Περιεχόμενα
Από το «επάρατο 2017» έχουν περάσει 6 χρόνια. Από τότε δηλαδή που ο Γιάννης Αλαφούζος «τράβηξε την πρίζα», σταμάτησε να βάζει λεφτά στον Παναθηναϊκό, με αποτέλεσμα να διαλυθεί μια πραγματικά αξιόλογη ομάδα, να πουληθούν, να «σκοτωθούν» ή να «χαθούν» πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας (Μπεργκ, Ζέκα, Μολέδο, Βλαχοδήμος, Χουλτ κλπ), να τιμωρηθεί η ομάδα λόγω Βέμερ με τριετή ευρωπαϊκό αποκλεισμό, να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά με «μείον» βαθμούς, να υποχρεωθεί τότε, με τα «μωρά του Δώνη», να δώσει μια άνιση μάχη, έχοντας τη δυνατότητα να έχει έναν Μακέντα όλον κι όλον δίπλα στους γηγενείς πιτσιρικάδες.
Έγιναν μεγάλα λάθη τότε από τον Γιάννη Αλαφούζο που τα έχει παραδεχτεί και ο ίδιος. Λάθη που «μίκρυναν» την ομάδα, που τη βύθισαν στην εσωστρέφεια, που της στέρησαν το ευρωπαϊκό οξυγόνο της, που την έκαναν ανήμπορη να διεκδικεί εγχώριους τίτλους. Αλλά από τότε μέχρι σήμερα, όπως είπαμε, πέρασαν 6 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, η ομάδα έμεινε όρθια, δεν διαλύθηκε, δεν παρκαρίστηκαν (ξανά) οι μετοχές της σε κάποιο συρτάρι δικηγορικού γραφείου, δεν πήγε σε Διοίκηση Πρωτοδικείου.
Γιάννης Αλαφούζος: Από την απαξίωση στην αναγέννηση
Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της που την απαξίωσε, την κράτησε στη συνέχεια όρθια με απανωτές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, βουλώνοντας μια «μαύρη τρύπα» που ξεπερνούσε τα 70 εκατομμύρια. Τα χρέη διακανονίστηκαν και οι δόσεις πληρώνονταν (και πληρώνονται) κανονικά και στην ώρα τους. Το προπονητικό κέντρο στο Κορωπί εκσυγχρονίστηκε (και συνεχίζει να «ομορφαίνει»), προπονητικό κέντρο που ανήκει στην ΠΑΕ και όχι στον Αλαφούζο, σε αντίθεση με την «Παιανία» που ήταν και παραμένει ιδιοκτησία του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Το γήπεδο έχει δρομολογηθεί και αναμένουμε να δούμε αν θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα «λογιστικά» και τα έργα, υπήρξε το πιο σημαντικό κομμάτι: το αγωνιστικό.
Μετά από χρόνια ταλαιπώριας, που μπορεί να περιείχαν τους αξιόλογους Δώνη και Ουζουνίδη, αλλά πριν και μετά είχαν από Στραματσόνι και Φάμπρι, μέχρι Πογιάτος και Μπόλονι, στον πάγκο της ομάδας κάθισε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Μέσα σε αυτά τα δυόμιση χρόνια, ο Ιβάν πήρε από το χέρι τον Παναθηναϊκό και τον πηγαίνει σκαλί – σκαλί προς τα πάνω.
Την πρώτη του χρονιά, ο Παναθηναϊκός πήρε το Κύπελλο και έβαλε τις βάσεις για καλύτερα πράγματα, πράγματα, παίζοντας στο τελευταίο τρίτο της χρονιάς τη μπάλα που ήθελε και ο Γιοβάνοβιτς αλλά και οι φίλοι της ομάδας.
Τη δεύτερη χρονιά του, η ομάδα έκανε «σοβαρό» πρωταθλητισμό και έχασε τον τίτλο στην προτελευταία αγωνιστική των play-offs, με τον γνωστό τρόπο, έχοντας τρέξει μια χρονιά όπου έξυσε το ταβάνι της και έχοντας χάσει με χιαστό τον καλύτερο – ως τότε – παίκτη του πρωταθλήματος, τον Αϊτόρ.
Και στην αρχή της τρίτης χρονιάς, αυτής που διανύουμε, ο Παναθηναϊκός μπήκε σε ευρωπαϊκό όμιλο μετά από χρόνια και ζαμάνια, διεκδίκησε την είσοδό της ακόμα και σε αυτόν του Champions League, βρέθηκε τελικά στο Europa, νίκησε τη Μαρσέιγ εντός, της πήρε παλικαρίσια την πρόκριση εκτός και νίκησε τη Βιγιαρεάλ με τρόπο πειστικό. Και επίσης, παρά την ήττα από τον Άρη, παραμένει πρώτος, έστω και με έναν βαθμό διαφορά, στη βαθμολογία του πρωταθλήματος.
Και τότε, γιατί οι γνωστοί γκρινιάρηδες βρίζουν;
Έλα μου ντε… Ο Παναθηναϊκός (και) φέτος, έκανε μεταγραφές, πήρε παίκτες με ποιότητα, έδωσε βάθος στο ρόστερ του και «έδεσε» τους παίκτες που έχουν προοπτική με επέκταση συμβολαίων. Ήρθε ο Τζούρισιτς, ο Αράο, ο Μλαντένοβιτς, ο Γεντβάι, ο Πάλμερ Μπροάουν, από βασικούς έφυγε μόνο ο Κουρμπέλης, υπάρχουν πλέον τουλάχιστον δυο λύσεις σε κάθε θέση – με εξαίρεση τη θέση των κεντρικών αμυντικών, όπου οι τραυματισμοί έχουν αφήσει την ομάδα με δυο όλους κι όλους. Ακόμα κι εκεί όμως, υπάρχει η πρόθεση να ενισχυθεί η ομάδα τον Γενάρη, να έρθει ένας παίκτης εν δυνάμει βασικός για να ενισχύσει ουσιαστικά την άμυνα εφόσον ο Μάγκνουσον θα είναι εκτός ως το τέλος σχεδόν της σεζόν.
