Περιεχόμενα
Στο Κάουνας πέφτει η αυλαία της φετινής Euroleague. Ίσως στην πιο μπασκετική χώρα και πόλη της Ευρώπης, όπου οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ, γεμίζουν το γήπεδο ανεξάρτητα από το πώς τα πάει η Ζάλγκιρις, ξέρουν καντάρια μπάσκετ από μικρά παιδάκια κι έχουν κι ένα υπέροχο γήπεδο. Εκεί, Ολυμπιακός και Μονακό από τη μια, Ρεάλ και Μπαρσελόνα από την άλλη, έχουν ραντεβού την Παρασκευή, γλυκοκοιτάζοντας και κρυφοκοιτάζοντας τον μεγάλο τελικό της Κυριακής. Ποιος θα κάνει το κόλπο – γκρόσο και θα πάρει τη φετινή κούπα;
Ο Ολυμπιακός είναι το μεγάλο φαβορί
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, έπαιξε μέσα στη χρονιά το καλύτερο μπάσκετ απ’ όλες τις ομάδες της Euroleague– απόλυτα δίκαια τερμάτισε πρώτη, εξασφαλίζοντας το απόλυτο πλεονέκτημα. Μέσα στη χρονιά, βρήκε λύσεις σε κάθε τραυματισμό, κάθε ντεφορμάρισμα, κάθε σπίθα γκρίνιας που πήγε να φουντώσει για τον τάδε παίκτη που δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα, για τον δείνα παίκτη που δεν έπαιζε όσο θα ήθελε και πάει λέγοντας.
Ο Ολυμπιακός στηρίχθηκε φέτος στο σύνολο και όχι στις μονάδες, στο ομαδικό παιχνίδι και όχι στα ξεσπάσματα, στο σύστημα και όχι στο ένστικτο. Πρώτος μεταξύ ίσων, αναδείχθηκε ο Σάσα Βεζένκοφ και καθώς ήταν δίκαιο, έγινε και πράξη: αναδείχθηκε MVP της Euroleague, σε μια απόφαση που κανέναν δεν ξάφνιασε και κανένας δεν βρέθηκε να αμφισβητήσει. Πλάι του, ο καταλυτικός Κώστας Σλούκας, ο αναγεννημένος Κώστας Παπανικολάου, το πολυεργαλείο Τόμας Γουόκαπ, το «σκιάχτρο» Μουστάφα Φαλ, ο δυναμίτης Σακίλ Μακ Κίσικ και όλοι οι υπόλοιποι «εμφανείς και αφανείς» ήρωες της ομάδας.
Προσοχή όμως. Επειδή «οι αποδόσεις του παρελθόντος δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές» κι επειδή όπως έχουμε δει και στο ΝΒΑ, μπορεί τα φαβορί, που έκαναν μια καταπληκτική χρονιά να σκοντάψουν, όπως έπαθαν οι Μπακς από τους Χιτ (που μπήκαν στα play-off από το παράθυρο), θέλει μεγάλη προσοχή και πνευματική εγρήγορση για να μην χάσεις το μυαλό σου., Δηλώσεις σαν του Λαρεντζάκη όπως «ο Τζέιμς θα κακοπεράσει με τον Γουόκαπ» ή «πάμε με μεγαλύτερη φόρα σε αυτό το final four από ποτέ», φτιάχνουν ωραίους τίτλους αλλά μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ: σε κάθε ευρωπαϊκή του επιτυχία, ο Ολυμπιακός πήγαινε με χαμηλά το κεφάλι, σαν μεταμφιεσμένος καμικάζι. Δεν τον υπολόγιζαν, δεν τον «μέτραγαν» στα φαβορί και μέχρι να καταλάβουν τι τους βρήκε, είχε γεμίσει την κούπα με σαμπάνια.
Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός δείχνει να πατάει καλά. Έκανε μια μίνι – κοιλιά το τελευταίο δίμηνο, δεν ήταν τόσο κυριαρχικός όσο στο προηγούμενο κομμάτι της χρονιάς, ζορίστηκε με τη Φενέρ σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σειράς, αλλά στο πέμπτο ματς, έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει, ώστε να μην δώσει το παραμικρό δικαίωμα στην τουρκική ομάδα. Αν εμφανιστεί στο γήπεδο ο Ολυμπιακός που είδαμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν, είναι στο χέρι του να ράψει το τέταρτο αστέρι.
Η «αναρχοαυτόνομη» ομάδα της Euroleague, από το Πριγκιπάτο
Μυστήριο τρένο αυτή η Μονακό. Αθλητική όσο δεν πάει, αρκετά άναρχη στο παιχνίδι της, κρέμεται σε μεγάλο βαθμό από τα κέφια του Μάικ Τζέιμς, όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα τα τελευταία χρόνια που είχε την «ευλογία» και την «κατάρα» να έχει στο ρόστερ της τον Αμερικανό. Ευλογία, διότι στην καλή του μέρα, ο Τζέιμς είναι οδοστρωτήρας: μπουκάρει, σουτάρει από τα 8 μέτρα, πασάρει, παίρνει όλα τα σημαντικά σουτ, δεν χαμπαριάζει αν ξεκινήσει με 0/5 και μπορεί να τελειώσει με 15/20. Αλλά και κατάρα, διότι στην κακή του μέρα μπορεί να είναι η απόλυτη καταστροφή για την ίδια του την ομάδα: εκνευρίζεται, ξενερώνει, παίρνει προσπάθειες εκτός λογικής και γενιά τσακώνεται με τον ίδιο του τον εαυτό, από τον οποίον συνήθως χάνει…
Το καλό για τον προπονητή της Μονακό, Σάσα Ομπράντοβιτς, είναι πως έχει στη διάθεσή του τον Οκόμπο για να κρατάει τα γκέμια της ομάδας και να μαζεύει τα ασυμμάζευτα όταν ο Μάικ Τζέιμς είναι σε κρίση. Δίπλα τους, ο Άλφα Ντιαλό, ο Μπράουν, ο Λόιντ και ο «βαρύς» αλλά φιλότιμος Μοτιεγιούνας είναι παίκτες που δίνουν λύσεις σε επίθεση και άμυνα, τρέχουν πολύ, βγάζουν ενέργεια αλλά τα προβλήματα συνήθως έρχονται για τη Μονακό όταν έρχεται η second unit από τον πάγκο, που δεν ξεχειλίζει από ποιότητα. Αν η Μονακό δεν αντιμετωπίσει πρόβλημα με τα φάουλ και οι «καλοί της παίκτες» μπορούν να βρίσκονται στο παρκέ για πολλά λεπτά, είναι μια ομάδα πολύ επικίνδυνη για κάθε αντίπαλο – ο Ολυμπιακός το ξέρει καλά, καθώς έχασε δυο φορές φέτος από τους Μονεγάσκους και ζορίστηκε πολύ πέρυσι να τους κερδίσει στα play-offs, σε μια συναρπαστική σειρά πέντε αγώνων.
Η Μπαρτσελόνα νιώθει περίπου «υποχρεωμένη» να πάρει τη Euroleague
Εδώ και τρία χρόνια, που ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι στον πάγκο της «Μπάρτσα», η ομάδα του είναι το μεγάλο φαβορί της Euroleague. Τις δυο προηγούμενες χρονιές, έφυγε με σκυμμένο κεφάλι από το μεγάλο ραντεβού, αφήνοντας στο παρκέ όνειρα, προσδοκίες και εκατομμύρια δολάρια. Βλέπετε, η διοίκηση όχι μόνο έχει στηρίξει (για κάποιους αδικαιολόγητα πολύ) τον «Σάρας», αλλά κάθε χρόνο τον «προικίζει» και με καλύτερους και ακριβότερους παίκτες. Φέρνουν όμως τα λεφτά την ευτυχία;
Η Μπαρσελόνα πήρε φέτος Σατοράνσκι και Βέσελι. Έχει Λαπροβίτολα και Αμπρίνες. Έχει Σανλί και φυσικά Μίροτιτς. Έχει Γιακουμπάιτις, Χίγκινς και Κάλινιτς. Έχει Κούριτς και Τόμπι. Έχει «όλα τα καλά του Θεού», ένα σωρό παίκτες από το πάνω ράφι, για όλες τις θέσεις και όλα τα γούστα. Αλλά έχει και τα σκαλώματα, τη στρατιωτική πειθαρχία και την αυστηρότητα του προπονητή της να την «πλακώνει», στοιχεία που αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ευεργετικά όσο βρισκόταν στη Ζάλγκιρις, αλλά μοιάζουν καταπιεστικά για τον οργανισμό της «Μπάρσα».
