίμενε; Ποιος περίμενε ότι η Ελλάδα, μια χώρα που έχει την άμυνα στο DNA της, που έχει στο ρόστερ της 4-5 αμυντικούς καμικάζι, με έναν από τους 2-3 καλύτερους προπονητές της Ευρώπης, θα έχανε με αυτόν τον τρόπο; Ποιος περίμενε ότι θα έχει τόσο κακή αμυντική προσέγγιση στο ξεκίνημα και θα πάει να παίξει under τον Σρούντερ και τους Γερμανούς γενικά, ενώ οι Γερμανοί δεν έχουν κάτι το σπουδαίο στη ρακέτα για να φοβάσαι να το αφήσεις ελεύθερο;
https://www.youtube.com/watch?v=3wwMU2uR8UQ&t=183s
Είναι δύσκολο να διαχειριστεί ο απλός φίλαθλος που ξαναγάπησε την Εθνική, αυτά τα δεδομένα. Είναι σαν κακόγουστο αστείο. Αξίζει όμως να δούμε καθαρά κάποια πράγματα.
Δύο δεδομένα και δύο ερωτήματα
Πρώτον, η Ελλάδα σε όλο το τουρνουά, όλο το τουρνουά, απέφευγε να χρησιμοποιήσει τα φάουλ της. Υπήρξαν τουλάχιστον 6-7 δεκάλεπτα που θυμάμαι να έχει στα πρώτα 5-6 λεπτά 1 ή κανένα φάουλ. Με τους Ουκρανούς τα 2 δεκάλεπτα ήταν έτσι. Αυτό, όσο έμπειροι κι αν είναι οι παίκτες, αν δεν το συνηθίζουν στην πορεία των αγώνων, το ξεχνάνε και μετά δεν τους βγαίνει μηχανικά. Ο Ιτούδης και το σταφ φώναξαν αρκετές φορές στους παίκτες να κάνουν φάουλ. Και χθες και στα προηγούμενα ματς. Τους το θύμιζε στα time out. Χθες, ο Οπενχάιμερ των Μπακς το είπε στον Ντόρσεϊ κι εκείνος τον αγνόησε.
Δεύτερον, η Ελλάδα είχε όντως μια μοναδική ευκαιρία σε αυτό το τουρνουά. Του χρόνου, αν είναι στο Μουντομπάσκετ, θα έχει Καλάθη και Σλούκα έναν χρόνο μεγαλύτερους και καταπονημένους. Ο Ντόρσεϊ αμφιβάλλω αν θα μπει στον κόπο να έρθει, εφόσον έχει βρει ρόλο στο NBA. Πράγμα για το οποίο επίσης αμφιβάλλω, απ΄αυτά που έχω δει ως τώρα.
Μια παρένθεση εδώ. Παρόλα τα εγκώμια που έπλεκαν οι πάντες για τον μπόμπερ Τάιλερ Ντόρσεϊ (Tyler Time my ass), οι Ολυμπιακοί φίλοι μου, μου υπενθύμιζαν από την πρώτη μέρα ότι όταν έσφιξαν τα Γάλατα στην Ευρωλίγκα (με Μονακό και Εφές) ήταν με διαφορά ο χειρότερος του Ολυμπιακού. Κάτι σαν κι αυτούς τους NBAers που στη regular season πετάνε και στα play off εξατμίζονται. Ήταν ο μόνος που στο τέλος είχε το «κουράγιο (;)» να χαμογελάει, όπως τον έπιασε η κάμερα, στους χαιρετισμούς των παικτών, ενώ οι συμπαίκτες του έκλαιγαν.
Μια χαρά είναι το παιδί, αλλά ομάδα με βλέψεις δε μπορεί να στηριχθεί πάνω του. Στα δύο πιο δύσκολα ματς, με Τσεχία και Γερμανία, ο Λαρεντζάκης ήταν ο Ντόρσεϊ και ο Ντόρσεϊ ήταν…κάπου εκεί γύρω.
Αλλά η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη γιατί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ένας άνθρωπος να βάλει τη μπάλα στο ρημάδι το πλεκτό. Είναι ο μοναδικός.