Όλα αυτά που έγιναν και όλα αυτά που θα γίνουν το Γενάρη, συμβαίνουν χωρίς να πουληθούν παίκτες, χωρίς να μπει πωλητήριο στο κούτελο του Ιωαννίδη ή του Τσέριν ή του Βαγιαννίδη ή οποιουδήποτε άλλου θα μπορούσε να φέρει έσοδα στα ταμεία του συλλόγου, που μόνο «δίνει» τα τελευταία χρόνια και σχεδόν ποτέ δεν «φέρνει» – με εξαίρεση των πώληση Αλεξανδρόπουλου.
Κι αντί όλα αυτά που γίνονται να εκτιμηθούν από κάποιους, να πουν ότι «επιτέλους η ομάδα βαδίζει στο σωστό μονοπάτι», να στηρίξουν ουσιαστικά και έμπρακτα, να χειροκροτήσουν στις νίκες και να βάλουν πλάτη στις «στραβές», η λύση που επιλέγουν είναι «ανάθεμα» για τον Γιάννη Αλαφούζο (και ολίγη από «σιχτίρι» για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς).
Πιστεύετε, αλήθεια, ότι κάνετε (το παραμικρό) καλό στην ομάδα;
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, που στην πρεμιέρα του προηγούμενου πρωταθλήματος, η διοίκηση έκλεισε δυο θύρες στη Λεωφόρο, την 13 και τη 14, διότι είχε πληροφορίες ότι κάποιοι σχεδίαζαν να κάνουν επεισόδια και να «σακατέψουν» την ομάδα με το «καλημέρα».
Στα φετινά φιλικά, λίγο πριν τη σέντρα των κρίσιμων ευρωπαϊκών προκριματικών, κάποιοι διασκέδαζαν τραγουδώντας στο γήπεδο συνθήματα για τον Γιάννη Αλαφούζο, που είχαν – μεταξύ άλλων – τη λέξη «πούλα»: απ’ ό,τι θυμάμαι, από τη διάλυση της πολυμετοχικότητας και εντεύθεν, δεν έκαναν καμία ουρά οι υποψήφιοι επενδυτές – αγοραστές της ΠΑΕ, ούτε άνοιξαν το πορτοφόλι τους για να βάλουν λεφτά σε κάποια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, να ενισχύσουν, να βάλουν διαφήμιση ή να συνδράμουν με τον οποιοδήποτε τρόπο.
Δικαίωμα προφανώς του καθενός να γουστάρει ή να μην γουστάρει τον Αλαφούζο – αλλά δικαίωμα κανενός δεν είναι να προκαλεί επεισόδια με σκοπό να πυροβολεί τα γόνατα μιας ομάδας που προσπαθεί, που προοδεύει, που μεγαλώνει ξανά, που παλεύει να ξαναγίνει Panathinaikos.
Και επίσης κανένας δεν νοείται να παίζει με τον ιδρώτα του Γιοβάνοβιτς και των παικτών του, που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν εντός γηπέδων (και μόνο εκεί), μακριά από τους διαδρόμους της ΕΠΟ, της ΚΕΔ, από «κοντά δοκάρια», μεθυσμένους διαιτητές, COVID-tests και σαχλαμάρες περί σύμπραξης με τον «αιώνιο αντίπαλο».
Αυτά είναι τα πυρομαχικά στα φυσοκάλαμα αυτών που παραδοσιακά προσπαθούσαν να απαξιώσουν τον Παναθηναϊκό και να μειώσουν ό,τι καλό προσπαθούσε να κάνει. Αλλά το στενάχωρο είναι, ότι οι «εχθροί», καμιά φορά βρίσκονται στα πιο αναπάντεχα μέρη: στην πλευρά των οπαδών της ίδιας της ομάδας ή στα μικρόφωνα και τα πληκτρολόγια των «πράσινων δημοσιογράφων»…
Υ.Γ. Ξέρω καλά ότι θα μου «την πέσουν» για το παρόν κείμενο – μου έχει ξανασυμβεί και σε μένα και σε όποιον έχει «τολμήσει» να γράψει έστω και μισή θετική κουβέντα για τον Γιάννη Αλαφούζο. «Είσαι υπάλληλος του Αλαφούζου, γι’ αυτό τα λες/ γράφεις αυτά», είναι η μόνιμη επωδός όποτε πω κάτι στο ράδιο ή γράψω κάτι.
Καταρχάς, η κρίση μου δεν επηρεάζεται από το αν δουλεύω ή όχι για κάποιον – είχα γράψει καλά πράγματα για τον Αλαφούζο πριν πάω στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ή τον ΣπορFM, του έχω κάνει κριτική όταν θεώρησα ότι έκανε λάθη ενώ δούλευα στα ραδιόφωνά του, χωρίς ποτέ κανείς να μου «τραβήξει το αυτί ή να μου πει τι να πω ή τι να γράψω.
Κατά δεύτερον, σήμερα είμαι στον ΣπορFM και αύριο μπορεί να είμαι κάπου αλλού. Τις δουλειές δεν τις «παντρευόμαστε» – σε αντίθεση με την ειλικρίνεια, τον επαγγελματισμό και την ομάδα που αγαπάμε και υποστηρίζουμε, πράγματα με τα οποία είτε πορευόμαστε μαζί τους στη ζωή και την καριέρα μας, είτε είμαστε «κλόουν» που πηγαίνουμε όπου φυσάει ο άνεμος…
