Κάποτε, ζούσαμε και αναπνέαμε για να δούμε τις ομάδες μας να εντυπωσιάζουν στις διοργανώσεις της UEFA. Όλοι οι φίλαθλοι ή οπαδοί, μηδενός εξαιρουμένου. Και οι επιτυχίες μας, μας έδιναν «οξυγόνο» για χρόνια: οι ευρωπαϊκές βραδιές του «πρέσβη Παναθηναϊκού», τα πρώτα διπλά στο Champions League του Ολυμπιακού, η αήττητη ΑΕΚ των ομίλων, η πρόκριση του ΠΑΟΚ επί της Άρσεναλ και οι εκτός έδρας νίκες του επί της Ντόρτμουντ και της Τότεναμ, η νίκη του Άρη επί της Ατλέτικο.
Μας έβγαζαν από τη μιζέρια μας εκείνες οι βραδιές, μας «ψήλωναν», μας έκαναν να χαμογελάμε, να καμαρώνουμε, να συζητάμε ποδοσφαιρικά, να ελπίζουμε. Διότι τι άλλο είναι το ποδόσφαιρο, πέρα από ελπίδα; Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα είχαμε λόγο να βλέπουμε τα ματς: ο δυνατότερος, ο ακριβότερος, ο ισχυρότερος, θα κέρδιζε πάντα τον «φτωχό κι αδύναμο».
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σιγά – σιγά αυτή η ευρωπαϊκή προσμονή ξεθώριασε, παρά το γεγονός ότι έφερνε πρεστίζ και πολλά έσοδα στις ελληνικές ομάδες. Έσοδα άμεσα, από τα χρήματα που έβαζαν στην τσέπη από την UEFA για τις νίκες, τις ισοπαλίες και τις προκρίσεις αλλά και έσοδα έμμεσα, από τις πωλήσεις των παικτών που «δειγμάτιζαν» στα ευρωπαϊκά ματς.
Όσο όμως πέρναγαν τα χρόνια η Ελλάδα άρχιζε να υποχωρεί στην κατάταξη της UEFA, άρα να βγάζει λιγότερες ομάδες στην Ευρώπη ή να βγάζει ομάδες στα προκριματικά των διοργανώσεων και όχι απευθείας στους ομίλους της UEFA. Κι αντί όλο αυτό να «πεισμώσει» τις διοικήσεις, να τις κάνει να επενδύσουν περισσότερα χρήματα με πιο ορθολογικό τρόπο, ώστε να τα πάρουν πίσω μέσα από τις ευρωπαϊκές συμμετοχές, τις έριξε στην εσωστρέφεια και την ελληνική μιζέρια.
Κάπως έτσι, «αφοσιωθήκαμε» στο να τρώμε τις σάρκες μας στην Ελλάδα, να πλακωνόμαστε για το πρωτάθλημα και το κύπελλο, να μαλλιοτραβιόμαστε και να καταφεύγουμε σε κάθε λογής καφρίλες, απλά για να γράψει το κοντέρ έναν εγχώριο τίτλο. Βγαίνοντας όμως στην Ευρώπη, συνήθως σαλπίζαμε υποχώρηση, αποκλειόμασταν από τα προκριματικά των διοργανώσεων της UEFA ή σημειώναμε ελάχιστες επιτυχίες στους ομίλους, με αποτέλεσμα να υποχωρούμε όλο και περισσότερο στην ευρωπαϊκή κατάταξη και να κάνουμε τις επόμενες χρονιές ακόμα πιο δύσκολες.
Φέτος, θα κάνουμε τίποτα;
Άμα είμαστε σοβαροί και σκεφτούμε τα πολλαπλά οφέλη μιας (έστω) καλούτσικής ευρωπαϊκής πορείας, τότε μπορεί κάτι να καταφέρουμε. Διότι ακόμα και το «ταπεινό» UEFA Conference League, αν προχωρήσεις, σε ανταμείβει με «σοβαρά» χρήματα – τη χρονιά που ο ΠΑΟΚ έφτασε στους «8», έβαλε στα ταμεία του πάνω από 8 εκατομμύρια ευρώ, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο.
Και καλό το UEFA Champions League και τα εκατομμύρια των ομίλων, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: έχει μεγαλώσει τόσο πολύ η ψαλίδα από τις καλές ομάδες των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών, που μοιάζει δύσκολο να βρεθεί κάποια ελληνική ομάδα στη μεγάλη γιορτή.
