Από την περασμένη Τετάρτη, όταν και έγιναν τα βραβεία MAD και έπεσε το ξύλο ανάμεσα σε Light και Snik, όλα τα μίντια και αρκετός κόσμος της μουσικής κλπ., έχει βαλθεί να καταστήσει σάπιο οτιδήποτε έχει σχέση με την ραπ-τραπ σκηνή και να τους βάλει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Θα προτιμήσω έναν δρόμο λιγότερο ταξιδεμένο, λιγότερο δημοφιλή και θα πάρω αφορμή από τις δηλώσεις του Mente Fuerte για να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.
Θεωρώ απαραίτητο σε αυτό το σημείο να πω ότι έχω από ελάχιστη ως μηδαμινή επαφή με την τραπ. Το περισσότερο που ξέρω είναι το Μπορεί της Φουρέιρα με τον Mad Clip και το Padou του Saske. Δεν έχω ακούσει ολόκληρο και συνειδητά κανένα άλλο τραγούδι. Α, και το Τι Φοβάσαι του Light λόγω της συνέντευξης που τον είχαμε στο πρώτο τεύχος του Nitro.
Θεωρώ εν γένει πως όντως η τραπ προάγει τον σεξισμό και την υποτίμηση και τη βία, αλλά αυτή η σκέψη έχει αρχίσει να γίνεται λιγότερο απόλυτη επειδή ακριβώς αν κάποιος θέλει να βρει στοιχεία σεξισμού, θα τα βρει και στις πιο «ευγενείς» μορφές τέχνης.
Όμως αυτό δε σημαίνει ότι είναι όλοι το ίδιο και εκπροσωπούν την ίδια φιλοσοφία. Ναι, κάποιοι πρώτα γίνονται τράπερ και μετά υιοθετούν ένα lifestyle για να δικαιολογήσουν τους στίχους τους και να πουλήσουν μια μαγκιά, μια ματσίλα. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που η ζωή τους τα έφερε έτσι ώστε να ζήσουν κάποια πράγματα, θα τα αναφέρουν στη μουσική τους μια φορά, μα ως εκεί.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Mente Fuerte που με βρίσκει πολύ σύμφωνο σε όσα είπε στο podcast της Μαρίας Σολωμού, όπου βρέθηκε καλεσμένος.
Ο Fuerte είναι λόγω και έργω ένας από τους πιο σωστούς τύπους που προφανώς δεν είναι ο αλάνθαστος, ο τέλειος ή δεν έχει αποκλείσει εντελώς το κομμάτι της βίας από τη ζωή του, αλλά το ξεκαθαρίζει πως η βία χρησιμοποιείται μόνο ως αυτοάμυνα και ως μέσο προστασίας ανθρώπων που ο ίδιος θεωρεί ότι χρειάζονται τη βοήθεια του.
Είπε κάτι πολύ σωστό ο Mente Fuerte. Ότι οι τράπερ που πλασάρουν τη χλιδάτη ζωή τους, τα χρυσαφικά και τα λεφτά τους, μπορεί να είναι τύποι που μεγάλωσαν μέσα σε τρελή φτώχια, να δυσκολεύτηκαν πολύ στα εφηβικά τους χρόνια και να είναι αυτοδημιουργήτοι στο τώρα. Άρα, πολύ λογικά έχουν την ανάγκη να περηφανευτούν σε κάποιους για όσα πέτυχαν και να πουν «δείτε με, ξέφυγα, τα κατάφερα».
Το δεύτερο κομμάτι που αξίζει να σχολιαστεί για να φανεί πως δεν είναι όλοι οι τράπερ το ίδιο πράγμα, αφορά στη διαχείριση από μεριάς του Fuerte της φημολογίας για τη σχέση του με τη Μαρία Σολωμού. Όταν τον είχαμε ρωτήσει στη συνέντευξη που μας έδωσε τον περασμένο Ιανουάριο, είχε αρνηθεί να απαντήσει γιατί, όπως είπε, υπάρχει στη μέση ένα παιδί και δεν πρέπει να μπει στη διαδικασία να διαβάζει πράγματα για τη μαμά του, είτε ισχύουν είτε όχι, όσο καλά κι αν είναι.
Και με την επιλογή του να βάλει τη Μαρία Σολωμού γυμνή στο εξώφυλλο του άλμπουμ του Amantes Amentes ή να βρεθεί στο podcast της και να την υπερασπιστεί απέναντι στα λόγια του Δημήτρη Παπανώτα, δείχνει πως είναι άδικο να τα ισοπεδώνουμε όλα, αλλά και ότι μπορεί κάποιος να έχει μια αύρα κάπως πιο επιθετική ή να μοιάζει έτσι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει την αντίληψη να φερθεί σωστά, να σεβαστεί, να αντιμετωπίσει τους άλλους με ευγένεια και να μην καταφύγει στη βία ή στη ματσοσύνη.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