Για να το πούμε με άλλα λόγια, οι παίκτες της Μπαρσελόνα μοιάζουν να μην απολαμβάνουν το μπάσκετ – απλά είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν εντολές. Η προσωπική πρωτοβουλία δεν επιβραβεύεται, η προσπάθεια εκτός συστήματος φέρνει μπινελίκια και πάγκο και όλο αυτό για κάποιους μπορεί να είναι μια χαρά, αλλά για άλλους είναι «πνιγηρό». Μετά από δυο σεζόν αποτυχιών, πολλών χρημάτων και ηχηρών μεταγραφών, η Μπαρσελόνα είναι «υποχρεωμένη» να πάρει την Euroleagueκαι ο «Σάρας» ξέρει καλά πως αν δεν τα καταφέρει όχι απλά θα χάσει τη δουλειά του, αλλά θα κάνει και βήματα πίσω στην καριέρα του.
Ρεάλ, τι κάνεις εσύ εδώ; Πού είναι η Παρτίζαν;
Πέρασε, με τον τρόπο που πέρασε η Ρεάλ στο final – four. Με ξύλο, τραμπουκισμούς, επεισόδια και αθέμιτα μέσα. Κατάφερε να κάνει «οίκο ανοχής» το δεύτερο ματς με την Παρτίζαν και παρότι το έχασε, να… κερδίσει: χάλασε το μυαλό των Σέρβων, έβγαλε εκτός εξίσωσης για δυο ματς τον Πάντερ, ο Έξουμ έπαιξε τραυματίας, έκανε δυο διπλά στη Σερβία και τελικά κατάφερε με μια μεγάλη ανατροπή να πάρει το Game 5 στη Μαδρίτη.
Για να μην τους αδικούμε βέβαια, πέρα από τις καφρίλες, τις αλητείες, την ελληνορωμαϊκή του Γιαμπουσέλε και όλα τα «χαριτωμένα» που έγιναν, η Ρεάλ έβγαλε και μαγκιά. Οι γέροντες βγήκαν μπροστά, Σέρχι, Γιούλ, Ρούντι, Κοζέρ και Ρούντολφ έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, ο Χεζόνια έπαιξε σαν ΝΒΑer, ο Ταβάρες ήταν συγκλονιστικός παρότι έπαιζε με ένα πόδι, ο Μούσα έκανε σπουδαία παιχνίδια.
Η Ρεάλ βέβαια πάει λαβωμένη στο final – four. Ο Γιαμπουσέλε θα ξαναπαίξει του χρόνου λόγω τιμωρίας, όπως και ο Ντεκ λόγω τραυματισμού. Αλλά σάμπως και δεν είναι τα τελευταία χρόνια πάντα αουτσάιντερ όταν παίζει με τη Μπαρσελόνα; Ή μήπως ξεχνάει κανείς τι χουνέρι της έκανε πέρυσι στο Final 4; Οπότε κανείς δεν πρέπει να ξεγράψει αυτούς τους «ηλικιωμένους παιχταράδες», που θέλουν να δώσουν μια τελευταία σπουδαία παράσταση, για την υστεροφημία τη δική τους και το μεγαλείο της «Βασίλισσας», την οποία υπηρετούν με πίστη και αφοσίωση.
Για τη στατιστική ανάλυση των τεσσάρων μονομάχων, πατήστε εδώ.