Με τα χρήματα όμως που δίνει (κυρίως) το UEFA Europa League και (δευτερευόντως) το UEFA Conference League και με τις αρκετές καλές ομάδες που συμμετέχουν σε αυτές τις δυο διοργανώσεις, κανέναν μας δεν «χαλάει» η συμμετοχή είτε στο ένα, είτε στο άλλο. Και χρήματα έχει και πρεστίζ και πιθανότητες να προχωρήσεις και λίγο παραπέρα από τη φάση των ομίλων. Αρκεί βέβαια να μπεις σε αυτούς…
Μετά τις προκρίσεις ΠΑΟΚ και Άρη, έστω και με άγχος, συνεχίζουμε «ατσαλάκωτοι» με βάρκα την ελπίδα… Η ΑΕΚ, που ετοιμάζεται να μπει στο «χορό», έχει μια ομάδα έτοιμη από πέρυσι, με χημεία, ρόλους και αυτοματισμούς. Έκανε λίγες και στοχευμένες κινήσεις, ενίσχυσε το ρόστερ της χωρίς να το ανακατέψει ή να το μπερδέψει, ποντάρει στη δύναμη του γηπέδου της και τη φλόγα του κόσμου της και απλά θέλει να τινάξει από πάνω της τη «σκουριά» της προετοιμασίας και να εμφανιστεί όπως πρέπει να είναι για να πάει όσο πιο μακριά μπορεί. Ποιο είναι αυτό το «μακριά»; Η λογική λέει ομίλους του UEFA Europa League – αν και ποτέ δεν ξέρεις.
Ο Παναθηναϊκός, πέρασε το crash – test με τη Ντνίπρο, αφού αγχώθηκε αρκετά στη ρεβάνς. Τα κατάφερε όμως, διότι δεν έχασε την ψυχραιμία του και διότι στον περσινό καλό κορμό, προστέθηκαν παίκτες ποιοτικοί, που «ξέρουν μπάλα» και θα κουμπώσουν ακόμα καλύτερα όσο περνάει ο καιρός. Στο σημείο που έφτασε, στον τρίτο προκριματικό γύρο του UEFA Champions League κόντρα στη Μαρσέιγ, ο Παναθηναϊκός είναι το αουτσάιντερ – γι’ αυτό και δεν έχει τίποτα να χάσει, κάτι που τον κάνει ίσως λίγο πιο επικίνδυνο.
Για τον Ολυμπιακό δεν έχουμε να πούμε πολλά, διότι δεν έχουμε δει πολλά ως τώρα. Ο τεχνικός διευθυντής ήρθε σχετικά αργά, με αποτέλεσμα να αργήσει να έρθει ο νέος προπονητής, με αποτέλεσμα να αργήσουν να γίνουν μεταγραφές. Άρα; Άρα ο Μαρτίνεθ θα στηριχτεί στους «παλιούς» κατά βάση και θα προσπαθήσει να εντάξει τους καινούργιους παίκτες σταδιακά, με προσοχή και λογική, ώστε να πάρει το μάξιμουμ αποτέλεσμα.
Για ΠΑΟΚ και Άρη, παρότι έχουμε ένα μικρό δείγμα γραφής δυο αγώνων, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά. Ο ΠΑΟΚ έχει μεν τον ίδιο προπονητή, αλλά δείχνει να λείπει η ποιότητα και η εμπειρία, που κάπως έφυγε με αυτούς που δεν είναι πια στο ρόστερ του (Μπίσεσβαρ, Ελ Καντουρί, Κούρτιτς, Ίνγκασον). Κι εδώ έχουμε μεταγραφικές κινήσεις της τελευταίας στιγμής (Οζντόεφ και ίσως Μαξίμοβιτς), με ό,τι αυτό συνεπάγεται, άρα ένα μεγάλο ερωτηματικό για το κατά πόσον θα μπορέσουν να προσαρμοστούν άμεσα και να προσφέρουν πράγματα σημαντικά στην προσπάθεια για πρόκριση στους ομίλους του UEFA Conference League.
Τα ίδια πάνω – κάτω ισχύουν και για τον Άρη, που τρέχει να καλύψει την τελευταία στιγμή τις «τρύπες» στο κέντρο της άμυνας και την επίθεση, στην προσπάθειά του να μπει επιτέλους σε ευρωπαϊκό όμιλο και να μην μείνει έξω από το «πάρτι», όπως συνέβη τις προηγούμενες χρονιές.
Θα έχουμε χειμωνιάτικες βραδιές που θα ταλαντευόμαστε ανάμεσα σε πίτσα ή πιτόγυρα; Όσο αργότερα μέσα στον Αύγουστο έχουμε τις απαντήσεις, τόσο το καλύτερο!