Τρίτον, το πιο σημαντικό και το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει η ομοσπονδία. Θέλουμε η Εθνική να έχει ένα πλάνο και μια κατεύθυνση με βάση τα διαθέσιμα υλικά ή θέλουμε να αλλάξουμε τα διαθέσιμα υλικά και να πούμε ότι σε 3-4 χρόνια θα έχουμε μια Εθνική προσαρμοσμένη στο μπάσκετ του σήμερα που θέλει 3-4 σουτέρ στη 12άδα;
Θέλουμε μια Εθνική αμυντική που να κατεβάζει τον ρυθμό και να πηγαίνει το ματς στις 50 κατοχές κι όχι στις 65-70 ή μια Εθνική που να βομβαρδίζει στις 65-70 κατοχές; Σε όποιο πλάνο κι αν επιλέξουμε, είναι ο Ιτούδης ο καταλληλότερος να το τρέξει ως επικεφαλής μαζί με Ζήση-Ντικούδη; Εγώ κρίνω πως ναι. Αλλά εγώ δεν είμαι ο Λιόλιος. Χθες, πάντως ο Ιτούδης, εκ του αποτελέσματος, είχε μια κακή βραδιά και συνολικά το προπονητικό επιτελείο, γιατί επέμεναν σε μια συγκεκριμένη άμυνα που δε λειτουργούσε. Και δεν ήταν η κατάλληλη απέναντι στη Γερμανία. Και δεν ήταν μόνο η άμυνα…
Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρχε ένα σύστημα: η μπάλα στον Γιάννη. Ως σέντερ, ως φόργουρντ και ως playmaker. Την ίδια πατάτα έκανε και η Σερβία με τον Γιόκιτς. Οι παίκτες έπαιρναν τη μπάλα και φοβόντουσαν να σουτάρουν. Ακόμα και υπό καλές συνθήκες. Κι ο Γιάννης ήταν πολύ κακός για τα δεδομένα του. Ακολούθησε όλη την ομάδα σε αυτό το κακό φεγγάρι. Τα δύο αντιαθλητικά που έκανε, παρότι δεν ήταν εσκεμμένα προφανώς, έγιναν χωρίς ψυχολογικό έλεγχο.
Αν επιλέξουμε την άμυνα, είναι η κατάλληλη επιλογή για τον Γιάννη; Ο Γιάννης δεν είναι Ντόνσιτς. Δεν τραβάει την άμυνα έξω και την ανοίγει. Σπρώχνει την αντίπαλη άμυνα προς τη ρακέτα. Αυτό σημαίνει πως μένουν 3 στη ρακέτα ελεύθεροι. Αν δεν έχεις παίκτες που να έχουν την επίθεση, τι θα πετύχεις με τον Γιάννη να πέφτει σε τείχος και να τρώει ξύλο της αρκούδας;
Εξίσου καίριο ερώτημα: είναι η φετινή πορεία μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε ή από του χρόνου πάλι θα τρώμε κατραπακιές;
Η Γερμανία, η Ισπανία που την κοροϊδεύαμε και την είχαμε σίγουρη για αποκλεισμό ή περιμέναμε να την βρούμε στους 4 και να πάρουμε εκδίκηση, είναι ομάδες με ίδιο προπονητή και βάση παικτών εδώ και 3-4 χρόνια. Πώς περιμέναμε εμείς ότι θα αντεπεξέλθουμε καλύτερα απ΄αυτούς όντας στο πρώτο καλοκαίρι με αυτή τη συνολική σύνθεση; Παρασυρθήκαμε από τον Γιάννη.
Μια-δυο χρονιές ακόμα, όσο αντέχουν Παπανικολάου-Σλούκας-Καλάθης, μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Κατά πάσα πιθανότητα. Αλλά θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα και πάλι από την αρχή. Και βέβαια, να μην αναγορεύουμε τους παίκτες μας, όλους ή τους περισσότερους, σε παγκόσμιας κλάσης. Cool down. Τι να πουν τότε και οι Σέρβοι;
ΥΓ. Τι «καρύδια» και τι παιχτάρα είναι ο αντιπαθέστατος Ρούντι Φερνάντες στα 36 προς 37;
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Γιάννης Αντετοκούνμπο: Η πρώτη του ανάρτηση μετά την ήττα από τη Γερμανία
Ποτσέκο για την αγκαλιά στον Αντετοκούνμπο: «Φυσικά κι απολογήθηκα στον Γιάννη»
